Ο προφητικός Ανδρέας

Ήταν 27 Ιουνίου του 1995. Ακριβώς δεκαεπτά χρόνια πριν. Παρά μια ημέρα. Είχα την ευκαιρία να καλύψω δημοσιογραφικά ένα ταξίδι του Ανδρέα Παπανδρέου στις Κάννες σε μια Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν η τελευταία που έπαιρνε μέρος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Τα σημάδια ότι έρχεται το προσωπικό του τέλος, ήταν φανερά. Ακόμα και στην φωνή του. Μια φωνή αδύναμη από την οποία ωστόσο ακούστηκαν ίσως τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Και το γράφει αυτό κάποιος που δεν γοητεύτηκε ποτέ απο την πολιτική του.

Ήταν ένας Παπανδρέου οργισμένος και μόνος. Χωρίς τον Μιτεράν, τον Γκονζάλεθ και τον Ντελόρ, αλλά με τους συντηρητικούς να κυριαρχούν. Στο περιθώριο της συνόδου ήρθε σχεδόν υποβασταζόμενος στην αίθουσα όπου τον περιμέναμε οι δημοσιογράφοι. Στις πρώτες κουβέντες του, κάθε ένας από μας κοίταζε τον άλλο. Δεν πιστεύαμε ότι ο απόλυτα συμβιβασμένος στα Ευρωπαϊκά δεδομένα Παπανδρέου, θα έβγαζε έναν τόσο καταγγελτικό λόγο. Μίλησε για "Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο", όπως το είχε χαρακτηρίσει, μίλησε και για "μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο". Ουσιαστικά είχε μιλήσει για την υποχώρηση της πολιτικής και την κυριαρχία των αγορών. Ήταν η εποχή που είχε ήδη αρχίσει να ετοιμάζεται το ενιαίο νόμισμα...

Δεκαεπτά χρόνια μετά, η κυριαρχία αυτή των αγορών είναι σχεδόν απόλυτη. Και αναμφισβήτητα, έχει συντελέσει σε υπερθετικό βαθμό στην κρίση. Ήδη πέντε χώρες βρίσκονται μέσα ή στα πρόθυρα σκληρών μνημονίων, ήδη οι λαοί της Ευρώπης βιώνουν εποχές απίστευτης λιτότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μόλις χθες δόθηκαν στοιχεία από την Ευρωπαϊκή επιτροπή για την αύξηση της ανεργίας και της ανέχειας. Μόνο το πρώτο τρίμηνο της χρονιάς οι θέσεις εργασίας στην Ελλάδα μειώθηκαν κατά 400.000, στην Ισπανία κατά 600.000, στην Πορτογαλία κατά 210.000, στην Ιταλία κατά 180.000. Οι προβλέψεις για τους επόμενους μήνες είναι ακόμα δυσμενέστερες, ενώ ολοένα και πιο μεγάλες ομάδες πολιτών από όλες αυτές τις χώρες δηλώνουν έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον τόπο τους για να βρουν μια θέση εργασίας στο εξωτερικό. Και αυτά, αποτελούν μια μόνο παράμετρο της κρίσης.

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συνεδριάζουν στις Βρυξέλλες, υποτίθεται ότι αναζητούν λύσεις για όλα αυτά. Δεν γνωρίζω αν θα τις βρουν, αλλά δεν έχω σοβαρούς λόγους για να δηλώνω αισιόδοξος. Δεν γνωρίζω καν αν αναζητούν λύσεις για τους πολίτες επειδή αυτό αποτελεί επιλογή τους ή αναζητούν λύσεις επειδή φοβούνται μια γενικευμένη αντίδραση των απελπισμένων που πολλαπλασιάζονται.

Οι ισορροπίες προφανώς εχουν αλλάξει. Ο ισχυρός και ενιαίος Γαλλογερμανικός αξονας δεν υπάρχει πια, αυτό ειναι βέβαιο. Πόσο πρόθυμοι είναι όμως όσοι προτείνουν διαφορετικές συνταγές εξόδου από την κρίση να σπάσουν αυγά; Και πόσο ικανοποιητικές λύσεις να επιδιώξει ένας Τραπεζίτης και όχι εκλεγμένος πρωθυπουργός; Ή μια καγκελάριος μιας πανίσχυρης χώρας που ορθώνει ένα νέο τείχος λέγοντας πως όσο ζει, η Ευρώπη δεν θα έχει ευρωομόλογα; Ή μερικοί κομπάρσοι ηγέτες που είναι φανερό πως θεωρούν θέσφατο τις εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης;

Σ' αυτά τα ερωτήματα, ίσως την πιο ικανοποιητική απάντηση δίνει ο Γάλλος οικονομολόγος Αντρέ Ορλεάν ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του στην Μόντ αναφερόμενος στις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης, επικαλέστηκε μια φράση του Ντε Γκόλ από το 1966: "Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έδωσαν τα κλειδιά της κρίσης στους χρηματιστές". Αυτό εχει συμβεί και σήμερα. Και όπως έγραψε ο Ορλεάν "Την ευρωζώνη την κυβερνά η αγορά. Η πολιτική εξουσία συμμορφώνεται με τις προτεραιότητές της και φοβάται τις αξιολογήσεις της".

Ο Ανδρέας Παπανδρέου μάλλον ήταν προφητικός...

Του Γιάννη Παντελάκη

Η μπλόφα της Γερμανίας και ο Mario Monti

Φανταστείτε αυτό: Είναι το βράδυ της Πέμπτης (χθές) κατά τη συνάντηση των ηγετών της Ευρώπης. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας σηκώνεται και λέει τα εξής: «Κύριε πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία απλή επιλογή: μπορούμε είτε να σώσουμε σήμερα το ευρώ και να χτίσουμε τη βάση για μία μελλοντική πολιτική ένωση είτε να αποτύχουμε σε όλα. Όλοι γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει για να σωθεί το ευρώ. 
Πρέπει να γίνει μία τραπεζική ενοποίηση για την Ισπανία, μία δημοσιονομική ενοποίηση για την Ιταλία και μία πολιτική ενοποίηση για τη Γερμανία. Μπορούμε, βεβαίως, να διαφωνήσουμε ως προς τις λεπτομέρειες. Αλλά πρέπει να διευθετήσουμε κάποιες από αυτές τις διαφορές αυτό το Σαββατοκύριακο και να πάρουμε την απόφαση για τα βήματα που πρέπει να γίνουν αυτήν τη στιγμή. Οι πολιτικές μας για την αντιμετώπιση της κρίσης απέτυχαν πολλές φορές. Τώρα χρειαζόμαστε κάτι που να δράσει αμέσως. 
Εάν αποτύχουμε, σας διαβεβαιώνω ότι δεν θα μπορώ να είμαι πλέον μέλος αυτής της ομάδας και πως η χώρα μου δεν θα μπορεί να αποτελεί μέρος αυτού του έργου».

Πρέπει κατ’ αρχάς να πω ότι δεν πιστεύω πραγματικά πως o Mario Monti
θα πει κάτι τέτοιο ούτε σε πιο ευγενική μορφή. Είναι ο επικεφαλής
μιας τεχνοκρατικής κυβέρνησης. Δουλειά του είναι να διορθώνει τα πράγματα. 
Το να αντιταχθεί στη Γερμανίδα καγκελάριο, πόσο μάλλον να τζογάρει
με το μέλλον της Ιταλίας, δεν είναι μέρος των αρμοδιοτήτων του. 
Τα πολιτικά κόμματα της Ιταλίας τον διόρισαν γιατί ήθελαν έναν υδραυλικό
να διαδεχθεί τον playboy, δεν θέλουν έναν τζογαδόρο. Το τελευταίο
που ήθελαν ήταν έναν ηγέτη.

Νομίζω, όμως, ότι ένα υπολογισμένο ρίσκο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Θα πρέπει, πάντως, να γίνουν απολύτως κατανοητά τόσο τα οφέλη όσο
και οι κίνδυνοι που συνεπάγεται. Το θέμα δεν είναι μόνο να
προκαλέσουμε την μπλόφα της Angela Merkel, όπως υποστηρίζουν
αρκετοί Ισπανοί και Ιταλοί φίλοι. Δεν μπλοφάρει, παρά το γεγονός
ότι η διάσπαση της ευρωζώνης θα μπορούσε να είναι καταστροφική
για τη Γερμανία. 

Ο Joschka Fischer, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της χώρας, είπε
πρόσφατα ότι εάν η Γερμανία επιτρέψει τη διάσπαση της ευρωζώνης
θα προκαλέσει για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα απόλυτη
καταστροφή στην Ευρώπη και στον εαυτό της. 

Αυτοί που υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να δούμε την μπλόφα της Γερμανίας υπολογίζουνκάποιον βαθμό λογικής που προφανώς
δεν υπάρχει. Οι Γερμανοί έχουν αναπτύξει μία περίεργη
εξήγηση για την κρίση.
Η συζήτηση που διεξάγεται στη Γερμανία, την οποία παρακολουθώ
τακτικά, βρίσκεται σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Υπάρχει, επί παραδείγματι,άρνηση
ως προς τα ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών 
και στο εάν αποτελούν παράγοντα για την κρίση.
Βάσει της γερμανικής άποψης, η οικονομία είναι σαν
ένας ποδοσφαιρικός αγώνας απέναντι σε μία
άλλη ομάδα - όπως έγινε την Παρασκευή στο Γκντανσκ όπου η
Γερμανία κέρδισε την Ελλάδα. Η Γερμανία, όπως και η Merkel,
νιώθει πλέον αήττητη. 

Οι λίγοι σε αριθμό ευφυείς αξιωματούχοι και άνθρωποι της
οικονομικής ελίτ κατανοούν τι διακυβεύεται, αλλά είναι
διατεθειμένοι να αναλάβουν τον κίνδυνο ενός ατυχήματος. 
Η διατήρηση του ευρώ δεν είναι ο πρωταρχικός τους στόχος. 

Όταν ο Otmar Issing, ο πρώην επικεφαλής ανάλυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κατηγορηματικά απέρριψε κάθε μορφή αμοιβαίας
ευθύνης για το χρέος, όπως έκανε πρόσφατα σε άρθρο του,
ξεχνά να αναφέρει τι θα συμβεί εάν η κυβέρνηση ακολουθήσει τ
η συμβουλή του. 
Η ευρωζώνη θα διασπαστεί. 

Οι πιέσεις για τη διάσπαση θα προκύψουν από την Ιταλία και την Ισπανία. Ο Silvio Berlusconi προφητικά δήλωσε την προηγούμενη εβδομάδα ότι
έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη δεν θα αποτελούσε βλασφημία. 
Έδωσε τρεις απλές επιλογές: είτε η Ευρώπη στηρίζει την Ιταλία,
είτε η Γερμανία φεύγει, είτε φεύγει η Ιταλία. 

Σε εμένα όλα αυτά δείχνουν ότι ο κ. Berlusconi ετοιμάζει το κόμμα
του να προχωρήσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση με ε
υρωσκεπτικιστικό προφίλ, προκαλώντας το αντιευρωπαϊκό
Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Beppe Grillo. 

Ο κ. Berlusconi λέγεται ότι έχει μελετήσει τους λόγους του και
τα γραφόμενά του λεπτομερώς. Αυτό που βλέπουμε
τώρα είναι πώς ο ευρωσκεπτικισμός μπορεί να γίνει ρεύμα. 

Και όταν γίνει αυτό, μπορεί να είναι πλέον πολύ αργά για να
σωθεί το ευρώ. Οι ηγέτες της ευρωζώνης είχαν περισσότερα α
πό τρία χρόνια για να δράσουν. Τα σπατάλησαν.
Μπορεί μεμονωμένα να είναι ευφυείς άνθρωποι, αλλά
ως ομάδα έδειξαν εντυπωσιακή οικονομική και
χρηματοοικονομική αμάθεια. 

Ας θυμηθούμε την πρόταση για επεκτατική δημοσιονομική
συρρίκνωση, ή την ανόητη ιδέα για μόχλευση του ταμείου
στήριξης. Ή τη διάσωση των ιδιωτών επενδυτών σε εθελοντική βάση.
Πιστεύει κανείς στα αλήθεια ότι αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν
όλα τα λάθος πράγματα τα τελευταία τρία χρόνια θα κάνουν όλα
τα σωστά μέσα σε μία μόνο μέρα; 

Η μόνη ελπίδα θα ήταν να προκαλέσει την Α. Merkel κάποιος
εκ των έσω. Αυτός θα πρέπει να θέσει βέτο στις μεσοβέζικες
λύσεις που θα προταθούν πάλι την Πέμπτη. Πόσο αξιόπιστη
θα είναι μία μακροπρόθεσμη πολιτική ένωση στο μέλλον εάν
δεν μπορούμε να σώσουμε την ευρωζώνη σήμερα;
Τώρα είναι η μεγάλη ώρα. 

Κανείς δεν είναι σε καλύτερη θέση να αντιμετωπίσει την Α. Merkel
από τον Ιταλό πρωθυπουργό. Είναι άνθρωπος πραγματικά εκ των έσω, ε
υφυής και διπλωμάτης. Η χώρα του θα είναι το επόμενο θύμα
των αγορών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει σχέδιο Β. 

Η απειλή παραίτησης θα μπορούσε να είναι αξιόπιστη και θα φοβίσει
πολύ κόσμο. Τι έχει να χάσει, άλλωστε; Τα ποσοστά της δημοτικότητάς
του έχουν υποχωρήσει και επίσης χάνει τη στήριξη εντός του
συνασπισμού.
Μόνο εάν πει την αλήθεια θα μπορέσει να σώσει τη χώρα του και το ευρώ.

Από FT   

Ανέκδοτο - Τα ψέματα

Ένας Αμερικάνος, ένας Γερμανός και ένας Πόντιος, κάθονται και παινεύονται!



-Στην Αμερική, έχουμε ουρανοξύστη μέχρι και χίλια μέτρα ύψος!



-Αυτό δεν είναι τίποτα λέει ο Γερμανός. Εμείς έχουμε ένα αούτομπαν 300 χιλιόμετρα χωρίς ούτε μία στροφή!


-Αυτό δεν είναι τίποτα, λέει ο Πόντιος. Εμένα ο ξάδερφός μου ο Κωστίκας από την Καλαμαριά, έχει ένα λιλί, 70 πόντους και χωρίς να σκούται...


Μετά από λίγο τους πιάνει το φιλότιμο...


-Ψέμματα σας είπα λέει ο Αμερικάνος. Ο ουρανοξύστης είναι τρακόσια μέτρα!


-Κι εγώ ψέμματα σας είπα, λέει ο Γερμανός. Η αούτομπαν είναι 10 χιλιόμετρα...


- Ε! και γω ψέμματα σας είπα λέει ο Πόντιος... Ο ξάδερφός μου ο Κωστίκας δεν είναι από την Καλαμαριά... Από τον Εύωσμο είναι!!!!!!!

Ζωδια και κουβέντες

Το κάθε ζώδιο έχει το αδύνατο σημείο του, την κουβέντα που αν του την πούνε θα ενοχληθεί, θα θυμώσει, θα προσβληθεί, θα παρεξηγηθεί. Εμείς, λοιπόν, για να σε προστατεύσουμε (και για να διασκεδάσουμε και λίγο) σου δίνουμε τις πέντε χειρότερες «ατάκες» για κάθε ζώδιο, που καλό θα ήταν να αποφύγεις όταν μιλάς μαζί του. Δεν λέμε να μην πεις τη γνώμη σου… Απλώς «φερ’ το» με έναν πιο διπλωματικό τρόπο. Ναι;


ΚΡΙΟΣ


1. «Όχι». (Μην το ξεστομίσεις, για οτιδήποτε… Αρκεί ο ήχος της λέξης…)


2. «Δεν ξέρεις τι λες, μου φαίνεται». (Μην τολμήσεις να ξαναπείς αυτήν τη φράση)


3. «Το αυτοκίνητό σου είναι πολύ αργό. Τι επιτάχυνση έχει; (Θέλεις να δεις τι θα πει ραλίστας, ε; Αυτό θέλεις;)


4. «Το σκέφτηκες καλά;». (Πας καλά; Εννοείται ότι θα το σκεφτεί μετά, αφού το κάνει)


5.«Περίμενε!». (Άκου εκεί να περιμένει ένας Κριός… Εσύ να βιαστείς!)


ΤΑΥΡΟΣ


1. «Τα λεφτά είναι για να τα τρώμε!». (Αυτό είναι ιεροσυλία!)


2. «Δεν υπάρχει φαγητό. Θέλεις μια φρυγανιά;». (Αυτό είναι τραγωδία)


3. «Μα, αναρωτιέμαι τι του/της βρίσκεις;». (Τολμάς να αμφισβητείς το γούστο και το κριτήριό του -όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά;)


4. «Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε». (Φτού, φτού, φτού! Κι εσύ γιατί του το θυμίζεις; Βαλτός είσαι;)


5. «Πάλι δεν το κατάλαβες; Πόσες φορές θα το πω;». (Παρακαλώ; Τολμάς να τον αποκαλείς κι αργόστροφο τώρα;)


ΔΙΔΥΜΟΙ


1. «Τι έλεγες; Συγνώμη, δεν πρόσεχα…». (Πως τολμάς να μην παρακολουθείς έναν Δίδυμο την ώρα που μιλά;)


2. «Σιγά το κατόρθωμα!». (Απλά, δεν αμφισβητείς έναν Δίδυμο)


3. «Α, δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα…». (Τώρα τον λες και άσχετο; Αερολόγο;)


4. «Ωραία δεν είναι εδώ που σε έφερα; Βέβαια δεν πιάνει κινητό ούτε Ίντερνετ». (Που τον πήγες; Αυτό ισοδυναμεί με απαγωγή και παράνομη κράτηση)


5. «Για αστείο το είπες; Α, δεν το κατάλαβα». (Δεν είσαι κι ο μόνος που δεν τον καταλαβαίνει, αλλά αυτό δεν έχει σημασία…)


ΚΑΡΚΙΝΟΣ


1. «Μήπως πρέπει να ξεχάσεις πια τον Χ/την Ψ μετά από πέντε χρόνια που σε παράτησε;». (Όχι. Δεν χρειάζεται να το πεις στον Καρκίνο, αφού δεν τον παράτησε -απλά είναι σε ένα break!).


2. «Τι τις κρατάς αυτές τις σαβούρες;». (Λίγος σεβασμός για το τιμημένο παρελθόν του).


3. «Η μάνα σου είναι…». (Οτιδήποτε κατώτερο του «αγία» θα θεωρηθεί προσβολή στην οικογενειακή του τιμή)


4. «Θα χαζεύουμε πολύ ακόμα τη θάλασσα; Βαρέθηκα». (Δεν εκτιμάς την υπέροχη ρομαντική στιγμή που μοιράζεσαι μαζί του;)


5. «Είχες γενέθλια; Μπα, πότε;». (Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;)


ΛΕΩΝ


1. «Πώς είπαμε ότι σε λένε;». (Άουτς!)


2. «Α, εδώ ήσουνα; Δεν σε είδα…». (Καλά, δεν είδες τη λάμψη που ακτινοβολούσε;)


3. «Α, δεν το λες καλά το ανέκδοτο. Λοιπόν, παιδιά, ακούστε να το πω εγώ…». (Διαθήκη έχεις κάνει;)


4. «Ωραίο είναι αυτό που φοράς αλλά υπερβολικά φανταχτερό». (Ήταν περιττό. Είναι φανταχτερός από μόνος του)


5. «Ποιος νομίζεις ότι είσαι;». (Μα, τι ερώτηση…; Όλοι ξέρουν καλά ποιος είναι!)


ΠΑΡΘΕΝΟΣ


1. «Αυτό εδώ δεν το καθάρισες καλά». (Το έτριβε δυο ώρες, πώς είναι δυνατόν;)


2. «Χάθηκε ο κόσμος που σε έστησα πέντε λεπτά;». (Κι όμως, χάθηκε!)


3. «Δίπλα έχει παραλία για γυμνιστές, πάμε;». (Μάλλον το είπες επειδή δεν θέλεις να τον ξαναδείς)


4. «Κυκλοφορεί μια επιδημία γαστρεντερίτιδας…». (Του χάλασες το κέφι. Κι αν κολλήσει πουθενά;)


5. «Είχες ένα μαρούλι στο δόντι εδώ και ώρα, αλλά δεν μπορούσα να σου το πω μπροστά στους άλλους». (Προδότη! Θα βάλει Χ και σε σένα και στα μαρούλια!)


ΖΥΓΟΣ


1. «Μην ξαναβάλεις αυτήν την μπλούζα, δεν σου πάει καθόλου το χρώμα». (Και το λες την πέμπτη φορά που τον είδες να τη φοράει;)


2. «Σαν να πάχυνες λιγάκι, μου φαίνεται… Δεν συμφωνείτε, παιδιά; ». (Ναι, φώναξέ το, να το ακούσουν όλοι!)


3. «Αυτή η τσάντα δεν είναι δερμάτινη, πλαστική είναι. Σε κοροϊδέψανε». (Θέλεις να τον καταρρακώσεις;)


4. «Ωραία μουσική το λες εσύ αυτό;». (Είσαι καλά; Του πρότεινες σκυλάδικα;)


5. «Το ξενοδοχείο που θα πάμε δεν έχει ανέσεις, αλλά είναι πολύ οικονομικό». (Τσιφουτιές σε έναν Ζυγό; Τι φρίκη!)


ΣΚΟΡΠΙΟΣ


1. «Πολύ ομόρφυνε ο/η Χ., δεν νομίζεις;». (Εκτός αν πρόκειται για άτομο ανήλικο ή υπερήλικο με το οποίο έχεις πρώτου βαθμού συγγένειας…)


2. «Μα πάλι; Δεν έχουν περάσει ούτε δυο ώρες από την τελευταία φορά!». (Ναι, περί αυτού που κατάλαβες ο λόγος…)


3. «Μήπως είναι όλα στη φαντασία σου;». (Πώς τολμάς; Απλώς βλέπει πιο μακριά και πιο βαθιά απ’ όλους τους άλλους)


4. «Δεν σε πήρα τηλέφωνο γιατί…». (Μη σκας να βρεις δικαιολογία, δεν θα την πιστέψει)


5. «Σε είδανε χθες…». (Άνοιξες μεγάλο θέμα! Ποιοι, πότε, πώς δεν τους κατάλαβε και γιατί τον σχολιάζεις με τρίτους;)


ΤΟΞΟΤΗΣ


1. «Πάρε από δω το βρωμόσκυλο». (Βρωμόσκυλο είσαι εσύ και φαίνεσαι, και θα σ’ το πει!)


2. «Τι θα έλεγες να περάσουμε ένα ήσυχο Σαββατοκύριακο βλέποντας τηλεόραση;». (Να περάσετε καλά, εσύ και η τηλεόραση)


3. «Όπου κι αν πας, πάλι σ’ εμένα θα γυρίζεις». (Αν θέλεις να τον κατατρομάξεις, το πέτυχες)


4. «Κουρασμένο σε βλέπω; Θέλεις να γυρίσουμε πίσω;». (Αυτό είναι προσβολή!).


5. «Δεν είσαι λίγο μεγάλος για να μάθεις σκέιτ-μπορντ;». (Αυτό αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη προσβολή)


ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ


1. «Η δουλειά είναι για τα κορόιδα». (Ακόμα κι αν δεν το θέσεις επί προσωπικού, προσβάλλεις τις αρχές του)


2. «Απορώ πώς τα κατάφερες να φτάσεις εδώ που έφτασες». (Απορείς; Γιατί απορείς;)


3. «Τι θα κάνουμε πάλι οι δυο μας μόνοι στο σπίτι;». (Μην το πεις. Δεν θα περάσεις ωραία νύχτα)


4. «Νομίζω πως έχουμε χαθεί». (Μερικές φορές τη νύχτα, στην ερημιά, η σιωπή είναι χρυσός…)


5.«Πες κι εσύ κάτι. Όλο εγώ θα μιλάω;». (Θυμήσου. “Λίγα λόγια και καλά”).


ΥΔΡΟΧΟΟΣ


1. «Δεν καταλαβαίνω τι τους έχεις μαζέψει όλους αυτούς μέσα στο σπίτι σου». (Προσβάλλεις τη φιλανθρωπία του)


2. «Για μένα, η ζωή είναι ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε…». (Μόλις έχασε πάσα ιδέα για το άτομό σου)


3. «Αυτό που φοράς δεν είναι στη μόδα». (Είσαι άσχετος… Φυσικά και δεν είναι στη μόδα. Είναι ΜΠΡΟΣΤΑ από τη μόδα!)


4. «Ξέρω ακριβώς πώς σκέφτεσαι και νιώθεις!». (Εδώ θέλει να ουρλιάξει: «Βοήθεια! Ακούει κανείς να με σώσει;»)


5. «Πώς ζεις χωρίς mobile internet;». (Ήταν ανάγκη να του υπενθυμίσεις πως δεν τα πάει καλά με την τεχνολογία;)


ΙΧΘΕΙΣ


1. «Όχι, δεν υπάρχουν μονόκεροι. Ούτε μικροσκοπικές νεραϊδούλες στον κήπο». (Μπα; Κι αυτό το θρόισμα μέσα στους θάμνους τι ήταν;)


2. «Επίσης δεν υπήρξαν ούτε ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα, ήταν φανταστική ιστορία». (Και τώρα που του το χάλασες, τι κατάλαβες;)


3. «Έλα τώρα, υπερβολές. Δεν ήταν τόσο φοβερό…». (Φυσικά και ήταν)


4. «Ακόμα να ετοιμαστείς; Τι έκανες τόση ώρα;». (Αρμένιζε στον δικό του χωροχρόνο, αυτό έκανε)


5. «Πάλι κλαις;». (Ε, ναι, φυσικά! Έχεις πρόβλημα; Τώρα είσαι εσύ η αιτία που θα ξαναβάλει τα κλάμματα).

Ανέκδοτο - Ο Τοτός στο μπάνιο

Ο Τοτός μπαίνει απροειδοποίητα στο μπάνιο, όπου η μητέρα του μόλις έχει βγει από το ντους. 


Την κοιτάει καλά-καλά στο επίμαχο σημείο και ξαφνικά πετάει την ερώτηση: 


 -Μαμά, τι είναι αυτό; 


Παγώνει προς στιγμήν η μαμά μέχρι να σκεφτεί τι να του απαντήσει, όταν της έρχεται η ιδέα:


 -Να, ο μπαμπάς σου με έκοψε κατά λάθος με το τσεκούρι. 


 -Ω! γαμώτο, ακριβώς πάνω στο μουνί, ε;;;;;;;;

Η ενοχή του Σωκράτη

Οταν έμαθα πως επρόκειτο να επαναληφθεί η δίκη του Σωκράτη στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως είναι πολύ εύκολο να αθωώσεις τον γιο του Σωφρονίσκου σήμερα. Τον έχουν ήδη αθωώσει δυόμισι χιλιάδες χρόνια Ιστορίας του δυτικού πνεύματος - και όχι μόνο. Ακόμη και όσοι τον αντιμετωπίζουν με κριτική διάθεση τον αθωώνουν γιατί γνωρίζουν πως σ' αυτόν οφείλουν τη δυνατότητά τους να τον κρίνουν.



Το δύσκολο θα ήταν να δίκαζες έναν σημερινό Σωκράτη, κάποιον σύγχρονό μας, τον οποίο θα έπρεπε πρώτα να εντοπίσεις και μετά να του απευθύνεις τις κατηγορίες που του αναλογούν με βάση το σημερινό δίκαιο. Υπερβολές, θα μου πείτε. Σωκράτης δεν υπάρχει πια, ίσως επειδή η ζωή μας είναι έτσι οργανωμένη και τόσο θεσμοθετημένη που δεν του επιτρέπει να γεννηθεί.


Για φανταστείτε κάποιον ο οποίος αρνείται να γράψει τις σκέψεις του, αρνείται να αρθρώσει δημόσιο λόγο και περιφέρεται διατυπώνοντας ερωτήσεις που τινάζουν στον αέρα τα κοινώς αποδεκτά. Οπως, για παράδειγμα, «γιατί πιστεύεις ότι η οικονομική ανάπτυξη θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;». Ψώνιο στην καλύτερη περίπτωση. Εχω και μια παρατήρηση για τον τρόπο που διεξήχθη η νέα δίκη και για τη σύνθεση του δικαστηρίου που ισοψήφησε, ενώ οι ένορκοι, το κοινό, τον αθώωσε. Καλώς ή κακώς, το ζήτημα της αθωότητας ή της ενοχής τού πατρός πάσης φιλοσοφίας δεν είναι νομικό. Μπορεί ο Σωκράτης να έβγαλε τις δύο πολιτικές τερατογενέσεις της Αθήνας, τον Αλκιβιάδη και τον Κριτία, μπορεί τρεις από τους Τριάντα Τυράννους να ανήκαν στην ομήγυρή του, όμως ο ίδιος δεν εγκλημάτησε στους λίγους μήνες που κράτησε η τυραννία.


Και όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, το ψήφισμα «Περί του μη μνησικακείν» όριζε ρητά πως παραπέμπονται σε δίκη μόνο οι φυσικοί αυτουργοί των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της αιματοβαμμένης πολιτείας του Κριτία και των συν αυτώ. Εξάλλου, όπως λέει και ο Ράσελ, ο Σωκράτης, σε αντίθεση με τον Ιησού, δεν έστελνε όσους διαφωνούσαν μαζί του στην κόλαση. Και δεν είχε ποτέ καταφερθεί κατά της δημοκρατίας. Ποια από όσα βάζει ο Πλάτων στο στόμα του Σωκράτη ανήκουν στον Πλάτωνα και ποια στον Σωκράτη είναι ένα ζήτημα που εξακολουθεί να απασχολεί τους μελετητές. Για μας, τους πολίτες της παγκόσμιας κοινότητας του 21ου αιώνα, το ζήτημα της αθωότητας ή της ενοχής του φιλοσόφου είναι κατεξοχήν πνευματικό και ηθικό.


Αν η ειρωνεία του που τον ανάγκαζε να διερωτάται για τα πάντα, ακόμη και για τα προφανή, αν η πίστη του πως η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις αβεβαιότητες και όχι πίσω από τις βεβαιότητες που την απωθούν, τότε ο Σωκράτης για μας είναι αθώος. Αν όχι, τότε είναι ένοχος. Και στην Ελλάδα του 2012, η οποία μέσα στον πανικό της αρπάζεται από την πρώτη βεβαιότητα που της προσφέρεται, έστω και σε εκπτώσεις, ελπίζοντας πως εκεί κρύβεται η αλήθεια της σωτηρίας της, ο Σωκράτης θα είχε καταδικασθεί, αν όχι σε φυσικό θάνατο, τουλάχιστον στον θάνατο της σιωπής. Κανείς δεν θα είχε την πολυτέλεια να τον ακούσει, παραγνωρίζοντας πως ένα από τα προβλήματά μας είναι ότι το «γνώθι σαυτόν» αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια.

Του Τάκη θεοδωρόπουλου

Ελληνικοί σπόροι? Τέλος!

Η εξαφάνιση του DNA των ελληνικών ποικιλιών φυτών είναι γεγονός, και αυτό επειδή κάποιος γραφειοκράτης θεώρησε ότι είναι περιττά και πολυέξοδα … και αυτό είναι το αφελές / καλό σενάριο
ή γιατί κάποιος τα πήρε από τη Monsanto / τη BASF και άλλες εταιρείες που προωθούν τα γενετικώς τροποποιημένα τρόφιμα, με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο … και αυτό είναι το άσχημο σενάριο.

γ) τείνω να πιστέψω ότι πρόκειται για συνδυασμό των δύο, που είναι και το πιθανότερο σενάριο: χρηματίστηκε κάποιος και πήρε και λίγα, επειδή δεν κατανοεί την τεράστια σημασία του εγκλήματος που διαπράττει.

Διαβάστε και κλάψτε:

Στο σφυρί βγαίνει πολύτιμο γενετικό υλικό αφού η κυβέρνηση διαλύει την τράπεζα διατήρησης της βιοποικιλότητας με νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, επισημαίνουν οικολογικές ομάδες που θεωρούν λάθος τις συγχωνεύσεις οργανισμών χωρίς κριτήρια.

Αποστολή της τράπεζας γενετικού υλικού ήταν η προστασία και διάσωση των φυτών της ελληνικής βιοποικιλότητας. Από το 1981 έως σήμερα συγκέντρωσε και διατηρεί 14.500 πολύτιμους σπόρους άγριων και καλλιεργούμενων συγγενών φυτών.

Τα αγροτικά ιδρύματα που υπάγονται στο Εθνικό Ιδρυμα Αγροτικής Ερευνας βάσει του «σχεδίου» του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων συγχωνεύονται-διαλύονται και τριάντα χρόνια κόπων τινάζονται στον αέρα, τονίζουν η ΒΙΟΖΩ και το ΗΛΕΣΙΟΝ.

Ασφαλές θησαυροφυλάκιο

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι η παγκόσμια τράπεζα σπόρων «είναι ένα ασφαλές θησαυροφυλάκιο σπόρων που βρίσκεται στο νησί Spitsbergen του νορβηγικού αρχιπελάγους Svalbard και είναι σε απόσταση 1.120 χιλιομέτρων από το Βόρειο Πόλο. Ξεκίνησε να λειτουργεί το 2008 και στόχος της είναι να συμβάλει στη συντήρηση της βιοποικιλότητας του πλανήτη και να συγκεντρωθούν εκεί σπόροι από κάθε γνωστό είδος φυτού της γης».

Το θησαυροφυλάκιο σπόρων, όπως μας ενημερώνει το «ΗΛΕΣΙΟΝ», χτίστηκε σε ένα παλιό ορυχείο, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχουν κρυμμένα αποθέματα σπόρων απ’ όλη τη διατροφική αλυσίδα. Το υψόμετρο που βρίσκεται δεν επιλέχθηκε τυχαία αφού έτσι μπορεί να αποφευχθεί το πρόβλημα ενδεχόμενης αύξησης της στάθμης της θάλασσας και είναι πολύ βαθιά στη γη ώστε να προστατεύεται ακόμη και από πυρηνική έκρηξη και ακόμα από σύγκρουση μετεωρίτη. Την κατασκευή του «θησαυροφυλακίου» χρηματοδότησαν οι ΗΠΑ και η Νορβηγία.

Στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες, φορείς που ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες συνειδητοποίησαν τον κίνδυνο απώλειας των τοπικών ποικιλιών και την πολύπλευρη αξία τους.

Οι τοπικές ποικιλίες των καλλιεργούμενων ειδών είναι δημιούργημα της επιλογής των αγροτών και της προσαρμογής τους στο περιβάλλον όπου καλλιεργούνται. Ορισμένες από αυτές, που είναι και αρκετά εμπορεύσιμες, είναι τα ρόδια Ερμιόνης, η κορινθιακή σταφίδα, τα φασόλια Πρεσπών, το τοματάκι Σαντορίνης, ο ξινόμαυρος οίνος της Νάουσας, οι επιτραπέζιες ελιές Χαλκιδικής κ.λπ.

Καρποί με φυσικό τρόπο

Η ομάδα του ΗΛΕΣΙΟΝ έχει στόχο να προστατεύσει το αγαθό της διατροφής και βλέπει το περιβάλλον σαν ένα κοινωνικό και συλλογικό αγαθό προσπαθώντας να βάζει φρένο στην κερδοσκοπία, δίνοντας συνάμα εναλλακτικές λύσεις και προβάλλοντας την αξία της εμπειρίας των προγόνων μας και την αξία της ποικιλίας. Οι βασικές παραγωγικές διαδικασίες που επέλεξε η ομάδα είναι: Η πρωτογενής παραγωγή των καρπών να γίνεται με φυσικό τρόπο και χωρίς τεχνητά λιπάσματα ή φυτοφάρμακα. Το λιγότερο αποδεκτό είναι τα πιστοποιημένα βιολογικά προϊόντα.

Η συλλογή των αγαθών γίνεται αφού ωριμάσει ο σπόρος τους και η φυσική συντήρησή τους γίνεται «χωρίς ακρότητες».

Η τράπεζα διατήρησης γενετικού υλικού στη Θεσσαλονίκη μαζί με άλλα ιδρύματα του ΕΘΙΑΓ έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο διασώζοντας τα φυτά της ελληνικής βιοποικιλότητας. Ας ελπίσουμε να μη χαθούν όλοι οι κόποι με μία υπουργική απόφαση.

Παρακολουθώ τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να προσπαθούν να αλλοιώσουν το πολίτευμα, για να «στριμώξουν» τάχα το ΣΥΡΙΖΑ με το γελοίο επιχείρημα πως υποχρεούται να πάρει μέρος στην κυβέρνηση.
Παρακολουθώ και τα στελέχη της ΝΔ να ασχολούνται με το «εθνικό» θέμα του δήθεν δικαιώματος του λιποβαρή αρχηγού τους να είναι πρωθυπουργός, επειδή κατάφερε με δυο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις να μειώσει το ποσοστό της ΝΔ μόνο 4%, αποσπώντας εκβιαστικά ακόμη και εχθρικές ψήφους με το επιχείρημα του ληστρικού εκλογικού νόμου.

Φοβάμαι πως η ΝΔ ΠΑΣΟΚ δεν έχει διδαχθεί τίποτα και το μέλλον της νέας συγκυβέρνησης θα είναι δυσοίωνο. Αν η παράνοια δεν ήταν ο κανόνας στη δημόσια ζωή μας, ο κ.Σαμαράς θα αρνιόταν να αυτοκτονήσει και θα επεδίωκε μια ολιγομελή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ (χωρίς ακροδεξιούς υπουργούς) με πρωθυπουργό μια σοβαρή («κεντρώα» λόγω συσχετισμού δυνάμεων) προσωπικότητα, με την ελπίδα πως κάτι θα μπορούσε να σωθεί στα πλαίσια μιας δίκαιης και λογικής εθνικής και ευρωπαϊκής συνεννόησης, ενός κοινωνικού συμβολαίου που δεν θα φόρτωνε τα βάρη της κρίσης μόνο στους αδύνατους, ούτε θα είχε την ατζέντα της Χρυσής Αυγής ή του κόμματος Καμμένου, στο μεταναστευτικό και στα «εθνικά» θέματα.
Αλλά ο ρουσφετολόγος Μακεδονομάχος του Μελιγαλά δε διαθέτει ούτε την αρετή ούτε την ευφυϊα για κάτι τέτοιο και πηγαίνει σα μωροφιλόδοξος Φαναριώτης Οσποδάρος στο Ιάσιο κι ας ξέρει πως ο Σουλτάνος θα του κόψει σύντομα το κεφάλι επειδή δεν θα πετύχει στην αποστολή του.
 Αλλά δεν με απασχολεί η ταράτσα και το ελικόπτερο του κ.Σαμαρά, με απασχολεί πως η χώρα θα μπορέσει να αποφύγει μια βαριά τραγωδία. Νομίζω πως αυτό βρίσκεται από τα πράγματα πια στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος οφείλει να αλλάξει, να ωριμάσει να κάνει υπερβάσεις και να δουλέψει σε τρεις άξονες


H κυβέρνηση που θα προκύψει τώρα, καλώς ή κακώς δεν θα πάει μακριά, πιθανόν να μη βγάλει ούτε το φθινόπωρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι έτοιμος τότε να κυβερνήσει. Αν το ευρωπαϊκό τοπίο έχει μέχρι τότε βελτιωθεί, τόσο το καλύτερο για την Ευρώπη και για την Ελλάδα, αν όχι η δεύτερη θα πρέπει να έχει βρει το δρόμο για τις λύσεις στα τεράστια προβλήματά της, ευρωπαϊκές ασφαλώς και μόνο σε έσχατη ανάγκη έξω από μια Ευρώπη που κλυδωνίζεται από την ανικανότητα των ηγετών της να δώσουν λύσεις σε προβλήματα για τα οποία σιγά σιγά αποδεικνύεται, πως δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι η διαφθορά και ο ανορθολογισμός του Νότου.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβιστεί στα γνωστές του μεθόδους, δηλαδή σε διγλωσσία, λαϊκισμούς, αριστερισμούς, τυχοδιωκτισμούς, πατριωτικές κορώνες, ηθικούς συμβιβασμούς, χάϊδεμα αυτιών, κρύψιμο προβλημάτων κάτω από το χαλί, συγκάλυψη του παραλογισμού και της διαφθοράς, απλά θα βοηθήσει στο να γίνει η χώρα μας Σομαλία.
Το να οργανώνεις διαδηλώσεις δεν είναι δύσκολο, το να βγάζεις κραυγές είναι πανεύκολο, το να εκπονείς δίκαιες και βιώσιμες λύσεις είναι όμως το αναγκαίο. Η χώρα χρειάζεται σοβαρή, υπεύθυνη, ώριμη, σοφή, έντιμη, γενναία  πολιτική ηγεσία και όχι αυτάρεσκους κινηματογραφικούς αστέρες, επαναστατημένους παλίμπαιδες ή αιώνιους έφηβους και το ανώριμο «αγανακτισμένο» κοινό τους.

Δεν μου εμπνέει εμπιστοσύνη ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, που αν και γόνος μεσοαστικής οικογένειας δεν κατάφερε να μάθει ούτε μια ξένη γλώσσα της προκοπής (να στρωθεί και να μάθει τώρα). Έχει υποπέσει σε πάρα πολλά καραγκιοζιλίκια (ελληνομετρήσεις, αγάλματα στον Μεγαλέξανδρο, εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη, κοινοί προβληματισμοί για τη διαπλοκή με τον κ.Τράγκα, «διακριτοί ρόλοι» Εκκλησίας, ανοίγματα στο κόμμα Καμμένου κλπ κλπ) και σε γελοίες αμετροέπειες (Καρατζαφέρης της Αριστεράς, Ολανδρέου, θαυμασμός στο Μάο κλπ). Δεν είναι τυχαίο που έχει αφήσει έδαφος να τον υμνεί ακατάπαυστα το μαύρο φίδι που λέγεται «Αυριανή». Κάποιος να του κάνει μαθήματα, ο ίδιος να ξεπεράσει το ναρκισσισμό του και την ελαφρομυαλιά του, σε αυτόν έλαχε (ελέω Αλαβάνου) ο κλήρος, με αυτόν αναγκαστικά θα πορευτούμε.
Είναι κρίμα να τα θαλασσώσει και να σύρει στο γκρεμό την Ελλάδα και την ΑριστεράΑπόσπασμα από άρθρο του ροιδη

Εφοπλιστικός πατριωτισμός

Το δημοσίευμα του αμερικανικού πρακτορείου Bloomberg δεν αφορούσε προεκλογικές δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, μήτε «πιπεράτες» αποκαλύψεις για τα αγγλικά του Τσίπρα.

Ωστόσο, αναφερόταν στα 175 δισ. ευρώ, που σύμφωνα με τα στοιχεία του πρακτορείου αποτελούν τα αφορολόγητα κέρδη των Ελλήνων πλοιοκτητών τα τελευταία 10 χρόνια, κάτι που απ’ ότι φαίνεται δεν αφορά ούτε την ενημέρωση, ούτε και την προεκλογική επικαιρότητα του Έλληνα πολίτη.

Την Ελλάδα που θέλει και «πρέπει να αλλάξει», την τοποθετούν βίαια και επί τρεις ημέρες στον αστερισμό «Ιφικράτη Αμυρά», την ίδια ώρα που οι απαξιωτικές - έως και προσβλητικές – δηλώσεις Ελλήνων εφοπλιστών απουσιάζουν από το προεκλογικό ενημερωτικό πιάτο που σερβίρουν τα περισσότερα ΜΜΕ.

Η προεκλογική «απειλή» του ΣΥΡΙΖΑ πως θα επανεξετάσει από «μηδενική βάση» τις σχέσεις ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και τη ναυτιλία, με «στόχο την κατάργηση των 58 διαφορετικών προκλητικών φοροαπαλλαγών και τη δημιουργία ενός σταθερού φορολογικού καθεστώτος που θα ανταποκρίνεται στη Συνταγματική επιταγή για τη συμβολή στα φορολογικά βάρη όλων των Ελλήνων υπηκόων», φαίνεται πως έχει θορυβήσει τους εφοπλιστές και κατ’ επέκταση ένα ολόκληρο mediako πλέγμα.

Είναι ενδεικτικές εξάλλου, τόσο οι δηλώσεις εφοπλιστών στο Bloomberg (Βίκτωρ Ρέστης: «Θα με φορολογήσεις; Βρες με πρώτα!» ή Γιώργος Οικονόμου: «Δεν ανησυχώ καθόλου. Το εταιρικό μου γραφείο μπορεί να είναι οπουδήποτε στον κόσμο κι έτσι θα χάσουν και ένα ποσοστό του ΑΕΠ…»), όπως και παλαιότερη δήλωση του πρώην υφυπουργού Ναυτιλίας και βουλευτή πλέον της ΝΔ, Άδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «αγνοεί την πραγματικότητα» βάσει της οποίας οι Έλληνες εφοπλιστές «ήδη πληρώνουν πάρα πολλά» έχοντας υψωμένη την Ελληνική σημαία στα πλοία τους.

Κάπως έτσι, το χθεσινό δημοσίευμα του Bloomberg - το οποίο παρακολουθεί στενά το τελευταίο διάστημα τις οικονομικές εξελίξεις γύρω από την κρίση στην Ελλάδα – φωτογραφίζει τόσο την ηθική, όσο και την πολιτική διάσταση του θέματος.

Τι περιθώρια έχει μια κυβέρνηση για να φορολογήσει τους Έλληνες εφοπλιστές; Ποια είναι τα διαπραγματευτικά ατού της; Ποιοι είναι οι πιθανοί κίνδυνοι και τι τακτικούς ελιγμούς θα πρέπει να χρησιμοποιήσει;

Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα θα μπορούσαν να απασχολήσουν - εν μέρει - το τραπέζι του προεκλογικού διαλόγου, σε μια προσπάθεια εξεύρεσης εσόδων μακριά και πέρα από τις άδειες τσέπες των πολιτών.

Όμως, το σύστημα επιβάλει την ατζέντα της ενημέρωσης, αφού γνωρίζει καλά πως το παιχνίδι της... τυφλόμυγας με την εφορία δεν είναι εύκολο να το παίξουν οι εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες μισθωτοί.

Λεφτά… υπάρχουν

Εκτός από τα 175 αφορολόγητα δισ. ευρώ, οι εκτιμήσεις του Bloomberg κάνουν λόγο για 762 Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι δεν έχουν καταβάλει ούτε 1 ευρώ ως φόρο για τα κέρδη τους, εκμεταλλευόμενοι νόμο που ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα  από το 1967.

Και προφανώς το 1967 δεν αποτελεί μια τυχαία ημερομηνία για την ελληνική ναυτιλία.

Παράλληλα, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στις απειλές πως θα μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους, στην περίπτωση που η νέα κυβέρνηση καταργήσει τη φορολογική απαλλαγή τους, «διακινδυνεύοντας» με αυτόν τον τρόπο «60.000 θέσεις εργασίας».

Λίγο καιρό πριν και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της συζήτησης του προϋπολογισμού του 2012, ο βουλευτής Α’ Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας μιλώντας στη Βουλή τόνισε πως τα έσοδα της ΔΥΟ Πειραιά δεν ξεπερνούν τα έσοδα μιας συνοικιακής Δ.Ο.Υ..

«Η ΔΟΥ πλοίων στον Πειραιά για το έτος 2000 βεβαίωσε από τη ναυτιλιακή δραστηριότητα 306 –περίπου 307- εκατομμύρια ευρώ. Εισέπραξε 200 εκατομμύρια. Δεν μπόρεσε να εισπράξει 106 για διάφορους λόγους» σημείωσε ο βουλευτής.

Παρόλα αυτά, τα όσα επιθυμεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν «φαντασιώσεις ενός Αριστερού». Η πρώτη φορά που τέθηκε ανοιχτά ζήτημα «σημαίας», ήταν σε απάντηση του πρώην αντιπρόεδρου της Κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου, σε επίκαιρη ερώτηση του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, που κατατέθηκε τον Οκτώβρη του 2011.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υποστήριξε πως θα ληφθούν φορολογικά μέτρα για τους εφοπλιστέςλέγοντας πως: «Τους έχουμε καλέσει σε διάλογο και θα επιβληθούν μέτρα. Και αν θέλουν  να αλλάξουν τη σημαία των πλοίων τους, πράγματι ας την αλλάξουν. Τώρα μετριέται ο πατριωτισμός, η φιλοπατρία, τώρα θα μετρηθεί και η εισφορά στο έθνος».

Κάπως έτσι, λοιπόν, διαμορφώνεται το πλαίσιο σχέσεων κράτους και ναυτιλίας στην Ελλάδα των άνεργων ναυτικών και των ερημωμένων ναυπηγείων.

Φυσικά και υπάρχουν διάφορα σοβαρά αντεπιχειρήματα όπως το ναυτιλιακό συνάλλαγμα (το μεγάλο μέρος του επανεπενδύεται στο εξωτερικό), οι θέσεις εργασίας (μειώνονται σταθερά) ή το κόστος της «σημαίας» (μείωση και σε αυτόν τον τομέα παρά τις φοροαπαλλαγές).

Για το λόγο αυτό, θα πρέπει μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια να διερευνηθούν οι δεδομένες δυνατότητες και συνθήκες, οι οποίες απαιτούν πάνω απ’ όλα πολιτική βούληση και πολιτικό σθένος.

Και... περιθώρια υπάρχουν

Τα πλεονεκτήματα δεν είναι λίγα για μια κυβέρνηση που θα έχει ως αναφορά τη λαϊκή κυριαρχία κι ως βασική επιδίωξη να ελαφρύνει άμεσα τα βάρη που σηκώνουν τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα.

Συγκεκριμένα και κόντρα σε όσα ακούγονται, αλλά και στα εύηχα τεχνικά επιχειρήματα του ελληνικού εφοπλισμού, οι Έλληνες εφοπλιστές πριν αποφασίσουν να μετακομίσουν αλλού τις σημαίες τους θα πρέπει να συνυπολογίσουν:

-          Τον διακρατικό οργανισμό I.M.O. (International Maritime Organization) o οποίος καθορίζει μια σειρά από στάνταρ ασφάλειας και πλοϊμότητας. Το αντίκρισμα της ελληνικής σημαίας είναι ποιοτικά ανώτερο από άλλες χώρες κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα χαμηλότερα ασφάλιστρα και λιγότερους ελέγχους στα πλοία, αλλά και μικρότερες προθεσμίες παραμονής σε λιμάνια. Δηλαδή σημαντικές οικονομίες κλίμακας για τα πλοία.

-          Όσο διατηρεί η ελληνική εμπορική ναυτιλία μια από τις πρώτες θέσεις στη διεθνή ναυτιλιακή οικονομία, έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει το διεθνές καθεστώς που διέπει τις παγκόσμιες μεταφορές, αλλά και να διατηρεί σημαντική θέση σε διεθνείς Οργανισμούς (Επιτρ. Ναυτιλιακών Μεταφορών του ΟΟΣΑ και της ΕΟΚ, Επιτρ. Εφοπλιστών της ΕΟΚ, διεθνείς ναυτιλιακοί οργανισμοί κ.λπ.). Για να συνεχιστεί αυτό θα πρέπει η συρρίκνωση της ελληνικής ναυτιλίας (η συνολική χωρητικότητα των πλοίων) να μην ξεπεράσει το κρίσιμο όριο.

-          Σε αντίθεση με τη… σοσιαλιστική Ελλάδα, στην καπιταλιστική Βρετανία το κράτος αποφάσισε έκτακτη εισφορά για τους ξένους υπηκόους - ανάμεσα στους οποίους και οι πολλοί Έλληνες εφοπλιστές - που κατοικούν στη Βρετανία περισσότερα από 12 χρόνια. Όλοι αυτοί θα κληθούν να καταβάλουν κάθε χρόνο ως έκτακτη εισφορά 50.000 στερλίνες, δηλ. περί τα 58.000 ευρώ. Το μέτρο θα ισχύσει από τον Απρίλιο του 2012 και στην ουσία λαμβάνεται για να μπορέσει το βρετανικό δημόσιο να καλύψει το δημοσιονομικό του έλλειμμα.

-          Οι περισσότεροι από τους εφοπλιστές έχουν διεισδύσει σε δεκάδες άλλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, οπότε η διαπραγμάτευση δεν είναι ούτε τόσο απλή, ούτε τόσο εύκολη απέναντι σε μια αποφασισμένη κυβέρνηση. Κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να σηκωθεί απλά και να φύγει...

Από το ποντίκι

Ταμείο χρυσού για το χρέος

Σχέδιο σταθεροποίησης ύψους 2,3 τρισ. ευρώ, με αντάλλαγμα να δώσουν το χρυσό τους και άλλους εθνικούς θησαυρούς για τη βοήθεια που θα λάβουν οι χώρες της περιφέρειας, φαίνεται να κερδίζει έδαφος στην ευρωζώνη. Όρος για να συμμετάσχει οποιαδήποτε χώρα θα είναι να δεσμεύσει περιουσιακά στοιχεία ίσα με το 20% του χρέους της ως εγγύηση. Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία θα μπορούν να είναι είτε χρήματα ή χρυσός.

Το σχέδιο συντάχθηκε από τους Γερμανούς σοφούς και εμπνέεται από το Sinking Fund του Alexander Hamilton στις ΗΠΑ, το οποίο είχε δημιουργηθεί το 1790, για να «καθαρίσει» τα χρέη που άφησε πίσω του η επανάσταση. Η πλούσια περιοχή της Βιρτζίνια ήταν η Γερμανία της εποχής.

Ουσιαστικά, το αποκαλούμενο και ως πρόγραμμα European Redemption Pact είναι μια «light» εκδοχή ευρωομολόγων, η οποία θα μπορούσε να είναι συμβατή με το γερμανικό σύνταγμα. Ενδέχεται να αποτελέσει μια λύση στην κρίση, αν και το κόστος για τις χώρες της περιφέρειας δεν είναι μικρό.

Το σχέδιο χωρίζει τα χρέη των χωρών της ευρωζώνης. Τα χρέη κάθε χώρας έως το όριο του 60% του ΑΕΠ που θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας, παραμένουν κρατικά. Όμως, όσα περισσεύουν μεταφέρονται στο fund αποπληρωμής. Αυτά τα χρέη αναχρηματοδοτούνται μέσω της έκδοσης κοινών ομολόγων.

Με τα δεδομένα αυτά, η Ιταλία θα μετέφερε στο fund χρέη 960 δισ. ευρώ, η Γερμανία 580 δισ. ευρώ, η Γαλλία 500 δισ. κτλ. Το σύνολο των χρεών που θα αναλάμβανε το fund θα ήταν 2,326 τρισ. ευρώ. Το fund έχει, βέβαια, ένα κόστος για τη Γερμανία. Το κόστος δανεισμού του για τα κοινά ομόλογα θα είναι πολύ υψηλότερο από αυτό που σήμερα πληρώνει η χώρα, ενώ οι αναλυτές εκτιμούν πως θα κοστίσει στην χώρα 0,6% του ΑΕΠ της ετησίως.

Πάντως ένα τέτοιο σχέδιο με το οποίο η Γερμανία θα δάνειζε χρήματα στην Ευρώπη σε αντάλλαγμα εγγυήσεις σε χρυσό, υποδηλώνει σύμφωνα με αναλυτές την επαναφορά του κίτρινου μετάλλου ως νομισματικό όργανο, ενώ ως έναν βαθμό δεικνύει πως η Γερμανία η ίδια δεν εμπιστεύεται το κοινό νόμισμα -δηλ. δεν εμπιστεύεται την περιφέρεια της ευρωζώνης να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που η ίδια η Γερμανία απαιτεί. Η Γερμανία θέλει ένα σκληρό νόμισμα και γι αυτό θέλει η Νότια Ευρώπη να αποδεχθεί τους όρους της. Το ερώτημα είναι η Νότια Ευρώπη θα δεχόταν κάτι τέτοιο και εάν όχι ποια θα ήταν η στάση της Γερμανίας; Όπως ανέφεραν σχετικά όπως λέγεται, Γερμανοί αξιωματούχοι: «το θεμελιώδες ζήτημα είναι σχετικά απλό. Οι εταίροι μας θέλουν πραγματικά περισσότερη Ευρώπη, ή θέλουν απλός περισσότερα γερμανικά κεφάλαια για να στηρίξουν την ανταγωνιστικότητά τους;».

Από το βήμα