Τσιμπούρια

Σας είδα! Δηλαδή όχι ακριβώς σας είδα. Ας πούμε αισθάνθηκα την παρουσία σας. Ανάμεσα σε τόσα χαρτιά και σελίδες ανοιγμένες και τα στυλό παράπλευρα, σε άδεια ωστόσο γραφεία. Σας έψαχνα. Εγώ και μια κυρία. Σαν ζόμπι περιφερόμασταν και οι δύο. «Μα δεν είναι κανένας εδώ;» αναρωτήθηκα αμήχανα, «Είναι η τέταρτη φορά που έρχομαι κυρία μου. Κάποια στιγμή λογικά έρχονται και μετά εξαφανίζονται. Είναι θυμωμένοι με τις μειώσεις μισθών; Λένε ότι δεν φτάνει το προσωπικό…Τι να σας πω; Εγώ τι φταίω να έρχομαι και να ξανάρχομαι;». Κοιταχτήκαμε. Και οι δυο σε αδιέξοδο. Κι απέναντί μας ένα βουνό, ένα Έβερεστ από «κατορθώματα» πεισμωμένων παιδιών-υπαλλήλων που μπορούν να χτυπάνε τα πόδια κάτω με τσαντίλα…Άντε να κάνεις τέτοια πεισματάκια στον ιδιωτικό τομέα!



Σε είδα. Μόλις κατέβηκα από το αεροπλάνο. Είχα πάρει μια τζούρα οξυγόνου. Να μη σου πω είχα σνιφάρει και ολίγον από αισιοδοξία. Μπήκα στο ταξί σου. Άνοιξα κουβέντα μαζί σου. «Εγώ κυρία μου είμαι χαμένος από χέρι. Πληρώνω το ότι άπλωσα τα χέρια μου παραπάνω από ότι μπορούσα. Πληρώνω ότι δεν ήμουν και τόσο σωστός επαγγελματίας. Ότι έφτυνα τον πελάτη. Πληρώνω». Σε άκουγα συγκινημένη για την αυτοκριτική σου μέχρι που συνέχισες. «Να πληρώσουν τώρα κι όλοι! Ψήφισα Χρυσή αυγή. Τώρα θα ψηφίσω Τσίπρα. Να τους γαμήσει όλους. Να καεί το σύμπαν. Να πνιγούνε όλοι. Αφού εγώ είμαι χαμένος να χαθεί ο κόσμος όλος! Τι έχω να χάσω;».


Σε είδα. Μου έσφιξες το χέρι. Γελάσαμε. Καιρό είχαμε να τα πούμε. «Τι κάνς;» «Καλά», «Τι γίνετ; Πώς τα βλέπς τα πραγματ;», «Όπως τα βλέπεις και συ. Δουλέψατε τον χειμώνα;», «Τι να σ΄κάν ο χειμώνας; Αφού δεν πληρών κανένας! Από πού να τα μαζέψ και το κράτος; Όταν σου λέω κανένας- κανένας!», «Ούτε και συ;» ρώτησα αμήχανα. «Με ΦΠΑ 23; Όχ! Να μου το πάει στο 13 να πληρώσω», «Όταν ήταν στο 18 πλήρωνες;», «Σείπα να πάει στου 13!».


Σε είδα. Μάλλον είδα το σκάφος σου. Μα πόσα μέτρα; Το μερακλώθηκες βαρβάτο! Βούιξε ο κόσμος πώς το απέκτησες. Μια μίτζα να! Τα αλισβερίσια με τον πρώην υπουργό. Η παρθένος σήμερον. Να το χαίρεσαι. Έτσι κι αλλιώς δεν θα ξεφύγεις ποτέ από την κατηγορία «κακομοίρης». Ωστόσο σε είδα να καθυστερείς μισθοδοσίες, να λες περισπούδαστες φιλοσοφίες σε ανθρώπους που μετράνε μέρες και ανάγκες «φταίμε που δεν φύγαμε στην Ελβετία και επενδύσαμε στην χώρα μας». Να και οι «φιλέλληνες». Σε είδα να μην κατανοείς την αγωνία των ανθρώπων, του προσωπικού σου. Με μια περίεργη έπαρση για τους καιρούς, μια απίστευτη χαιρεκακία λες και έχεις συμβόλαιο αθανασίας. Άστα ρε φίλε! Μη πιάνεις στο στόμα σου την Ελβετία. Με τις λαμογιές σου δεν θα πέρναγες ούτε από τον εναέριο χώρο της.


Σε είδα. Να με ταλαιπωρείς. Να μου βάζεις δήθεν εμπόδια. Να ψάχνεις και να ξαναψάχνεις την αίτησή μου. Να μου παρουσιάζεις τον εαυτό σου ως σωτήρα που θα μου λύσει το αδιέξοδο, με το αζημίωτο. Τελευταίες σου δαγκωνιές. Αγχωμένες. Να φας κι άλλο! Να σουρθείς κι άλλο. Είσαι ο ίδιος που προβληματίζεται «τα παιδιά μας που θα βρούνε δουλειά;». Μια ζωή εμπόδιο. Αδιέξοδο. Μια ολόκληρη καλοστημένη μηχανή διαπλοκής, ένα σύστημα ιστός αράχνης για να εφοδιάζει μαύρο χρήμα. Να χρίζει χρήσιμους τους άχρηστους. Να χερσώνει ότι πάει ν΄ανθίσει.

Σας είδα. 10 ή 17 οι εκλογές; Όσο πιο μακριά. 17! Σαν να μη έχει ανάγκη ταμειακή αυτός ο τόπος. Σαν να σνομπάρουμε κάθε πηγή. Τουρισμού ίσως; Ιούνιο μήνα. Σαν να μην έχουμε ένα σωρό επιχειρήσεις και νησιά να περιμένουν αιμοδοσία. Σαν να έχουμε κοιτάσματα πετρελαίου αξόδευτα που θα μας βγάλουν αιώνια…


Σε είδα. Σας είδα. Την είδα. Τον είδα. Ανθρωπάκια ανέντιμα, μικρά, τοσοδούλικα, μικρόμυαλα. Δικτατορίσκοι κανονικοί στο πόστο του ο καθένας. Ανθρωπάκια παντοδύναμα…. Μερικές μέρες πριν τις εκλογές…Σας χρωστάω μια κουβέντα στους καιρούς της αλήθειας. Έτσι για να ξεκολλήσει έστω από την ψυχή μου, αργόσυρτα σαν έμπλαστρο. Δεν με τρομάζει η Μέρκελ, ούτε η Λαγκάρντ, δεν με τρομάζει καμία Τρόικα…Όσο με τρομάζετε εσείς. Όσο μου κόβει τα πόδια και το οξυγόνο η συγκατοίκηση μαζί σας…Τσιμπούρια αχόρταγα στο δέρμα της χώρας μου.

Της Ρέας Βιτάλη