(.......)Ο Γιώργος και οι άνθρωποι του πίστευαν ακράδαντα ότι έφεραν στη χώρα μια λυτρωτική συμφωνία από την Ευρώπη και τούς ήταν εντελώς αδύνατο να κατανοήσουν τις ολοκληρωτικές αρνήσεις και τις μαζικές αντιδράσεις σ’ αυτήν. Επανήλθαν στη θεωρία τού αόρατου εχθρού που μπλόκαρε κάθε λύση για τη χώρα και ξεσήκωνε τυφλά τον κόσμο. Δεν εγνώριζαν την ταυτότητα του, μπορούσαν όμως να διακρίνουν τα «πλοκάμια» του. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θεωρήθηκαν ο βασικός μοχλός υλοποίησης του υποχθόνιου σχεδίου. Η ξαφνική στροφή τους εναντίον του Γιώργου, η «αγιοποίηση» του Σαμαρά, το καθημερινό σφυροκόπημα της κυβερνητικής πολιτικής, η υποστήριξη των καταλήψεων, η υποδαύλιση του κινήματος «δεν πληρώνω» και της διάλυσης των παρελάσεων, θεωρήθηκαν ολοφάνερες αποδείξεις του ρόλου τους. Εφημερίδες «της παράταξης» που άρχισαν ξαφνικά να ζητούν εκλογές ή κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, πρώην «φιλικά» κανάλια που άρχισαν να «χτυπούν τον Γιώργο σα χταπόδι», δημιούργησαν στο Μαξίμου την πεποίθηση ότι έχει εξαπολυθεί η τελική επίθεση τού αόρατου εχθρού. Κι επειδή από μόνα τους τα ΜΜΕ δεν θα μπορούσαν να σηκώσουν με επάρκεια μια ολόκληρη συνωμοσία, ανακαλύφθηκε ο δεύτερος πυλώνας. Οι τραπεζίτες. Αυτός ο πυλώνας εφευρέθηκε δια της εις άτοπον απαγωγής: «Τίνος τα συμφέροντα βλάπτονται από τη συμφωνία για κούρεμα 50%, την οποία τα ΜΜΕ χτυπούν αλύπητα με πρόσχημα την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας; Τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Ε τότε, οι τραπεζίτες είναι πίσω από τον πόλεμο.» Ποιοί τραπεζίτες; Οι Έλληνες, οι ξένοι, όλοι μαζί; Κανένας δεν μπορούσε να απαντήσει, όμως το επιτελείο ήταν σίγουρο ότι ο Γιώργος βρισκόταν μπροστά σε μια αδυσώπητη επίθεση της συμμαχίας των τραπεζιτών και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ.
Αυτή η απλουστευτική και ανόητη συνωμοσιοκρατία ενός συστήματος που είχε χάσει κάθε επαφή με τον κόσμο, ήταν η βάση πάνω στην οποία πάτησαν ορισμένες από τις πιο παλαβές και καταστροφικές αποφάσεις του Παπανδρέου, όπως το δημοψήφισμα ή οι επιλογές του Κακλαμάνη και τού Πετσάλνικου για την πρωθυπουργία. Για τους πιστούς Παπανδρεϊκούς που είχαν καθημερινή εσωτερική ενημέρωση, το δημοψήφισμα ήταν «η επαναφορά μέσω του λαού της δημοκρατικής νομιμότητας που είχε διαταραχτεί από τον πόλεμο της διαπλοκής». Η συστηματική άρνηση επί τέσσερις μέρες τού συστήματος Παπανδρέου να προτείνει την πρωθυπουργία στον Παπαδήμο, ήταν «άρνηση του Γιώργου να παραδώσει την εξουσία κατ’ ευθείαν στους τραπεζίτες». Όταν για ένα πεντάωρο πιεζόταν ο Απόστολος Κακλαμάνης να γίνει πρωθυπουργός, άνθρωπος του Μαξίμου βολιδοσκόπησε τη ΝΔ με το ακόλουθο απίστευτο σκεπτικό: «Να αναλάβει ο Απόστολος που πάντα ήταν εναντίον της διαπλοκής των ΜΜΕ, για να τελειώσουμε μια και καλή μαζί τους. Διαφορετικά, τον Γιώργο τον φάγανε σε δυο χρόνια, τον Σαμαρά θα τον φάνε σε έξι μήνες». Κι όταν ο προσεκτικός Απόστολος Κακλαμάνης αρνήθηκε, επιλέχτηκε ο Πετσάλνικος με το επίσης απίστευτο σκεπτικό, «δεν έχει τόση σημασία ποιός αναλαμβάνει, αλλά ποιός δεν αναλαμβάνει».
Φυσικά, πίσω και γύρω από όλα τούτα, ήταν η προσπάθεια ενός συστήματος να υπερασπιστεί την κυρίαρχη θέση του Παπανδρέου. Όμως, φτιαχτά ψευτο-ιδεολογικά επιχρίσματα και τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά θεωρίες συνωμοσίας, δεν αρκούν για διατηρήσουν μια πολιτική ηγεμονία που παραπαίει. Σε μερικά χρόνια όλα τούτα θα αποσαφηνιστούν. Αν τώρα ανοίγω τον ασκό του Αιόλου, το κάνω διότι την ουρά αυτού του οικοδομήματος που περίγραψα, θα την ξαναδούμε σύντομα και πολύ πιο καθαρά. Αν και όταν θα τεθεί θέμα για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, τού τελευταίου προπύργιου του Παπανδρέου, το σύστημα του έχει ήδη έτοιμη την πολεμική του πλατφόρμα: «Οι τραπεζίτες και τα ΜΜΕ κατάφεραν να φάνε τον Γιώργο από την κυβέρνηση. Τώρα πάνε να τον φάνε και από το ΠΑΣΟΚ, για να τα αλώσουν όλα. Πάνω από το πτώμα μας...»
Απόσπασμα από άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου