Συνέντευξη Τύπου

Οι δημοσιογράφοι εκεί έξω κόντευαν να σπάσουν την πόρτα από την ανυπομονησία. Ο κόσμος όλος ζητούσε να καταναλώσει πλάνα, δηλώσεις, εικόνες. Η οικογένεια Άνταμς, made in Greece, θα έδινε συνέντευξη με την ευκαιρία της εισόδου της στην ελληνική Βουλή. Αυτοί που τους θεωρούσαμε χαμένους για χρόνια ήταν εδώ ανάμεσά μας και τώρα με την ψήφο κάπου τριακοσίων χιλιάδων συνετών και με mucho gusto Ελλήνων θα έμπαιναν για τα καλά στη Βουλή ενός από τα πιο ανυπόληπτα κράτη. Τι υπέροχο αλήθεια περιβάλλον για την Ελένη-Μορτίσια, τον σύζυγό της Γκόμεζ με τη μουστάκα, τον θείο Φέστερ που είχε πλέον αποκτήσει μαλλιά μετά από αλεπάλληλες μεταμοσχεύσεις και χοντρά γυαλιά μυωπίας γιατί περνούν και τα χρόνια και φυσικά το Πράγμα, το Thing το ασώματο χέρι που έκανε όλες τις δουλειές για λογαριασμό της οικογένειας. Ο μύθος λέει ότι ήταν (κάπως εξωγήινα είναι η αλήθεια) αρσενικό και τώρα είχε πλέον αποκτήσει και σώμα και όνομα αλλά ακόμη, φθάνοντας να φτιάξουν το κεφάλι, κάποια πράγματα ακουγόταν πως είχαν μπλεχτεί…).



Οι τρεις τους, το Thing αριστερά, ο θείος Φέστερ φυσικά στο κέντρο και δεξιά ο Γκόμεζ, είχαν πάρει θέση στο τραπέζι, ανάμεσα σε δυο ελληνικές σημαίες από τίμιο πανί, έτοιμοι για τις δηλώσεις. Τη Μορτίσια, σαν γνήσιοι Έλληνες άντρες, την είχαν αφήσει στην κουζίνα. Μπροστά τους στο γραφείο είχαν τοποθετήσει όπως πάντα εκείνο το άγριο πουλί με τα φτερά του ανοιγμένα που έλεγες πως θα σε κατασπαράξει. «Αράτω πύλας» φώναξε κάποια άγρια φωνή, οι δημοσιογράφοι χύθηκαν στο εσωτερικό ενώ ο θείος Φέστερ σκεπτόταν με οργή ότι ήταν σε υπηρεσία εκείνος ο αγράμματος φρουρός και τους είχε πυροβολήσει πάλι με τις ελληνικούρες του.


Και σαν να μην έφθανε αυτό και το πουλί την έκανε τη γκάφα του. Την ώρα που ξεκινούσαν τα μανιασμένα κλικ, τα φλας ξερνούσαν φως και οι δημοσιογράφοι πατούσαν ο ένας τον άλλο ο λιγουλάκι τρομαγμένος γερμανικός αετός ο φερμένος από το Τέμπελχοφ του Βερολίνου, αν και μαρμάρινος, δεν είχε ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει, όπως θα νόμιζες άμα δεν ξέρεις από γερμανικούς αετούς, αλλά για άλλο λόγο. Ο θείος Φέστερ διαπίστωσε με φρίκη ότι είχε αφήσει στο γραφείο μια τεράστια αχνιστή κουτσουλιά. Άραγε τώρα οι άθλιοι δημοσιογράφοι, αυτούς φωτογράφιζαν ή το αποπάτημα του πουλιού του; Στο άλλο δευτερόλεπτο ούρλιαξε: Ηλία, τη σφουγγαρίστρα. Το Thing πετάχτηκε όρθιο και έτρεξε. Ήταν το «πράγμα» για όλες τις δουλειές. Το ότι ήταν αρσενικό το καταλάβαινες γιατί το βαρύ και ευέλικτο χέρι του έπεφτε παντού με οδυνηρές συνέπειες. Ιδιαίτερα στις γυναίκες. Ο θείος Φέστερ και ο Γκόμεζ ήθελαν να αγνοούν ότι μπορεί να είχε κάποια προβληματική σχέση με αυτό που λέμε βία. Ήταν άλλωστε ένα τόσο χρήσιμο Thing και βόλευε πολύ. Τους άρεσε και γιατί θύμιζε αρκετά τον Άλεξ, το δύστυχο εκείνο τύπο στο Κουρδιστό Πορτοκάλι, που χτυπούσε αλύπητα τον κόσμο με το μπαστούνι του. Τον κάρφωναν επιτιμητικά με το βλέμμα τους όση ώρα καθάριζε το πασαλειμμένο γραφείο. Το Thing είχε όμως την απάντηση έτοιμη: «Αυτές οι αλμυρές μπουκίτσες από μπούτι Πακιστανού φταίνε. Σας έλεγα ότι τέτοιοι τύποι δεν κάνουν για τίποτα».


Ξανακάθισε. Ο θείος Φέστερ στερέωσε τα γυαλιά του και έκανε τις δηλώσεις του με τη μια. Ακριβώς όπως και ο αητός είχε κάνει το δικό του. Η Ελένη-Μορτίσια από την κουζίνα ούρλιαξε κάτι για τις εκτρώσεις, που προφανώς είχε κατά τη γνώμη της ξεχάσει ο σύζυγος. «Είμαστε εναντίον των εκτρώσεων, αυτά είναι κατά του ελληνικού λαού. Θα στηρίξουμε την Ελληνίδα μάνα να φέρει στον κόσμο ένα ελληνόπουλο, είμαστε κατά των τζαμιών, έξω κι αυτά από τη χώρα». Τώρα στο σχέδιο είναι και μια παληκαρίσια εισβολή στους δημόσιους παιδικούς σταθμούς για να πετάξουν έξω τα παιδιά των μεταναστών. Θα ματώσουν αλλά και με τη βοήθεια της Αστυνομίας που θα βλέπει απαθής θα το καταφέρουν. Οι δημοσιογράφοι θαύμασαν την πρωτότυπη αυτή σκέψη και τις υπόλοιπες που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ. Ο Γκόμεζ σκέφτηκε ότι καλά έκανε που προώθησε τη γυναίκα του για βουλευτίνα στη Βουλή των Ελλήνων αφού αυτήν ξέρει αυτήν εμπιστεύεται. Μετά, τα ΜΜΕ, κουρασμένα αλλά ευχαριστημένα, όπως γράφαμε παλιά στις εκθέσεις, γύρισαν για να γράψουν όσα είδαν τα μάτια τους. Για κάτι κουτσουλιές, δηλαδή.


Του Αλκη Γαλδαδα