Κατά τις 11 το πρωί, λοιπόν, ο φανταράκος έσκαγε μύτη στο δρόμο κρατώντας ένα δίσκο με ένα φραπέ και μια πορτοκαλάδα. Διαφορετικός κάθε μέρα. Περνούσε το δρόμο ο ταλαίπωρος, έμπαινε στην πολυκατοικία και ανεβοκατέβαινε τους ορόφους για να βρει τις κύριες οι οποίες δεν ήταν πάντοτε στο ίδιο σπίτι, έκαναν και ναζάκια. Όλα αυτά εν ονόματι της ιδιότητος της συζύγου στρατιωτικού και της «αυτονόητης» βεβαιότητας ότι τα φαντάρια είναι δούλοι.
Ας μην γίνω άδικη τσουβαλιάζοντας όλες τις συζυγίνες των στρατιωτικών στα κομπλεξαρισμένα, επηρμένα ατομίδια που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη και αξία τους μέσα από τις επωμίδες των κυρίων. Έτσι μεγάλωσαν, έτσι παρέμειναν. Ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις και οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δεν είναι όλες οι κυρίες των στρατιωτικών έτσι, αλλά δυστυχώς μεγάλη μερίδα συζύγων αξιωματικών, υπαξιωματικών κλπ , αν δεν την ψωνίσει αμέσως με τα σπαθιά, τις δεξιώσεις, τη βιτρίνα του πράγματος δηλαδή, την ψωνίζει στην πορεία. Κάτι οι δεξιώσεις, κάτι οι στρατηγοί, κάτι το εντυπωσιακόν της στολής, κάτι οι τιμητικές διακρίσεις, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Καβαλάει καλάμι και εθελοτυφλεί στην πραγματική ζωή των στρατιωτικών. Δηλαδή τις μεταθέσεις, το τσιγγάνικο σπίτι, την ταλαιπωρία των παιδιών, την αβεβαιότητα της δουλειάς, το όπου γης πατρίς, το «γλείψιμο» και το οσφυοκαμπτικόν που ακολουθείται από πλείστους προκειμένου να εξασφαλιστούν ευνοϊκές μεταθέσεις. Σε καμμιά περίπτωση η ζωή των στρατιωτικών δεν είναι όπως φαίνεται. Και εν ονόματι του «φαίνεσθαι» πολλές φορές καταπίνονται, αντέχονται και ανέχονται καταστάσεις εξαιρετικά δύσκολες.
Εν τούτοις ο εγωισμός και η βλακεία εν τέλει της επίδειξης και της μόστρας οδηγεί τις κυρίες των κυρίων να στέκονται στο «φαίνεσθαι». Θυσιάζουν την αυτονομία τους για να ζουν μέσα από τα αξιώματα των κυρίων. Η ‘σφαγή’ γίνεται στη δεξίωση της Πρωτοχρονιάς και στη γιορτή των Ενόπλων Δυνάμεων. Ποια θα φορέσει τι, ποια θα μιλήσει σε ποιον και ποια θα εντυπωσιάσει τον κόκορα του κοτετσιού, δηλαδή τον στρατηγό. Εκκκολαπτόμενες αξιωματικίνες, έχετε ακούσει το ρητό «η γυναίκα του στρατιωτικού έχει ένα βαθμό πάνω από τον άντρα της». Η ζωή όλη τυλιγμένη γύρω από το κουβάρι που λέγεται «Στρατός». Ψέμμα στο ψέμμα, όπου σχεδόν ποτέ δεν ομολογούνται οι φόβοι για την πιθανότητα της απόρριψης, της περιθωριοποίησης, της χασούρας όλων των πλεονεκτημάτων που έχει η οικογένεια του στρατιωτικού. Και σιγά τα πλεονεκτήματα! Κάποιες δεξιώσεις μέσα στο χρόνο και παρελάσεις όπου τοποθετούνται δίπλα στους επισήμους. Α, και το ψώνιο κάποιων να «φτιάχνονται» όταν χαιρετούν τους ένστολους. Το αφροδισιακό του τίτλου! Και η αποδοχή και η δεδομένη εκτίμηση της εκάστοτε τοπικής κοινωνίας - πόσα καμαρωτά παγώνια δεν έχουμε παρατηρήσει κατα καιρούς- μέχρι το : «δεν μου μιλάτε; Είμαι γυναίκα διοικητού κ Σκ.». Ναι τα’χω δει όλα και τα’χω σιχαθεί επίσης. Έχω γελάσει κοροϊδευτικά και πικρά, όταν διαπιστώνω ότι οι ζωές των κυριών των κυρίων αξιωματικών είναι το απόλυτο τίποτα, η απόλυτη επιφάνεια που εντυπωσιάζει τους επιφανειακούς και τους τιτλοεραστές και απωθεί τους ουσιαστικούς, τους λίγους καλούς και μοιραίους
Ώρες –ώρες τις λυπάμαι για το λουστραρισμένο, θολό τοπίο που επιθυμούν να έχουν στη ζωή τους, παραπαίοντας, παραπατώντας και ακολουθώντας. Οι κυρίες των στρατιωτικών ετεροφωτιζόμενες από τη λάμψη των αστεριών στους ώμους που λάμπουν δυο, άντε τρεις φορές το χρόνο, έχουν κόψει καπίστρι ακολουθώντας το ματαιόδοξο δρόμο της ιδιότητας της κυρίας διοικητού. Εν τούτοις με την ανόητη έπαρση, την ανασφάλεια, την κενότητα κρατούν το κεφάλι αντιπαθητικά ψηλά, όχι αγέρωχα και περήφανα, αλλά απωθητικά, περιπατούν σαν τα πλουμιστά παγώνια ρίχνοντας κλεφτιές ματιες στους περιτρεχάμενους για να δουν αν τις θωρούν. Τόσο θλιβερά. Και πού και πού τους κλείνουν και το μάτι. Είπαμε, εδώ λέμε αλήθειες.
Έχω συναντήσει κυρίες που έχουν μαραζώσει όταν αποστρατεύτηκαν οι σύζυγοί τους απροσδόκητα. Κομματικές αλλαξοκωλιές παίζουν και κατά τις κρίσεις των ανωτάτων αξιωματικών, όπως παντου άλλωστε. Τρέχουν οι ταλαίπωρες πίσω από τις δεξιώσεις, τους νομάρχες, τους δημάρχους, τους παράγοντες της κοινωνίας και αποζητούν την παρελθουσα αίγλη. Κοντά στους απόστρατους δηλαδή. Ψυχές που θυσίασαν μια ζωή όχι ακριβώς στον επαγγελματισμό και στον σεβασμό του στρατεύματος, αλλά στην αίγλη του και στα επιφανειακά πλεονεκτήματα που έχει. Μια ζωή στη ματαιοδοξία και στο δήθεν. Πού θα πάμε, ποιοι θα μας δουν, ποιους θα εντυπωσιάσουμε και πώς θα προαχθούμε. Μια ζωή στο λούκι του «διατάξτε» και του «μάλιστα» για πέντε-έξι τετράωρα αίγλης.
Υπάρχει βεβαίως και η άλλη όψη του νομίσματος: εκείνων των κυριών με όλα τα γράμματα κεφαλαία που είναι οι αφανείς και άγνωστοι στρατιώτες. Έχουν θυσιάσει την προσωπικότητά τους, έχουν σταθεί στο πλάι των κυρίων και έχουν στηρίξει τις όποιες επιλογές τους. Είναι εκείνες που ακούραστα ακολούθησαν τις μεταθέσεις στοχεύοντας στην συγκρότηση της οικογένειας ή εκείνες που ανέχτηκαν ακόμα και βίαιη συμπεριφορά των κυρίων που είχαν μάθει να ακούν μόνο το «μάλιστα». Είναι δύσκολο πράγμα η αποστρατικοποίηση. Αυτές οι γυναίκες δεν καμάρωσαν για να φωτογραφηθούν ή να δεξιωθούν ως γύφτικα σκεπάρνια. Αυτές κατάπιαν πίκρες και έκλαψαν μόνες με την αξιοπρέπειά τους. Σ’αυτή την τελευταία περίπτωση κυριών των κυρίων, θα δώσω τα εύσημα ως Δαβιλά. Σίγουρα δεν έχουν την αξία(;) του ΓΕΣ, αλλά αποτυπώνουν τα δάκρυα, την πίκρα και τα σφιγμένα χείλη της σεμνότητας. Χωρίς αστέρια και φλόγες στους ώμους, τελετές και εμβατήρια.
Της Τζίνας Δαβιλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου