«Οι δύο θάνατοι» του «μικρού μας χωριού»

«Αυτοί οι τύποι που μας κυβερνούν σκότωσαν την Ελλάδα δύο φορές. Την πρώτη με την ψευδή ευμάρεια και τη δεύτερη με την πραγματική φτώχεια.

Αυτοί που κατασκευάζουν τώρα μια χώρα-ζωτικό χώρο άλλων, μια χώρα-ειδική οικονομική ζώνη, κατασκεύασαν πρώτα μια χώρα-ντίσνεϋλαντ, μια χώρα-φούσκα,

γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η πρώτη κατασκευή ήταν συγκοινωνούν δοχείο για τη δεύτερη. Οι παχιές αγελάδες υπήρξαν το πρελούδιο των ισχνών ή μάλλον ο ψευδής και βραχυπρόθεσμος πλούτος υπήρξε ως προϋπόθεση για τη μακροπρόθεσμη κι οριστική (αν δεν αλλάξει κάτι) φτώχεια.

Το έγκλημα δεν ήταν μόνον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό, για να έχει επιτυχία έπρεπε να είναι και ηθικό.

Για παράδειγμα: για να ατιμάσει την εργασία ο εκσυγχρονισμός με την ευελιξία και την απασχολησιμότητα, προϋπόθεση ήταν να αιχμαλωτισθεί η κοινωνία στη χαζοχαρουμενιά του λάιφ στάιλ, να καταναλώνει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς τις αμερικανιές με το καντάρι (πολυπολιτισμός, πολιτική ορθότης, μεταμοντερνισμός και άλλα) και να αποκοπεί ο λαός από τις παραδόσεις του (που έτρεφαν τις ελπίδες του).

Επί «εκσυγχρονισμού» (Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή) η Ελλάδα εισήλθε στον αστερισμό του Κυνισμού. Η διαπλοκή γιγαντώθηκε, ο χρηματισμός νομιμοποιήθηκε, το πελατειακό κράτος αποθεώθηκε, η γραφειοκρατία ιδιωτικοποιήθηκε από τους κρατικοδίαιτους Δυνατούς, μέρος του λαού εκμαυλίστηκε, αποπροσανατολίσθηκε, η προπαγάνδα έγινε η προσευχή μας, ο πολιτισμός επιδοτήθηκε, οι περισσότεροι διανοούμενοι εξώμοσαν, η εθνική αποδόμηση έγινε εθνικό σπορ και η ενιαία σκέψη κυριάρχησε εξορίζοντας ενοχλητικές λέξεις και έννοιες.

Η Ελλάδα έγινε συβαρίτικη. Και κουμάντο σε δαύτην έκαναν οι Κλαζομένιοι. Πας μη κυνικός, κορόιδο.

Η άλλη όψη του ιδίου εγκλήματος άρχισε με την κρίση. Ο απασχολήσιμος θα έπρεπε τώρα να γίνει είλωτας. Για να ολοκληρωθεί το έγκλημα κατά της χώρας -πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό- έπρεπε να αποσαθρωθεί ό,τι είχε απομείνει απ’ το ηθικό του λαού -η ηθική του- καθώς και να αποκαρδιωθούν όσοι άρχιζαν να ξυπνάνε διαπιστώνοντας τη φενάκη του νεοπλουτισμού, βλέποντας τον δρόμο που άνοιγε προς την κόλαση.

Και άρχισε το μπαράζ. Οι τεμπέληδες, οι διεφθαρμένοι, οι μαζί τα φάγαμε, οι κρατικοδίαιτοι (όχι, προς θεού, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά ο Μήτσος ο κλητήρας, ο επίορκος), οι υπεράριθμοι, αυτοί που δεν τους «αντέχει η οικονομία».

Κι έγινε η δημιουργία ενοχών στον λαό το βασικό εργαλείο για την κατασκευή της Ελλάδας προτεκτοράτου, που (όμως) έχει ακόμα πολύ πλούτο για να φάνε οι Δυνατοί, ξένοι κι εγχώριοι.

Τώρα, το σκηνικό των εγχώριων Δυνατών αναδιατάσσεται (κυρίως εν σχέσει με την εξάρτησή τους απ’ τους ξένους) αλλά κυρίως ολοκληρώνεται το ταξικό καλούπωμα (και παλούκωμα) της Ελλάδας σε μια νέα προκρούστεια κλίνη τροϊκανών προδιαγραφών,

που εξασφαλίζουν τη διαρκή κατοχή και λεηλασία της χώρας.

Ο πολικός λόγος που καταναλώνεται, απ’ το «Παναγία, βοηθά! GREXIT!» έως το «Δόξα σοι ο Θεός! success story!» είναι περί όνου σκιάς. Οι μπούρδες Στουρνάρα για πρωτογενές πλεόνασμα το 2014, με την ανεργία να προβλέπεται στο 34% για το 2016, δεν πιάνουν μπάζα – όχι μόνον στην πρέφα, αλλά ούτε στην τρίλιζα.

Η ηθική καταρράκωση του λαού όταν η κυβέρνησή του τον ξεφτιλίζει, η ηθική καταρράκωση του λαού όταν βλέπει την κυβέρνησή του να ξεφτιλίζεται μπροστά στους Επικυριάρχους της, είναι η πρώτη ύλη για την επιτυχία της πολιτικής των απολύσεων, των πτωχεύσεων, των περικοπών, των φόρων και των χρεών.

Κι έτσι η Ελλάδα έχει βρεθεί κάτω από καθεστώς «σοκ και δέους». Ο λαός παρακολουθεί την ίδια του την εξαθλίωση σαν να μην πιστεύει στα μάτια του, διότι το μυαλό του «δεν χωράει» τον παραλογισμό των αντιθέσεων: «Στην καλύβη» αυτοκτονεί ο απελπισμένος και «στο παλάτι» το γλεντάει πλουτίζοντας ακόμα περισσότερο ο ηθικός αυτουργός της αυτοκτονίας.

Στο τελευταίο του τεύχος ο «SPIEGEL» διαπιστώνει: «χωρίς τέλος η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας». Αν το καλό περιοδικό ήθελε να ’ναι πιο ειλικρινές, θα διαπίστωνε ότι επιτυγχάνει το σχέδιο κατάρρευσης της ελληνικής κοινωνίας.

Oμως για αυτήν τη διαδικασία την τελευταία λέξη την έχει ο λαός. Πάντα την τελευταία λέξη την έχει ο κάθε λαός. Αν η εξαθλίωση θα οδηγήσει τους Eλληνες στην εξέγερση ή την υποταγή είναι πλέον το ερώτημα της συγκυρίας. Eννοιες όπως αφύπνιση παρέλκουν, διότι όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει, κι έννοιες όπως αντίσταση δεν αρκούν.

Κατ’ αναλογίαν προς το μαρξικό «δεν αρκεί να ερμηνεύουμε τον κόσμο, το ζητούμενο είναι να τον αλλάξουμε», δεν αρκεί να έχουμε δίκιο, πρέπει και να το βρίσκουμε. Ποιοι; οι εργαζόμενες τάξεις. Αυτοί που παράγουν τον πλούτο. Αυτοί που δεν μπορούν, ακόμα κι αν θα ήθελαν, να εκμεταλλεύονται τους άλλους ανθρώπους.

Χιλιοειπωμένα όλα αυτά. Βεβαίως! Επιστροφή στο μέλλον λοιπόν, πέρα απ’ τις αμερικανιές και τα κλισέ που δηλώνουν «αύριο» ενώ είναι «χθες» – και μάλιστα πρωτόγονο. Το αύριο (όπως και το σήμερα) ως ανθρώπινη υπόθεση, προϋποθέτει το όνειρο – μάλιστα την «οργάνωση του ονείρου» όπως έλεγε ο Μοσκώφ (του «επαναστατικού μας ονείρου» για τους κομμουνιστές). Ο νεοφιλελευθερισμός, το ακροδεξιό αυτό έκτρωμα, έχει βγάλει τα όνειρα των ανθρώπων στην παρανομία.

Αν ο Γκράμσι έλεγε ότι ο «κομμουνισμός είναι οι Κυριακές», ο καπιταλισμός είναι να δουλεύουμε και τις Κυριακές.

Κι ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που ο λαός αδρανεί ή στέκει αμήχανος σαν να ’χει «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης…

Του Στάθη