Μπάλα

Τα ελληνικά πρωταθλήματα, από τότε που έγιναν επαγγελματικά, είναι υπόθεση των δύο ομάδων που έκαναν τις καλύτερες μεταγραφές και είχαν το μεγαλύτερο μπάτζετ. Ας τις θυμηθούμε…

1974 Νέα Δημοκρατία

1977 Νέα Δημοκρατία

1980 Νέα Δημοκρατία

1981 ΠΑΣΟΚ

1985 ΠΑΣΟΚ

1989 Νέα Δημοκρατία, Συνασπισμός (Ιούλιος)

1989 Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός (Νοέμβριος)

1990 Νέα Δημοκρατία

1993 ΠΑΣΟΚ

1996 ΠΑΣΟΚ (Ιανουάριος)

1996 ΠΑΣΟΚ (Σεπτέμβριος)

2000 ΠΑΣΟΚ

2004 Νέα Δημοκρατία

2007 Νέα Δημοκρατία

2009 ΠΑΣΟΚ

2011 ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΛΑΟΣ

2012 Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ

2013 Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ

Τον τελευταίο χρόνο το ΠΑΣΟΚ απειλείται με υποβιβασμό στη Β’ Εθνική, ενώ η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει με ευρωπαϊκό αποκλεισμό από τον δεύτερο γύρο των προκριματικών. Η γενική παρακμή των δύο ομάδων αποτυπώνεται στις άδειες κερκίδες, καθώς οι οπαδοί τους πλέον δεν πατάνε στο γήπεδο. Παρόλα αυτά, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να χρεώνουν πολύ ακριβά εισιτήρια συγκριτικά με το θέαμα που προσφέρουν. Το εντυπωσιακό δε είναι πως ως ΠΑΕ παραμένουν υπερχρεωμένες και δεν θα έπαιζαν μπάλα αν δεν είχαν υπαχθεί στις ευεγερτικές διατάξεις του Άρθρου 44 παρ. 1 του Συντάγματος με το οποίο Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου μπορούν να εκδίδονται αποκλειστικά και μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις και σε εξαιρετικά επείγουσες και απρόβλεπτες ανάγκες. Με το άρθρο 44, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ εξοφλούν τις δόσεις τους προς την Ιστορία.

Αγωνιστικά, οι δύο ομάδες έχασαν το βάθος που είχαν στον πάγκο και τα τελευταία χρόνια παίζουν κακό ποδόσφαιρο. Το δε ΠΑΣΟΚ αλλάζει προπονητή σε κάθε σεζόν και οι παίκτες δυσκολεύονται τόσο με το σύστημα 4-2-1 όσο και με το 5-3 που αλλάζει σε 2-1 όταν η ομάδα αμύνεται ψηλά στο Κέντρο. Το ΠΑΣΟΚ σώζεται μόνο επειδή μπορεί ακόμα να εφαρμόζει το τεχνητό οφσάιντ, ενώ η Νέα Δημοκρατία βασίζεται στη φιλοσοφία «η μπάλα περνάει, ο παίκτης δεν περνάει». Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ -ιδίως η πρώτη- έχουν χρόνια να βρουν έναν λίμπερο που να μαρκάρει καλά σε δεύτερο χρόνο.

Στο οικονομικό κομμάτι, τα έσοδα από τον ΟΠΑΠ και την τηλεοπτική διαφήμιση είναι εξασφαλισμένα, αλλά οι συμφωνίες γίνονται κάτω από το τραπέζι και οι υπόλοιποι χορηγοί παρουσιάζονται διστακτικοί. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ κατηγορούν τον έταιρο διεκδικητή του τίτλου, ΣΥΡΙΖΑ, πως θέλει να πάει το πρωτάθλημα στο Copa Libertadores. Επίσης, τον κατηγορούν πως θέλει να παίζει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Απ’ την άλλη, οι φίλαθλοι του ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν να βλέπουν την ομάδα τους σαν τη μεγάλη Λίβερπουλ της δεκαετίας του ’80, που συκοφαντήθηκε από την αστυνομία και τη Σιδηρά Κυρία.

Θυμίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν για χρόνια στη ζώνη του υποβιβασμού αλλά τα τελευταία χρόνια διεκδικεί με αξιώσεις το πρωτάθλημα και πέρυσι τερμάτισε δεύτερος χάνοντας στο τσακ στα πλέι-οφ. Ο πρόεδρος-προπονητής και δεκάρι της ομάδας αλλά και οι υπόλοιποι παίκτες τα βάζουν διαρκώς -και όχι άδικα- με τη διαιτησία και ζητούν την παρουσία του κόσμου μέσα στο γήπεδο, καθώς πιστεύουν ότι ο δωδέκατος παίκτης της ομάδας είναι αυτός που θα τη φέρει στην κορυφή.

Παλαιότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιζε με έντεκα διαφορετικές φιλοσοφίες αλλά βελτιώθηκε στην αριστερή επίθεση και οι παίκτες του δεν δείχνουν να φοβούνται τις μονομαχίες μαν-του-μαν. Αν σταματήσει η ομάδα να τρώει εύκολα γκολ, βελτιώσει την τελική προσπάθεια, αφήσει τις αγχωμένες γιόμες και τα άσκοπα πεσίματα για να πάρει φάουλ ή πέναλτι, θα είναι χωρίς αμφιβολία ο επόμενος πρωταθλητής. Αν και το επιθυμούν όλοι οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, η ομάδα δεν μπορεί προς το παρόν να παίξει με ακρίβεια το πάσινγκ γκέιμ της Μπαρτσελόνα από τον ισπανικό εμφύλιο της Πριμέρα Ντιβιζιόν, αλλά σιγά σιγά οι συριζαίοι επιθετικοί βλέπουν γήπεδο και γυρίζουν γρήγορα στην άμυνα. Καμιά φορά οι παίκτες του ΣΥΡΙΖΑ παρασύρονται από το «όλε-όλε» της κερκίδας και ενθουσιάζονται εύκολα Πάντως, όσο πλησιάζει το τέλος του πρωταθλήματος, το δεκάρι της ομάδας θα χρειαστεί να πάρει περισσότερες μπάλες και θα πρέπει να βγει μπροστά.

Οι μεταγραφές του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό και οι κακές γλώσσες λένε ότι ο πρόεδρος μιλάει στο εξωτερικό. Οι φίλαθλοι της ομάδας δεν θέλουν επ’ ουδενί την ομάδα να δώσει βάρος στην τακτική εις βάρος του θεάματος. Υπάρχουν μέλη του προπονητικού τιμ που λένε «ας κερδίζει η ομάδα και ας είναι με μισό-μηδέν». Εξάλλου, το ποδόσφαιρο της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι παλιομοδίτικο και βασίζεται περισσότερο στα λάθη του αντιπάλου παρά στις ικανότητες των παικτών που μετά από τόσους τίτλους έχουν χάσει το κίνητρό τους και περιμένουν απλώς μια τελευταία καλή μεταγραφή στα γεράματα. Όπως είναι αυτή τη στιγμή τα πράγματα, τα μεγάλα ντέρμπι Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ έχουν μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και πλέον το μόνο που θυμίζουν είναι τα φιλικά Βραδυποριακού-Ταλαιπωριακού.

Μιλώντας για παλαίμαχους, δεν μπορούμε να μην κάνουμε αναφορά στην πρόσφατη δήλωση του μαθουσάλα πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας για τον τωρινό πρόεδρο της ομάδας: «Νομίζω ότι το μεγαλύτερο επίτευγμά του ως τώρα ήταν ότι έριξε εμένα. Έκανα λάθος. Το κορυφαίο είναι ότι θα ρίξει και τον εαυτό του». Τι εννοεί ο ψηλός που ως παίκτης το μακρινό 1965 έβαλε ένα από τα πιο εντυπωσιακά αυτογκόλ στην ομάδα του; Προς το παρόν, ο αγαπούλας αγνοεί τις επικρίσεις, καθώς θεωρεί ότι η ομάδα του θα πάρει με άνεση το πρωτάθλημα. Τα ξένα πρακτορεία στοιχήματος παίζουν Νέα Δημοκρατία αλλά πληθαίνουν οι φωνές που λένε ότι το πρωτάθλημα είναι στημένο από τους μπούκερ για να σπάσει το στάνταρ και να μαζέψουν όλο το χρήμα.

Τις δύο τελευταίες φορές πάντως, για να να πάρουν πρωτάθλημα η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκαν τη βοήθεια του ΛΑΟΣ, ομάδας που όσο ήταν στην Σούπερ Λίγκα έπαιζε ένα απαρχαιωμένο ποδόσφαιρο στα όρια του γραφικού σήκωσέ-το-τιμημένο, και της ΔΗΜΑΡ, ομάδας που διακρίνεται για το ιδιαίτερα εκνευριστικό κατενάτσιο σε όλα τα παιχνίδια της αλλά και τη θεωρητική ερμηνεία του συνωστισμού για τραγικά περιστατικά όπως αυτά στο Χέιζελ το 1985 και στο Καραϊσκάκη το 1981. Σήμερα, το Γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης λίγα κοινά έχει με το παλιό γήπεδο του Φαλήρου, καθώς ανακαινίστηκε εν’ όψει Ολυμπιακών Αγώνων και συγγενεύει περισσότερο με το βίο και πολιτεία κάποιων ευρωλιγούρηδων.

Ένα, πάντως, από τα κακά των τελευταίων σεζόν είναι η νεοφώτιστη ομάδα με τις μαύρες φανέλες που δεν παίζει ποδόσφαιρο αλλά ράγκμπι. Το παιχνίδι της είναι αντι-ποδόσφαιρο χωρίς κανόνες απ’ το οποίο όλοι βγαίνουν με αίματα και μώλωπες. Η διοργανώτρια αρχή δεν παρεμβαίνει, καθώς θεωρεί ότι θα υπάρξει διαφυγή εσόδων από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Χαρακτηριστικό είναι πως σε ένα ματς προετοιμασίας ο βασικός επιθετικός της ομάδας έριξε χαστούκι στο δεξί εξτρέμ της αντίπαλης ομάδας του ΚΚΕ και δεν πήρε ούτε καν κίτρινη κάρτα. Το δε φύλλο αγώνος έκανε να γραφτεί μια ολόκληρη μέρα με τις αστυνομικές δυνάμεις να καθυστερουν να παρέμβουν ακόμα κι όταν οι θαυμαστές του επιθετικού προσπάθησαν να τον μιμηθούν, αναποδογυρίζοντας τους πάγκους του ομορφάντρα με τα λουκάνικα, λέγοντας ότι είναι βρώμικα. Οι αθλητικές εφημερίδες που υποστηρίζουν τους μαύρους βγαίνουν συνέχεια με εξώφυλλα που δείχνουν μαϊμούδες, ενώ έχουν μια εμμονή με τα πέτσινα που κυριολεκτικά σκοτώνει. Οι μαύροι παρότι παίζουν με τα μαύρα τρέφουν ακατάσχετο μίσος για τους μαύρους, τους οποίους δεν θέλουν ούτε μέσα, ούτε έξω από τα γήπεδα, πράγμα που δείχνει πόσο δεν ξέρουν το άθλημα. Ο μεγαλύτερος παίκτης στην Ιστορία του ποδοσφαίρου ήταν μαύρος. Άσε που μπερδεύουν και τον Εθνικό Ύμνο και λένε «απ’ του κόκκαλη βγαλμένη» αντί για το σωστό που είναι «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη». Επίσης, λένε ότι ο χαιρετισμός τους δεν είναι ναζιστικός αλλά ο αρχαιοελληνικός τρόπος να ζητήσεις μπάλα και με δυνατό σουτ να εκτελέσεις τον αντίπαλο. Οι μαύροι επικαλούνται συνέχεια μορφές όπως τον Σωκράτη αλλά δεν φαίνεται να γνωρίζουν τίποτα από τη φιλοσοφία του ποδοσφαίρου, που γι’ αυτούς συνοψίζεται στο «εν οίδα ή επί τας». Αλλά, ας μην ασχοληθούμε άλλο μαζί τους και ας μιλήσουμε για πραγματικό ποδόσφαιρο.

Πρέπει να πούμε ότι το ΚΚΕ είναι η πιο παλιά ομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά παραδόξως έχει τις λιγότερες συμμετοχές στα πρωταθλήματα, καθώς οι παίκτες του δυσκολεύονταν διαχρονικά να πάρουν πιστοποιητικό. Στο επαγγελματικό πρωτάθλημα καταργήθηκαν οι περιορισμοί για τους Κόκκινους Διαβόλους. Η ομάδα κατεβαίνει χωρίς φόβο στο γήπεδο αλλά αρνείται να κάνει μεταγραφές εκτός προπονητικού πλάνου και προσπαθεί να βγάζει παίκτες από τις Ακαδημίες. Παρότι ο σύλλογος δίνει διαχρονικά ηρωικούς αγώνες σε όλα τα μέτωπα, φαίνεται σαν να μην θέλει να κερδίσει περισσότερο απ’ όσο θέλει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού· ιδίως τώρα που πάει να γίνει ράγκμπι. Στα πρωταθλήματα Νέων το ΚΚΕ έχει περισσότερες επιτυχίες αλλά και πάλι λίγο θυμίζει τις παλιές καλές εποχές που σάρωνε στα U-21 και στελέχωνε με τους καλύτερους παίκτες την Εθνική Ελπίδων. Οι παλαίμαχοι του συλλόγου έχουν να το λένε πως οι μεγάλοι του Κέντρου έφτιαξαν υπερομάδες με τους καλύτερους νέους του ΚΚΕ, ιδίως μετά την πτώση του τείχους το ’89 από φάουλ που είχε γίνει το ’61 και χτυπήθηκε φάλτσα το ’68. Ίσως, αν καταργούνταν τα εθνικά πρωταθλήματα, το ΚΚΕ να είχε καλύτερη τύχη στο σπορ.

Το παράδοξο στην περίπτωση των κόκκινων του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι θαμώνες στις σουίτες του Καραϊσκάκη τούς ταυτίζουν με τη μαύρη ομάδα, επειδή παίζουν για τη φανέλα. Το σκεπτικό της σουίτας είναι πως όποιος λεει ότι παίζει για την φανέλα, είτε αυτή είναι κόκκινη είτε είναι μαύρη, είναι εκτός εποχής. Οι έγκυροι ιστορικοί του ποδοσφαίρου αντιτείνουν ότι δεν είναι όλες οι φανέλες ίδιες. Αλλα αποδομούνται από τους αθλητικογράφους που είναι στα πηγαδάκια Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ και υποστηρίζουν περισσότερο την μικρότερη ΔΗΜΑΡ. Αυτοι οι τελευταίοι ισχυρίζονται πως δεν έχει σημασία να παίζεις για τη φανέλα αλλά να προσελκύεις μεγάλους χορηγούς στη φανέλα που θα αναβαθμίσουν το κύρος του πρωταθλήματος στο εξωτερικό. Όλοι αυτοί έχουν φτιάξει την ποδοσφαιρική θεωρία των άκρων που καταργεί τελείως το παιχνίδι από τα πλάγια ως αντιαθλητικό και σχεδιάζει μόνο με κάθετες μπαλιές στην άμυνα ως μοναδική διέξοδο προς την αντίπαλη περιοχή και το γκολ. Κι ενώ, πράγματι, το να κρεμάς συνέχεια τον τερματοφύλακα με λόμπες δεν παίζει αν δεν είσαι Λατινοαμερικάνος, οι θεωρητικοί των άκρων μπερδεύουν το σωστό πάσινγκ γκέιμ με το εκνευριστικό τίκι-τάκα φούτμπολ. Επίσης, στις τάξεις τους ευδοκιμούν κάποιοι νεοφιλελεύθεροι που δεν έχουν πιάσει ποτέ μπάλα στη ζωή τους και που θεωρούν ότι το αυτογκόλ πρέπει να μετράει υπέρ τις ομάδας που το βάζει, γιατί δεν έχει σημασία ποιο πλεχτό σκίζει το τόπι αλλά πιο πόδι το χτυπά. Στο τέλος, κανείς δεν ξέρει τι θέλουν και τι εννοούν, αφού τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ σκοράρουν περισσότερο από στημένες φάσεις παρά με ολοκληρωμένες επιθέσεις.

Προς το παρόν, το παιχνίδι παίζεται με τους αλλοπρόσαλλους νέους κανόνες της UEFA, η οποία προσπαθεί να τους κάνει αυστηρότερους για το ελληνικό πρωτάθλημα λόγω των πρόσφατων οικονομικών σκανδάλων. Το μόνο που έχει καταφέρει μεχρι στιγμής είναι να γίνονται επεισόδια στις κερκίδες και να επικρατεί χαμός με τα στημένα, καθώς οι άνθρωποι της UEFA θεωρούν ακούσια όλα τα χέρια -αόρατα και βαριά, ενώ άκουσον άκουσον ζητούν να μην μετράνε τα αυτογκόλ, δίνοντας έτσι σαφές προβάδισμα σε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ που βάζουν τα περισσότερα. Στα πιο κρίσιμα παιχνίδια της χρονιάς, η διαιτητική τρόικα έχασε επανειλημμένα τον έλεγχο του αγώνα μετά από αμφισβητούμενες φάσεις και όλοι πιστεύουν πως ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία (ή Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) κάνουν ό,τι θέλουν από το Παρασκήνιο, πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα ή ακόμα παίζοντας και με δύο μπάλες. Η παράγκα ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα και το πρωτάθλημα έχει απαξιωθεί πλήρως στα μάτια της φίλαθλης γνώμης. Όσοι έχουν κόψει το γήπεδο, βλέπουν τα στιγμιότυπα στην Ανατροπή της Δευτέρας και αυτό ρίχνει περισσότερο λάδι στη φωτιά. Αν παιζόταν ωραίο ποδόσφαιρο, θα λέγαμε ότι χάθηκε η μπάλα. Τώρα που παίζεται άθλιο ποδόσφαιρο, λέμε ότι έχουν χάσει τη μπάλα. Κι αυτή είναι η μισή αλήθεια.

Το πιο τραγικό είναι πως από το 2010 η απονομή του ελληνικού πρωταθλήματος γίνεται στις Βρυξέλλες. Πολλοί φοβούνται ότι το ίδιο θα συμβεί με όλα τα μικρά πρωταθλήματα της Ευρώπης. Θέλοντας να φοβίσουν τους υπόλοιπους μπαλαδόρους του Νότου, οι ελβετόψυχοι της UEFA απειλούν πως θα αποβάλλουν τις ελληνικές ομάδες από τις διοργανώσεις της αλλά την ίδια στιγμή βρίσκονται σε κόντρα με τη FIFA για τα διαφημιστικά δικαιώματα, χωρίς να έχουν καταλήξει τι πάει λάθος με τη διανομή τους. Τα αφεντικά του παγκόσμιου ποδοσφαίρου δεν έχουν πρόβλημα με την εμπορευματοποίηση του παιχνιδιού αλλά την ίδια ώρα μιλάνε για ηθικές αξίες και σφυρίζουν αδιάφορα με όσα γίνονται στη χώρα του jogo bonito.

Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι, αν δώσεις μια μπάλα σε ένα παιδί, αυτό θα την κλωτσήσει, όπως κλωτσάει την κοιλιά της μάνας του. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για ποδόσφαιρο και πρωταθλήματα αν δεν υπάρχει μέλλον για τα παιδιά μας. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε τα παιδιά μας; Τα δικά μας, των άλλων, τα παιδιά όλου του κόσμου, τα παιδιά που γεννήθηκαν, τα παιδιά που θα γεννηθούν και θα ‘ρθουν.

Γκολ!

Του Αδάμ Γιαννίκου