Η προφητεία και τα παντελόνια

Δικτατορία ευρέως φάσματος
Στο άμεσο μέλλον, ο ένας μετά τον άλλο, οι νόμιμα εκλεγμένοι (δίκαιοι ή άδικοι) ηγέτες των χωρών της Ευρώπης θα εκθρονίζονται και στην θέση τους θα τοποθετούνται τα φερέφωνα του διευθυντηρίου της Ευρώπης. Ο ένας μετά τον άλλον θα εγκαινιάζουν την επαρχία α’ ή β’ στην οποία θα επιβάλλεται ευρεία κηδεμονία για τις επόμενες δεκαετίες, λες και ζήτησε κάποιος από τους πολίτες τους να διέλθουν από το καθαρτήριο της ευρωζώνης. Ξεχάστε το παλιό όνειρο της Ευρώπης των λαών, της συναδέλφωσης, της αλληλεγγύης. Ξεχάστε το παλιό όραμα των ανθρωπιστικών αξιών, της αληθινής προόδου, της δημοκρατίας. Όνειρο ολίγων δεκαετιών ήταν και πέρασε. Τώρα, η σύγχρονη δικτατορία ευρέως φάσματος επιτάσσει τις ζωές των ανθρώπων για χάρη ολίγων προνομιούχων.
Ο καλός δουλοπάροικος καταθέτει στο ΑΤΜ της εφορίας
Σε αυτή την Ευρώπη, δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι ή πολίτες, αλλά φορολογούμενοι, δηλαδή μαζικοί καταναλωτές, επί πιστώσει δουλοπάροικοι της σατραπείας. Οι τοπικές κυβερνήσεις τοποθετούνται με απώτερο σκοπό να αστυνομεύουν τους δουλοπάροικους, να φοροεισπράττουν και να σκοτώνουν μεθοδικά την ελπίδα. Οι άνθρωποι είναι εχθροί του Κράτους-Αστυνόμου-Επάρχου και γι’ αυτό πρέπει να ψεκάζονται, να σκοτώνονται, να εξαφανίζονται, αρκεί να μένουν ζωντανοί οι ..καλοί δουλοπάροικοι, που κάθε μήνα θα καταθέτουν τον οβολό τους στο ΑΤΜ της τοπικής εφορίας. Ούτε ατομικά δικαιώματα, ούτε ελευθερίες, ούτε δημοκρατία. Τί είναι αυτά τα πράγματα; Στην σύγχρονη Ευρώπη;
Η κατάσταση είναι τραγική, αλλά όχι απελπιστική
Επιμένω στον στρατηγικό σχεδιασμό της μελλοντικής πορείας της χώρας, ταυτόχρονα με την επαναφορά της διακυβέρνησης σε χέρια ανθρώπων που θα νοιάζονται για τους ανθρώπους της. Είναι εντελώς γελοίο να αποφασίζεται αλλού η δημοσιονομική και αλλού η κοινωνική πολιτική της χώρας. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Και τα υπόλοιπα θα αρχίσουν να γίνονται. Εμείς εδώ σε αυτή τη γωνιά του κόσμου ξέραμε πάντα πώς να βγαίνουμε από τα δύσκολα. Στα εύκολα τα κάναμε μαντάρα.
Θα αφήσουμε τη χώρα να πηγαίνει στα σβηστά και στ’ αμίληγα;
Προκειμένου να ξανασκεφτούμε λοιπόν το πώς θα καταστήσουμε π.χ. τη γεωργική μας παραγωγή βασικό μοχλό της εισοδηματικής μας πολιτικής ξεκολλώντας την από το 6% που είναι σήμερα (πριν λίγες δεκαετίες ξεπερνούσε το 60-70%) ή το πώς θα φτιάξουμε ΔΙΚΗ ΜΑΣ εκπαίδευση (έχει τεράστια σημασία για το δικό μου φτωχό μυαλό, γι’ αυτό επιμένω) ή το πώς θα θέσουμε επιτέλους όρια και φραγμούς στους κερδοσκόπους, στους αλητήριους και στα πουλημένα τομάρια που λυμαίνονται οικονομικά και κοινωνικά τη χώρα σήμερα, θα πρέπει για αρχή να βάλουμε ένα τεράστιο δίλημμα στον εαυτό μας: θα οδηγήσουμε μόνοι μας το καράβι μας ή θα το δίνουμε εντελώς ανεύθυνα να παίζουν οι ξένοι τοκογλύφοι και να το βαφτίζουν πότε υπερωκεάνιο και πότε πιρόγα; Διότι εμείς, ξέρουμε καλά, εδώ και πολλούς αιώνες να κουμαντάρουμε και τα δύο. Τί λέτε; Να δοκιμάσουμε να πάρουμε το τιμόνι;


Απόσπασμα από άρθρο του Χρήστου Κεχαγιά  
διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

Θα πάω στο χωριό μου

Το ακούω όλο και συχνότερα: «Θα πάω στο χωριό μου. Θα βάλω πατάτες, ντομάτες, μαρούλια, κοτόπουλα, κουνέλια. Θα μαζεύω το λάδι μου. Θα ‘χω το κρασί, το τσίπουρο μου. Εκεί τα πράγματα είναι φτηνά. Κι έπειτα τι να κάνω στην Αθήνα χωρίς δουλειά; Εκεί θα επιβιώσω.»

Αμ, δεν θα πας. Κι αν πας, θα φύγεις γρήγορα.

Γιατί θα μπεις στο internet στην «καλλιέργεια πατάτας» κι όλα θα μοιάζουν απλά, όμως στην πράξη τίποτα δε θα μπορείς να εφαρμόσεις. Τότε θα πάς στο καφενείο και θα ρωτάς πώς καλλιεργούνται οι πατάτες κι οι θαμώνες θα σε δουλεύουνε. Θα σού εξηγήσουν βέβαια, αλλά θα χασκογελάνε με νόημα. Θα ψάχνεις πατάτες με μπόλικα μάτια για να τις φυτέψεις και δεν θα βρίσκεις. Κι όταν τα καταφέρεις, θα πρέπει να σκάψεις τις αυλακιές στο χωράφι κι είναι μεγάλος ο κόπος της τσάπας σε λασπωμένο έδαφος κι ακόμα μεγαλύτερη η τέχνη της. Γιατί θ’ αγκομαχάς σκυφτός και θα ιδρώνεις κι όταν θα κοιτάς πίσω σου θα βλέπεις ότι τα πόδια σου πατούσαν εκεί που έσκαβες και το τσιμεντοποίησαν πάλι το έδαφος. Κι έτσι τη χαλασμένη αυλακιά πρέπει να την ξαναπάρεις από την αρχή και θα μπαίνουν σβώλοι από βρεγμένο χώμα μέσα στις γαλότσες σου, θα σού λερώνουν τις κάλτσες και θα βλαστημάς. Κι όταν παραχώσεις τους βολβούς στο χωράφι την άνοιξη, θα περιμένεις υπομονετικά (αλλά όχι ξεκούραστα) ως τον Ιούλιο. Θα πηγαίνεις κάθε πρωί στο μποστάνι, θα κοιτάς τις πατατιές που μεγαλώνουν, θα νιώθεις ικανοποίηση αλλά δεν θα είσαι σίγουρος αν προχωράνε καλά ή χάλια. Δεν θα ξέρεις αν χρειάζονται λίπασμα και πόσο, εσύ θα προτιμούσες κοπριά αλλά πού να τη βρεις και πως να τη μεταχειριστείς που είναι ζωική και βρωμάει;

Θα ‘χεις πάρει απόφαση να μην ρίξεις φυτοφάρμακα, αλλά στο καφενείο θα σε αποθαρρύνουν λέγοντας πως αν δεν ραντίσεις δεν θα βγάλεις ούτε μια τηγανιά για το γαμώτο. Μέχρι το Μάη τα φυτά σου θα σκεπάζονται από κάτι άγνωστα ζιζάνια που οι άλλοι ονομάζουν αβρωνιές και χοιρομουρίδες και τα τρώνε τσιγαριαστά ή χτυπητά με αυγά. Από τον Ιούνη το χωράφι θα θέλει συνέχεια πότισμα, όχι με το εύκολο λάστιχο αλλά με το τρεχούμενο νερό στ’ αυλάκι. Θα μπαίνεις στις λάσπες ως στον αστράγαλο κι όλο θα γεμίζει το μποστάνι με γλιστρίδες, αγριόβλητα και στίφνους που πρέπει να ξεριζώνεις, καθότι τα λιπάσματα δεν πάνε μόνο στις πατατιές. Κι όταν φτάσει ντάλα καλοκαίρι, (τότε που παλιότερα έπαιρνες το φέρυ και πήγαινες διακοπές στα μπαράκια των Κυκλάδων), εσύ θα πάρεις πάλι την τσάπα και θα δουλεύεις δέκα μέρες για να βγάλεις τις πατάτες. Προσεκτικά γιατί κάθε στραβή κίνηση τού εργαλείου κόβει τους βολβούς μέσα στη γη και θα πηγαίνει στράφι ο κόπος σου. Κι όταν με το καλό τελειώσεις, θα τις ρίξεις σε τελάρα που θα τα κουβαλάς με τον ώμο ως το σπίτι. Θα κουραστείς αφάνταστα, διότι εκατόν πενήντα κιλά πατάτες είναι πολλά τελάρα και το φορτωμένο πήγαινε-έλα μοιάζει ατέλειωτο. Όταν δεις τον σωρό με τη σοδειά στην αυλή θα ευχαριστηθείς που επιτέλους κατάφερες να βγάλεις τις πατάτες της χρονιάς σου, μα έπειτα θα συνειδητοποιήσεις ότι με 0,60 ευρώ που πουλιούνται στον μανάβη, ο σωρός σου κάνει 90 ευρώ. Και θα βλαστημήσεις πάλι, γιατί δούλεψες πέντε μήνες για 90 ευρώ, ενώ κάποτε στην Αθήνα τα ‘βγαζες για πλάκα σε μισή μέρα αραχτός πίσω από ένα γραφείο.

Θα έχει προηγηθεί και η αποτυχία στα λίγα όψιμα μαρούλια που έβαλες για δοκιμή στα τέλη τού χειμώνα και στα φάγανε οι γυμνοσάλιαγκες μέχρι να πεις κύμινο, θα έχουν αρχίσει να σού τη δίνουν και οι κότες. Καθότι πήρες καμιά εικοσαριά κοτοπουλάκια απ’ τον έμπορα μόλις έφτασες στο χωριό για να έχεις το δικό σου αληθινό κρέας χωρίς ορμόνες, όμως σιγά-σιγά ανακάλυψες ότι πρόκειται για κάτι βρωμοπούλια που τρώνε σαν αφορισμένα, χέζουνε σαν γελάδια, αλλά μεγαλώνουν με το πάσο τους. Κι επειδή είναι μεγάλος κόπος να σκύβεις και να μαζεύεις ένα τσουβάλι ξινίδια κάθε μέρα, αναγκάζεσαι να τα ταϊζεις με καλαμπόκι που είναι πανάκριβο αν το υπολογίσεις με το βάρος κάθε κότας. Κι αν δεν θέλεις να βρωμίσει η περιοχή πρέπει κάθε βδομάδα να φτυαρίζεις τις κουτσουλιές τους και μπήκε μια φορά αλεπού και σού ‘πνιξε πέντε, γεγονός που σ’ ανάγκασε να ξαναφτιάξεις το κοτέτσι απ’ την αρχή χωρίς τσαπατσουλιές. Και για να μην ξαναπλησιάσει το αρπακτικό πήρες σκύλο, τον οποίον έδεσες στον κορμό τού δέντρου εκεί δίπλα να γαυγίζει κι ας ήσουν (ως Αθηναίος) κάθετα αντίθετος σε τέτοιες βάναυσες πρακτικές. Και τώρα ψάχνεις καμιά γειτόνισσα να σου τα σφάξει, να στα ξεπουπουλιάσει και να τα καθαρίσει απ’ τα άντερα, διότι εσύ αδύνατο να το κάνεις.

Και κάθε βράδυ θα πηγαίνεις στο μοναδικό καφενείο τού χωριού, μόνο που θ’ ανακαλύψεις ότι οι περισσότεροι απ’ τους θαμώνες δεν είναι κάποιοι φιλοσοφημένοι γέροντες με λευκά μαλλιά και σοφές κουβέντες, αλλά κάτι στενοκέφαλοι μπεκρούλιακες με κιτρινισμένα δάκτυλα που λένε όλο τις ίδιες ιστορίες και τσακώνονται συνέχεια μ’ αυτούς που έχουν χωράφι σύνορο. Και πάλι θα βλαστημήσεις από μέσα σου. Διότι απ’ έξω θα έχει μπόλικο πολυδιαφημισμένο οξυγόνο της εξοχής, αλλά μέσα στο καφενείο θα ‘χει πολλή τσιγαρίλα και κάπνα απ’ τα μπουριά της σόμπας κι έναν αέρα εγκατάλειψης που φτάνει βαθιά μέσα στο πνευμόνι σου. Και εκεί θ’ ανακαλύψεις πάλι ότι στις φρικτές μέρες μας, που σιγά-σιγά μετατρεπόμαστε σε άνεργους μετανάστες, το «Δόξα-σοι-ο-Θεός-είμαστε-καλά» είναι το ίδιο δύσκολο και στη παγερή Αθήνα και στο μίζερο χωριό σου. Κι ακόμα χειρότερα, ότι ενώ οι άλλοι γύρω σου (εν τη αφελεία τους) ακόμα θα ελπίζουν στην εμφάνιση κάποιου προφήτη, εσύ δεν θα μπορείς. Ότι τους δικούς σου προφήτες τους σκότωσες τότε που περιδιάβαινες στη Βουκουρεστίου με έπαρση και μπαινόβγαινες στα μαγαζιά με τις λαμπερές βιτρίνες...

Του Δημήτρη Καμπουράκη

F*ck you Adonis

Επειδή ο Σπυρίδων (Άδωνις) Γεωργιάδηςαποφοίτησε από το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν σημαίνει ότι είναι και σοβαρός «ιστορικός», όπως διαβάζουμε στην wikipedia.

Ξεφυλλίζοντας τα 2 του εκδοτικά εκτρώματα(για τα αρχαία νομίσματα και τον μύθο της “ομοφυλοφιλίας” στην αρχαιότητα) καταλαβαίνεις ότι ο “συγγραφέας”, αυτοδίδακτος παραπληροφορητής της ιστορικής ελληνικής συνείδησης δεν γνωρίζει από επιστημονική τεκμηρίωση και εγκυρότητα των βιβλιογραφικών πηγών που δεν παραθέτει για ευνόητους λόγους…

Είναι γεγονός ότι σε αυτή την χώρα ούτε η Ακαδημία Αθηνών εκτέλει κανένα σοβαρό έργο επιστημονικής επιτήρησης της επιστημονικής “σοδειάς” των “εθνοσωτήρων εκδοτών”, μας αλλά ούτε και το Υπουργείο Πολιτισμού εποπτεύει πουθενά τα πνευματικά του δικαιώματα.

Ο Σπυρίδων Γεωργιάδης, εμβαφτιζόμενος, αυνανιστικά σχεδόν, Άδωνις, με φόντο -αυθαιρέτως- (του έχει παραχωρηθεί αλήθεια άδεια από τον Υπουργείο Πολιτισμού;) τον τραυματισμένο από τους βανδαλισμούς Παρθενώνα, διαφημίζει τον εκδοτικό του κάματο (ακόμα και αισθητικά άτεχνο και φτηνιάρικο) όπως νεοχριστιανοί αμερικανοί τηλεπροφήτες σε τριτοκλασάτα αμερικανικά κανάλια διδάσκουν ένα μικρό αποχαυνωμένο τηλεοπτικό κοινό πως θα εγγραφούν μέλη της “κοινωνίας του ουράνιου Παραδείσου”…

Ο Γεωργιάδης είναι ένας επικινδύνος τηλεπλασιέ, αν και ευτυχώς ελάχιστης αγοραστικής δυναμικής.

Κι όμως η ατιμωρησία και το θράσος αυτής της καρικατουνίστικης τηλεπερσόναςεπιβραβεύτηκε πριν από μια εβδομάδα με την υπουργοποίηση της στο νέο εθνοσωτήριο κυβερνητικό σχήμα του εκτελεστή Παπαδήμου…

Γιατί πρόστιμα πέφτουν μόνο για οφειλές προς το Ελληνικό δημοσίο κι όχι για την διαστρεβλωμένη χρήση εθνικών ιστορικών και αρχαιολογικών πηγών;

Θα μας πάρουν με τις ντομάτες, αδέρφια…

Δεν μπορεί στα 11.000.000 Έλληνες να μην υπήρχε ΕΝΑΣ πιο “φιλότιμος” και με “μπέσα“ (για να χρησιμοποιήσω τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποίησε ως παράδειγμα ο άλλος ατιμώρητος βαρύς κι ασήκωτος νεοφασίστας Καρατζαφέρης - αλήθεια ποιός ανώτερος δικαστικός ενέκρινε πολιτικό κόμμα με όνομα “Λαός”;) επιστήμονας να καθίσει στη σημερινή πολιτική θέση του Σπυρίδωνα Γεωργιάδη… δεν συζητώ για το ΑΞΙΟΣ…

Μετά την αυτοχειριστική “πατάτα” του Παπανδρέου για ένα αληθινά τολμηρό δημοψήφισμα, η υπουργοποίηση μελών της ακροδεξιάς ήρθε και έδεσε…

Μιλάμε πλέον για βεβαιωμένο και παρανοϊκό σχέδιο εκτέλεσης της πολιτικής συνταγματικής ελευθερίας του πραγματικού λαού…

Κάτι πρέπει να γίνει (και πραγματικά δεν γνωρίζω από που) για να αποκτήσει ένα σοβαρό πρόσωπο εκπροσώπησης και ο ελληνικός λαός και το ελληνικό πολιτικό σύστημα… αλλιώς αν ζούμε την εποχή της “Ελληνικής Κατάρρευσης” (ελλείψει θεσμικών σοβαρών προσώπων στην Πολιτική και το Πνεύμα) θα χρειαστούμε 300 χρόνια πάλι για να ανορθωθούμε…

Του Μάνου Λαμπράκη

Κουράγιο, Γιώργο!

Από παιδάκι η καρδιά μου ράγιζε με τους ηττημένους. Ανεξάρτητα από το ποιόν τους, ανεξάρτητα από το αν μου άρεσαν ή όχι. Από τη στιγμή που γονάτιζαν ανήμποροι στο ρινγκ, συνέπασχα. Στον ηττημένο οφείλεται σεβασμός και συμπόνια.



Θα σας ομολογήσω όμως τρεις εξαιρέσεις.


Η πρώτη είναι ο Παναθηναϊκός, για λόγους που, φαντάζομαι, όλοι οι αναγνώστες μου κατανοούν.


Η δεύτερη εξαίρεση είναι η Θάτσερ. Αφού διαπίστωσε ότι ο Χεζελτίν και οι λοιποί τής την είχαν στημένη, παραιτήθηκε, αν και είχε επικρατήσει στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών. Αμέσως μετά, σκυλί μαύρο, πήγε στη Βουλή και έκανε πλάκα στους Εργατικούς, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Σκληρή, αξιοπρεπής και γενναία μέχρι τέλους. Δεν σου επέτρεπε να τη συμπονέσεις.


Έρχομαι τώρα και στην τρίτη περίπτωση εξαίρεσης. Στον Γιώργο Παπανδρέου. Το βράδυ της «ψήφου εμπιστοσύνης» για την αποχώρησή του, μετά την αμήχανη και γεμάτη παράπονο ομιλία-απολογισμός, ήμουν έτοιμος να του συμπαρασταθώ και να τον συμπονέσω. Εγώ που ποτέ δεν τον ψήφισα και δεν τον πίστεψα πολιτικά. Κατανοούσα ότι ήταν πικραμένος, ίσως αηδιασμένος, με όλα αυτά τα «ανθρωπάκια» που τον άδειαζαν. Ποιον, αυτόν! Τον νόμιμο κληρονόμο του κινήματος. Αλλά τι να κάνουμε; Δεν γράφουμε πάντα εμείς το σενάριο του τέλους. Όμως, εβδομάδες μετά, φαίνεται ότι ο Γιώργος δεν βλέπει ακόμη τέλος. Έτσι μου χαλάει το δικό μου σενάριο συμπάθειας και συμπαράστασης. Αφού έκανε, μία ακόμη φορά, τα τρελά του μέχρι τον ορισμό του Παπαδήμου, έχει οχυρωθεί στην Ιπποκράτους, κάνει επαφές και υπολογισμούς, ελπίζει στην παραμονή του.


Άκουσέ με, Γιώργο! Καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι. Χάνεις μια μεγάλη οικογενειακή κληρονομιά. Στον καθέναν μας θα την έδινε αυτό. Ήσουν άτυχος αλλά και απερίσκεπτος. Είναι αλήθεια πως αλλιώς τα περίμενες κι αλλιώς τα βρήκες. Αλλά, επίτρεψέ μου, ήσουν απελπιστικά αργός και λίγος, σε σχέση με το μέγεθος και τις απαιτήσεις της κατάστασης. Ξέρω ότι σκέφτεσαι, ακόμη και τώρα, τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά. Δεν είπες γρήγορα την αλήθεια. Γιατί να ’χεις πει το «λεφτά υπάρχουν»; Αν είχες πιο ικανή ομάδα. Ναι, αλλά εσύ διάλεξες την αυλή των «κηπουρών». Αντί για ομάδα πολέμου, έστησες κολεγιακή θεατρική ομάδα. Μάλλον έτσι όμως είχες μάθει να πορεύεσαι. Σπατάλησες και το χαρτί της αποδοχής σου από τους ξένους με το «νταηλίκι» του δημοψηφίσματος. Πήγες να μας βάλεις σε νέες περιπέτειες και αυτούς τους εκνεύρισες. Δεν σε εμπιστεύονται πια. Σε σχόλασαν. Μπερδεύτηκες. Δεν ήταν η μεγάλη κίνηση ματ. Άλλο το ίδιο επώνυμο και η δεκαετία του ’80 κι άλλο Γιώργος και σήμερα. Τώρα, ξέρω, σκέφτεσαι ότι μπορεί και να μην είχε ακόμη χαθεί η παρτίδα. Είναι δύσκολο. Μάλλον αδύνατον. Κοιτάζεις τους «δικούς σου» στα μάτια και βλέπεις ότι δεν σε υπολογίζουν. Τους είσαι βάρος και αυτοί θέλουν να πλασαριστούν στις νέες εξελίξεις. Σε είδαν ξέπνοο, κουρασμένο, νικημένο ήδη από το βράδυ της συνεδρίασης της κοινοβουλευτικής. Κατάλαβαν ότι δεν ήσουν πια αρχηγός αγέλης. Έχουν ένστικτα.


Πώς τούμπαραν τα πράγματα μέσα σε δύο χρόνια! Από τον θρίαμβο του ’09, στην κατακραυγή ’11! Ξέρω πως ο νους σου πάει και πιο πίσω. Ναι, δεν φέρθηκες σωστά σαν αντιπολίτευση. Ξέρεις, μοιάζετε οι δυο σας. Με τον Κώστα εννοώ. Κληρονόμοι μεγάλων δυναστειών, αλλά με μαλακούς ώμους. Έπρεπε να το είχατε δει διαφορετικά το πράγμα από 2007. Την εποχή που άλλαζε. Τη μεγάλη ρήξη που είχε ανάγκη ο τόπος. Το μεγάλο μεταρρυθμιστικό «πραξικόπημα», που θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει. Αδειάζοντας τις σαβούρες του παρελθόντος, οροθετώντας τους νέους σχηματισμούς, απελευθερώνοντας φρέσκες, υγιείς δυνάμεις. Αλλά με το «αν» δεν γράφεται η ιστορία. Άλλωστε, μάλλον, δεν ήταν στη φύση σας – για να είμαι κομψός. Ξέρω ότι χαίρεσαι που βλέπεις τα μπλεξίματα του Σαμαρά. Την έχει δύσκολα, όντως. Μέσα σε έναν μήνα αναγκάστηκε να κάνει ό,τι δεν είχε φανταστεί ποτέ του. Έχει και το θέμα της υπογραφής. Οι ταλαιπωρημένοι πολίτες γνωρίζουν ότι δεν αποτελεί λύση. Άλλωστε είναι τόσο ρευστά τα πράγματα. Θα ζήσουμε ακόμη κάποιες οδυνηρές παρενθέσεις μέχρι να ενταφιάσουμε το πτώμα της μεταπολίτευσης και να δούμε φως. Κουράγιο, Γιώργο! Προσπάθησες, αλλά, να, καμιά φορά μας ξεπερνούν οι καταστάσεις. Πάρ’ το απόφαση και αποχώρησε με αξιοπρέπεια.


Του Θανάση Σκόκου

Όταν οι μαθητές πάνε αδιάβαστοι να τα αποτελέσματα...

Οι βιταμίνες βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα από τις αλφαμίνες και τις γαμαμίνες. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά. (Λύκειο Ξάνθης)

Η μπανάνα στα ελληνικά γράφεται όπως και στα αγγλικά, δηλαδή με ένα μπα και δύο να.(Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Τα 6 χαρακτηριστικότερα ζώα του Βόρειου Πόλου είναι 3 αρκούδες και 3 φώκιες. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Ερώτηση: "Τι γνωρίζετε για τις εικονομαχίες;"

Απάντηση: "Εικονομαχίες ήταν οι μάχες που έκαναν οι λαοί για τις εικόνες.

Όποιος κέρδιζε τη μάχη κέρδιζε και τις εικόνες". (Γυμνάσιο Αθήνας)

Ο Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές κατηγορίας νόμπελ". (Γυμνάσιο Αργοστολίου)

Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες, αλλά Κουστωδίες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας. (Γυμνάσιο Καρδίτσας)

Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος.

Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη.

Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά.

Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν, γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Την Οδύσσεια την έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. (Γυμνάσιο Λαμίας)

Tα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (αριστερό πέταγμα). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ για πέταγμα κατευθείαν στη μέση. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε. (Γυμνάσιο Καλαμάτας)

Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Ο πρατήρας είναι λέξη δυσανόητη, δηλ. με δυο έννοιες. Μια όταν είναι σε ηφαίστειο και μια όταν δουλεύει σε πρατήριο. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Ενεργητική φωνή: Κυνηγάω τον λαγό.

Παθητική φωνή: Ο λαγός με κυνηγάει. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Εσπεριδοειδή σαν τα πορτοκάλια είναι και τα μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με φλούδα που βγαίνει εύκολα. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικό, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του. (Γυμνάσιο Θεσπρωτίας)

Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες, γι' αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Ο Βίσμαρκ στο Λούνα Πάρκ

Η Γερμανία «επανεξοπλίζεται»...



Η Γερμανία έχει μπει πάλι στον «ευρωπαϊκό πειρασμό της». Από την εποχή που συνετέθη ως ενιαίο αστικό κράτος, επί Βίσμαρκ, είναι η τέταρτη φορά (αν συνυπολογίσουμε και τον Γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870-71) που η Γερμανία δείχνει να αντιλαμβάνεται την Ευρώπη ως ζωτικό χώρο των Οστρογότθων ανατολικώς και των Βησιγότθων δυτικώς.

Οι εξελίξεις είναι ταχύτατες - μπλιτς κριγκ, σαν να γίνεται κεραυνοβόλος πόλεμος.
Μέσα σε λίγα χρόνια η Γερμανία υπερφαλάγγισε το άτυπο Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο (ήδη δεσποτικό για την Ενωση) των τεσσάρων (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία με ολίγον από Αγγλία) και τώρα, μέσα σε λίγους μήνες, έσπασε τον Γαλλογερμανικό Αξονα και φέρεται πλέον ως μονοκράτορας της Ενωσης.


Σε αυτήν την, από ένα σημείο και μετά, φρενήρη πορεία της Γερμανίας προς την «αυτο-κρατορική μονοκρατορία επί της και επί την Ευρώπη, οι ομοιότητες της συμπεριφοράς της με εκείνες του παρελθόντος της, είναι ανατριχιαστικές.


Αντιθέτως προς τον Γερμανικό λαό, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου βδελύσσεται το μιλιταριστικό, ρατσιστικό και και φασιστικό παρελθόν της χώρας, η Γερμανική ελίτ δείχνει να «ξεχνά», ακριβώς επειδή δεν ξέχασε! όπως αποδεικνύει ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, τον άτυπο «Ανσλους» που επιχειρείται με την Ολλανδία, την Τσεχία, τη Φινλανδία, την Αυστρία, ο «ζωτικός χώρος» προς Ανατολάς, η ταπείνωση της Ελλάδας και η υπαγόρευση πολιτικής στην Ισπανία (όπου προχθές εξελέγη πρωθυπουργός η κυρία Μέρκελ, καθώς άλλωστε το Σύνταγμα Θαπατέρο πλέον προβλέπει), ή στην Ιρλανδία. Για τη διακυβέρνηση της οποίας νομοθετεί απ' ευθείας το ...Γερμανικό Κοινοβούλιο...


Και είμαστε ακόμα στην αρχή αυτού του κεραυνοβόλου πολέμου -ο οποίος διεξάγεται εν καιρώ ειρήνης με «άλλα μέσα»: το Ευρώ, πράγμα που δεν αποκλείει στο μέλλον, μάλιστα το εγγύς, να διεξαχθεί επίσης με «άλλα μέσα», τα όπλα.


Η πολιτική που ασκεί η Γερμανία είτε με την κυρία Μέρκελ είτε με άλλον Κάιζερ ή Φύρερ επικεφαλής, ήδη παράγει μίσος.
Μίσος των λαών εναντίον της Γερμανίας, μίσος των λαών μεταξύ τους - όπου ο ένας «φταίει» για την πενία και τη δυσπραγία του άλλου - παλιά κλισέ του ρατσισμού σηκώνουν κεφάλι και ο εθνικισμός τρέφεται πλουσιοπάροχα από ληστρικές ταξικές πολιτικές που πλουτίζουν τους πλούσιους και εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους.

Η Γερμανία σκοτώνει τις χώρες γύρω της κι ύστερα αναλαμβάνει τη σωτηρία τους, αν υποταχθούν και μετατραπούν σε προτεκτοράτα.
Αίφνης προχθές η Μάλτα μπήκε προληπτικώς στον γύψο. Στην Ελλάδα έχουμε ακόμα τύποις δημοκρατία, στην ουσία όμως Γερμανική.
Ο ίδιος της ο Πρωθυπουργός, ο κ. Γκόλντμαν Σακς Παπαδήμος αρνείται να βεβαιώσει ενώπιον του Δ' Ράιχ το γνήσιον της υπογραφής του κ. Αντώνη Σαμαρά, αν δεν αποδεχθεί ο ίδιος ο κ. Σαμαράς να παρουσιασθεί όμηρος στην πλησιέστερη κομαντατούρ της περιοχής του.


Η κυβέρνηση της Γερμανίας και πέντε καραγκιόζηδες οργανέτα του νέου Ράιχ στην Ενωση, όπως ο κομίντιαν Μπαρόζο κι εκείνο το γκόλουμ ξωτικό ο Βαν Ρόμπαϊ μιλούν για την Ελλάδα και τους Ελληνες με εκείνον τον απαξιωτικό τρόπο που παραπέμπει σε Βογιάρους, Πασάδες, Βαρώνους και λοιπά περιττώματα της ιστορίας...


Αν οι (φονιάδες των λαών) Αμερικάνοι μάς μιλούσαν με τον τρόπο που μάς μιλούν επ' εσχάτοις οι οφειλέτες μας κι όχι πιστωτές μας Γερμανοί, θα καιγόταν στην Ελλάδα το πελεκούδι.
Πράγμα που δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να καεί εν τέλει το πελεκούδι και μάλιστα λείαν συντόμως κι όχι μόνον στην Ελλάδα...


Απόσπασπασμα από άρθρο του Στάθη

Ανεκδοτο - System Administrators

Δύο System Administrators συζητάνε:

- Ακου να δεις τι έγινε χθες!

- Τι, τι;

- Γνώρισα μία φανταστική γκόμενα σε ένα μπαρ...

- Για λέγε, για λέγε...

- ...και της είπα να έρθει από το σπίτι για ποτό, και ήρθε.

- Τι λες τώρα; Για λέγε, για λέγε...

- Ήπιαμε εκεί δυο ποτάκια, ζεστάθηκε η κατάσταση και ξαφνικά μου λέει. "Μπορείς σε παρακαλώ να μου βγάλεις τη φούστα γιατί με στενεύει;"

- Τι λες τώρα; Για λέγε, για λέγε...

- Της βγάζω λοιπόν τη φούστα, τη σηκώνω με δύναμη και τη βάζω πάνω στο γραφείο δίπλα στο καινούργιο laptop.

- Τι λες τώρα; Πήρες καινούριο laptop;

SPARTA & WAR

Σε βαθμό μοναδικό στην Ελλάδα, οι Σπαρτιάτες χρησιμοποίησαν την εξειδίκευση. Ο Περικλής το διαισθάνθηκε αυτό. Περιέγραψε με λαμπρά χρώ­ματα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που έκαναν την Αθήνα διαφορετική από τη μεγάλη αντίπαλο της. Οι περιγραφές αυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποκαλύψουν τη μορφή της σκιάς της Σπάρτης.
Εμείς οι Αθηναίοι, περηφανεύθηκε ο Περικλής, είμαστε ασυνήθιστα πολυτάλαντοι.
Οι πολίτες μας μπορούν να στρέψουν με επιτυχία τα χέρια τους σε τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα. Με άλλα λόγια, οι Σπαρτιάτες ήταν περιορισμένοι ή, με τη δική μας, θετική φρασεολογία, εξειδικευμένοι.
Οι Αθηναίοι ήξεραν πώς να αυτοσχεδιάσουν, είπε ο Περικλής, ενώ οι Σπαρτιάτες ήταν κοπιαστικά εκπαιδευμένοι.
Μ’ άλλα λόγια, οι Σπαρτιάτες ήταν υψηλά εκπαιδευμένοι.
Σαν τους σημερινούς ειδι­κευμένους σ’ ένα αντικείμενο, οι Σπαρτιάτες μπορεί να ήταν υπερβολικά αδαείς όταν βρίσκονταν έξω από το αντικείμενο τους.
Οι μη Σπαρτιάτες κατεδείκνυαν με ευθυμία τις συνέπειες.
Οι γυναίκες της Σπάρτης, όταν ήρθαν αντιμέτωπες με μια εχθρική εισβολή το 370 π.Χ., δεν φάνηκαν χρήσιμες, όπως θα έκαναν άλλες Ελληνίδες. Αντίθετα, είπε ο Αριστοτέλης, δημιούργησαν μεγαλύτερη σύγχυση από τον εχθρό. Αλλά οι γυναίκες της Σπάρτης δεν είχαν εκπαιδευτεί για να βοηθούν στη μάχη.
Ήταν αθλητικά εκπαιδευμένες για να είναι δυνατές στην ανατροφή των παιδιών και για να εν­θαρρύνουν την πολεμική αρετή. Και σ’ αυτούς τους εξειδικευμένους ρόλους είχαν τη φήμη των καλύτερων γυναικών στην Ελλάδα.



Η σύγχρονη ανάλυση εξειδικευμένων αθλητών εστιάζει στην επιλογή του κατάλληλου χρόνου (timing), δηλαδή σε ποια χρονική στιγμή της κούρσας δίνει ο αθλητής όλες τις δυνάμεις του. Παρομοίως, ισχύει για τους εξειδικευμένους πολιτικούς και τη διαχείριση των μέσων ενημέρωσης: η επιλογή του σωστού χρόνου είναι το παν -έχουν μάθει να δημοσιοποιούν τις άσχημες ειδήσεις όταν το κοινό είναι απορροφημένο από κάτι άλλο. Όπως για τους αθλητές του πολέμου και για τους πολιτικούς, η χρήση του «timing» από τη Σπάρτη ήταν πειθαρχημένη σε βαθμό αξεπέραστο ακόμη και σήμερα. Πρόσφατη ανάλυση έχει εξετάσει το «timing» όλων των περιπτώσεων κατά τον 5ο αιώνα που η Σπάρτη άνοιξε ή σκόπευε ν’ ανοίξει έναν επιθετικό πόλεμο κατά της Αθήνας.
Το αποτέλεσμα δημιουργεί μια εντυπωσιακή αντίληψη της σπαρτιατικής στρατηγικής ικανότητας. Όταν η Αθήνα είχε κάποια δυσκολία, για παράδειγμα όταν τα στρατεύματα έπρεπε να καταπνίξουν μια εξέγερση στην αυτοκρατορία της, η Σπάρτη συστηματικά εκμεταλλευόταν την ευκαιρία.


Κάθε φορά που η Αθήνα εί­χε μια αδυναμία κατάλληλη για εκμετάλλευση σε εποχή ειρήνης, η Σπάρτη εκμεταλλευόταν την ευκαιρία και προσπαθούσε ν’ ανοίξει πόλεμο. Η εχθρότητα της Σπάρτης κατά της Αθήνας με άλλα λόγια ήταν διαρκής. Αλλά, δεδομένης εκείνης της εχθρότητας, η αυτοπειθαρχία της Σπάρτης αποδεικνύεται τώρα πέρα για πέρα αξιοσημείωτη. Οι Σπαρτιάτες ποτέ δεν επιτέθηκαν απλώς επειδή ήταν θυμωμένοι, αλλά ως εκπαιδευμένοι ειδικοί, πάντοτε περίμεναν συστηματικά την ευκαιρία.
Η σπαρτιατική πολιτική είχε μια δική της κομψότητα.


Στη Σπάρτη φαινομενικά δεν υπήρχε μέρος για βιβλία.
Ακόμη και τα μεγάλα επιχειρήματα που παραδίδονταν προφορικά απορρίπτονταν λόγω αρχής. Μια ομιλία που έγινε από Σαμιώτες επικρίθηκε περιφρονητικά σύμφωνα με τον Ηρόδοτο:
«Έχουμε ξεχάσει την αρχή της και δεν καταλαβαί­νουμε το υπόλοιπο».
Αλλά η άγνοια αυτή, που χωρίς αμφιβολία διογκωνόταν από τους Σπαρτιάτες, δεν προερχόταν από ηλιθιότητα.
Ήταν, και αυτή, η αντίστροφη πλευρά μιας εξειδίκευσης. Μέτριοι στα μεγάλα επιχειρήματα, οι Σπαρτιάτες παραμένουν παγκοσμίως γνωστοί για τα μικρά επιχειρήματα: λακωνική σοφία. Σήμερα, με την τηλεόραση να έ­χει κάνει τον κόσμο μας λιγότερο μορφωμένο και περισσότερο οπτικό, ο σπαρτιατικός τρόπος ομιλίας έχετε έρθει στην επικαιρότητα με ένα καινούργιο όνομα, «ο ήχος που δαγκώνει». Αλλά παράλληλα με τα αποφθέγματα τους, οι Σπαρτιάτες είχαν έναν άλλο τύπο πειθούς, έναν τύπο εμφανώς πιο σύγχρονο: το οπτικό σχήμα λόγου.
Ο στρατός της Σπάρτης ήταν σκηνοθετημένος με την επιδεξιότητα του Χόλιγουντ. Η εντυπωσιακή κόμη των στρατιωτών υπήρχε για να τρομοκρατεί, έλεγε ο Ξενοφών. Ο ευδιάκριτος κόκκινος μανδύας τραβούσε την προσοχή του εχθροί. Το μήνυμα του μανδύα ήταν ένα μήνυμα εκφοβισμού και αυτοπε­ποίθησης: «Αυτός δεν είναι απλά ο ενωμένος πελοποννησιακός στρατός, είναι ένας στρατός που οδηγείται από τους Σπαρτιάτες. Και οι Σπαρτιάτες δεν κρύβουν τη θέση τους. θέλουν να ξέρεις που ακριβώς είναι». Προχωρώντας προς τη μάχη υπό τον ήχο των αυλών, ο στρατός της Σπάρτης εντυπωσίαζε σαν αστραφτερή μηχανή. Ακόμη και πριν φύγουν για τη μάχη, οι Σπαρτιάτες δημιουργούσαν ένα οπτικό σκηνικό σχεδιασμένο για να εντυπωσιάζει. Ο Ξενοφών έγραψε γι’ αυτό το απόλυτο θέαμα: «Από αυτό που μπορούσες να δεις καθώς οι στρατιώτες της Σπάρτης γυμνάζονταν και προετοίμαζαν τις πανοπλίες, αληθινά πίστευες ότι η πόλη είναι ένα πολεμικό εργαστήρι». Αιώνες αργότερα, όταν η Σπάρτη είχε γίνει μια μικροσκοπική μονάδα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τα οπτικά μαθήματα συνεχίστηκαν. Τουρίστες έρχονταν, για να παρακολουθήσουν τα αγόρια της Σπάρτης να υποφέρουν σιωπηρά, πολλές φορές να πεθαίνουν από το μαστίγωμα στον ιερό χώρο της Ορθίας Αρτέμιδος. Το πλέον αξιομνημόνευτο επιχείρημα των Σπαρτιατών παρέμενε το δικό τους σώμα, έντεχνα παρουσιαζόμενο.


Παράλληλα με την επιδέξια οπτική προπαγάνδα πήγαινε και μια άλλη πολύ γνωστή σε όλους σύγχρονη τεχνική. Το μεγάλο ψέμα: πιθανά όλες οι κοινωνίες παράγουν ψεύδη. Αλλά οι απάτες της Σπάρτης οργανώνονταν με ολοκληρωτική διάνοια. Σήμερα μελετώνται από τους λογίους σαν μια μορφή τέχνης. Δύο φορές πριν από τη μάχη Σπαρτιάτες αρχηγοί είχαν πάρει ειδήσεις για μια ήττα κάπου αλλού. Αλλά δεν έλεγαν την αλήθεια στους στρατιώτες. Αντίθετα. διέταζαν έναν «αγγελιαφόρο» να έρθει στεφανωμένος, για να φέρει τα νέα για μια «νίκη». Γίνονταν θυσίες για να ευχαριστήσουν τους θεούς. Πίστευαν ότι οι στρατιώτες ενθαρρυμένοι με ψεύτικα νέα θα πολεμούσαν καλύτερα. Ο Ξενοφών, ένας θαυμαστής της Σπάρτης, αρεσκόταν να πιστεύει ότι τον καιρό της ειρήνης η Σπάρτη ήταν αυστηρά τίμια στη διπλωματία της. «Αλλά ένας Σπαρτιάτης βασιλιάς», έγραφε περήφανα ο Ξενοφών, «απ’ τη στιγμή που κηρυσσόταν ο πόλεμος, και η εξαπάτηση γινόταν αποδεκτή στη θρησκεία, υπερτε­ρούσε εξ ολοκλήρου του εχθρού του σε δόλο».


Παραδοσιακά, η μελέτη της Σπάρτης έχει νο­σηρά διαχωριστεί μεταξύ αντιπάλων Ζηλωτών. Οι υποστηρικτές των δικτατοριών του 20ού αιώνα θαύμαζαν τη Σπάρτη για την ήπια κυριαρχία της, τη σύνθλιψη του ακατάλληλου ατόμου.
Οι εραστές της ελευθερίας ένιωθαν φρίκη με τις μεθό­δους της.
Καμία πλευρά δεν μπόρεσε να ερευνήσει ήρεμα την ικανότητα της Σπάρτης να πετυχαίνει τους σκοπούς της. Ιοως μόνο τώρα, σε μια καλλιεργημένη αλλά όλο πιο πολύ οπτική κοινωνία, να μπορέσουμε να κοιτάξουμε πιο βαθιά, με κατανόηση αλλά όχι πλήρη θαυμασμό, το σκοτεινό πλανήτη που επισκίασε τον αθηναϊκό ήλιο.

Από το βιβλίο SPARTA & WAR του ANTON POWELL

Πως λέγεται στα τούρκικα

Με αφορμή την μόδα από τις εκπομπές της τουρκο-ελληνικής τηλεόρασης (γιατί σκέτο ελληνική δε τη λες) διαβάστε όλα τα σύντομα ανέκδοτα που έχουν υποθεί για τους γείτονες και τις κοινές μας λέξεις...

• Το βιβλιάριο απόρων κορασίδων;
  Τεφτέρ χανούμ μπατίρ.

• Η πεταλούδα;
  Εμπριμέ κουνούπ.

• Η αναπηρική σύνταξη;
  Σακάτ μπαξίς.

• Η πρώτη νύχτα του γάμου;
  Τσουτσούν σεφτέ.

• Το κυτίο παραπόνων;
  Σιχτίρ ντουλάπ.

• Η πεθερά;
  Σιχτίρ χανούμ.

• Η βροχή;
  Αλλάχ πι-πι.

• Η λίμνη των κύκνων;
  Παπί χαβούζ.

• Η χήρα;
  Τσουτσού αχ-βαχ γιοκ.

• Η ναυμαχία;
  Καΐκ καβγά.

• Ο δάσκαλος;
  Tσογλάν αγά.

• Το ελικόπτερο;
  Σαματά κουνούπ.

• Το ξυραφάκι;
  Ξετρίχ ματσούκ.

• Το σουτιέν;
  Μαστάρ ντορβάς.

• Το σπέρμα;
  Τσουτσούν σιρόπ.

• Η χειροβομβίδα;
  Μπαρούτ κιοφτέ.

• Η πυρηνική βόμβα;
  Γης Μαδιάμ κιοφτέ.

• Το σώβρακο;
  Τσουτσού παραβάν.

• Η τηλεδιάσκεψη;
  Παρτούζ τελεφόν.

• Το υποβρύχιο;
  Μπαμπές βαπόρ.

• Η βέρα;
  Μπουνταλά χαλκά.

• Ο μάστορας;
  Μερεμέτ μπαγαπόντ.

• Οι Spice Girls;
  Μπαχάρ χανούμ.

• Το ραδιόφωνο;
  Τζερτζελέ μαραφέτ.

• Η τηλεόραση;
  Μπανιστίρ ντουλάπ.

• Το τανκ;
  Τσαμπουκά τρακτέρ.

• Το νεκροταφείο;
  Ψοφίμ μπαξέ.

• Η τουλούμπα;
  Τσουτσού κοτλέ.

• Η στριπτιτζού;
  Ντίρι ντάχτα τσιτσίδ.

• Η μαλακία;
  Νταχ ντιριντί τσουτσού.

• Το Βιάγκρα;
  Τσουτσούν μπαρούτ.

• Το ασανσέρ;
  Σούρτα φέρτα ντουλάπ.

• Το σχολικό λεωφορείο;
  Τσογλάν τουτού.

• Το σχολείο;
  Τσογλάν μαντρί.

• Ο παιδίατρος;
  Χαϊβάν ντοκτόρ.

• Ο γεωπόνος;
  Ζαρζαβάτ ντοκτόρ.

• Το προφυλακτικό;
  Τσουτσού φερεντζέ.

• Το ψυγείο;
  Τουρτούρ ντουλάπ.

• Ο δονητής;
  Τσουτσού κομπρεσέρ.

• Το φαστφουντάδικο;
  Τάκα-τάκα μαμ.

• Το μπουρδέλο;
  Πιδιχτίρ σαράι.

• Οι κουκουλοφόροι;
  Φερετζέ ασκέρ.

• Η «νεκρή» αγορά;
  Ταπί παζάρ.

• Ο Γιώργος Παπανδρέου;
  Νι να νάι γιάβρουμ, νι να νάι να.

• Η «άγονη γραμμή»;
  Γκελ γκελ καϊκτσή.

• Αδέλφια μου,αλήτες,πουλιά;
  Καρντάς, τζογλάν, τσίου τσίου.

Γράμμα του Αρχιεπίσκοπου

Γράμμα του Αρχιεπίσκοπου προς τον παπά της ενορίας:


Αγαπητέ πάτερ,
Την επόμενη φορά να ρίξετε μερικές σταγόνες βότκα στο νερό κι όχι μερικές σταγόνες νερό στη βότκα. Σας παραθέτω μερικές παρατηρήσεις, για να μην επαναληφθούν τα σημερινά.
* Δεν χρειάζεται να τοποθετείτε φέτα λεμονιού στο χείλος του δισκοπότηρου
* Το κουβούκλιο στην πλευρά της εκκλησίας είναι το εξομολογητήριο, όχι το μπάνιο.
* Ο Αρχάγγελος είπε στην Παρθένο: "Χαίρε κεχαριτωμένη", όχι "Γεια σου πιπίνι".
* Καλό θα είναι να μην ακουμπάτε στο άγαλμα της Παναγίας πόσο μάλλον να το αγκαλιάζετε και να το φιλάτε με τέτοιο πάθος.
* Οι εντολές είναι 10 και όχι 12.
* Οι απόστολοι ήταν 12 και όχι 7. Κανείς τους δεν ήταν νάνος.
* Δεν αναφερόμαστε στον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους ως "Ι.Χ. και Σία".
* Ο Ιούδας ήταν προδότης, όχι "σκατορουφιάνος του κερατά" που είπες εσύ στους χριστιανούς.
* Ο Χριστός μας είπε στον Πέτρο ότι "πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, θα με αρνηθείς", δεν του είπε: "Μέχρι να λαλήσουν τα κοκόρια θα μ'έχεις γράψει στ` α...... σου".
* Δεν επιτρέπεται να αποκαλούμε την κεφαλή της εκκλησίας μας "Νονό".
* Το καθαγιασμένο ύδωρ είναι για να ευλογούμε, όχι για να δροσίζουμε τον σβέρκο μας.
* Ποτέ δεν κηρύττουμε καθισμένοι στα σκαλιά του ιερού και σε καμία περίπτωση δεν ακουμπάμε το πόδι μας πάνω στη Βίβλο.
* Ο άρτος χρησιμεύει για τη Θεία Ευχαριστία όχι ως απεριτίφ που συνοδεύει το κρασί.
* Η παρότρυνση να χορέψει το ποίμνιο ήταν ενδιαφέρουσα, δεν χρειαζόταν όμως και να χορέψει γιάγκα γύρω από την εκκλησία.
* Τις σκάλες του άμβωνα τις κατεβαίνουμε κανονικά, όχι τσουλήθρα στο κάγκελο.
* Και τέλος, την λειτουργία την τελειώνουμε με "Αμήν", όχι με "Ολέ!"
* Α! Ναι!! Αυτός που καθόταν στην άκρη του ιερού και τον οποίο αποκαλέσατε "αδερφάρα" και "τραβεστί με μάξι" ήμουν εγώ!.
Ελπίζω αυτά τα λάθη να διορθωθούν την ερχόμενη Κυριακή.

Με τιμή,

Ο Αρχιεπίσκοπος.

Ελλάδα. On-shore Παράδεισος Εφοπλιστών

Ο Μύθος των «εκατοντάδων χιλιάδων» θέσεων εργασίας…

Για να τελειώνουμε με το παραμύθι της απασχόλησης των ελλήνων ναυτικών, για «χάρη» των οποίων από τη δεκαετία του ’60 απαλλάσσονται από τη φορολογία οι εφοπλιστές, ας δούμε και μερικά στοιχεία.

Οπως μας πληροφόρησε ο Γιώργος Δαούσης (πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων ΝΑΤ), ενώ έχουν καταργηθεί σχεδόν όλοι οι περιορισμοί, η σημαία ευκαιρίας είναι η κύρια προτίμηση των εφοπλιστών για να γλιτώνουν και τα λίγα παραπάνω ευρώ που θα κατέβαλλαν στους έλληνες ναυτικούς. Κι αυτό γίνεται ενώ οι συνθέσεις για τα ελληνικής σημαίας πλοία έχουν περιορίσει σε 5-7 άτομα τους απαραίτητους έλληνες ναυτικούς, των οποίων μάλιστα τις εισφορές στο ταμείο (ΝΑΤ) πληρώνει εξ ολοκλήρου το κράτος. Στην πράξη δε, οι εφοπλιστές κρατάνε Ελληνες μόνο τον πλοίαρχο και τον πρώτο μηχανικό κι αυτό επειδή τους έχουν (ακόμα) μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Τα μόνα πλοία που εισφέρουν στο ΝΑΤ είναι τα ακτοπλοϊκά, τα οποία βέβαια παίρνουν και γενναίες επιδοτήσεις που συνεχώς αυξάνονται ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται και τα -απελευθερωμένα πλέον- ναύλα. Τα ακτοπλοϊκά χρωστούσαν στο ΝΑΤ πάνω από 61 εκ. το 2008, ενώ με το «κλείσιμο» της ΔΑΝΕ, της ΝΕΛ και του Αγούδημου τα χρέη αυτά έχουν πολλαπλασιαστεί. Τα κρουαζιερόπλοια ελληνικής σημαίας έπρεπε επίσης να εισφέρουν στο ΝΑΤ, αλλά χρόνο με το χρόνο αλλάζουν κι αυτά σημαία, ενώ χρωστούν ακόμα τις εισφορές τους. Τα 4 ελληνικής σημαίας πλοία του Λούη, που στο μεταξύ αλλάζουν «εθνικότητα», χρωστάνε εισφορές τριών χρόνων. Από τα ελληνόκτητα 5.000 ποντοπόρα πλοία μόνο 800 απομένουν με ελληνική σημαία και συνεχώς μειώνονται. Πάντοτε, τέλος, κρατάνε έναν αριθμό πλοίων με ελληνική σημαία για διάφορους δικούς τους λόγους (π.χ. τα ναυλοσύμφωνα) και φυσικά όχι για να βοηθήσουν τη μητέρα πατρίδα.

Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο 19.000 έλληνες εν ενεργεία ναυτικοί, ενώ το 2008 ήταν 35.000 και το 1980 100.000. Οι συνταξιούχοι είναι 70.000. Το δε ελληνικό κράτος επιδοτεί πλέον το ΝΑΤ με 1,1 δισ. ετησίως. Το γραφείο ευρέσεως εργασίας ναυτικών υπάρχει για τους έλληνες ναυτικούς μόνο σαν ανέκδοτο.

Προς τι, λοιπόν, τα παρακάλια των υπουργών Εμπορικής Ναυτιλίας και Οικονομικών στο εφοπλιστικό λόμπι; Κι αν ο πρωθυπουργός στην αρχή, όταν «δεν χρωστούσε» ακόμη σε κανέναν, κατάργησε το αμαρτωλό «υπουργείο της παναμέζικης σημαίας», εν τούτοις ήδη έκανε ένα βήμα πίσω, εκχωρώντας τις αρμοδιότητες της ποντοπόρας ναυτιλίας στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Απόφαση που η Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών χαιρέτησε «σαν την πρώτη νίκη στη μάχη που δεν έχει ακόμα τελειώσει»

Από το roides

Δραχμή;

Αν η κατάρρευση του ευρώ είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και δεδομένου ότι το ισχυρό ευρώ συνθλίβει την ασθενική ελληνική οικονομία, μήπως ήρθε η ώρα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα; Επιστρέψτε μου να απαντήσω άμεσα και κατηγορηματικά: Όχι, δεν έχει έρθει αυτή η ώρα! Και δεν θα έρθει όσο υπάρχει το ευρώ.

Ας εξηγηθώ. Στις δύσκολες αυτές ώρες καλούμαστε να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα: Πρώτον, τι θέλουμε να συμβεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Δεύτερον, τι πρέπει να κάνουμε εμείς, εδώ στην Ελλάδα, δεδομένων όχι αυτών που θέλουμε να γίνουν στην Ευρώπη αλλά δεδομένων αυτών που γίνονται. Αυτά τα δύο καίρια ερωτήματα πρέπει να τα απαντήσουμε ξεχωριστά.

Τι θέλουμε για την Ευρώπη;

Να μην καταρρεύσει το ευρώ, είναι η απάντησή μου. Πρόκειται για μια απάντηση ανεξάρτητη του κατά πόσον θεωρούμε ότι το ευρώ έπρεπε ή όχι να έχει δημιουργηθεί. Πάγια θέση μου ήταν ότι το ευρώ χτίστηκε σε σαθρές βάσεις. Ότι ήταν λάθος μέγιστο η δόμησή του. Ότι, δεδομένης της αρχιτεκτονικής του, δεν έπρεπε να είχε εισέλθει η Ελλάδα σε αυτό. Ούτε και καμία άλλη χώρα (πλην της Γερμανίας και της Ολλανδίας). Άλλο όμως αυτό και άλλο το τι θέλουμε τώρα που το ευρώ υπάρχει και οι χώρες μας βρίσκονται εντός της ευρωζώνης. Μετά από δέκα και πλέον χρόνια συμμετοχής σε αυτό, η κατάρρευση του ευρώ θα επιφέρει μεγάλα δεινά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Πιο συγκεκριμένα, η κατάργηση του κοινού νομίσματος θα οδηγήσει στο σπάσιμο του γαλλο-γερμανικού άξονα καθώς το Βερολίνο δεν θα δεχθεί ξανά να δέσει νομισματικά την γερμανική οικονομία με ελλειμματικές οικονομίες. Το Παρίσι θα βρεθεί λοιπόν από την απέναντι όχθη του Ρήνου, αναγκασμένο να προβεί σε μια λατινική νομισματική ένωση με την Ιταλία και την Ισπανία. Ο θάνατος του γαλλο-γερμανικού άξονα θα σημάνει, ουσιαστικά, το τέλος της ευρωπαϊκής ενοποίησης καθώς η Γερμανία θα στραφεί προς (α) τις υπόλοιπες πλεονασματικές χώρες της τέως ευρωζώνης (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία) και (β) στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης των οποίων οι οικονομίες έχουν δεθεί στο άρμα της Γερμανικής βιομηχανίας (Πολωνία, Σλοβακία, Τσεχία, Εστονία). Το κόστος για αυτή την νέα ζώνη του μάρκου θα είναι μια βαθειά ύφεση καθώς το νέο μάρκο (το κοινό νόμισμα αυτής της νέας ένωσης που θα ξεκινά από τον Ρήνο και θα αγγίζει την τέως Σοβιετία) θα ανατιμηθεί και η Γερμανική βιομηχανία θα χάσει σημαντικό μέρος των εξαγωγών της προς την Κίνα και την υπόλοιπη τέως ευρωζώνη. Παράλληλα, το νόμισμα της νέας λατινικής ένωσης, αλλά και λοιπών χωρών (όπως η Ελλάδα) που μπορεί να μείνουν εκτός των νέων κοινών νομισμάτων, θα υποτιμάται συνεχώς με αποτέλεσμα από την μία μεριά να σταθεροποιηθεί η ανταγωνιστικότητα των οικονομιών αυτών (σε σχέση με την Γερμανία) αλλά με κόστος τον μεγάλο πληθωρισμό που θα συνδυάζεται με πεισματικά υψηλά επίπεδα ανεργίας (τον λεγόμενο στασιμοπληθωρισμό). Εν συντομία, η Ευρώπη θα μπει σε πολιτικές και οικονομικές περιπέτειες που θα κάνουν την παρούσα να μοιάζει υποφερτή. Σε μια εποχή όπου η ανεργία θα πλήττει τον Γερμανική ζωτικό χώρο και ο στασιμοπληθωρισμός την υπόλοιπη Ευρώπη, ο έως τώρα πολιτικά σταθεροποιητικός παράγοντας, ο Γαλλο-γερμανικός άξονας, θα αποτελεί παρελθόν. Με δεδομένο μάλιστα τον υφεσιακό αντίκτυπο που θα έχει αυτή η εξέλιξη στην παγκόσμια οικονομία, ο θάνατος του ευρώ θα σπρώξει στην οικουμένη σε μια βαθειά Παγκόσμια Ύφεση. Το πάθημα της δεκαετίας του '30 δεν θα μας έχει γίνει μάθημα.

Θα μου πείτε; Αφού πεθαίνει το ευρώ (όπως είπα εξ αρχής), τι μπορεί να γίνει; Επειδή σας έχω κουράσει πολλές φορές με την απάντησή μου επ' αυτού, δεν θα το κάνω άλλη μία φορά. Θα πω μόνο ότι μοναδική λύση είναι η έκδοση από την ΕΚΤ ομολόγων (στο όνομα μόνο της ΕΚΤ) με τον διττό σκοπό: (α) της εξυπηρέτησης του μεγαλύτερου ποσοστού χρέους της ευρωζώνης και (β) την συγχρηματοδότησης, από κοινού με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ενός αναπτυξιακού New Deal για ολόκληρη την Ευρώπη. Ίσως, πράγματι, να είναι πολύ αργά πια για κάτι τέτοιο. Όμως, μπροστά στο φάσμα μίας νέας δεκαετίας του '30, αξίζει τον κόπο η προσπάθεια.

Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα;

Στην πρώτη περίπτωση (ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων) το να σπάσεις την σταθερή ισοτιμία (το peg), όπως έκανε η Αργεντινή μετά την δική της στάση πληρωμών, είναι απλή υπόθεση. Απλώς ανακοινώνεις ότι η σταθερή αυτή ισοτιμία σπάει και γίνεται μεταβλητή βάσει της ζήτησης και της προσφοράς του κάθε (ήδη υπάρχοντος) διαφορετικού νομίσματος. Στην Αργεντινή, π.χ., οι πολίτες είχαν στις τσέπες τους πέσος. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι εκεί που το κάθε πέσος ισοδυναμούσε, σταθερά, με ένα δολάριο, ξάφνου ισοδυναμούσε με λιγότερο από ένα δολάριο (υποτίμηση) και μάλιστα η αξία του, σε δολάρια, μειωνόταν συνεχώς. Στην Ελλάδα όμως δεν έχουμε δικό μας νόμισμα σε σταθερή ισοτιμία με κάποιο ξένο. Οι έλληνες έχουν στην τσέπη τους, στα σεντούκια τους, στις καταψύξεις τους (όπου, μου λένε, κρύβουν ό,τι έχει μείνει από τις οικονομίες τους), ξένο νόμισμα - ευρώ. Η δημιουργία νέου εθνικού νομίσματος (όσο το 'ξένο' ευρώ εξακολουθεί να υπάρχει), σε αυτή την περίπτωση, θα είναι καταστροφική. Γιατί;

Με μεγάλα ποσά σε ευρώ να κυκλοφορούν ήδη στην αγορά, και ακόμη μεγαλύτερα να έχουν αποθηκευτεί εκτός τραπεζών στα διαφόρων ειδών σεντούκια ανά την επικράτεια και σε ξένους λογαριασμούς στο εξωτερικό, η έκδοση νέου νομίσματος θα δημιουργήσει μια διπλή, διαιρεμένη οικονομία. Από την μία θα έχουμε τις περισσότερες αποταμιεύσεις σε ευρώ. Από την άλλη θα έχουμε τους μισθούς και τις συντάξεις να βγαίνουν από τα ΑΤΜ των τραπεζών σε δραχμές. Με το που θα εισπράττονται, οι πολίτες θα προσπαθούν να ανταλλάσσουν τις δραχμές σε ευρώ, γνωρίζοντας ότι σε μερικές ώρες οι δραχμές τους θα υποτιμηθούν. Έτσι, θα έχουμε δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση σε ευρώ, και οι οποίοι θα εγκλωβιστούν σε μια τριτοκοσμική Ελλάδα. Και την Ελλάδα που έχουν πρόσβαση σε ευρώ η εξουσία των οποίων θα είναι μεγάλη επί των υπόλοιπων. Για να νοικιάσεις ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα θα πρέπει να έχεις ευρώ. Για να στείλεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο, το ίδιο. Πολλοί έμποροι θα εμπορεύονται μόνο σε ευρώ ή θα ζητούν "τοκογλυφικά" ποσά σε δραχμές. Όμως οι μισθοί και οι συντάξεις θα παρέχονται σε δραχμές. Εν πολλοίς, η Ελλάδα θα θυμίζει την Τουρκία της δεκαετίας του '80 όπου η διττή οικονομία (μία για τους εξαθλιωμένους 'ανατολίτες' που λειτουργούσε με ντόπιο νόμισμα και μία για τους 'εξευρωπαϊσμένους' πολίτες που χρησιμοποιούσαν μάρκα, φράγκα και δολάρια) δεν επέτρεπε την ανάπτυξη παρά μόνο ενίσχυε την ανισότητα και την υποανάπτυξη.

Τι κάνουμε λοιπόν;

Πρώτον, δεν συζητάμε την επιστροφή στην δραχμή όσο το ευρώ υφίσταται αλλού. (Αν το ευρώ πεθάνει, και το σκεπάσει η ταφόπλακα, τότε η δημιουργία ενός νέου νομίσματος θα είναι εύκολη υπόθεση.) Δεύτερον, δεν αποδεχόμαστε τις πολιτικές της ΕΕ που αποτελούν τον βασικό λόγο που το ευρώ σήμερα πεθαίνει. Λέμε το μεγάλο όχι στις ανοησίες της 26ης Οκτωβρίου επειδή μόνο έτσι μπορούμε να συμβάλουμε στην διάσωση του ευρώ. Τρίτον, ξεκινάμε συζητήσεις με την Ιταλία και την Ισπανία για μια πιθανή νομισματική ενοποίηση μαζί τους στην περίπτωση αποχώρησης των πλεονασματικών χωρών από την ευρωζώνη, και κατάργηση του ευρώ. Τέταρτον, εγκαλούμε τόσο τον κ. Παπανδρέου (ο οποίος έθεσε το ερώτημα με στόχο την προσωπική του πολιτική επιβίωση) όσο και τον κ. Παπαδήμο (ο οποίος δίνει συνέχεια στο έγκλημα Παπανδρέου για να εμπεδώσει την δική του κυριαρχία επί του νέου κυβερνητικού εξαμβλώματος) για το γεγονός ότι επένδυσαν σε μια φιλολογία για το αν θα καταφέρει η Ελλάδα να μείνει εντός της ευρωζώνης. Μια φιλολογία που μειώνει ακόμα περισσότερο τις αντιστάσεις του ανοσοποιητικού συστήματος του ευρώ.

Απόσπασμα από άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη