Όταν ο Alberto Manguel έγραψε (με την βοήθεια του Guadalupi) το "Λεξικό των Ιδεατών Τόπων”, “έναν πολύτιμο οδηγό που χαρτογραφεί τα μυθικά βασίλεια και τους φανταστικούς τόπους που περιγράφονται σε κλασικά λογοτεχνικά βιβλία ”, τόπους δηλάδή προς τους οποίους η ανθρωπότητα πορεύτεται πάντοτε, δεν είχε στο μυαλό του τον ιδεατό τόπο του νεοελληνικού φαντασιακού (ή μάλλον της πιο εμπορεύσιμης εκδοχής του) έως και σήμερα: Την Ψαρρού της Μυκόνου...
Οι χιλιάδες;; προσκυνητές της νεοελληνικής Μέκκας (με την βοήθεια του LifeStyleκαι των εν-ρύπων του) που θεωρούν ότι το μέγα φιλοσοφικό δίλλημα στη ζωή είναι το “ένα παγάκι ή δυο στο ποτό”; (sic) απέκτησαν την δική τους αντιμνημονιακή Λίθο προχθές, κι απέδειξαν με μια κορυφαία πράξη αντίστασης (να σκάσουν στα γέλια), πως άδικα κατηγορούνται ως “παθητικοί καταναλωτές των απορρμάτων της τάξης τους” από τους γνωστούς, μίζερους, καταθληπτικούς κριτές τους σαν και την αφεντιά μου κι άλλους/ες σημαντικότερους.
Ακούγοντας την ατάκα του Ρέμου για τον “ανάπηρο πούστη” Σόιμπλε το έθνος ένιωσε ιθύφαλλο ξανά (εν στύση, μεταφράζω από τα ξένα) τόσο όσο κι όταν ακούστηκε (και όχι από χρυσαύγουλο!) στην βουλή το απίστευτο “ο Σόιμπλε πάτησε τον τόπο μας με τα βρώμικα πόδια του”.
Έτσι είναι “το έθνος των Ελλήνων”. Ιδιαίτερο στη βιολογία του με αντιρατσιστκά αντιβιωτκά όπως έλεγε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη (βρήκε κι αυτός να το πει , ενδεικτκό του τακτ και της εξυπνάδας του!, την ημέρα του ολοκαυτώματος σε πόλη που το 98% μιας κοινότητας “άλλων” -των Σεφαρδιτών Εβραίων- εξαερώθηκε...) κι ο Σαμαράς. (Βέβαια η απολιτικ αντιμετώπιση της κρίσης θυμίζει την απολιτικ αντιμετωπιση του καπιταλισμού-κι αυτούνου της προϋπάρχουσας κι ευρύτερης από τον ίδιο εξουσίας- από υπερεπαναστάτες τα προ κρίσης χρόνια όπου αν σκότωνες ένα μπατσόπουλο (αρε Παζολίνι πόσο καλά τα χες πει!) χτύπαγες το σύστημα, στάση που -όσο κι αν ενοχλεί ως αλήθεια- αποξένωσε λαϊκές μάζες από την αριστερά και συνέβαλλε στο να μην έχει σήμερα η χώρα πραγματικό δίκτυ αντίστασης και κυρίως ένα επαναστατικό κόμμα μες την έννοια που του δίνουν οι μεγάλοι θεωρητικοί, που θα καθοδηγήσει την ανερμάτιστη οργή του γύρω κόσμου και θα της δώσει φιλοσοφικά μιλώντας- ήθος-και πολιτικά μιλώντας...-).σχήμα -
Έτσι λοιπόν κάνει αντίσταση ο ελληνικός λαός (ή μάλλον μεγάλη μερίδα του), με εύπεπτες για το εκάστοτε κοινό ατάκες ή πράξεις, που επαναεπιβεβαιώνουν τις κανονιστικες αναγνώσεις περί του κόσμου, δεν τις ανατρέπουν. Ο Σόιμπλε είναι κομπλεξικός με μας επεδή είναι ανάπηρος κι οι ξένοι επειδή δεν είναι φανατκοί άντρες όπως του έθνους μας τ' αρσενικά αλλά “γκέισες”...Αμ πως αλλιώς! Υπάρχουν άλλοι λόγοι για την τοπική΄κι υπερτοπική κρίση;;
Τελικά αν η μεγάλη μερίδα του λαού αφέθηκε διανητικά και συναισθηματικά ανάπηρη για ν' αναπαράγει διανοητικα και συναισθηματικά κυνικές εξουσίες που τρέχαν με 40 χέρια απλωμένα, οι νεόπλουτοι που δεν θέλαν να 'ναι λαός απώλεσαν υπέροχα χαρακτηριστικά του και κράτησαν τα ελλατώματά του δίχως ν' αποκτησουν και τα προτερήματα εκβιομηχανισμένων χωρών με κλασσικές αστικές τάξες... Έτσι “μεγαλώνει” (με αιώνια ψυχολογία 15χρονου) ένας -σχηματικά ένας μα όχι ψεύτικα- λαός οι “ιδεατοί γονείς” του οποίου (οι αρχαίοι) χρησιμοποιήθηκαν τόσο πολύ όχι δημιουργικά μα ως πυλώνες ενός εθνικού υπερεγώ ώστε τον σκοτώσαν σαν πνεύμα αφού ξέρει πως δεν θα τους φτάσει ποτέ και βγάζει κακία ή κόμπλεξ ανωτερότητας όπου μπορεί (σε συνανθρώπους και ζώα), έρποντας ως άτομο για ν αποκτήσει μια θέση επίδειξης στα επαγγελματικά και έρποντας ως σύνολο για να επιβεβαιώσει έμπλεος δημοκρατικής αγωγής ότι τουλάχιστον δεν είναι “ανάπηρος και πούστης”....
Για να μιλήσουμε στη γλώσσα σας: Έρε “πούστηδες” (στης Ψαρρούς την ολομαυρη ράχη περπατώντας η λόξα μονάχη...), θα το γράψω μα δεν θα υποστηρίξω τελικά το “αναπηρία που σας χρειάζεται”, όχι γιατί το λογοπαίγνιο θα παρεξηγηθεί (το μόνο κείμενο που λειτουργεί διανοητικά είναι αυτό που μας ξεβολεύει, οπότε μικρό το τίμημα του να σαι παρεξηγημένος στη χώρα της πολύχρωμης μάλιστα μικροαστικής καταστροφής (Τζιμάκος) αλλά γιατί θα αναπαράξει αυτά που καταγγέλει! Θα γράψω όμως πως επιθυμώ οι σαμπανερί συναυλίες του είδους (θεαματική προέκταση των ρατσιστικών σχολίων σε καφενεία) να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ίβο Περτ, του Εσθονού συνθέτη που αναζητώντας την τέλεια μουσική έφτασε κάποτε στη σιωπή....
ΥΓ Μήπως να γίνει μια πρωτοβουλία υπερ της των Ελλήνων Πτώχευσης;; Αστειεύομαι αφού συλλογική ενοχή δεν υπάρχει αν κι επιλεκτικά πολύ θα άξιζε σε κάποιους από τους μονίμως ατιμώρητους ή χειροκροτούμενους όχι μόνο Ρέμους- μην τρελλαθούμε!- μα κάθε χώρου (καταντάει χειροτερο αφού σε εφυσηχάζει) της Ψαρρού-κώσταινας (sic)...
Της Ελένης Καρασαββίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου