Θα σας ομολογήσω όμως τρεις εξαιρέσεις.
Η πρώτη είναι ο Παναθηναϊκός, για λόγους που, φαντάζομαι, όλοι οι αναγνώστες μου κατανοούν.
Η δεύτερη εξαίρεση είναι η Θάτσερ. Αφού διαπίστωσε ότι ο Χεζελτίν και οι λοιποί τής την είχαν στημένη, παραιτήθηκε, αν και είχε επικρατήσει στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών. Αμέσως μετά, σκυλί μαύρο, πήγε στη Βουλή και έκανε πλάκα στους Εργατικούς, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Σκληρή, αξιοπρεπής και γενναία μέχρι τέλους. Δεν σου επέτρεπε να τη συμπονέσεις.
Έρχομαι τώρα και στην τρίτη περίπτωση εξαίρεσης. Στον Γιώργο Παπανδρέου. Το βράδυ της «ψήφου εμπιστοσύνης» για την αποχώρησή του, μετά την αμήχανη και γεμάτη παράπονο ομιλία-απολογισμός, ήμουν έτοιμος να του συμπαρασταθώ και να τον συμπονέσω. Εγώ που ποτέ δεν τον ψήφισα και δεν τον πίστεψα πολιτικά. Κατανοούσα ότι ήταν πικραμένος, ίσως αηδιασμένος, με όλα αυτά τα «ανθρωπάκια» που τον άδειαζαν. Ποιον, αυτόν! Τον νόμιμο κληρονόμο του κινήματος. Αλλά τι να κάνουμε; Δεν γράφουμε πάντα εμείς το σενάριο του τέλους. Όμως, εβδομάδες μετά, φαίνεται ότι ο Γιώργος δεν βλέπει ακόμη τέλος. Έτσι μου χαλάει το δικό μου σενάριο συμπάθειας και συμπαράστασης. Αφού έκανε, μία ακόμη φορά, τα τρελά του μέχρι τον ορισμό του Παπαδήμου, έχει οχυρωθεί στην Ιπποκράτους, κάνει επαφές και υπολογισμούς, ελπίζει στην παραμονή του.
Άκουσέ με, Γιώργο! Καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι. Χάνεις μια μεγάλη οικογενειακή κληρονομιά. Στον καθέναν μας θα την έδινε αυτό. Ήσουν άτυχος αλλά και απερίσκεπτος. Είναι αλήθεια πως αλλιώς τα περίμενες κι αλλιώς τα βρήκες. Αλλά, επίτρεψέ μου, ήσουν απελπιστικά αργός και λίγος, σε σχέση με το μέγεθος και τις απαιτήσεις της κατάστασης. Ξέρω ότι σκέφτεσαι, ακόμη και τώρα, τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά. Δεν είπες γρήγορα την αλήθεια. Γιατί να ’χεις πει το «λεφτά υπάρχουν»; Αν είχες πιο ικανή ομάδα. Ναι, αλλά εσύ διάλεξες την αυλή των «κηπουρών». Αντί για ομάδα πολέμου, έστησες κολεγιακή θεατρική ομάδα. Μάλλον έτσι όμως είχες μάθει να πορεύεσαι. Σπατάλησες και το χαρτί της αποδοχής σου από τους ξένους με το «νταηλίκι» του δημοψηφίσματος. Πήγες να μας βάλεις σε νέες περιπέτειες και αυτούς τους εκνεύρισες. Δεν σε εμπιστεύονται πια. Σε σχόλασαν. Μπερδεύτηκες. Δεν ήταν η μεγάλη κίνηση ματ. Άλλο το ίδιο επώνυμο και η δεκαετία του ’80 κι άλλο Γιώργος και σήμερα. Τώρα, ξέρω, σκέφτεσαι ότι μπορεί και να μην είχε ακόμη χαθεί η παρτίδα. Είναι δύσκολο. Μάλλον αδύνατον. Κοιτάζεις τους «δικούς σου» στα μάτια και βλέπεις ότι δεν σε υπολογίζουν. Τους είσαι βάρος και αυτοί θέλουν να πλασαριστούν στις νέες εξελίξεις. Σε είδαν ξέπνοο, κουρασμένο, νικημένο ήδη από το βράδυ της συνεδρίασης της κοινοβουλευτικής. Κατάλαβαν ότι δεν ήσουν πια αρχηγός αγέλης. Έχουν ένστικτα.
Πώς τούμπαραν τα πράγματα μέσα σε δύο χρόνια! Από τον θρίαμβο του ’09, στην κατακραυγή ’11! Ξέρω πως ο νους σου πάει και πιο πίσω. Ναι, δεν φέρθηκες σωστά σαν αντιπολίτευση. Ξέρεις, μοιάζετε οι δυο σας. Με τον Κώστα εννοώ. Κληρονόμοι μεγάλων δυναστειών, αλλά με μαλακούς ώμους. Έπρεπε να το είχατε δει διαφορετικά το πράγμα από 2007. Την εποχή που άλλαζε. Τη μεγάλη ρήξη που είχε ανάγκη ο τόπος. Το μεγάλο μεταρρυθμιστικό «πραξικόπημα», που θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει. Αδειάζοντας τις σαβούρες του παρελθόντος, οροθετώντας τους νέους σχηματισμούς, απελευθερώνοντας φρέσκες, υγιείς δυνάμεις. Αλλά με το «αν» δεν γράφεται η ιστορία. Άλλωστε, μάλλον, δεν ήταν στη φύση σας – για να είμαι κομψός. Ξέρω ότι χαίρεσαι που βλέπεις τα μπλεξίματα του Σαμαρά. Την έχει δύσκολα, όντως. Μέσα σε έναν μήνα αναγκάστηκε να κάνει ό,τι δεν είχε φανταστεί ποτέ του. Έχει και το θέμα της υπογραφής. Οι ταλαιπωρημένοι πολίτες γνωρίζουν ότι δεν αποτελεί λύση. Άλλωστε είναι τόσο ρευστά τα πράγματα. Θα ζήσουμε ακόμη κάποιες οδυνηρές παρενθέσεις μέχρι να ενταφιάσουμε το πτώμα της μεταπολίτευσης και να δούμε φως. Κουράγιο, Γιώργο! Προσπάθησες, αλλά, να, καμιά φορά μας ξεπερνούν οι καταστάσεις. Πάρ’ το απόφαση και αποχώρησε με αξιοπρέπεια.
Του Θανάση Σκόκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου