Μπορώ να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για τον Άκη, περιγράφοντας μόνο πραγματικά περιστατικά και αυθεντικούς διαλόγους που είδαν τα μάτια μου και άκουσαν τ’ αυτιά μου. Μπορώ να γράψω άλλα πέντε βιβλία με πράγματα που έχω ακούσει γι’ αυτόν, η απόλυτη εγκυρότητα των οποίων ελέγχεται. Αν γραφτούν ποτέ αυτά τα βιβλία, δεν θα είναι ακριβοδίκαια. Όποια περίοδο κι αν φέρω μπροστά, πάντα βρισκόμουν σε δημόσια εκπεφρασμένη πολιτική αντιπαλότητα με το «φαινόμενο Άκης». Μ’ ενοχλούσε το ετερόφωτον του ανδρός, το ακαθόριστον της ιδεολογικής του ταυτότητας, το ασυνάρτητο του ξύλινου πολιτικού του λόγου και η συγκέντρωση γύρω του ανθρώπων δεύτερης διαλογής.
Για να είμαι όμως απολύτως ειλικρινής μαζί σας, μέχρι πριν λίγα χρόνια αρνιόμουν πεισματικά μέσα μου να πιστέψω ότι ο Άκης είναι κλέφτης. Τού καταλόγιζα πολλά, αυτό όμως δυσκολευόμουν να το δεχτώ, παρά το γεγονός ότι τέτοιες φήμες πάντα σέρνονταν. Όταν μάλιστα οι φήμες αυτές διακινούνταν από εσωκομματικούς του επικριτές, ήμουν διπλά επιφυλακτικός καθότι οι «σύντροφοι» μπορούν ν’ αποδειχτούν σκληρότεροι και αθλιότεροι από τους πολιτικούς αντιπάλους. Μού ήταν όμως πολύ ευκολότερο να πεισθώ για ορισμένους ανθρώπους του Άκη, με τους οποίους ξεκινήσαμε μαζί ως μπατιράκια και ξάφνου είδα το τουπέ τους και το επίπεδο ζωής τους να εκτοξεύονται, άνευ λόγου, αιτίας και...εργασίας.
Μην μπείτε στον κόπο να διατυπώσετε τον αντίλογο. Τον ξέρω πολύ καλά. «Ο κόσμος το ‘χε τούμπανο», «δεν γίνεται να τα πιάνουν οι συνεργάτες και ο αρχηγός να είναι καθαρός», «αφού ήταν ένας από τους αφανείς ταμίες του Ανδρέα, την είχε μάθει τη δουλειά», κλπ, κλπ. Πάντα τον ήξερα αυτό τον αντίλογο. Ίσως να μην ήθελα να αποδεχτώ ότι μια χούφτα άνθρωποι που -δίχως να το αξίζουν- αξιώθηκαν μια τέτοια πολιτική πορεία επειδή έτυχε να βρεθούν κοντά στον Παπανδρέου, θα καταδέχονταν να την εξαργυρώσουν με τόσο άθλιο τρόπο. Μπορεί να μην ήθελα να πιστέψω ότι ο «ηγέτης της αριστερής πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ» μπορούσε να τα πιάνει απροκάλυπτα, όσο κι θεωρούσα την αριστεροσύνη του Άκη ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Κατά την γνώμη μου, απόντος του Ανδρέα ο Άκης δε μπορούσε να είναι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος. Ήταν απλώς τίποτα. Όσο κι αν αυτό το πολιτικό τίποτα, πήρε κάποτε κάτι λιγότερο από τη μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, σε ψηφοφορία για πρωθυπουργό της χώρας. Όσο κι αν αυτό το πολιτικό τίποτα πήρε το 45% των μελών του Συνεδρίου που εξέλεγε Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, έχοντας απέναντι του έναν πρωθυπουργό Σημίτη που απειλούσε ότι αν έχανε θα υπέβαλλε παραίτηση.
Για να μην ξεχνάμε και το τεκμήριο της αθωότητας, η δικαιοσύνη είναι αυτή που θα αποφανθεί οριστικά αν ο Άκης έκλεψε. Ο κόσμος έχει ήδη αποφανθεί, όσο κι αυτό δεν έχει νομική υπόσταση. Όμως, αυτή την ώρα που βλέπω να κατακρημνίζεται μέσα στη γενική χλεύη ένας άνθρωπος που γνώρισα αρκετά καλά, δε μπορώ να μη σκεφτώ ότι πολλοί απ’ αυτούς που σήμερα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ κραυγάζουν για κάθαρση απαιτώντας να τον δουν στη φυλακή, έχουν κι αυτοί μπαζώσει κάμποσα εκατομμύρια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Αλλά και για τον ίδιο τον Άκη, που το ‘φαγε το κεφάλι του με αποκλειστικά δική του υπαιτιότητα, θα αναφέρω μια απλή ανθρώπινη ιστοριούλα, η οποία θαρρώ πως δείχνει πολλά. Την άκουσα να τη διηγείται ο Γιάννης Κλωνιζάκης, άνθρωπος σεμνός και καθαρός, ο οποίος είχε πάρει μέρος μαζί με τον Παναγούλη στην απόπειρα εκτέλεσης του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Συνελήφθη τότε, καταδικάστηκε σε 25 χρόνια, βασανίστηκε κι έζησε με 50% αναπηρία απ’ αυτό, φυλακίστηκε ως την "αμνηστία" του Παπαδόπουλου, αλλά δεν εξαργύρωσε ποτέ τους αγώνες του. Εκλέχτηκε μια τετραετία μόνο δήμαρχος Χανίων κι έζησε στην πόλη του αθόρυβα και με αξιοπρέπεια. Δεν ζήτησα από τον κ. Κλωνιζάκη την άδεια να μεταφέρω τα λόγια του, επειδή όμως τα είπε μπροστά σε πολύ κόσμο θεωρώ ότι δεν παραβιάζω κανένα απόρρητο. Τον άκουσα λοιπόν να διηγείται:
«Την περίοδο της χούντας, κατέβαινε τακτικά ο Άκης από τη Γερμανία στην Ιταλία, ως απεσταλμένος του Ανδρέα και του ΠΑΚ. Στην Ιταλία τότε υπήρχαν χιλιάδες Έλληνες φοιτητές που πρωτοστατούσαν στον αντιδικτατορικό αγώνα. Όλες οι οργανώσεις είχαν ισχυρούς πυρήνες στις πόλεις της Ιταλίας. Στις επισκέψεις του, εκτός από πολιτική καθοδήγηση, ο Άκης ζητούσε και χρήματα για τις ανάγκες του αγώνα. Οι φοιτητές έκαναν οικονομικές εξορμήσεις, μεροκάματα εδώ κι εκεί, ό,τι μπορούσαν για να βρουν λεφτά, αφού ήξεραν ότι η συνομωτική δράση και ο ένοπλος αγώνας είχαν ανάγκη από πόρους. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ο Άκης παρέδιδε μέχρι δεκάρας τα χρήματα στο κεντρικό ταμείο της οργάνωσης, διότι και έλεγχος υπήρχε και εξατομικευμένα πλάνα. Αλλού ήταν το θέμα. Σε μια από τις επισκέψεις του, πίεσε τόσο πολύ τα μέλη του ΠΑΚ να δώσουν χρήματα, που άδειασαν όλοι ως και τις τσέπες τους, δίνοντας όσα είχαν και δεν είχαν, μέχρι και τα λεφτά του βραδυνού φαγητού τους. Ήταν άλλοι καιροί τότε, καιροί αυταπάρνησης και πίστης. Αφού λοιπόν τέλειωσε η συνεδρίαση κι όλοι σκεφτόντουσαν πως θα βρουν κανένα μεροκάματο για να βγάλουν τον μήνα, κερνά ένας απ’ αυτούς τον «σύντροφο Άκη» ένα τσιγάρο. Και τότε, βγάζει ο Άκης από την τσέπη του έναν χρυσό αναπτήρα Dunhill και το ανάβει...»
Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου