Ο δονητής της εξουσίας

Ας τον πούμε Σίμο. Τρεις φορές τον παρέκαμψα και τρεις φορές έπεσα πάνω του. Την πρώτη τον καμάρωσα τεράστια φωτογραφία σε κυριακάτικη εφημερίδα μαζί με το πρόσωπο. Μπράβο γυναίκα ο Σίμος, σκέφτηκα. Φιλιόντουσαν και είχαν χαθεί ο ένας στα μάτια του άλλου. Έρωτας έμοιαζε. Κοίτα ο Σίμος! Μετά, σκέφτηκα και κάτι άλλο, ψυχοπονιάρικο… Κοίτα, ρε παιδί μου, τι ζόρι τραβάς ως «γνωστός». Να βλέπεις τον εαυτό σου ολοσέλιδο να φιλιέσαι με τη σύντροφό σου και να 'χεις μια Ρέα με τρεις δίπλες στην κοιλιά και κυτταρίτιδα στο φουλ να σχολιάζει ότι ο Σίμος έχει βυζιά. Αλλά και το κορίτσι τι φταίει; (το προχώρησα). Να καιροφυλακτεί μη και την πιάσει φωτογράφος και να φρενάρει ο ερωτικός της πόθος. Να τραβιέται (λατρεύω έκφραση «τραβιέμαι»).

Την επόμενη μέρα ψαχούλευα το facebook και τι βλέπω; Ανάρτηση από το φύλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως που έδειχνε ότι ο δεσμός-κουκλάρα της φωτογραφίας με την υπ΄ αριθμ Υ286/13.5.2013 απόφαση, διορίστηκε σε θέση μετακλητής υπαλλήλου στο Πολιτικό γραφείο του (μαντέψτε) Σίμου. Τούρκος έγινα. Δεν έχεις τσίπα, ρε; Όλοι οι κοινοί θνητοί εμπεδώσαμε ότι πρέπει το δημόσιο ρεμπεσκελίκι να εκλείψει, ότι δεν γίνεται να απορροφηθούν άλλες προσλήψεις. Ότι ένα σωρό άνθρωποι θα απολυθούν ενώ ο ιδιωτικός τομέας έχει ακυρωθεί και δεν υπάρχει καμία έξοδος κινδύνου. Στο δωμάτιο ΕΛΛΑΣ θα σκάσουμε όλοι σαν τα ποντίκια. Περάσαμε έναν χειμώνα που χτύπαγαν τα δόντια κλακέτες για να μην ανάβουμε καλοριφέρ. Κάνουμε ασκήσεις προσαρμογής (όσοι έχουμε την ύψιστη πολυτέλεια του χρόνου προσαρμογής). Οδηγούμε με μόνη σήμανση ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Και συ… Να τακτοποιήσεις το πρόσωπο; Πας καλά, αγόρι μου; Δεν ευχαριστείς τον Θεό που έχεις δουλίτσα ενώ η ανεργία σπάει μούτρα; Που πληρώνουμε κιμπάρικα τους μισθούς σας και τα βουλιαγμένα κόμματά σας, για να μας λέτε μεγαλόστομες οδηγίες πώς δεν θα βουλιάξουμε. Θηρίο και απογοητευμένη μαζί είπα πολλά και σκέφτηκα άλλα τόσα. Αλλά στο τέλος… Σιώπησα. Όχι από έλλειψη γενναιότητας και αποφασιστικότητας αλλά από αυτοπροστασία. Έχω να βγάλω χειμώνα. Θα με δανείσει ο Σίμος; Αυτοπροστασία λοιπόν. Και κάτι ακόμα χειρότερο. Αίσθηση του κενού. Και για την τακτοποίηση του Χ. Παπουτσή έγραψα. Και τι έγινε; Ίδρωσε το αφτί του ατσαλάκωτου; Ίδρωσε το αφτί του Βενιζέλου και του Σαμαρά που αγκαλιάστηκαν στην κοινή τους απόφαση να αναδείξουν και επιβραβεύσουν τις τεράστιες δυνατότητες του μπαγάσα; Μηχάνημα του διαόλου το διαδίκτυο. Λέμε, λέμε, γράφουμε, γράφουμε, μπουκάρουν και σχολιαστές, βρίζουν κι αυτοί, ξαλαφρώνουμε όλοι μαζί και μετά… Τζίφος. Όλα αυτά συνυπολόγισα.

Ώσπου σήμερα το πρωί, αξημέρωτα, ανοίγω την τηλεόραση και πέφτω πάνω του. Γραβάτα, κουστουμιά γκρι ανοιχτή, πουκαμισιά σιδερωμένη σιέλ και να μιλάει για τον αγώνα του λαού και να λέει ότι κατανοεί τα βάσανά του… Μπάστα, Σίμο μου! Απλά θα στο πω, καλοκαιρινά, ελεύθερα, ανάλαφρα κι ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες. Πήδα πρώτα μόνος σου, παλικάρι μου. Χωρίς τον δονητή της εξουσίας. Κοπίασε έστω γι΄ αυτό!

Υ.Γ.: Όπου Σίμος… Ουυυυυυυ! Βάλτε ένα σωρό ονόματα.

Υ.Γ.2: Ενημερώθηκα ότι το «πρόσωπο» παραιτήθηκε. Επιτρέψτε μου να μείνω όχι στη διαφυγή αλλά στο «χώσιμο». Όπου θέλει άλλωστε ο καθένας σταματάει το έργο. Έτσι κι αλλιώς το τέλος το γνωρίζουμε όλοι, καθώς και τον δολοφόνο.

Της Ρέας Βιτάλη