Μια απάντηση είναι ότι η Ελλάδα είχε συνυπογράψει με τις ΗΠΑ την λεγόμενη Σύμβαση Cooper.
Η "Σύμβαση Cooper" επικυρώθηκε με τον Α.Ν. 2220/1940 (ΦΕΚ 65/Α'/17.02.1940) Περί κυρώσεως συμβάσεως διά την παραχώρησιν υδραυλικής δυνάμεως Αχελώου ποταμού.
Με την σύμβαση αυτήν που υπεγράφη το 1940 και έληξε το 2010, όλος ο υδάτινος αλλά και ο υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος της Χώρας (όπως τα λεγόμενα «στρατηγικά ορυκτά», σίδηρος, χρώμιο, νικέλιο, αλουμίνιο, άλλα μεταλλεύματα, πετρέλαιο, αέριο κλπ), τέθηκαν υπό την αιγίδα ενός Αμερικάνικου consortium εταιρειών!
Ο Δημήτρης Μπάτσης στο βιβλίο που είχε γράψει το 1947 με τίτλο "Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα", αποκάλυψε την ύπαρξη της.
Το κείμενο για το θέμα που μας απασχολεί δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά με τα αρχικά του συγγραφέα με άρθρο που εξέδωσε για να υποστηρίξει τη θέση περί βιωσιμότητας της Ελληνικής οικονομίας στο περιοδικό «Ανταίος» (10 Μαΐου 1946), το επιστημονικό περιοδικό της Αριστεράς που διηύθυνε ο Δ. Μπάτσης και το εξέδιδε μαζί με τον Νίκο Κιτσίκη βουλευτή της Αριστεράς και πλειοψηφήσαντα υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων.
Θεωρείται ότι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο εκτελέστηκε ο Μπάτσης.
Ως γνωστόν οι Αμερικανοί επέβαλαν την εκτέλεση του Μπελογιάννη και τριών ακόμη αγωνιστών που προασπίζονταν την πατρίδα τους.
Σ’ αυτούς συγκαταλεγόταν και ο Δ. Μπάτσης που ειρήσθω εν παρόδω ήταν γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας (ο πατέρας του ήταν ναύαρχος).
Δεν αποτελεί εικοτολογία αλλά ρεαλιστική υπόθεση που επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα, ότι επειδή η σύμβαση έληξε, έπρεπε ο έλεγχος που ασκούταν με την σύμβαση αυτή, να ανανεωθεί με κάποιο τρόπο και ο τρόπος ήταν αυτός που ξεκίνησαν με τον ΓΑΠ όταν διακήρυττε ότι η χώρα είναι Τιτανικός με φαύλους επιβάτες και που σήμερα συνεχίζουν οι όμοιοί του να εξελίσσουν μέχρι την ολοκληρωτική εφαρμογή του, πτωχεύοντας σήμερα την Ελλάδα και βυθίζοντας τον Ελληνικό Λάο στην εξαθλίωση.
Επειδή πολλοί νενέκοι, πολιτικάντηδες αλλά και απλοί πολίτες, ψηφοφόροι, σχολιαστές και κάθε είδους yes men, από άγνοια ή δουλικότητα ισχυρίζονται ότι η επίκληση της σύμβασης αποτελεί «αναμετάδοση ψεμάτων» επειδή δήθεν η σύμβαση αυτή «αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στην εκμετάλλευση της υδροηλεκτρικής ενέργειας που θα παραγόταν από τα νερά του Αχελώου», θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις εξετάζοντας τα επί μέρους άρθρα και διατάξεις του Α.Ν. 2220/1940 και ειδικότερα τις: διατάξεις στο Α΄ Μέρος, Κεφάλαιο Ι΄, άρθρο 1, παράγραφος 1, εδάφιο (στ) σελ. 401, τις διατάξεις στο Β΄ Μέρος της σύμβασης, άρθρο 52 σελ. 421, άρθρο 56 παράγραφος 1 (σελ. 422) και άρθρο 56 παράγραφοι 4 & 5 (σελ. 422) και πάλι στο Α΄ Μέρος της Σύμβασης, Κεφάλαιο ΙΙΙ, άρθρο 30, παράγραφοι 1 και 5 (σελ. 412).
Θα πρέπει ιδιαίτερα να αναγνωσθεί το Β΄ Μέρος του Α.Ν. 2220/1940 γιατί εκεί βρίσκεται το «ψητό».
Στον νόμο αυτόν χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της αδόκητης ενσφήνωσης και παρείσφρησης διατάξεων που δεν έχουν σχέση με τον ίδιο τον νόμο, σαν διατάξεις που το περιεχόμενο τους νομιμοποιείται από τον εν λόγω νόμο έτσι ώστε να διαλάθουν της προσοχής, αντί να κατατεθούν ως διατάξεις άλλου οικείου προς αυτές νόμου, ακριβώς επειδή η θέσπιση ενός τέτοιου νόμου αποτελεί πρόκληση.
Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται αφειδώς και από τους σύγχρονους νομοθετούντες νενέκους πολιτικάντηδες.
Από τα παρατιθέμενα αποσπάσματα του Α.Ν. 2220/1940 βλέπουμε ότι:
Εκτός από την κατασκευή και εκμετάλλευση από τον Ανάδοχο, για 70 χρόνια (άρθρο 30) των τριών φραγμάτων (Κρεμαστών, Πρεβέντζας και Κριεκουκιού) στον ποταμό Αχελώο προβλεπόταν και κατασκευή, ιδιοκτησία και εκμετάλλευση ηλεκτρικού δικτύου για την πώληση ή για ιδία χρήση «της παραχθησομένης ηλεκτρικής ενεργείας» σε εργοστάσια του Αναδόχου (άρθρο 52) για την επεξεργασία πρώτων υλών που το consortium θα ίδρυε όπου και όποτε ήθελε έχοντας μάλιστα και το δικαίωμα αποκλεισμού τρίτων (exclusion’s right).
Αλλά δεν φτάνουν αυτά, εντελώς αναπάντεχα (στο άρθρο 56, παράγραφος 2) δίδεται δικαίωμα στον Ανάδοχο να ιδρύσει παρόμοιες υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις και στους ποταμούς Αλιάκμονα, Μόρνο και Φείδαρι, παρά το ότι ο τίτλος της σύμβασης (και ο Α.Ν.) αναφέρεται μόνο στον Αχελώο.
Πρέπει εδώ να προσθέσουμε ότι πουθενά στον Νόμο δεν αναφέρεται κάποιο μέτρο οικολογικής προστασίας. Με απλά λόγια το consortium είχε το δικαίωμα να στήσει σε όποιο σημείο της Ελληνικής Επικράτειας ήθελε δικά του εργοστάσια κάθε είδους και μάλιστα επεξεργασίας πρώτων υλών, που δεν θα τις έφερνε βέβαια από το εξωτερικό αλλά θα τις εξόρυσσε από το υπέδαφος της χώρας, και να τα τροφοδοτεί με ηλεκτρικό ρεύμα περνώντας δίκτυο από όπου ήθελε, και επί πλέον οι κεντρικές ή τοπικές αρχές ήταν υποχρεωμένες να του παράσχουν κάθε νομική και πρακτική βοήθεια με αστυνόμευση, απαλλοτριώσεις, απαγορεύσεις χρήσης από πρώην ιδιοκτήτες, όμορους, κλπ, αλλά επιπλέον αυτά όλα μπορούσε (άρθρο 56 παράγραφοι 2, 4, 5 και 6) να τα κάνει αποκλείοντας οποιονδήποτε άλλον ενδιαφερόμενο ανταγωνιστή από το να πράξει το ίδιο!
Αν αυτό δεν είναι πλήρης παράδοση σε αποικιακό μονοπώλιο, τότε θα πρέπει να επανακαθορίσουμε τον όρο αποικιοκρατία!
Η σύμβαση αυτή ενώ αναφέρεται στην κατασκευή τριών υδροηλεκτρικών έργων στον ποταμό Αχελώο όπως προκύπτει και από τον τίτλο του Α.Ν. 2220/40, και ο κάθε καλόπιστος αναγνώστης θα ανέμενε ότι αφορά μόνο τον Αχελώο και το πολύ μόνο στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος προς το δημόσιο ηλεκτρικό δίκτυο της Χώρας, όπου η μεταφορά και διανομή θα αναλαμβανόταν από τον κρατικό ή άλλον φορέα, στην πραγματικότητα παρέχει το αποκλειστικό δικαίωμα στον ανάδοχο να κάνει όλα όσα προαναφέρθηκαν.
Βέβαια οι Αμερικανοί έχοντας από το 1940 μέχρι και πρόσφατα άλλες πλουτοπαραγωγικές προτεραιότητες από άλλες πιο «φτηνές» και προσφόρες πηγές από μεγάλο μέρος του πλανήτη, απλώς «πάγωσαν» για το μέλλον κάθε εξόρυξη πλούτου από την Ελλάδα, εκτός από τις εξορύξεις του αλουμινιούχου βωξίτη. (Όπως είναι γνωστό το αλουμίνιο αποκταται ως καθαρό μέταλλο μόνο με την χρήση ηλεκτρικού ρεύματος αντίθετα από τον σίδηρο που η αναγωγή και ο διαχωρισμός του από τα σιδηρούχα μεταλλεύματα γίνεται με την καύση άνθρακος. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι οι βιομηχανίες καθαρισμού του αλουμινίου είναι εξαιρετικά ηλεκτροβόρες. Στον λόγο αυτόν οφείλεται και η πρόβλεψη (πολύ σωστά) της κατασκευής ηλεκτροπαραγωγών μονάδων.).
Οι Αμερικανοί λοιπόν «πάγωσαν» κάθε σχετική αναπτυξιακή προσπάθεια και οι έλληνες υπουργοί βιομηχανίας συμπεριλαμβανομένου και του κ. Ι. Ζίγδη κρατούσαν ανήμποροι στα συρτάρια τους τον σχετικό νόμο 2220/40 μη επιτρέποντας στην Ελλάδα να προχωρήσει προς το αναπτυξιακό της μέλλον.
Όμως το μέλλον είναι τώρα παρόν και με την λήξη της Σύμβασης Cooper το 2010 παίζεται το καινούριο παιχνίδι, αφού η δυστυχία που απλώνουν παντού με τα τύπου Γ.Α. Παπαντρέου τερτίπια δεν είναι για αυτούς (τους ας τους πούμε ανθρώπους τύπου Σόρρος) παρά μόνον διασκεδαστικά παιχνίδια.
Εξωθώντας τον Ελληνικό Λαό και την Χώρα στην ανέχεια μας κολλούν την πλάτη στον τοίχο έτσι ώστε να αναγκασθούμε να υπογράψουμε νέες συμβάσεις και πάλι με επαχθείς όρους.
Του Γιάννη Αλεξάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου