Αγροτική παραγωγή

Πως θα σας φαινόταν, αν σας έλεγα πως η Γερμανία είναι μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή ζαχαρότευτλων παγκοσμίως? Είναι η ζάχαρη κάποιο αγαθό με τεράστια αξία? Όχι φυσικά. Είναι η ζάχαρη η αιχμή της αγροτικής παραγωγής? Προσθεού. Τότε γιατί αυτοί οι λαχανοφάγοι παράγουν τόσο πολύ ζάχαρη? Διότι στην ηπειρωτική ευρώπη, η αγροτική παραγωγή ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε στην τύχη της. Η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, ακόμα και η Ολλανδία διαθέτουν ιδιαίτερα ισχυρή αγροτική παραγωγή παρά το γεγονός πως είναι προηγμένα βιομηχανικά κράτη.

Η ελλάδα, σε ένα περίεργο μείγμα αντιγραφής του αγγλικού μοντέλου, εμφυλιακών καταλοίπων και κοινωνικής απαξίωσης της χειρωνακτικής εργασίας, κατάφερε σε 30 χρόνια να καταστρέψει τον πρωτογενή της τομέα, αντί να τον αναπτύξει, παρά τις τεράστιες εισροές από την ευρώπη.

Στον εμφύλιο, οι άγγλοι και οι αμερικάνοι άδειαζαν τα χωριά προκειμένου να στερήσουν από τους αντάρτες ζωτικό χώρο. Αλλά και μετά το τέλος του εμφυλίου, όταν έπαψε η αναγκαστική αστυφιλία, η ροή δεν σταμάτησε. Ακόμα και μετά τη μεταπολίτευση η γαμημένη ροή δεν σταμάτησε. Και φτάσαμε η αθήνα σήμερα να συντηρεί τον μισό πληθυσμό της ελλάδας.

Άρα είτε μέσα, είτε έξω από το ευρώ θα πρέπει να ανασυγκροτήσουμε την αγροτική μας παραγωγή. Όχι απαραίτητα σε κάποια high tech βάση, διότι στην ελλάδα δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να ενσωματώσουμε τα βασικά διδάγματα του 20ου αιώνα. Θα πρέπει να φτιάξουμε συνεταιρισμούς που να λειτουργούν και να βοηθάνε τα μέλη τους να φτιάχνουν ποιοτικότερο και νοστιμότερο και βιολογικότερο προιόν. Είναι τόσο δύσκολο αυτό? Φυσικά και όχι. Τι χρειάζεται? Κάποιους που να μην είναι διεφθαρμένοι από την παλιά λογική πως ο συνεταιρισμός, είναι το κομματικό εργαλείο πατρωνικών σχέσεων με τον αγροτικό κόσμο. Κάποιους, που με το κοινωνικό τους παράδειγμα θα δείξουν πως εργάζονται για το καλό το δικό τους και ολόκληρης της κοινότητας. Και για όσους καγχάσουν. Η κοινοτική λογική, δεν είναι μια ιδέα που χάθηκε στο βάθος των αιώνων. Είναι μια νοοτροπία που ξεριζώθηκε βιαίως από τον καπιταλισμό. Οι άνθρωποι ήταν πάντα οργανωμένοι σε κοινωνίες. Πουθενά στον πλανήτη δεν έχει υπάρξει το μοντέλο του ατομικού ανθρώπου που ο φιλελεύθερος καπιταλισμός πρεσβεύει ως το επιτυχημένο μοντέλο. Αν οι μοναχικές οικονομικές μονάδες ήταν ένα κάποιο επιτυχημένο μοντέλο, οι κοινωνίες θα είχαν εξαφανιστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Παραδόξως για την αφήγησή τους, δεν το έχουν κάνει. Αλλά είπαμε. Γιατί να αφήσεις την ιστορία να σου χαλάσει μια ωραία φαντασίωση ?

Φυσικά θα πρέπει οι νέες κοινότητες να προσπαθήσουμε να μην επαναλάβουν τα προβλήματα του παρελθόντος. Την απομόνωση, το συντηρητισμό, τα κλειστά ενδογαμικά συστήματα. Αλλά αυτό δεν είναι δύσκολο στην εποχή μας. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν χωρίς εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης, κι αυτό σπάει την οποιαδήποτε απομόνωση του γεωγραφικού χώρου. Μόνο που αντί να παίζουν ηλεκτρονικά farmville θα το παίζουν κανονικά. Θα μοιράζονται ιδέες, καινούργιους τρόπους παραγωγής, καινούργια σταθερά υβρίδια κι όχι τα F1 που σου πουλάνε οι εταιρίες, ο σπόρος των οποίων είναι άχρηστος την επόμενη χρονιά.

Σκεφτείτε πόσο μεγάλο έλλειμμα υπάρχει για υγιεινά ελεγμένα τρόφιμα. Συνεχώς ακούμε στις ειδήσεις για μηχανόλαδα στις ζωοτροφές, για τρελές αγελάδες, για χρώμιο στη θήβα, για κάδμιο, για υδράργυρο και γενικά για ελλιπείς ελέγχους σε όλη τη διαδικασία. Σκεφτείτε να μπορούσαμε να εξάγουμε μια ντομάτα στις βόρειες χώρες που να μη μπορείς να παίξεις τένις μαζί της χωρίς να σπάει, όπως γίνεται με τις Ολλανδικές ντομάτες. Σκεφτείτε αυτή η ντομάτα να μην έχει ίχνος εντομοκτόνων ή άλλων βλαβερών συστατικών. Εκτός από τις εξαγωγές μας θα κάναμε πολύ καλό και στην υγεία μας.

Μπορούμε να βασιστούμε στην αγροτική παραγωγή σε χώρα που δεν έχει μεγάλες πεδιάδες? Φυσικά. Το 1940 η ελλάδα κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία της να έχει σιτάρκεια. Παλιότερα κάθε φορά που οι αγγλικές κανονιοφόροι απέκλειαν τον πειραιά, η ελλάδα κινδύνευε με λιμό. Και σκεφτείτε πως τότε δεν είχαμε δει καν την πράσινη επανάσταση. Η ντόπια ποικιλία καλαμποκιού της Λαμίας έβγαζε γύρω στα 200κιλά καλαμπόκι στο στρέμμα. Τα υβρίδια που ήρθαν από τις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο έβγαζαν περίπου έναν τόνο. Πιστεύετε πως είναι αδύνατο το γεωργικό πανεπιστήμιο να παράγει ένα σταθερό υβρίδιο που θα παράγει 600 κιλά και θα είναι τόσο νόστιμο, όσο η παλιά μικρή “ντόπια” ποικιλία? Όχι φυσικά. Και δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από μερικές ντουζίνες γεωπόνους που αγαπάνε τη γενετική και τους οποίους θα ταΐζουμε για κάποια χρόνια για να φτιάχνουν νέες γενιές. Πόση παραπάνω υπεραξία θα έχει αυτό το νέο νόστιμο υβρίδιο σε σχέση με τα γεννετικώς τροποποιημένα που προσπαθούν να μας πλασάρουν ως λύση?

Καταλαβαίνω πως η φαντασίωση του Farmville δεν κάνει για όλους τους ανθρώπους, αλλά και το 1/10 μόνο να το εφαρμόσει θα κάνει τεράστια διαφορά. Και σε όλο αυτό το κράτος θα πρέπει να βοηθάει με την ίδια ζέση που προσφέρει δισεκατομμύρια στις τράπεζες. Θα πρέπει να φτιάξει ένα νομικό πλαίσιο που θα προστατεύει και θα προωθεί τέτοιες πρωτοβουλίες και ταυτόχρονα θα πρέπει να παίρνει feedback από τις κοινότητες για να κάνει το πλαίσιο ακόμα πιο έξυπνο και αποτελεσματικό. Δεν είμαι δικηγόρος, αλλά βάζω στοίχημα πως 10 νέοι άνεργοι δικηγόροι μπορούν να το αναλάβουν και να φτιάξουν ένα πλαίσιο που -σε συνεργασία με τις κοινότητες- θα κάνει τη λαμογιά στρατηγικά ασύμφορη επιλογή στους νέους συνεταιρισμούς.

Από το techie chan