Πόλεμος και Ειρήνη

Η υπερδεκαετής σφαγή στα κατεχόμενα Ιράκ και Αφγανιστάν συνεχίζεται αδιάλειπτα. Τι κι αν οι εκατόμβες, τι κι αν οι διαρκείς «11ες του Σεπτέμβρη» που σπέρνουν στις δυο κατεστραμμένες χώρες οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους δε βρίσκουν πια στον Τύπο της Δύσης χώρο ούτε για μονόστηλο…

Στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Λίβανο, το γεωστρατηγικό μακελειό που σχεδιάστηκε υπό την κωδική ονομασία «Ευρεία Μέση Ανατολή» και άρχισε να ξεδιπλώνεται με τη μετατροπή της λεγόμενης «Αραβικής Ανοιξης» σε παρασύνθημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, απειλεί πλέον να μετατραπεί σε Αρμαγεδδώνα. Τα όσα εκτυλίσσονται στη Δαμασκό, η επανάληψη της εφαρμογής ενός «Διεθνούς Δικαίου» που έχει ως σήμα κατατεθέν αφ’ ενός τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου κατά της Γιουγκοσλαβίας και αφ’ ετέρου τη «δημοκρατία» όπως την εννοούν οι υπολοχαγοί του ιμπεριαλισμού σε Τελ Αβιβ και Αγκυρα, δε σταματούν στα σύνορα της Συρίας, αγκαλιάζουν όλη την περιοχή από το Ιράν μέχρι και τον Καύκασο…

Η φωτιά του πολέμου, του γενικευμένου πολέμου, δεν είναι πλέον σενάριο. Είναι η τραγική πραγματικότητα που εξαπλώνεται στην καθ’ ημάς Ανατολή. Ο πόλεμος, όχι αυτός που διαφημίζουν οι δευτεροκλασάτες ταινίες του Χόλιγουντ, αλλά εκεί που οι άνθρωποι κομματιάζονται, εκεί που οι μάνες κλαίνε τα παιδιά τους, εκεί που η δυστυχία και ο τρόμος βασιλεύουν, εκεί που η απόδραση της προσφυγιάς γίνεται διαβατήριο απελπισίας, ήταν και παραμένει το πανάρχαιο μέσο για να επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές όσα από τα συμφέροντά τους είναι πλέον αδύνατον να υπηρετηθούν μέσω της «ειρήνης» τους.

Γιατί, ναι, εκτός από τον πόλεμό τους, υπάρχει και αυτή: Υπάρχει και η «ειρήνη» τους… Οπως και τον πόλεμό τους, τη γνωρίζουμε. Τη ζούμε! Στην «ειρήνη» τους, τα παιδιά λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία. Στην «ειρήνη» τους, η φτώχεια των 100 εκατομμυρίων άπορων της «πολιτισμένης» Ευρωζώνης δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την «εξωτική» φτώχεια των εκατομμυρίων εξεγερμένων της Βραζιλίας

Η «ειρήνη» τους είναι αδίστακτη. Τα 50 εκατομμύρια των Αμερικανών που περίσσεψαν από το «αμερικανικό όνειρο», το τέλος του οποίου εξήγγειλε και επισήμως ο Ομπάμα. Τα εκατοντάδες εκατομμύρια των «απελευθερωμένων» της Ρωσίας και του «σιδηρού παραπετάσματος». Τα δισεκατομμύρια των εξαθλιωμένων στα φασονάδικα της Κίνας και της Ινδίας. Τα εκατομμύρια επί εκατομμυρίων στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα, είναι οι αιχμάλωτοι της «ειρήνης» τους. Του μονομερούς, δηλαδή, ταξικού πολέμου που διεξάγεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη της καπιταλιστικής κρίσης και της καπιταλιστικής «ανάπτυξης».

Αυτή είναι η «ειρήνη» στον καπιταλιστικό κόσμο τους. Στον κόσμο των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, των πετρελαϊκών, των εταιρειών του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, τόσο ειδεχθής και τόσο φρικαλέα είναι η «ειρήνη» τους, όσο κτηνώδης είναι ο πόλεμός τους. Ο πόλεμός τους είναι η συνέχιση της «ειρήνης» τους. Και η «ειρήνη» τους δεν είναι παρά μια όλο και πιο αδυσώπητη μορφή εφαρμογής του πολέμου τους.

Ούτε τον πόλεμό τους θέλουμε, ούτε την «ειρήνη» τους.

Του  Νίκου Μπογιόπουλου

Ο δονητής της εξουσίας

Ας τον πούμε Σίμο. Τρεις φορές τον παρέκαμψα και τρεις φορές έπεσα πάνω του. Την πρώτη τον καμάρωσα τεράστια φωτογραφία σε κυριακάτικη εφημερίδα μαζί με το πρόσωπο. Μπράβο γυναίκα ο Σίμος, σκέφτηκα. Φιλιόντουσαν και είχαν χαθεί ο ένας στα μάτια του άλλου. Έρωτας έμοιαζε. Κοίτα ο Σίμος! Μετά, σκέφτηκα και κάτι άλλο, ψυχοπονιάρικο… Κοίτα, ρε παιδί μου, τι ζόρι τραβάς ως «γνωστός». Να βλέπεις τον εαυτό σου ολοσέλιδο να φιλιέσαι με τη σύντροφό σου και να 'χεις μια Ρέα με τρεις δίπλες στην κοιλιά και κυτταρίτιδα στο φουλ να σχολιάζει ότι ο Σίμος έχει βυζιά. Αλλά και το κορίτσι τι φταίει; (το προχώρησα). Να καιροφυλακτεί μη και την πιάσει φωτογράφος και να φρενάρει ο ερωτικός της πόθος. Να τραβιέται (λατρεύω έκφραση «τραβιέμαι»).

Την επόμενη μέρα ψαχούλευα το facebook και τι βλέπω; Ανάρτηση από το φύλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως που έδειχνε ότι ο δεσμός-κουκλάρα της φωτογραφίας με την υπ΄ αριθμ Υ286/13.5.2013 απόφαση, διορίστηκε σε θέση μετακλητής υπαλλήλου στο Πολιτικό γραφείο του (μαντέψτε) Σίμου. Τούρκος έγινα. Δεν έχεις τσίπα, ρε; Όλοι οι κοινοί θνητοί εμπεδώσαμε ότι πρέπει το δημόσιο ρεμπεσκελίκι να εκλείψει, ότι δεν γίνεται να απορροφηθούν άλλες προσλήψεις. Ότι ένα σωρό άνθρωποι θα απολυθούν ενώ ο ιδιωτικός τομέας έχει ακυρωθεί και δεν υπάρχει καμία έξοδος κινδύνου. Στο δωμάτιο ΕΛΛΑΣ θα σκάσουμε όλοι σαν τα ποντίκια. Περάσαμε έναν χειμώνα που χτύπαγαν τα δόντια κλακέτες για να μην ανάβουμε καλοριφέρ. Κάνουμε ασκήσεις προσαρμογής (όσοι έχουμε την ύψιστη πολυτέλεια του χρόνου προσαρμογής). Οδηγούμε με μόνη σήμανση ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Και συ… Να τακτοποιήσεις το πρόσωπο; Πας καλά, αγόρι μου; Δεν ευχαριστείς τον Θεό που έχεις δουλίτσα ενώ η ανεργία σπάει μούτρα; Που πληρώνουμε κιμπάρικα τους μισθούς σας και τα βουλιαγμένα κόμματά σας, για να μας λέτε μεγαλόστομες οδηγίες πώς δεν θα βουλιάξουμε. Θηρίο και απογοητευμένη μαζί είπα πολλά και σκέφτηκα άλλα τόσα. Αλλά στο τέλος… Σιώπησα. Όχι από έλλειψη γενναιότητας και αποφασιστικότητας αλλά από αυτοπροστασία. Έχω να βγάλω χειμώνα. Θα με δανείσει ο Σίμος; Αυτοπροστασία λοιπόν. Και κάτι ακόμα χειρότερο. Αίσθηση του κενού. Και για την τακτοποίηση του Χ. Παπουτσή έγραψα. Και τι έγινε; Ίδρωσε το αφτί του ατσαλάκωτου; Ίδρωσε το αφτί του Βενιζέλου και του Σαμαρά που αγκαλιάστηκαν στην κοινή τους απόφαση να αναδείξουν και επιβραβεύσουν τις τεράστιες δυνατότητες του μπαγάσα; Μηχάνημα του διαόλου το διαδίκτυο. Λέμε, λέμε, γράφουμε, γράφουμε, μπουκάρουν και σχολιαστές, βρίζουν κι αυτοί, ξαλαφρώνουμε όλοι μαζί και μετά… Τζίφος. Όλα αυτά συνυπολόγισα.

Ώσπου σήμερα το πρωί, αξημέρωτα, ανοίγω την τηλεόραση και πέφτω πάνω του. Γραβάτα, κουστουμιά γκρι ανοιχτή, πουκαμισιά σιδερωμένη σιέλ και να μιλάει για τον αγώνα του λαού και να λέει ότι κατανοεί τα βάσανά του… Μπάστα, Σίμο μου! Απλά θα στο πω, καλοκαιρινά, ελεύθερα, ανάλαφρα κι ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες. Πήδα πρώτα μόνος σου, παλικάρι μου. Χωρίς τον δονητή της εξουσίας. Κοπίασε έστω γι΄ αυτό!

Υ.Γ.: Όπου Σίμος… Ουυυυυυυ! Βάλτε ένα σωρό ονόματα.

Υ.Γ.2: Ενημερώθηκα ότι το «πρόσωπο» παραιτήθηκε. Επιτρέψτε μου να μείνω όχι στη διαφυγή αλλά στο «χώσιμο». Όπου θέλει άλλωστε ο καθένας σταματάει το έργο. Έτσι κι αλλιώς το τέλος το γνωρίζουμε όλοι, καθώς και τον δολοφόνο.

Της Ρέας Βιτάλη

Όλοι είμαστε κλέφτες, εκτός από τους υπουργούς, τους βιομηχάνους και τους εφοπλι(η)στές!!!

Το ξεπούλημα του δημοσίου που εμείς έχουμε πληρώσει, τα τελευταία 3 χρόνια γίνεται παράλληλα με δήθεν αποκαλύψεις για την διαφθορά.

Γνωστή τακτική πλέον.
Το ξεπούλημα στο χώρο της υγείας έπρεπε και αυτό να έχει το άλλοθι του. Το σύστημα υγείας το έριξαν έξω οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί λέει ο θρασύτατος επιχειρηματίας-εκδότης-βιβλιοπώλης- υπουργός.
Θα μπει κόσμος στη φυλακή λέει το φερέφωνο των φασιστοειδών κυβερνητών.

Εντάξει το καταλάβαμε:

• Οι γιατροί είναι κλέφτες.
• Οι φαρμακοποιοί είναι κλέφτες.
• Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κλέφτες.
• Οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι κλέφτες.
• Οι συνταξιούχοι είναι κλέφτες.
• Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν είναι κλέφτες αλλά δεν είναι ανταγωνιστικοί σε σχέση με τους Βούλγαρους υπαλλήλους.

Συμπέρασμα:

Όλοι είμαστε κλέφτες, εκτός από:

• Βουλευτές και υπουργούς.
• Γραμματείς υπουργείων.
• Δικαστικούς.
• Εφοπλιστές.
• Βιομηχάνους.
• Πολυεθνικές.

Όταν έχεις όραμα ως πολιτικός, μπορείς να συγκεντρώσεις όλους τους αδιάφθορους λεφτάδες και να αγοράσεις το Ελληνικό κράτος όπως είναι, ατόφιο! Αυτοί ξέρουν από μπίζνες.
Η ιδιωτικοποίηση του κράτους είναι πλέον δεδομένη.
Αλλά δεν τους φτάνει το κράτος και οι επιχειρήσεις του, δεν τους φτάνουν τα κτήρια, τα νησιά, αγροτικές εκτάσεις, παραλίες και νησιά, ενέργεια και νερό.

Παράλληλα με το ξεπούλημα του δημοσίου γίνεται και το ξεπούλημα της ιδιωτικής περιουσίας του λαού. Τα σπίτια μας.
Ο Σαμαράς το είπε ξεκάθαρα:
''Θα αναλάβω προσωπικά το θέμα των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας''. 
Είναι πολλά τα λεφτά για να αφήσει το θέμα σε κάποιον υπουργάκο.
Αυτό είναι το πολιτικό όραμα τους.

Εξάλλου έχει υποσχεθεί τα σπίτια σε Κινέζους και Ρώσους. Έχει δώσει τον λόγο του ο άνθρωπος, για μιά τιμή ζεί άλλωστε σε τούτη τη χώρα.
Μια τιμή που θα του εξασφαλίσει τον επιούσιον μέχρι τρίτης ίσως και τέταρτης γενεάς.
Διότι αν δεν εξασφαλίσεις την οικογένεια σου τι να την κάνεις την ζωή;
Άσε που από μικρός είχε μάθει να ακολουθεί το μότο "η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει..."
Μην του στερήσουμε τη χαρά του ανθρώπου-αντωνάκη!!

Από το Λόγια και σκέψεις

Δουλειές υπάρχουν

Μια ιδέα πλανιέται προβοκατόρικα πάνω από τον ευλογημένο τούτο τόπο. Λένε ότι η χώρα μαστίζεται από ανεργία και δεν γεννά πλέον ευκαιρίες, όσο και αν ποτίζεται από τον ιδρώτα και τα δάκρυα του δοκιμαζόμενου λαού. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Διότι από χθες έχουν ανοίξει νέες θέσεις εργασίας, πιθανότατα οι καλύτερες στη χώρα. Η κυβέρνηση ψάχνει διευθύνοντα σύμβολο και διοικητικό συμβούλιο για τη ΝΕΡΙΤ. Περνάω απευθείας στο ψητό, που μου μυρίζει και ωραία.

Εξ όσων πληροφορούμαι, ο διευθύνων σύμβουλος θα βάζει στην τσέπη περί τα πέντε χιλιάρικα, μικτά. Ακούγεται καλό ποσό στις μέρες μας αν και, μεταξύ μας, αυτό χρέωνε κάθε μήνα στην κάρτα του ένα στέλεχος μεγάλου βεληνεκούς. Όμως επειδή με δέκα χιλιάρικα παίρνεις πια Καγιέν, δέχομαι το ποσό ως καλό κίνητρο που διατηρεί το ενδιαφέρον μου, πιστεύω και το δικό σας.

Τι προσόντα πρέπει να διαθέτει ο τύπος;

Αποδεδειγμένη πείρα κατά προτίμηση στον τομέα των ραδιοτηλεοπτικών, διαδικτυακών ή οπτικοακουστικών υπηρεσιών και σε τομείς συναφείς προς αυτόν, ή και γενικότερα στους τομείς της οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων.
Χμ. Στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες στελέχη με εμπειρία στα ραδιοτηλεοπτικά. Στελεχάρες με χίλια κουτιά Cohiba στα πνευμόνια. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ιδιότητα δεν συμβαδίζει με την οργάνωση και τη διοίκηση επιχειρήσεων. Κοινώς η στελεχάρα, όπως έχει αποδειχθεί, σου διαλύει την επιχείρηση. Ο συνδυασμός γνώσης και διοικητικής ικανότητας φέρνει προς δελτίο τζόκερ.

Ικανότητα να αναπτύσσουν και να μεταδίδουν ένα όραμα για τη λειτουργία της Εταιρείας, να αντιλαμβάνονται σφαιρικά τα συστήματα και τις διαδικασίες και να προτείνουν συγκεκριμένες συστάσεις και πρακτικές λύσεις.
Εδώ, δεν το συζητώ, ο αριθμός των υποψηφίων αυξάνεται όπως τα τριγλυκερίδια μετά το δεύτερο χάμπουργκερ. Μόνο όραμα; Και διπλά τα βλέπουν αν θέλεις.

Ηγετικές ικανότητες για τη διοίκηση της Εταιρείας, ιδίως ικανότητα να διευθύνουν.
Εύκολο και αυτό. Θα πάει ο άλλος με μία φωτογραφία πάνω στο σκάφος. Και βίντεο που το δένει με καιρό.

Να έχουν επαρκή επαγγελματική εμπειρία ανάλογη του τίτλου σπουδών τους μετά τη λήψη του ή και επαρκή διοικητική εμπειρία σε θέση ευθύνης του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα. Ενασχόληση και εμπειρία που έχει αποκτηθεί σε πολυπολιτισμικό και πολυγλωσσικό πλαίσιο θα θεωρηθεί πλεονέκτημα.
Χωρίς να θέλω να απογοητεύσω κάποιον, ειδικά τους υπουργούς, το παραπάνω καλύπτει και barman στις Κυκλάδες. Θέση ευθύνης, πολυπολιτισμικό, πολυγλωσσικό πλαίσιο, συν η νύχτα που θέτει αυξημένες απαιτήσεις.

Να διαθέτουν τίτλους σπουδών ανώτερου ή ανώτατου εκπαιδευτικού επίπεδου στους τομείς της οικονομίας ή νομικής ή διοίκησης ή έρευνας και λήψης αποφάσεων ή ανάπτυξης ανθρώπινου δυναμικού ή άλλου τομέα συναφούς προς το αντικείμενο εργασιών της Εταιρείας θα θεωρηθεί πλεονέκτημα.
Απ' ό,τι βλέπετε δεν απαιτείται η γνησιότητα των τίτλων. Και μη μου πείτε ότι είναι αυτονόητη γιατί μέχρι σήμερα για τις προσλήψεις στο δημόσιο δεν ήταν. Σου ζητούσαν τίτλους σπουδών. Η γνησιότητα ήταν κάτι που σήκωνε συζήτηση. Σηκώνει και σήμερα.

Προσπερνώ τα γνωστά για τις ξένες γλώσσες -αν και οι Έλληνες μάνατζερ στα media μιλάνε με τα μάτια- και σταματώ σε ένα κριτήριο επιλεξιμότητας: «Να είναι υπήκοοι κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.». Αν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της Ένωσης η προκήρυξη θα ήταν η καλύτερη που βγήκε ποτέ. 

Στην περίπτωση που ενδιαφέρεστε, eposy@minpress.gr μέχρι τις 6 Σεπτεμβρίου, δηλαδή προλαβαίνετε, μην κάθεστε και φτιάχνετε CV μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ρε, λες να στείλω;

Tου κώστα Γιαννακίδη

Τρέντυ εκφράσεις...ΙΙ

ΣάπινγκΗ κατάσταση σαπίλας, σήψης, αποσύνθεσης. Προκύπτει απ' το σαπίζω και την κατάληξη ing του αγγλικού γερούνδιου. Στα αγγλικά θα γραφόταν sapping.
 Το σάπινγκ ενδείκνυται σε βαθείς καναπέδες και πολυθρόνες, με τη βοήθεια παιχνιδομηχανών και ελαφρών ναρκωτικών (μπάφοι). Κατά τα προχωρημένα στάδια του σάπινγκ ο εγκέφαλος υπολειτουργεί και όλα είναι αστεία και προκαλούν τον γέλωτα.

για παράδειγμα:- Τι θα κάνετε απόψε;
- Μάλλον για σάπινγκ εδώ σπίτι λέμε. Έχουμε ψωνίσει κτλ, οπότε κομπλέ. Δε φέρνεις κι εσύ το pro evo να γίνει σωστή η φάση;

Μπουζουκομούνι
Γκομενάκι που, στη σχετική κλίμακα, κυμαίνεται από θεόμ**νο έως μαμήσιμο με εμφάνιση που αντιστοιχεί σε εργαζόμενη ή θαμώνα νυχτερινών κέντρων διασκέδασης της κατηγορίας: μπουζούκια.

Βασικά γνωρίσματα:
Ένα τουλάχιστον προκλητικό μέρος του σώματος (ντεκολτέ, πλάτη, πόδια, ώμοι, κοιλιές, σπάλα, κιλότο, ποντίκι κλπ.) γυμνό.

Επίσημο υπόδημα τύπου γόβας (μυτερή ή κυρτή), πέδιλου (ανοιχτό ή μιουλ) ή μπότας (σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και καουμπόικη αλλά με βγαλμένα τα σπιρούνια).

Κόμμωση (κούρεμα, χτένισμα ή φορμάρισμα) από χέρια ειδικού (μέ όνομα όπως «Λέλος Κανέλλος» κ.λπ.) και απαραιτήτως με τον επιθυμητό όγκο και γυαλάδα.

Έντυπωσιακό μέικ-απ με ανεκτές έως εκθαμβωτικές ποσότητες στρας.

Προσεγμένο μανικιούρ (συμβατικό ή γαλλικό) με βαφή νυχιών σε χρώματα από τα βασικά έως και «σάπιο μήλο».

 Ένα μέρος όπου απαντάται συχνά:
Σε μεγάλες οδικές αρτηρίες, ενώ περιμένει ταξί τουρτουρίζοντας με τα χέρια σταυρωμένα, αφού το ζακετάκι (ή το μπολερό) που πήγαινε με το φόρεμά και τα παπούτσια δεν πήγαινε καθόλου με τον καιρό.

για παράδειγμα:
- Πω πω σου λέωωω! Κόψε τα ξέκ*λα μπροστά στο Praktiker.
- Μπουζουκομούνια φίλε μου. Όχι σαν τα λέσια που παρακαλάμε να μας κάτσουν στο BIOS ..

Μπαχάλικο
Μαγαζί στο οποίο θα βρείτε πληθώρα ετερόκλητων ειδών, όπως βίδες, μπουλόνια, βενζίνη, υλικά οικοδομών, φωτοβολίδες, τρόφιμα κ.α.

για παράδειγμα:

Στο τέλος η Άννα ρώτησε τον μαγαζάτορα πού είναι οι σερβιέτες, γιατί σ' αυτό το μπαχάλικο δεν έβρισκε τίποτα!

Καμπιονάτο
Παραπέμπει στο ιταλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ωστόσο αναφέρεται σε μια παρέα από γκόμενες που είναι μπάζα, οι λεγόμενες κάμπιες.

για παράδειγμα:
-Πήγαμε για καφέ και η Μαρία κουβάλησε και το καμπιονάτο.

Πιθήκι
Οι γκόμενες που πριν τελειώσουν μια σχέση έχουν ήδη βρει το επόμενο θύμα. Ακριβώς δηλαδή όπως κάνουν τα πιθήκια... Πριν αφήσουν το ένα κλαδί έχουν ήδη γατζωθεί από το άλλο. Οι γκόμενες δηλαδή που δεν έχουν μείνει ποτέ χωρίς σχέση και συνήθως χαρακτηρίζονται από ανασφάλεια και έλλειψη προσωπικότητας.
 

για παράδειγμα:
- Ρε φίλε, μεγάλη **** αυτή η Μαρία...
- Γιατί ρε;
- Πριν χωρίσει με τον Τάκη είχε βρει τον Μάκη για καβάτζα και τον Σάκη σε περίπτωση που στράβωνε κάτι με τον Μάκη...
- Μεγάλο πιθήκι η γκόμενα...

Liposan 
Αγγλική λέξη η οποία ετυμολογούμενη στα ελληνικά συνθετικά της ( Lipo+san ), σημαίνει τον χοντρό Γιάννη. Στη θέση του ονόματος μπαίνει οποιοδήποτε όνομα ανάλογα με την περίσταση. Ο τύπος Liposan είναι γνωστός και όλοι λίγο ως πολύ είχαμε έναν στο γυμνάσιο: χοντρός, γυαλάκιας και κατά κανόνα απουσιολόγος.

για παράδειγμα:
-Θα κάνεις κοπάνα 3η ώρα;
-Ναι. Πες ρε συ στο Liposan να μην μου βάλει απουσία, οκ;
-Έγινε!

Οκέικ
Το ΟΚ στα cool -έζικα.
 ΟΚ + κέικ (cake ) = οκέικ

για παράδειγμα:
-Και φέρε μου τσιγάρα όπως έρχεσαι...
-Οκέικ...

Ποντικοί μες στο βαρέλι

Ένας τρόπος εξολόθρευσης των ποντικών στα χτήματα παλιότερα ήταν ο κανιβαλισμός. Πιάνανε οι περιβολάρηδες καμπόσους ποντίκαλους ζωντανούς, τους βάζαν σ’ ένα βαρέλι δίχως τροφή, το καπακώνανε κιόλας από πάνω και τους αφήνανε εκεί επί μέρες.
Αυτοί για επιβιώσουν αρχίζανε να τρώνε ο ένας τον άλλον, ώσπου ο τελευταίος που απέμενε ήταν ο δυνατότερος κανίβαλος. Τον ξεκαπάκωνε τότε ο περιβολάρης και τον απελευθέρωνε να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του μες στο χτήμα. Κι εκείνος, που είχε εθιστεί στο κρέας των ομοίων του, γινόταν πια κυνηγός κεφαλών και εξολόθρευε τις αποικίες ποντικιών που τύχαιναν στο δρόμο του. Μέχρι που γερνούσε κι αυτός και τον έτρωγε ο επόμενος κανίβαλος που είχε δημιουργήσει ο περιβολάρης.
Τον περιβολάρη τον ίδιον, τον έτρωγε η ζωή μιας και κανένας δεν γλυτώνει αλλά οι αλαζόνες και όσοι νιώθουν άτρωτοι και δυνατοί, κύριοι και κυρίαρχοι το χουν αυτό ξεχάσει και πεθαίνουν έντρομοι μόλις έρθει η ώρα τους και το αντιληφθούν.

Ένα βαρέλι με ποντικούς είναι το καταναλωτικό σύστημα, οι πόλεις, ο καπιταλισμός. Οι ποντικοί δελεάζονται με το όνειρο μικροαστού για να μπούνε μέσα στο βαρέλι, τους τάζουνε χίλια δυο, δουλειές και δάνεια, σπίτια και μεζονέτες και μόλις τους καταφέρουνε να αφήσουν την γη τους, την ελευθερία τους, τον άνθρωπο που ενσαρκώνουν, μόλις τους κάνουν καταναλωτές, γρανάζια, έγκλειστους, άτομα, ποντικούς, τότε αρχίζουν σταδιακά να τους κόβουν το χρήμα και το όνειρο, να τους λένε κιόλας πως το βαρέλι τελικά ήτανε δίχως πάτο αλλά αυτοί κορόιδα δεν μπορούνε πια να το σκάσουν από μέσα, είναι εγκλωβισμένοι, και τότε είναι που αρχίζει ο κυριολεκτικός κανιβαλισμός

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται σήμερα η δυτική καπιταλιστική “ανθρωπότητα”, με την κατάσταση να είναι οφθαλμοφανής στις μεγαλουπόλεις της νότιας Ευρώπης, όπου ήδη ο ένας τρώει τον άλλον αλλά και στον βορρά το ίδιο γίνεται, αυτό που γινόταν και στον νότο λίγο πιο πριν, όπου και πάλι ο ένας προσπαθούσε να φάει, και έτρωγε τον άλλον, μέσω του ανταγωνισμού, αφού οι καταναλωτές-ποντικοί έχουν πλέον εκπαιδευτεί να θεωρούν τον διπλανό τους ανταγωνιστή και όχι άνθρωπο, πόσω μάλλον συμπληρωματικό.

Ο κανιβαλισμός μέσω του ανταγωνισμού έδωσε τη θέση του στον κυριολεκτικό κανιβαλισμό, ο θάνατός σου η ζωή μου και θα σε φάω ζωντανό, φαινόμενο που ολοένα θα εντείνεται όσο η χρηματοοικονομική κρίση προχωρεί και στερεύει το χρήμα από τις τσέπες των ποντικών.

Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό ούτε για να κατανοήσει κανείς ότι πράγματι έτσι είναι η κατάσταση, ούτε για να αντιληφθεί πού οδηγεί όλο αυτό βέβαια. Αλλά αν κάποιος νομίζει ότι όλα αυτά είναι υπερβολές και ότι η σύγκριση είναι άστοχη, ας σκεφτεί πόσα εκατομμύρια ποντίκια κινούνται κάτω από τη γη κάθε μέρα, λέγοντας πως επιτέλους γίνανε πολιτισμένοι και είναι και πολύ τυχεροί αφού πάνε γρήγορα στις δουλειές τους με το μετρό…
Του Γιάννη Μακριδάκη

Είμαστε πια... πρωταθλητές ΙΙ

Μείωση γεννήσεων

Τα τελευταία στοιχεία που αφορούν τις γεννήσεις το διάστημα 2008 - 2011 είναι δραματικά: Στην Ελλάδα παρατηρείται πτώση - ρεκόρ 10% των γεννήσεων! Συγκεκριμένα, οι 118.302 γεννήσεις του 2008 έπεσαν στις 106,428 το 2011 – την τελευταία χρονιά για την οποία έχει γνωστοποιήσει στοιχεία η Eurostat. Το ελληνικό ποσοστό είναι το υψηλότερο στην ευρωζώνη (μ.ό. -3,7%).

Ανεργία

Σε χρονικό διάστημα μικρότερο των τριών ετών καταγράφεται απώλεια άνω των 800.000 θέσεων εργασίας, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από τον ιδιωτικό τομέα. Τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον Μάιο του 2013 δείχνουν ότι οι άνεργοι έφτασαν συνολικά στο 1,38 εκατ., ενώ οι απασχολούμενοι ανέρχονται σε 3,62 εκατ.

Από το πρώτο μνημόνιο, το 2010, μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2013 χάθηκαν 840.881 θέσεις εργασίας. Το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών εκτιμά ότι υπάρχει απώλεια κάθε μέρα, κατά μ.ό., περισσότερων από 900 θέσεις απασχόλησης. Το ίδιο διάστημα της μνημονιακής πολιτικής, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 732.672 άτομα! Αυτό σημαίνει ότι, κατά μέσον όρο, 792 πολίτες μένουν χωρίς δουλειά καθημερινά! Φυσικά, όλα αυτά μέχρι να ανοίξει ο κύκλος των ανέργων και από το Δημόσιο – κάτι που ήδη είναι γεγονός.

Τον Μάιο κάθε χρονιάς, από το 2010 και μετά, ο αριθμός των ανέργων έχει ως εξής:
♦ 2010: 607.757
♦ 2011: 832.489
♦ 2012: 1.187.419
♦ 2013: 1.381.088
Το σύνολο των απασχολουμένων ανέρχεται σε 3.621.153 άτομα (από 4.411.695 το 2010) και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός σε 3.318.671.

Αυτοκτονίες - ψυχική υγεία

Όλο και περισσότεροι Έλληνες καταρρέουν ψυχολογικά υπό το βάρος της μνημονιακής μαυρίλας. Στο Πανελλήνιο Συνέδριο Ένωσης Επαγγελματιών Ψυχιάτρων παρουσιάστηκαν στοιχεία όπως:
♦ Στον Ευαγγελισμό διαπιστώθηκε αύξηση, σε ποσοστό 118%, των ασθενών με αντιδραστική κατάθλιψη την τριετία 2008 - 2011.
♦ Το ποσοστό των ανέργων και των απόρων ασθενών με ψυχολογικά προβλήματα έχει αυξηθεί κατά 75%.
♦ Το 23% των ατόμων με ψυχικό νόσημα έχουν οφειλές σε... δάνεια. Το χαμηλό εισόδημα και τα χρέη συνδέονται με την εμφάνιση ψυχικών νοσημάτων.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, κατά την περίοδο 1.1.2009 - 28.8.2012 οι τελεσθείσες αυτοκτονίες και οι απόπειρες ανήλθαν σε 3.124 πανελλαδικά.

Τέλος, έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 26 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδειξε ότι σε κάθε αύξηση κατά 1% της ανεργίας αντιστοιχεί αύξηση 0,8% στις αυτοκτονίες και 0,79% στις ανθρωποκτονίες, ενώ σε άλλη έρευνα διαπιστώθηκε ότι τα ψυχολογικά προβλήματα είναι υπερδιπλάσια για τους ανέργους (34%) σε σχέση με τα άτομα που εργάζονται (16%).

Από το ποντίκι

Είμαστε πια... πρωταθλητές Ι

Καταθέσεις

Πριν από έναν χρόνο, τον Αύγουστο του 2012, ανακοινώθηκε ότι οι καταθέσεις είχαν υποχωρήσει κάτω από 2.000 ευρώ για το 81% των αποταμιευτών, σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών. Συνολικά, το 93% των φυσικών προσώπων στη χώρα μας δεν έχουν περισσότερα από 10.000 ευρώ στις ελληνικές τράπεζες.

Μπορεί να έχει παίξει τον ρόλο της η διαρροή καταθέσεων στο εξωτερικό την τελευταία τριετία ή ότι ένα ποσό (20 δισ. το υπολογίζει υπεραισιόδοξα με πρόσφατη δήλωσή του ο Στουρνάρας) ενδέχεται να παραμένει κρυμμένο στα σεντούκια. Ωστόσο, είναι οφθαλμοφανές ότι μεγάλο «ροκάνισμα» των καταθέσεων γίνεται πια από τα νοικοκυριά κυρίως λόγω της μείωσης εισοδημάτων, της ανεργίας, των δανείων και των χαρατσιών.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι καταθέσεις τον Δεκέμβριο του 2009 πλησίαζαν τα 231 δισ. ευρώ (196 των νοικοκυριών, 35 των επιχειρήσεων). Τον Φεβρουάριο του 2013 οι καταθέσεις ήταν στα 164 δισ.

Πόσα χρωστάμε

Τα προβληματικά δάνεια – τα λεγόμενα «κόκκινα» – έχουν ξεπεράσει τα 65 δισ., δηλαδή περίπου στο 30% του συνόλου των δανείων (μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και νοικοκυριά). Τα 65 δισ. αφορούν συνολικά 500.000 δανειολήπτες, οι οποίοι δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, είτε σε δάνεια είτε σε κάρτες.

Όσον αφορά αποκλειστικά τα στεγαστικά δάνεια, αυτή τη στιγμή διαμορφώνονται στα 72 δισ. ευρώ συνολικά. Προβληματικά είναι τα 17 δισ., που υπολογίζονται ότι αντιστοιχούν σε 145.000 σπίτια.

Για να υπάρξει το μέτρο σύγκρισης, τον Ιούλιο του 2010 τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος έδειχναν ότι τα «κόκκινα δάνεια» ναι μεν αυξάνονταν, όμως τότε μόνο το 8% των στεγαστικών είχαν σταματήσει να εξυπηρετούνται κανονικά.

Υπολογίζεται, εξάλλου, ότι το διάστημα 2003 - 2008 – δηλαδή λίγο μετά την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και λίγο πριν γίνει το κραχ της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης – περίπου 500.000 Έλληνες δανείστηκαν περισσότερα από 50 δισ. ευρώ για αγορά κατοικίας.

Το ύψος των κόκκινων δανείων πριν από τρία χρόνια ήταν στα 12 δισ. ευρώ, εκ των οποίων μόνο τα 7 δισ. προέρχονταν από τα στεγαστικά. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους.

Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων στις αρχές Αυγούστου, το συνολικό ληξιπρόθεσμο χρέος των φορολογούμενων προς το Δημόσιο στο τέλος Ιουνίου 2013 διαμορφώθηκε στα 59,77 δισ. ευρώ, έναντι 56,1 δισ. ευρώ στο τέλος του 2012.

Το σύνολο των φυσικών προσώπων που έχουν ληξιπρόθεσμο χρέος προς το Δημόσιο είναι 2.006.611 άτομα, τα οποία οφείλουν συνολικά 21,53 δισ. ευρώ. Σε ρύθμιση έχουν υπαχθεί οφειλές μόλις 834,9 εκατ. ευρώ. Το σύνολο των νομικών προσώπων που έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη είναι 167.809 και οι οφειλές ανέρχονται σε 38,24 δισ. ευρώ.

Το 2011, το συνολικό ύψος των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το Δημόσιο ήταν 44 δισ. ευρώ και στο τέλος του 2010 στα 38,7 δισ.

Από το ποντικι

Άδοξο τέλος για τον πολιτικό έρωτα Μέρκελ-Σαμαρά

Όχι κούρεμα, μόνο δάνειο... Πρώτα ο Β. Σόιμπλε, μετά ο Επίτροπος Ρέν, τελικά και η ίδια η καγκελάριος Μέρκελ προεξοφλούν ένα νέο πακέτο στήριξης για την Ελλάδα στα μέσα του 2014. Αυτή η εξαγγελία εκ των πραγμάτων  αποδομεί την κυβερνητική προπαγάνδα περί success story γιατί σημαίνει νέο μνημόνιο κ παράταση της ομηρίας στην Τρόικα.

Διπλωματικές πηγές αποδίδουν τα γερμανικά αποκαλυπτήρια στην πίεση που έχει ασκήσει η σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση στην γερμανική κυβέρνηση καταγγέλλοντας απόκρυψη της αλήθειας για το ελληνικό ζήτημα από τους Γερμανούς ψηφοφόρους. Έτσι, Μέρκελ και Σόιμπλε αποφάσισαν να παραδεχτούν την πραγματικότητα, ότι το ελληνικό πρόγραμμα από τυγχάνει, και να καθησυχάσουν τους Γερμανούς πολίτες ότι δεν θα υποστούν τα βάρη από μια νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους αλλά θα βρεθεί λύση μέσω αλλού δρόμου, δηλαδή με παράταση της ακολουθούμενης θεραπείας (δόσεις και προαπαιτούμενα). Σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν τις τελευταίες μέρες από τους πρωταγωνιστές στο παιχνίδι της ευρωζώνης, θα προσφερθεί μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τον δανείων, ενώ μπορεί να μεταφερθεί ένα μέρος από τα ποσά άμα κεφαλαιοποίησης των τραπεζών στον ΕΣΜ -αλλά άμεσο κούρεμα δεν περιλαμβάνεται στους σχεδιασμούς, πόσο μάλλον όταν ξένοι ομολογιούχοι που ζημιώθηκαν από το psi βρίσκονται σε δικαστικούς αγώνες.
 
Για το Μέγαρο Μαξίμου πρόκειται για πραγματική ψυχρολουσία. Είναι ενδεικτική η σιωπή με την οποία αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση οι πολύ σοβαρές δηλώσεις Μέρκελ-Σοιμπλε-Ρέν. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναλώνει την ενέργειά του στην καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ ως υποστηρικτή των κατασκευαστών μολότωφ και έχει ξεχάσει να εκφράσει την θέση της κυβέρνησης σχετικά με τα  νέα που μας ήρθαν από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
 
Η αλήθεια είναι ότι είχαν επενδυθεί μεγάλες προσδοκίες σε μια στήριξη μετά τις γερμανικές εκλογές της 22ης Σεπτεμβρίου και η εγκάρδια σχέση Μέρκελ-Σαμαρά θεωρείτο από το πρωθυπουργικό επιτελείο ως διαβατήριο για τη μετάβαση σε μια νέα κατάσταση προς την κατεύθυνση της υπέρβασης του μνημονίου. Αντί για αυτό, το Βερολίνο ακυρώνει τις κυβερνητικές φαντασιώσεις πριν καν έρθει η ώρα της κάλπης στη Γερμανία. Ο Γ.Ασμουσεν, μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ, μετέφερε στους συνομιλητές του στην Αθήνα τη γερμανική γραμμή που συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ξεχάστε το κούρεμα, συνεχίστε τη λιτότητα, προετοιμαστείτε για πολυετές μνημόνιο.
 
Ο γερμανικός πολιτικός κυνισμός φέρνει σε δυσχερή θέση τους κυβερνητικούς εταίρους που προσβλέπουν στο τέλος του προγράμματος τον Ιούλιο του 2014. Σαμαράς και Βενιζέλος ελπίζαν ότι με το πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμη κ αν είναι προϊόν δημιουργικής λογιστικής, θα μπορούσαν να διεκδικήσουν μια γενναία απομείωση του χρέους που θα άνοιγε το δρόμο για έξοδο στις αγορές με τη στήριξη της ΕΚΤ και μεγάλων κεντρικών τραπεζών.
 
Αλλά η Μέρκελ, απορροφημένη από τις προεκλογικές της αγωνίες, τους τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια, αδιαφορώντας για την απουσία plan b από ελληνικής πλευράς.

Της Αγγελικης Σπανού

Από φυλακή σε φυλακή

Αναπόφευκτο βλέπει ο Σόιμπλε το να δοθεί στο τέλος του 2014 νέο δάνειο στην Ελλάδα, το οποίο βεβαίως θα συνοδεύεται από νέο Μνημόνιο. Ταυτοχρόνως ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει δεύτερο κούρεμα του δημόσιου χρέους.

Οι δηλώσεις Σόιμπλε έγιναν σε προεκλογική συγκέντρωση στη Γερμανία, αλλά η σαφήνειά τους συνιστά μήνυμα προς την Ελλάδα. Πρόκειται για διάψευση της κυβερνητικής αισιοδοξίας, σύμφωνα με την οποία η χώρα θα επιτύχει φέτος πρωτογενές πλεόνασμα, θα βγει στις αγορές τον Μάρτιο του 2014 και θα πάρει ως "δώρο" το κούρεμα του δημόσιου χρέους.

Η συζήτηση για το κούρεμα αποτελεί ομολογία αποτυχίας του Μνημονίου και παραδοχή ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Η συζήτηση για νέο δάνειο συνιστά επίσης ομολογία της αποτυχίας. Προς τι η συνέχιση της αιματηρής λιτότητας, όταν η συνταγή οδηγεί τον ασθενή στον θάνατο;

Η διαφαινόμενη γερμανική επιλογή για νέο δάνειο και όχι για νέο κούρεμα παραπέμπει σε μια αντιμετώπιση της ελληνικής οικονομίας ως απόλυτα εξαρτημένης από τις δόσεις των δανείων. Με προφανές αποτέλεσμα η ελληνική οικονομία να βυθίζεται στον φαύλο κύκλο του υπερδανεισμού και της ύφεσης. Το Βερολίνο δεν θέλει να "χαρίσει" χρέος, θέλει να το μεγαλώσει. Είναι προφανές ότι επιδιώκεται να καταστεί βαθύτερη η εξάρτηση της Ελλάδας και να συντηρηθεί το αδιέξοδο του δημόσιου χρέους ως όχημα για τη συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης. Βεβαίως και στις δυο περιπτώσεις -είτε στο κούρεμα είτε στο νέο δάνειο- η "ασπιρίνη" θα συνοδεύεται από το δηλητήριο μιας νέας ακραίας λιτότητας, νέο Μνημόνιο.

Η γερμανική στρατηγική προδιαγράφει τα αδιέξοδα της μνημονιακής προσήλωσης της κυβέρνησης Σαμαρά. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα καλό για τον ελληνικό λαό. Το Μνημόνιο δεν τελειώνει τον Μάρτιο, η Ελλάδα, παρά τις θυσίες, δεν αντιμετωπίζει κάποιο ξέφωτο, αντιθέτως μπαίνει σε νέα φυλακή, με δάνειο και Μνημόνιο.

Η γερμανική στρατηγική εκθέτει την κυβέρνηση Σαμαρά. Ακόμα κι αν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε τής κάνουν πλάτες για να αντιμετωπίσει προσωρινώς το τεράστιο "χρηματοδοτικό κενό", το πολιτικό κενό διευρύνεται. Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαπραγματευτεί τίποτα. Είναι διπλά αναξιόπιστη: έναντι του ελληνικού λαού και έναντι των δανειστών. 

Όσα κι αν επιδιώκει εμφανιζόμενη ως καλός μαθητής του Μνημονίου, ο Σαμαράς αποδεικνύεται ανίκανος να αντιληφθεί τη δυναμική των ευρωπαϊκών ισορροπιών. Αποδεικνύεται μοιραίος για τον ελληνικό λαό. Ικανός μόνο να απειλεί, ικανός να διαλύει σχολεία, νοσοκομεία, εργασιακές σχέσεις, εισοδήματα, κοινωνικές υποδομές. Η παραμονή της κυβέρνησης επισωρεύει καθημερινά νέα δεινά στον λαό. Τώρα μάλιστα χωρίς την καθεστωτική παρηγορία περί "νέου κουρέματος".

Από την Αυγή

Ανάκατα IX

Η Επανάσταση των Τιμίων

Διαβάζω στην ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ του Ζώσιμου (τελευταίος παγανιστής ιστορικός) για την ταραγμένη εποχή απο τον Κωνσταντίνο (τον "Μέγα"!) μέχρι την διάλυση του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους.

Στην ταραγμένη αυτή περίοδο έγιναν 22 (εικοσιδύο) εισβολές βαρβάρων στην αυτοκρατορία και 21 (είκοσι και μία ) αλληλοεξοντώσεις μεταξύ Ρωμαίων!
Δηλαδή εμφύλιες συγκρούσεις ή δολοφονίες πολύ τίμιων αξιωματούχων που πιθανόν εάν ζούσαν θα είχε πάρει άλλη τροπή η Ιστορία.

Ο ένας δημοφιλής διοικητής στρατευμάτων στην Γαλατία ανακηρυσσόταν αυτοκράτωρ (απο τους αγράμματους στρατιώτες!). Το μάθαινε ο εξ' ίσου δημοφιλής διοικητής στην Κιλικία και έλεγε "Δηλαδή εγώ που είμαι εξ' ίσου δημοφιλής γιατί να μην γίνω αυτοκράτωρ; Τί παραπάνω απο εμένα έχει ο διοικητής της Γαλατίας;". Αυτοανακηρυσσόταν και αυτός αυτοκράτωρ και πολεμούσε εναντίον του πρώτου! 

Δεν υπήρχε μια επιτροπή σοφών που να κρίνει τους υποψήφιους ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ και να επιλέγει τον καλύτερο.
Δεν υπήρχε μια επιτροπή σοφών που να αναγνωρίζει και να επιβραβεύει το ταλέντο σου. Αν ΕΣΥ ο ίδιος δεν φρόντιζες να γίνεις αυτοκράτωρ, θα γινόταν κάποιος άλλος ίσως κατώτερος σε προσόντα.

Τίμιοι υπήρχαν (ακόμη και σε εκείνη την ταραγμένη εποχή). Απλώς δεν ήταν ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ. Δεν είχαν σχηματίσει ένα σώμα που θα κρίνει και θα υποδεικνύει τους άξιους.
Οι φαύλοι ασφαλώς ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ένα τέτοιο σώμα (ένα σώμα πνευματικών ηγετών) διότι θα τους ξεσκέπαζε. 
Οι τίμιοι όμως θα το ήθελαν. Ο λαός θα το ήθελε.

Πώς γίνεται η πλειοψηφία ΝΑ ΘΕΛΕΙ κάτι και η μειοψηφία (των φαύλων) να το εμποδίζει; 
Θεωρία πρώτη: Ο λαός είναι πολύ νωθρός και δεν παίρνει το μέρος ούτε των φίλων του ούτε των εχθρών του. Τους αφήνει να αλληλοφαγωθούν και υποτάσσεται σε όποιον απο τους δύο επικρατήσει.

Αυτή η θεωρία δεν μπορεί να απαντήσει στην ερώτηση: Πώς γίνεται και νικούν ΠΑΝΤΑ οι φαύλοι;
Θεωρία δεύτερη: Δεν νικά η πλειοψηφία αλλά αυτός που είναι πρόθυμος ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ για να επιτύχει τον στόχο του! Οι τίμιοι και ο λαουτζίκος δεν έχουν την απαραίτητη ΟΡΓΗ ώστε να είναι πρόθυμοι να σκοτώσουν. 

Αυτή η θεωρία απαντά και στην προηγούμενη ερώτηση: Οι φαύλοι νικούν διότι είναι πάντα έτοιμοι να σκοτώσουν.
Δείτε σήμερα γύρω μας: Οι τίμιοι(*) νοικοκύρηδες βουβοί και κλεισμένοι στα σπιτάκια τους. Οι ηλίθιοι βολεψάκηδες εντάσσονται στα κόμματα που δείχνουν να έχουν ελπίδες εξουσίας και ρητορεύουν στα καφενεία (ό,τι τους λέει το κόμμα). 

Άκουσα για έναν τέτοιο βολεψάκια που αγόρευε στο καφενείο: "Καλά μας κάνει η Μέρκελ. Αν ήμουνα εγώ η Μέρκελ θα έκανα χειρότερα!" ή "Αν κλείσει το ΕΣΥ του χωριού θα χαρώ τόσο που θα βγώ στον δρόμο με νταούλια και ζουρνάδες"! 

Και οι τίμιοι του χωριού να μην τολμούν να βγάλουν άχνα!

Τί γίνεται επιτέλους; Αν πράγματι οι τίμιοι είναι "κότες" δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα σωτηρίας.
Αν όμως απο κάποια μετάλλαξη έχουν εμφανισθεί και τίμιοι που βράζει το αίμα τους, οφείλουμε να τους εντοπίσουμε. 


ΠΡΟΤΑΣΗ 

Αισθάνεσαι οτι είσαι τίμιος.
ΟΡΓΙΖΕΣΑΙ μέ όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Δεν ήσουν ποτέ κομματόσκυλο και αφισσοκολλητής.
Δεν διορίσθηκε κανείς απο την οικογένειά σου ΜΕ ΜΕΣΟΝ στο Δημόσιο.
Δεν έχασες την περιουσία σου στο καζίνο.
Ό,τι έχεις το απέκτησες με τίμια εργασία.
Αισθάνεσαι οτι η γνώμη σου επηρεάζει τους συμπολίτες σου.

Αν συντρέχουν όλα αυτά τότε ΕΙΣΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!
Μην κάθεσαι πλέον στον καναπέ σου.
Βγές και μάζεψε και τους άλλους σαν εσένα στην πόλη σου / χωριό σου.

• Αρχίστε να συγκεντρώνεστε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΕΙΤΕ!
• Στην αρχή σχολιάστε τα όσα δυσάρεστα συμβαίνουν.
• Έπειτα συζητείστε πιθανές λύσεις.
• Έπειτα αναζητείστε τους τίμιους στην διπλανή πόλη/χωριό.

Όταν κάθε πόλη/χωριό θα διαθέτει την δική της Επιτροπή Τίμιων κάτι ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ!

(*)Τίμιος = αυτός που λέει "Η προσωπική μου ευτυχία περνά μέσα απο την ευτυχία της κοινωνίας. Δεν μπορώ να είμαι ευτυχής όταν οι άλλοι γύρω μου δυστυχούν".

Από τον Πυθαγόρα Πυθαγορίδη

«Η Κοκκινιά δεν είναι εδώ. Η Γερμανία είναι εδώ. Πάρτε το χαμπάρι και θα πεθάνετε όλοι σας»

Το Μπλόκο της Κοκκινιάς, στις 17 Αυγούστου 1944, έχει μείνει στην ιστορία ως τραγωδία για την Νίκαια, κατά την οποία διεξήχθησαν ομαδικές εκτελέσεις στην περιοχή από τα κατοχικά στρατεύματα των Γερμανών. Κοντά στις 2:30 το πρωί ξεκινά το δράμα της ομαδικής σφαγής που θα ακολουθήσει όταν ανέβει ο ήλιος ψηλά.

Δεκάδες γερμανικά καμιόνια περικυκλώνουν τις γύρω περιοχές που περικλείουν την Κοκκινιά, από Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Δαφνί και Ρέντη μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά, ο κλοιός σφίγγει. Μαζί με τους Ναζί κατακτητές καταφθάνει στην προσφυγούπολη του Πειραιά, τη «Μικρή Μόσχα», όπως είχαν βαπτίσει την Κοκκινιά, και το μηχανοκίνητο τμήμα του δοσίλογου Ν. Μπουραντά.

Περί τους 3.000 βαριά οπλισμένους με πολυβόλα, όλμους, μυδράλια, ταχυβόλα, αυτόματα, Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την πόλη που εκείνη την ώρα κοιμάται. Μετά τις 6:00 π.μ. ακούγονται τα «χωνιά» στους δρόμους της Κοκκινιάς. Όχι τα χωνιά της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ που καλούσαν κάθε τόσο τον Κοκκινιώτικο λαό σε αντίσταση και του έδιναν κουράγιο, μα τα χωνιά των ταγματασφαλιτών: «Προσοχή-προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Όλοι οι άνδρες από 14-60 ετών να πάνε στην πλατεία της

Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου». Πανικός σε κάθε σπίτι και σε κάθε δρόμο της πόλης.

Μερικοί κρύβονται όπως-όπως σε στέγες, καταπακτές, πηγάδια, όπου βρουν. Με υποκόπανους γκρεμίζονται οι πόρτες των φτωχών παραγκόσπιτων και με βρισιές και κλωτσιές σέρνονται κυριολεκτικά προς τον τόπο του Μαρτυρίου, εκατοντάδες συμπολίτες μας αγωνιστές. Αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν υπάκουσαν στην εντολή και εκτελέστηκαν επί τόπου στα σπίτια τους. Οι γυναίκες με τα παιδιά κλαίνε και οδύρονται ακολουθώντας με αγωνία τους δικούς τους ανθρώπους. Οι Γερμανοί αρχίζουν να καίνε τα σπίτια. Οι ταγματασφαλίτες μπαίνουν στα σπίτια και αρπάζουν ότι βρουν, καταστρέφουν, καίνε, βρίζουν και χτυπούν τα γυναικόπαιδα. Η μικρή αντίσταση που πρόλαβαν να δεχτούν από ομάδες ΕΛΑΣιτών πνίγεται στο αίμα. Οι πρώτοι νεκροί πέφτουν σε διάφορους δρόμους.

Γύρω στις 8.00 π.μ. η πλατεία της Οσίας Ξένης, αλλά και οι γύρω δρόμοι, έχουν γεμίσει από κόσμο. Περίπου 25.000 άτομα. Χωρίζονται κατά ομάδες σε πεντάδες με κενά μεταξύ τους για να μπορούν οι δήμιοι και να υποδεικνύουν όποιον θέλουν. Η εντολή είναι να κάθονται γονατιστοί με ψηλά το κεφάλι. Η ζέστη αφόρητη και αρκετοί είναι αυτοί που λιποθυμούν και ζητούν εναγωνίως λίγες σταγόνες νερό. Όσες γυναίκες προσπαθούν να πλησιάσουν τους κρατούμενους προσφέροντάς τους από τις πήλινες στάμνες λίγο νερό, κακοποιούνται μπροστά σε όλους. Οι γερμανοτσολιάδες πιάνουν δουλειά. Στην πλατεία εμφανίζονται ελάχιστοι Κοκκινιώτες που φορούν μαύρες κουκούλες και έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους. Ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος, ως γνήσιοι προδότες υποδεικνύουν ποιους να εκτελέσουν. Ο γνωστός χαφιές της Κοκκινιάς, Μπατράνης, διακρίνει μέσα στο πλήθος το λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου και με ειρωνεία τον χαιρετά «τα σέβη μου λοχαγέ» και δίνει το σύνθημα.

Αφού με την ξιφολόγχη του βγάζουν το μάτι και του σχίζουν τα μάγουλα, τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος ζητώντας του να προδώσει. Η απάντηση του ΕΛΑΣίτη λοχαγού ήταν «Ψηλά το κεφάλι, μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν». Σέρνεται για να κρεμαστεί αναίσθητος. Λίγο πριν το τέλος του ψέλλισε. «ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ»!!!.

Οι κουκουλοφόροι σαν τα φίδια σέρνονται μέσα στο πλήθος και διαλέγουν ..και ο δήμιος εκτελεί. Μέχρι να τους πάνε στον τόπο της εκτέλεσης τους βασανίζουν απάνθρωπα για να προδώσουν. Χαρακτηριστικό της ανδρείας, του υψηλού φρονήματος των εκτελεσθέντων είναι ότι λίγο πριν το θάνατο και με αντάλλαγμα την ίδια τους τη ζωή, κανείς δεν πρόδωσε άλλο συναγωνιστή του. Ενώ πολλοί ήταν αυτοί που πριν πέσουν νεκροί έδιναν θάρρος στους υπόλοιπους προτρέποντάς τους να αγωνιστούν ενάντια στο φασισμό. Ο τόπος εκτέλεσης είναι κοντά στην πλατεία της Οσίας Ξένης στη μάντρα ενός ταπητουργείου , στη συμβολή των οδών Κιλικίας και Θειρών. Η μάντρα του υφαντουργείου Παγιασλή γεμίζει με παλικάρια.

Ο Γερμανός δήμιος που βρίσκεται στο πόστο του μέσα στη Μάντρα πίνει συνέχεια ούζο και με το όπλο του συνεχώς εκτελεί. Πίνει , βρίζει, εκτελεί και συνεχώς αναφωνεί «άλλες κόμουνιστ καπούτ», («Όλοι οι κομμουνιστές θα πεθάνουν»). Την ώρα των ομαδικών εκτελέσεων μια ομάδα ανταρτών με επικεφαλής τους την ξακουστή αντάρτισσα Διαμάντω Κουμπάκη κρύβονται στο βόρειο τμήμα της πόλης σε σπίτια συναγωνιστών τους. Ξαφνικά γερμανικά καμιόνια ζώνουν την περιοχή και αρχίζουν να καίνε τα σπίτια. Από τα 90 σπίτια της περιοχής καίγονται τα 80. Για το λόγο αυτό η συνοικία του 4ου Καραβά ονομάστηκε «Καμένα». Γύρω στις 11:00 π.μ., οι Γερμανοί πληροφορούνται ότι στη Νεάπολη προδόθηκε το κρησφύγετο μιας ομάδας του εφεδρικού ΕΛΑΣ, στην οποία συμμετείχε η Διαμάντω Κουμπάκη.

Η χαρά των Γερμανών ήταν μεγάλη διότι κατάφεραν να την συλλάβουν. Καθώς τη χτυπούσαν κατευθυνόμενοι προς τη Μάντρα η Διαμάντω τους έβριζε και τους απαντούσε «σαν και εσάς προδότες εγώ έφαγα 65!». Παρά το άγριο ξυλοδαρμό της με τους υποκόπανους των όπλων, φθάνοντας στη Μάντρα του μαρτυρίου και λίγο πριν την εκτελέσουν βρήκε το κουράγιο να φωνάξει «Μια ζωή τη χρωστάμε, ας μην την πάρουν οι προδότες. Υπάρχουν χιλιάδες λεβέντες. Θα τους εκδικηθούν». Παρόμοια κατάληξη θα έχει και μια άλλη αντάρτισσα, η Αθηνά Μαύρου. Καθώς την έσερναν βίαια στην Οσία Ξένη, για να μαρτυρήσει όσους γνώριζε, φώναξε: «αδέλφια το κεφάλι ψηλά, δε γνωρίζω κανέναν και ας με φάει το βόλι του Γερμανού».

Την ώρα που η Κουμπάκη και η Μαύρου έπεφταν στα χέρια των Γερμανών για να βρουν τραγικό θάνατο στην ίδια περιοχή μια ομάδα ΕΛΑΣιτών με επικεφαλής το Θεόδωρο Μακρή συνεχίζει να δίνει γενναία μάχη. Κάποιοι από αυτούς κατάφεραν να διαφύγουν από το γερμανικό κλοιό. Νεκροί πέφτουν ο Θεόδωρος Μακρής και ο Ιταλός Αντιφασίστας που είχε προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ Νίνο ή Πέτρος. Στην πλατεία Οσίας Ξένης συνεχίζεται η τραγωδία. Εκατοντάδες γυναίκες προσπαθούν να ανακουφίσουν τον πόνο των αγωνιστών και με στάμνες κουβαλούν λίγο νερό και λίγο ψωμί. Οι δήμιοι σπάνε τις στάμνες, κλωτσάνε τις γυναίκες και βρίζουν..

Τα παιδιά κλαίνε και σπαράζουν: Η ζέστη, η δίψα, ο φόβος έχει σκεπάσει τα πρόσωπα ψυχές όλων. Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους χαμογελούν σαρκαστικά. Η αγωνία της διαλογής συνεχίζεται, οι ριπές στη Μάντρα συνεχίζονται, το Μαρτύριο τελειωμό δεν έχει. Τη στιγμή αυτή ξεχωρίζει ο ηρωισμός του αγωνιστή Κώστα Περιβόλα ο οποίος, την ώρα που τον διαλέγουν για εκτέλεση, ορμά πάνω στον χαφιέ Ι.Πλυντζανόπουλο, τον έπιασε από το λαιμό και του βγάζει την κουκούλα. Ο δήμιος προλαβαίνει και τον εκτελεί επί τόπου. Λίγο μετά το μεσημέρι σταματούν οι εκτελέσεις. Έχουν προηγηθεί κι άλλες ομαδικές εκτελέσεις στα Καμένα, στη συμβολή των οδών Ακροπόλεως και Αρτέμιδος. Εκεί εκτελούνται 46 οι οποίοι μεταφέρθηκαν στην περιοχή με καμιόνια από την Οσία Ξένη.

Στο χώρο της Μάντρας η εικόνα είναι αποτρόπαια. Σωρός τα πτώματα, τσουβαλιασμένα το ένα πάνω από το άλλο. Το αίμα δύο πήχες έγλυφε το πάτωμα. Οι Γερμανοί δίνουν διαταγή στους κουκουλοφόρους να σκυλέψουν τους νεκρούς. Τα ανθρωπόμορφα κτήνη ορμούν πάνω στα κουφάρια των ηρώων και αρχίζουν να τους παίρνουν ότι αντικείμενα αξίας είχαν πάνω τους. Ρολόγια, δαχτυλίδια , βέρες κ.α. Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το αποτρόπαιο ανοσιούργημά τους και οι ίδιοι οι Γερμανοί εκτέλεσαν κάποιους από αυτούς επί τόπου.. Η αυλαία αυτής της τραγωδίας έκλεισε γύρω στις 6:00 μ.μ. με ένα ξεδιάλεγμα περίπου 8.000 Κοκκινιωτών ομήρων. Ένα τεράστιο ανθρώπινο ποτάμι ξεκίνησε από την Κοκκινιά για το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Οι όμηροι οδηγούνται, σε φάλαγγα ανά τέσσερις, και σ΄ αυτή την απόσταση, περίπου 7 χιλιομέτρων όσοι πέφτουν κάτω από την εξάντληση, τη δίψα ή τη ζέστη, βασανίζονται αμέσως. Σε όλους τους δρόμους της Κοκκινιάς ακούς μόνο κλάματα μανάδων, συζύγων και παιδιών, ενώ από παντού ρέει αίμα και η πόλη μυρίζει θάνατο.

Όπως αναφέρει ο μαχητής του ΕΛΑΣ Αγ. Σοφίας Πειραιά, Μιχάλης Γρηγοράκης, ο οποίος συμμετείχε σ΄ αυτήν την πορεία, ένας από τους ταγματασφαλίτες που τους συνόδευαν, καθ΄ όλη τη διαδρομή φώναζε «Η Κοκκινιά δεν είναι εδώ. Η Γερμανία είναι εδώ. Πάρτε το χαμπάρι και θα πεθάνετε όλοι σας». Από το Χαϊδάρι γύρω στα 1.800 άτομα σέρνονται στα κολαστήρια της Γερμανίας. Κοκκινιώτες κλείστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Μανχάϊμ, Νταχάου, Μπούνχεβαλντ, Μπίπλις, Άουσβιτς και αλλού. 

* Koκκινιά: το ιστορικό όνομα της περιοχής που περιλαμβάνει την Παλιά Κοκκινιά, Νίκαια, Κορυδαλλό και χωρίστηκε διοικητικά (για εκλογικούς λόγους, πολύ κόκκινη) το 1941.

Oι «πνευματικοί άνθρωποι»

Είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις έναν «πνευματικό άνθρωπο» που να έχει ασκήσει κριτική στην ελληνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, μετά από την χρεοκοπία της χώρας. Τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω κανέναν.
Οι «πνευματικοί άνθρωποι» ασκούν έντονη κριτική στους πολίτες, στους συνδικαλιστές, στους δημοσίους υπαλλήλους, στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, στους διαδηλωτές, σε αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν εισιτήριο στο Μετρό αλλά την Μαφία της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, προφανώς, την θεωρούν αθώα.
Αλήθεια, γιατί είναι τζαμπατζής ένας άνεργος που δεν έχει να πληρώσει εισιτήριο στο Μετρό και..
δεν είναι τζαμπατζής ο Λάτσης, αφού το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε πριν από λίγες ημέρες πως το Mall είναι παράνομο;
Γιατί ο «πνευματικός άνθρωπος» νιώθει την ανάγκη να κατηγορήσει τον άνεργο και όχι τον Λάτση;
Διαβάσατε εσείς την δήλωση κάποιου «πνευματικού ανθρώπου» για το Mall; Όχι, δεν διαβάσατε.
Εντάξει, καταλαβαίνω πως, όταν ανάμεσα στις υποχρεώσεις κάποιων ‘πνευματικών ανθρώπων» είναι να γεμίζουν το ποτήρι του χοντρού πολιτικού που θα έπρεπε να είναι στην φυλακή και να τον συνοδεύουν στην τουαλέτα για να του την τινάξουν -επειδή δεν την βλέπει ο καημένος-, είναι κάπως δύσκολο να ασκήσεις κριτική σε αυτόν και στους ζάπλουτους φίλους του.
Αλλά, τουλάχιστον, πρέπει να έχεις την εξυπνάδα να σωπαίνεις.

Όταν έχεις περάσει τα μισά απογεύματα της τελευταίας δεκαπενταετίας στην Δεξαμενή, πίνοντας ουζάκια με υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, δεν βγαίνεις να κατηγορήσεις τους δημοσίους υπαλλήλους και τους μετανάστες για την κατάντια της χώρας.
Ούτε εξαντλείς την αυστηρότητά σου στα ζόμπι της Χρυσής Αυγής ή ασκώντας κριτική αφ’ υψηλού σε σκυλοπόπ τραγουδιστές με τους οποίους χαριεντιζόσουν στα πάνελ των ιδιωτικών καναλιών τα χρόνια της ευμάρειας. Άλλωστε, κι εσύ μια «Καιτούλα» είσαι. Με πιο άσχημες γάμπες. Και λιγότερη ειλικρίνεια.
Το πιο ωραίο με τους «πνευματικούς ανθρώπους» είναι πως, εσχάτως, βοσκάνε στον χώρο της ΔΗΜΑΡ, στον χώρο του παλιού Συνασπισμού δηλαδή.
Είναι ο χώρος που η Μαλβίνα Κάραλη είχε περιγράψει τη δεκαετία του ’90 ως «δέκα κώλοι γυρεύουν καρέκλα». Και την βρίσκουν, θα πρόσθετα. Σε όλες τις συγκυρίες. Ακόμα και σήμερα.
Όλο και σε κάποια επιτροπούλα θα τους βολέψουν τα φιλαράκια τους.
Εν τω μεταξύ, δεν τους φτάνει που εξαγοράστηκαν, τώρα θέλουν και λαϊκή αποδοχή.
Και κάνουν προσπάθειες να ξεχαστεί το παρελθόν τους. Παρθένες όλοι.
Κάποια στιγμή θα σκάσει το πρώτο payroll. Και οι πανίβλακες που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τον ρόλο των «πνευματικών ανθρώπων» θα πέσουν από τα σύννεφα.
Δεν είναι ούτε πνευματικοί, ούτε άνθρωποι.

Aπό τον Pitsiriko

Η ουσία του καλού και του κακού προσώπου της Γερμανίας

Το πολύ ωραίο βιβλίο του Ανταίου Χρυσοστομίδη «Οι κεραίες της εποχής μου» σε ένα κεφάλαιο αναφέρει τον νεαρό και διάσημο Γερμανό συγγραφέα Ντάνιελ Κέλμαν, γνωστό και στην Ελλάδα από το βιβλίο του «Η μέτρηση του κόσμου», όπου σε κάποια χαλαρή στιγμή κι ενώ βρίσκονται στο τρένο ταξιδεύοντας παρέα, ο Χρυσοστομίδης του απευθύνει την κλασσική, αλλά ακόμα αναπάντητη ερώτηση για το «πώς συνέβησαν όλα αυτά», κι εννοούσε τη φρίκη των στρατοπέδων και την άνοδο του Χίτλερ.

«Υπάρχει στο καλό και στο κακό, ένα τυπικό χαρακτηριστικό της γερμανικής κουλτούρας, το οποίο κατά τη γνώμη μου καθορίζει τη γερμανική σκέψη. Οι Γερμανοί έχουν τη συνήθεια να ερμηνεύουν την πραγματικότητα και τα γεγονότα σύμφωνα με κάποιες αφηρημένες ιδεολογικές αρχές. 

Αν μπορέσεις να πείσεις τον γερμανικό λαό πως για κάποιο αφηρημένο λόγο είναι απαραίτητο να κάνει κάτι το πολύ απάνθρωπο, τότε θα το κάνει. Διότι είναι πεισμένος ότι κάνει το καλό. 

Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί στους λαούς της Νότιας Ευρώπης. 

Εκεί θα έλεγαν «μπορεί να είναι απαραίτητο, αλλά εγώ δεν θα το κάνω». 

Ίσως λοιπόν αυτή να είναι η ουσία του καλού και του κακού προσώπου της Γερμανίας: αυτό το επίπεδο μιας θεωρητικής αίσθησης του καθήκοντος, καθώς επίσης και η ικανότητα να μην συγκινείται από τον πόνο και το δράμα του άλλου. Η συμπεριφορά ενός Γερμανού υπακούει σε κανόνες. Βεβαίως αυτά που λέω δεν εξηγούν τα πάντα, είναι απλώς μια δική μου θεωρία. Μπορεί να λέω και ανοησίες».

Σίγουρα ο Ανταίος ξαναδιαβάζοντάς την, θα αναρωτιέται σήμερα πώς η απάντηση σε μια ερώτηση που υποβλήθηκε το 2009, θα αποκτούσε τέτοια σημασία τέσσερα χρόνια αργότερα.

Εβδομηνταένα χρόνια από τον «αγώνα του θανάτου»

 Όταν μια χούφτα ποδοσφαιριστών από το Κίεβο ταπείνωσε τους ναζί

Έχει καταγραφεί στην ιστορία σαν μια από τις περιπτώσεις που ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια ενός αθλητικού γεγονότος. Αντίθετα, το αποτέλεσμα δεν έχει να κάνει μόνο με την επιτυχία στον αγωνιστικό χώρο, αλλά με την αντίστοιχη στη μάχη της υπεράσπισης των ιδεών. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας. Μιας μάχης που στο τέλος μπορεί να περιμένει ο θάνατος, αλλά όταν αυτό γίνεται για τα ιδανικά τότε ακόμα και το τέλος περιβάλλεται με τιμή.

Η ιστορία του περίφημου «αγώνα του θανάτου» στο κατεχόμενο από τους ναζί Κίεβο το 1942, όπου κατέληξε στην εκτέλεση 15 Σοβιετικών ποδοσφαιριστών από την Ουκρανία, αφού τόλμησαν να αμφισβητήσουν με συγκεκριμένο τρόπο τους κατακτητές, είναι συγκλονιστική. Αλλά και διδακτική. 

Γιατί δείχνει ότι…μια χούφτα άνθρωποι γαλουχημένοι με τις αρχές της Οκτωβριανής Επανάστασης δεν υπέκυψαν και δεν πρόδωσαν τα ιδανικά τους ούτε όταν βρέθηκαν… κατάφατσα με το θάνατο.

Η αρχή

Κίεβο 1941. Η πείνα, η εξαθλίωση αλλά και οι εκτελέσεις σε καθημερινή βάση είναι η πραγματικότητα στην ουκρανική πόλη που στενάζει κάτω από το ζυγό των ναζί, ενώ η επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. 

Κατά την κατάκτηση του Κιέβου οι ναζί πιάνουν περίπου 630.000 αιχμαλώτους ανάμεσά τους και πολλούς αθλητές που ανήκουν στην ομάδα της Ντιναμό Κιέβου.

Μιας ομάδας που είχε ιδρυθεί το 1927 από δυο νεαρούς Σοβιετικούς αξιωματικούς της αστυνομίας προκειμένου και στο Κίεβο (όπως και σε άλλες πόλεις) να υπάρχει παράρτημα του αθλητικού σωματείου Ντιναμό Κλαμπ που είχε ιδρύσει η Σοβιετική Αστυνομία. Μάλιστα, το γεγονός ότι οι περισσότεροι αθλητές αιχμάλωτοι ήταν αστυνομικοί έκανε τους ναζί να τους θεωρήσουν επικίνδυνους μπολσεβίκους και φυσικά έτυχαν… ειδικής μεταχείρισης. 

Όμως, η τύχη έπαιξε ένα καθοριστικό παιχνίδι.

Ο επικεφαλής ενός αρτοποιείου που είχαν ανοίξει οι ναζί για τις ανάγκες του στρατού και δούλευαν Ουκρανοί εργάτες Γιόζεφ Κόρντιτς είχε μια απρόοπτη και καθοριστική συνάντηση. Ξαφνικά συνάντησε ένα πρωί σε άθλια κατάσταση από τις κακουχίες και τραυματισμένο από τον πόλεμο ίσως το μεγαλύτερο όνομα της προπολεμικής ποδοσφαιρικής Ντιναμό Κιέβου (αλλά και του τότε σοβιετικού ποδοσφαίρου) τον Κόλια Τρούσεβιτς.

Αφού τον πήρε στο αρτοποιείο όπου ανάμεσα στους εργάτες υπήρχαν αρκετοί αθλητές της ομάδας του Κιέβου, η ιδέα της συγκρότησης μιας ποδοσφαιρικής ομάδας άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά στις αρχές του 1942.

Ο Τρούσεβιτς άρχισε να ψάχνει για πρώην συμπαίκτες που ίσως να είχαν επιζήσει της γερμανικής επιδρομής όπως και για υπόλοιπους γνωστούς του παίκτες από άλλες ομάδες. Σε λίγο καιρό είχαν συγκεντρωθεί αρκετοί τόσο από την Ντιναμό όσο και από άλλους συλλόγους.

Η ώρα της καταξίωσης

Την ίδια εποχή, στα πλαίσια της προπαγάνδας των ναζί στην πόλη και με τη βοήθεια ενός δοσίλογου του Ουκρανού εθνικιστή και πρώην ποδοσφαιριστή του Γκιόργκι Σφετσόφ επανέφεραν το ποδόσφαιρο στην πόλη δημιουργώντας παράλληλα και μια ομάδα τη Ρουχ. Ο Σφετσόφ προσπάθησε να πείσει όσους παίκτες ήταν στο αρτοποιείο και αποτελούσαν σπουδαία ονόματα του ποδοσφαίρου (ιδιαίτερα μάλιστα τον Τρούσεβιτς) να ενταχθούν στην ομάδα κυρίως για προπαγανδιστικούς λόγους. Το γεγονός όμως ότι ήταν συνεργάτης των Γερμανών και οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές της Ρουχ ήταν ομοϊδεάτες του δεν ενθουσίασε τους πρώην Σοβιετικούς ποδοσφαιριστές που με μπροστάρη τον Τρούσεβιτς αρνήθηκαν και δημιούργησαν τον δικό τους σύλλογο που ονόμασαν FC Start. Toν Ιούνιο του 1942 ορίζεται η έναρξη του λεγόμενου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος Κιέβου με τον πρώτο αγώνα να είναι αυτός μεταξύ της Ρουχ και της Σταρτ.

Για τον δοσίλογο Σφετσόφ το παιχνίδι είναι ένα μεγάλο στοίχημα, προκειμένου να τιμωρήσει την άρνηση των σοβιετικών αθλητών αλλά και να γίνει πιο αρεστός στους ναζί εάν η Ρουχ νικούσε. Οι παίκτες της Ρουχ ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι. Άδειες από τις δουλειές τους, καλύτερο υλικό εξοπλισμό, οργανωμένη προπόνηση. Στην αντίπερα όχθη, οι παίκτες της Σταρτ εκτός από τις μάλλινες φανέλες που κάπου είχαν βρει εγκαταλειμμένες τίποτα άλλο οργανωμένο. Ο καθένας ό,τι παπούτσια έβρισκε, προπόνηση στα διαλείμματα της δουλειάς (αφού το αρτοποιείο οι ναζί το ήθελαν ανοιχτό 24 ώρες). 

Όμως είχαν κάτι άλλο…

Το πάθος να υπερασπιστούν τα ιδανικά τους. Κάτι που φάνηκε στα λόγια του Τρούσεβιτς λίγο πριν τον αγώνα, αφού σύμφωνα με μαρτυρίες τόνισε στους συμπαίκτες τους. «Δεν έχουμε όπλα να τους πολεμήσουμε. Θα παίξουμε με τα χρώματα της σημαίας μας. Οι φασίστες θα καταλάβουν ότι αυτό το χρώμα είναι ανίκητο». Και πραγματικά το τελικό σκορ 7-2 υπέρ της Σταρτ μαρτυράει το τι έγινε στο γήπεδο. Και ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν οι νίκες επί μιας ομάδας Ούγγρων στρατιωτών (συνεργάτες των Ναζί) με 6-2, μιας αντίστοιχης Ρουμάνων στρατιωτών (επίσης συνεργάτες) με 11-0 και μιας επίλεκτης του γερμανικού στρατού με 6-0.

Το τέλος…

Οι νίκες της Σταρτ είχαν πάρει μια μορφή αντίστασης, αφού οι κάτοικοι του Κιέβου έβλεπαν με αυτόν τον τρόπο την αμφισβήτηση των κατακτητών. 

Από την άλλη, οι ναζί και ντόπιοι συνεργάτες είχαν αρχίσει να θορυβούνται από το γεγονός και ιδιαίτερα μετά την ήττα της ομάδας του γερμανικού στρατού. 

Γι’ αυτό και αποφάσισαν να ορίσουν αντίπαλο της Σταρτ μια ομάδα επίλεκτων της Λουτβάφε, τη Φλάκελφ. Το πρώτο πείραμα στις 6 Αυγούστου αποτυγχάνει πλήρως για τους κατακτητές, αφού η ομάδα της Λουτβάφε χάνει με 5-1. 

Τώρα οι ναζί όρισαν αγώνα ρεβάνς τρεις μέρες μετά στις 9 Αυγούστου.

Την ίδια ώρα ζητούν διπλασιασμό της παραγωγής του αρτοποιείου, με αποτέλεσμα στους παίκτες να μένει κάτι λιγότερο από τρεις ώρες τη μέρα για ύπνο. Αρχίζουν να απειλούν με εκτελέσεις και επιβάλλουν κλίμα τρομοκρατίας στους εργαζόμενους του αρτοποιείου έχοντας σαφή στόχο να τρομάξουν τους ποδοσφαιριστές που εργάζονται εκεί.

Ο λαός του Κιέβου όμως την ημέρα του αγώνα ξέροντας τις τακτικές των ναζί δίνει βροντερό «παρών» κατακλύζοντας το γήπεδο της Ζενίτ και αψηφώντας τις δυνάμεις κατοχής που πάνοπλες έχουν περικυκλώσει το γήπεδο και τους γύρω χώρους. Η γερμανική ομάδα εμφανίζεται με 7 καινούργιους παίκτες σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι, ενώ διαιτητής αναλαμβάνει ένας αξιωματικός των SS.

Η αντίδραση των ποδοσφαιριστών της Σταρτ στο ξεκίνημα να μην χαιρετίσουν φασιστικά (παρά το γεγονός ότι τους είχαν επιβάλει να το κάνουν) αλλά να βάλουν το χέρι στο μέρος της καρδιάς έδειξε στον κόσμο ότι παρά τις δύσκολες συνθήκες και το γεγονός ότι οι Γερμανοί ήθελαν πάση θυσία τη ρεβάνς δε θα τους κάνουν τη …χάρη. Και πραγματικά έτσι έγινε. 

Παρά τα τερτίπια του διαιτητή και την αντιαθλητική συμπεριφορά των αντιπάλων παικτών το τελικό σκορ έγραψε 5-3 υπέρ της Σταρτ ξεσηκώνοντας όλους όσοι βρέθηκαν στις εξέδρες.

Την ίδια ώρα Γερμανοί αξιωματούχοι και στρατιώτες δεν μπορούν να κρύψουν την ταπείνωση. Και αποφασίζουν να δράσουν… Διατάσσουν «έκτακτη ανάκριση» και αμέσως μετά το παιχνίδι οι ποδοσφαιριστές οδηγούνται στα γραφεία της γερμανικής διοίκησης. Δυο μέρες μετά, κάποιοι θα τους δουν να φορτώνονται σε στρατιωτικό φορτηγό με ισχυρή συνοδεία. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που κάποιος πολίτης του Κιέβου είδε τους ήρωες παίκτες της Σταρτ…

Από την Σιβυλλα