Παραμύθι

«Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια τετραμελής οικογένεια,

που ζούσε  σε κάποιο προάστιο της Αθήνας. Ο μπαμπάς

δούλευε σε μια επιχείρηση κατασκευής αλουμινίων.

Έφευγε κάθε πρωί από το σπίτι, γύρω στις 6.15 για να

προλάβει το λεωφορείο των 6.30 ώστε να είναι στο εργοστάσιο

στις 7. Το εργοστάσιο είχε πολλές παραγγελίες, πολλές φορές

μάλιστα ζητούσαν από τους εργαζόμενους να δουλέψουν

παραπάνω, πληρώνοντας βέβαια το ανάλογο αντίτιμο, που είχε

συμφωνηθεί μεταξύ σωματείου και επιχειρήσεων. Το μεσημέρι

στις 3.30 επέστρεφε στο σπίτι, έτρωγε με την γυναίκα του μετά

ξάπλωνε λίγο για να ξεκουραστεί και μετά τις 5 ασχολιόταν με τα

παιδιά του.

Η μητέρα δεν εργαζόταν, γιατί είχε άδεια από την δουλειά της

επειδή πρόσφατα είχε αποκτήσει το δεύτερο παιδάκι της. Κάθε πρωί

ετοίμαζε το πρώτο της παιδί, ένα αγοράκι για να πάει στο σχολείο.

Πήγαινε στην Δευτέρα δημοτικού, στο κοντινό σχολείο, σε μια τάξη

με 20 παιδάκια. Μετά ασχολιόταν με το μωράκι της αλλά και τις

υπόλοιπες δουλειές του σπιτιού, πλύσιμο, καθάρισμα μαγείρεμα.

Η οικογένεια δεν ήταν πλούσια, αλλά ζούσε σχετικά άνετα, χωρίς

υπερβολές, αλλά και χωρίς στερήσεις. Είχαν το δικό τους σπίτι

στο 1^ο όροφο μιας διπλοκατοικίας. Στο ισόγειο ζούσε η γριά μητέρα

της μητέρας, η οποία βοηθούσε όπως μπορούσε την οικογένεια της

κόρης της, ακόμη και με το επίδομα αναπηρίας που έπαιρνε, λόγω

ενός ατυχήματος που είχε πάθει όταν ήταν νεότερη»…

Κάπου εδώ μπορούμε να τελειώσουμε το παραμύθι. Για την

ακρίβεια δεν είναι παραμύθι. Είναι η πραγματικότητα, μια

απλής τυπικής οικογένειας, πριν μερικά χρόνια στην Αθήνα.

Έτσι ή κάπως έτσι θα διηγούμαστε σε λίγο καιρό, (διηγούμαστε ήδη)

τα αυτονόητα που χάθηκαν.

Γιατί δυστυχώς, είναι στοιχείο του παραμυθιού το 8ωρο του πατέρα,

ώστε να έχειανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, όσες αντέχει ο

οργανισμός, ώστε να έχει ανθρώπινη συμπεριφορά όταν γυρνάει

στο σπίτι, ώστε να έχει ανθρώπινες σχέσεις με την οικογένειά του,

ώστε να έχει χρόνο να ασχοληθεί με τα παιδιά, με τον εαυτό του,

με το μυαλό του. Είναι παραμύθι ότι μπορεί να ζήσει μια

οικογένεια με μόνο ένα μισθό εργάτη, είναι παραμύθι ότι η

ανάπηρη μητέρα παίρνει επίδομα αναπηρίας και σύνταξη τέτοια

που μπορεί να συμβάλει στα βάρη της κόρης της. Είναι παραμύθι

ότι το παιδί πηγαίνει σε τάξη με 20 παιδάκια και έχει δασκάλα

απερίσπαστη από τα οικονομικά της προβλήματα, για να αφοσιωθεί

στο εκπαιδευτικό της έργο. Τέλος είναι παραμύθι οι ανθρώπινοι

ρυθμοί ζωής.Οι ανθρώπινες χαλαρές σχέσεις.

Κι όμως όλα αυτά και άλλα τόσα συνέβαιναν πριν μερικά χρόνια σε

αυτόν τον τόπο. Και δεν συνέβησαν επειδή κάποιος τα χάρισε,

αλλά επειδή κάποιοι τα κέρδισαν. Επειδή επί 30-40 χρόνια ήταν

στους δρόμους με αιτήματα, με μαζικότητα, με αποφασιστικότητα,

χωρίς παραίτηση, χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς αυταπάτες.

Επειδή πολύ έχει παρατραβήξει όλο αυτό που ζούμε, ας κάνουμε

παραμύθι, ότι ισχύει σήμερα. Τα μνημόνια, τις περικοπές, τα

χαράτσια, τις μειώσεις, την φτώχεια, την ανασφάλεια, την εξαθλίωση,

την απαξίωση της εργασίας, της υγείας, της παιδείας, της ζωής.

Και αν χρειαστεί ας βάλουμε και δράκο, να φάει τους κακούς ή να

τον φάνε οι καλοί.

Μόνο έτσι θα ζήσουμε εμείς καλά και όχι χειρότερα.

Του Θύμιου Καλαμούκη