Οι ενάρετες μεγάλες επιχειρήσεις που πληρώνουν τους φόρους τους...

Αφού τελειώσανε με τον υπ αριθμ. 1 εχθρό του λαού τους δημοσίους υπαλλήλους, είναι αλήθεια ότι το παλεύανε για κάμποσα χρόνια μέχρι να τους ξεπαστρέψουν, τα όπλα στράφηκαν και στον υπ αριθμ. 2 εχθρό, τους μικροεπαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες. Η υψηλή φορολογία που θα τους επιβληθεί με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, είναι σίγουρο ότι θα σβήσει και τα τελευταία υπολείμματα από δαύτους, με ταχύτητα τέτοια, που οι εισαγωγείς λουκέτων δεν θα μπορούν να προλάβουν τη ζήτηση.

Για μεν τους πρώτους τα αμαρτήματα πολλά και πολυπαινεμένα, για δε τους δεύτερους, ένα, αλλά ασυγχώρητο, η φοροδιαφυγή. Τόσο στη μια περίπτωση, όσο και στην άλλη, αρωγοί, οι παραχαράκτες των αριθμών, οι ζογκλέρ της επιστημονικής παραπληροφόρησης και διαστροφής. Τεράστιο το κράτος από τη μιά, τεράστια η φοροδιαφυγή από την άλλη. Και σ' όλο το πλάνο πανταχού απών, ο υπ αριθμ, 3 εχθρός, το μεγάλο κεφάλαιο, οι πολυεθνικές, οι εφοπλιστές και τα λοιπά καλόπαιδα.

Αν μη τι άλλο, το θέμα είναι αισθητικό. Ανάμεσα στον αξύριστο, βρωμιάρη μπογιατζή και στον ντυμένο στην “πένα στο καντίνι” μεγαλοπαπάρα, αν σου ζητηθεί να υποδείξεις τον απατεώνα, το δάχτυλο ασυναίσθητα θα σταθεί στον πρώτο.

Πολύ ιδρώτας έπεσε τον τελευταίο καιρό για να στοιχειοθετηθεί η συμβολή των μικρών στο ομολογουμένως μεγάλο έλλειμμα κρατικών εσόδων από τη φορολογία. Αν οι μεγάλοι φοροδιαφεύγουν κατά τι, (βάζοντας στην άκρη τις “νόμιμες” φοροαπαλλαγές), οι μικροί φοροδιαφεύγουν κατά τι περισσότερο, για το λόγο ότι είναι πολλοί περισσότεροι. Στη λογική αυτή, φτάνει η απλή αναφορά στην αριθμητική πλειοψηφία που συγκροτεί μια κατηγορία, για να απαλειφθούν από την εξίσωση τα ποσά που κάθε μια κατηγορία αποκρύπτει, ωσάν η μέση φοροδιαφυγή των μικρών να είναι ίδια με τη μέση φοροδιαφυγή, (νόμιμη και παράνομη), των μεγάλων.

Έτσι, το πρόβλημα εντοπίστηκε, φυσικά με την επιστράτευση στοιχείων επί στοιχείων, και κομψών γραφικών παραστάσεων, επί ακόμα κομψότερων τοιούτων, στο μεγάλο αριθμό αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών και μικροεπιχειρηματιών, σε αντίθεση με τις προοδευμένες χώρες όπου η τάξη αυτή εμφανίζεται σημαντικά συρρικνωμένη, προς όφελος των μεγαλύτερων, φορολογικά ενάρετων επιχειρήσεων. Η συσχέτιση λοιπόν, όπως εξ υπονοείται της φοροδιαφυγής με την ύπαρξη μικρών επιχειρήσεων δεν διαφέρει και πολύ από την συσχέτιση, της μείωσης των γεννήσεων στη Γερμανία κάποια εποχή με τη μείωση του πληθυσμού των πελαργών. Το παράδειγμα αυτό, που, εκ των πραγμάτων, παραπέμπει στο συμπέρασμα ότι τα μωρά τα φέρνουν οι πελαργοί, διδάσκεται σε όλα τα τμήματα στατιστικής για να δείξει πόσο φαιδρά αποτελέσματα μπορεί να παράξει η ανόητη χρήση της στατιστικής και της συσχέτισης παράταιρων αριθμών.

Μπορεί στην Ελλάδα το χόμπι της παρακολούθησης των κινήσεων των μεγάλων επιχειρήσεων και πολυεθνικών που αλωνίζουν στη χώρα μας να μην είναι διαδεδομένο, γιαυτό άλλωστε και αλωνίζουν, είναι όμως, και με το παραπάνω στις χώρες στις οποίες πασχίζουμε να μοιάσουμε, ιδίως στην Αμερική και το Μεγάλο Βασίλειο.

Δημοσιεύματα τις τελευταίες μέρες από το Reuters, BBC, Guardian, Sunday Times, κλπ έφεραν στο φως τα έργα και ημέρες της αρετής των μεγάλων πολυεθνικών.

Η E-Bay, σύμφωνα με τη Sunday Times, βρέθηκε να καταβάλει στο ΗΒ για το 2010, φόρο 1.2 εκ. λιρών σε σύνολο πωλήσεων 800 εκ. Θεωρώντας ότι δουλεύει με ένα ποσοστό κέρδους 23%, το κέρδος της στο ΗΒ θα έπρεπε να ήταν γύρω στα 181 εκ., ποσό που αντιστοιχεί σε φόρο 51 εκ. Αντ' αυτού πλήρωσε μόνο 1.2 εκ.

Τα Starbucks, σύμφωνα με το Reuters, σε διάστημα 14 ετών πλήρωσαν στο ΗΒ φόρο 8.6 εκ λιρών. Τον περασμένο χρόνο είχαν πωλήσεις στο ΗΒ 400 εκ λίρες, αλλά ο φόρος που κατέβαλαν ήταν 0. Από το 1998 δε που λειτουργούν στο ΗΒ, για συνολικές πωλήσεις πάνω από 3 δις πλήρωσαν φόρο λιγότερο από 1% επί των κερδών.

Το Facebook πλήρωσε τον προηγούμενο χρόνο στο ΗΒ φόρο 238,000 λίρες για πωλήσεις 20.4 εκ λιρών. Και τούτο, λόγω μεταφοράς μέρους του εισοδήματος στην Ιρλανδία, όπου οι φόροι είναι χαμηλότεροι.

Σύμφωνα με τον Guardian, το Amazon τα τελευταία τρία χρόνια έκανε πωλήσεις 7.6 δις στο ΗΒ, για να πληρώσει μηδενικό φόρο. Ο λόγος είναι ότι η εταιρία είχε μεταφέρει τα κεντρικά της γραφεία στο Λουξεμβούργο, όπως έκανε προσφάτως και η δική μας η ΦΑΓΕ. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πωλήσεις που κάνει η Amazon Αγγλίας πληρώνονται στο Λουξεμβούργο, όπου και φορολογούνται με χαμηλό συντελεστή.

Η Google έχει τα κεντρικά της στο Δουβλίνο, και ο φόρος που πλήρωσε αυτό το χρόνο στο ΗΒ για έσοδα 400 εκ ήταν μόνο 6 εκ.

Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι οι περιπτώσεις αυτές στο ΗΒ δεν είναι μοναδικές και δακτυλοδεικτούμενες. Μιας και βρήκε το δρόμο η μια, δεν υπάρχει λόγος να μην το κάνουν και οι άλλες. Και φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να αποκλείουμε το γεγονός ότι τον δρόμο αυτό της αρετής δεν τον έχουν ανακαλύψει και εταιρίες που δραστηριοποιούνται σε άλλες χώρες, όπως και στη δική μας.

Πριν σημάνει λοιπόν επίθεση στη μικροεπιχειρηματικότητα, ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο και στη μεγαλοεπιχειρηματικότητα, χωρίς πειραγμένα στοιχεία και εσκεμμένες παραλείψεις.

Η Vodafone, κλήθηκε να πληρώσει πρόστιμο 76 εκ ευρώ για τις γνωστές υποκλοπές. Το πλήρωσε; Όχι φυσικά. Το πρόστιμο αυτόακυρώθηκε μετά τιμών και επαίνων από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου το 2010...

Τηλε...δούλοι

Στο μέλλον, ο ιστορικός που θα καλεστεί να γράψει για την εποχή που ζούμε, θα αφιερώσει ένα τεράστιο κεφάλαιο στην κατηγορία ανθρώπων, που θα μπορούσαν άνετα να ονομαστούν τηλεδούλοι.

Εδώ και 3 χρόνια, ένας ολόκληρος λαός, παρακολουθεί από την τηλεόραση να τον δολοφονούν χωρίς να αντιδράει. Χρόνια τώρα παρακολουθεί ένα θέαμα που ακόμα και ο Όργουελ θα αδυνατούσε να φανταστεί.

Οι τηλεκανίβαλοι της ενημέρωσης, με τους τεράστιους μισθούς και τις καταθέσεις, προσπαθούν κάθε βράδι, στην ζώνη των ζόμπι, να πείσουν έναν ολόκληρο λαό, πως μπορεί και πρέπει να ζήσει με αέρα κοπανιστό, μάλιστα και μολυσμένο, όταν οι ίδιοι πληρώνονται αδρά για να υπηρετήσουν την παράνοια των φασιστοτοκογλύφων του πλανήτη. Το περίεργο όμως δεν είναι αυτό, στο τέλος, αυτή ήταν πάντα η δουλειά τους, αυτό έκαναν πάντα. Το περίεργο είναι πως ένας ολόκληρος λαός κάθεται και τους ακούει.

Κάθε βράδι η ζώνη των ζόμπι, εξαπολύει φόβο, τρόμο και απόγνωση στους τηλεδούλους. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως η χώρα, αλλά και ο πλανήτης, έχει χωριστεί σε δυο μεγάλες κατηγορίες ανθρώπων. Τους τηλεκανίβαλους και τους τηλεδούλους. Φυσικά αυτή η τηλεμάχη, σκοπό έχει να σώσει μια 3η κατηγορία, τους απατεώνες του κόσμου. Μια διεφθαρμένη πολιτικοοικονομικοπνευματική ελίτ. Μια ολιγαρχία που τρέφεται με το αίμα της ανθρωπότητας.

Αιώνες τώρα, άλλοτε με σπαθιά, άλλοτε με σκοταδισμό και πάντα με τον φόβο, κρατάνε την ανθρωπότητα μέσα σε πνευματικές φυλακές, τρέμοντας τον ελεύθερο άνθρωπο, που θα σήμαινε αυτόματα το τέλος της κυριαρχίας τους.

Οι μύθοι του Ηροδότου που τελικά δεν ήταν μύθοι

Ο κατάλογος των «τερατολογιών του Ηροδότου», που έκαναν τους νεότερους ιστορικούς να μειδιούν ειρωνικά, είναι μακρός. Γνωστότερη- και σημαντικότερη για την ιστορία μας - η απαρίθμηση των Περσών του Ξέρξη: ήταν 1.500.000 οι αντίπαλοι των 300 του Λεωνίδα ή... 100.000; Μάλλον απίθανο να βρεθεί ποτέ έγκυρη απάντηση στο ερώτημα, αλλά για πολλά άλλα ρηθέντα υπό του ιδίου έχουν αρχίσει να προκύπτουν συγκλονιστικές επιβεβαιώσεις.

Οι μούμιες

Η πρώτη αφορούσε το θέμα των μουμιοποιήσεων: οι φοιτητές Ιατρικής των πρώτων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων θεωρούσαν ανέκδοτο το ότι «στην Αίγυπτο υπήρχαν τρεις μέθοδοι μουμιοποίησης, ανάλογα με το βαλάντιο των συγγενών του νεκρού». Όπως όμως απέδειξαν οι κατοπινές «εισαγωγές» μουμιών από τους γάλλους, γερμανούς και άγγλους αιγυπτιολόγους, ο Ηρόδοτος είχε δίκιο.

Τα «μυρμήγκια» του χρυσού
Ανέκδοτο επίσης θεωρούσαν τη διήγησή του για το πώς ο Δαρείος αβγάτιζε τον χρυσό στο θησαυροφυλάκιό του: στα βουνά του σημερινού Πακιστάν, έλεγε,
«γιγάντια μυρμήγκια με γούνα, μεγέθους λίγο μικρότερου από σκύλου, εξορύσσουν το χρυσάφι»! Είναι δυνατόν να πιστέψεις κάτι τέτοιο; Κι όμως. Όπως ανακάλυψε το 1996 ο γάλλος εθνολόγος Μισέλ Πεϊσέλ (Μichel Ρeissel), η φυλή Μινάρο του υψιπέδου Ντανσάρ συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αντλεί χρυσό με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο ανακάλυψαν και αμερικανοί στρατιωτικοί όταν είδαν πακιστανούς στρατιώτες να επιστρέφουν από περιπολίες με τις χούφτες γεμάτες χρυσόσκονη. Ποιο ήταν το μυστικό; Μαρμότες! Αυτοί οι «υπερμεγέθεις σκίουροι» είχαν τις φωλιές τους σε κοιτάσματα χρυσού και συχνά-πυκνά τις... καθάριζαν. Εκείνο που θα είχε δικαιώσει τον Ηρόδοτο από αιώνες θα ήταν μια καλύτερη γνώση των ιστορικών για τη γλώσσα των Περσών: ονόμαζαν τις μαρμότες «μυρμήγκια του βουνού»!

Οι Αμαζόνες

Πανάρχαιο «ιστορικό ανέκδοτο» ήταν επίσης η περιγραφή των Αμαζόνων. Αλλά... αν δεν υπήρξαν ποτέ, γιατί οι Ελληνες είχαν τέτοια εμμονή με την «Αμαζονομαχία»; Τελικά τον Οκτώβριο του 1994 το περιοδικό «Νational Geographic»κυκλοφόρησε με κύριο θέμα μια μούμια, που βρήκε η επικεφαλής ερευνών του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας του Νοβοσιμπίρσκ Ναταλία Πόλοσμακ. Η μούμια βρέθηκε στο Καζακστάν, στα μέρη όπου εικάζεται η φύτρα των Ινδοευρωπαίων και όπου, στα χρόνια του Ηροδότου, κάλπαζαν οι Μασσαγέτες. Ανήκε σε μια γυναίκα που έφερε στο σώμα της πολεμικά τατουάζ (ο Ηρόδοτος έγραψε πώς οι Αμαζόνες σημάδευαν το κορμί τους για κάθε εχθρό που σκότωναν) και είχε ταφεί μαζί με τον... οπλισμό της. Από τότε, επτά ακόμη σωροί γυναικών με οπλισμό βρέθηκαν κοντά στη ρωσική πόλη Ποκρόβκα, χρονολογημένοι στην περίοδο 600 ως 200 π.Χ., αλλά και στη... Βρετανία, σε τάφους Σαρματών (Σαυροματών κατά τον Ηρόδοτο) που υπηρετούσαν ως μισθοφόροι στον ρωμαϊκό στρατό.

Οι Ετρούσκοι
Επόμενος «μύθος του Ηροδότου» ήταν η αφήγησή του περί Ετρούσκων: έλεγε ότι αποίκισαν την Ιταλία προερχόμενοι από τη Λυδία, του γνωστού βασιλιά Κροίσου, έπειτα από 18ετή λιμό. Με επικεφαλής τον Τυρρηνό, μπάρκαραν από την τωρινή Σμύρνη για την περιοχή Ούμπρια της Ιταλίας. Κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά αυτή τη διήγηση έως ότου - το 1885- μια στήλη με Ετρουσκικά του 6ου αιώνα π.Χ. βρέθηκε... στη Λήμνο. Τελικά, στις 18 Ιουνίου του 2007, και έπειτα από έναν μαραθώνιο αναλύσεων DΝΑ του πληθυσμού της πρώην ετρουσκικής πόλης Μurlo της Ιταλίας, ο καθηγητής Αλμπέρτο Πιάτσα (Αlberto Ρiazza), του Πανεπιστημίου του Τορίνου, ενημέρωσε το ακροατήριο του ετήσιου συνεδρίου της Εuropean Society of Ηuman Genetics ότι «ο Ηρόδοτος είχε δίκιο».

Ο Φειδιππίδης
Μιλώντας για «μαραθώνιο», δεν αποφεύγουμε να θυμηθούμε ένα ακόμη ανέκδοτο των «Περσικών Πολέμων»: Οι ιστορικοί γελούσαν με το υπεράνθρωπο της κάλυψης της απόστασης Αθήνας- Σπάρτης (250 χλμ.) από τον Φειδιππίδη σε μόλις 36 ώρες. Το γέλιο κόπηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1982, όταν μια παρέα... βρετανών αξιωματικών της RΑF επανέλαβε το επίτευγμα. Από το 1983, το Διεθνές Σπάρταθλον λαβαίνει χώρα με πολυεθνή συμμετοχή, αποδεικνύοντας στους «ερευνητές της πολυθρόνας» ότι οι «ελληνικοί μύθοι» αξίζουν προσεκτικότερη ανάγνωση... ιδιαίτερα όταν προέρχονται από τον «γραφικό» Ηρόδοτο!

Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται

Το πρώτο Γερμανικό πολεμικό ανακοινωθέν της 6ης Απριλίου 1941: 

«Τα επιτεθέντα Στρατεύματά μας, προσέκρουσαν εις πείσμονα αντίστασην.Η ικανότητα του εχθρού (Ελλήνων) για άμυνα, παραμένει αμείωτος».

Ημέρες και νύχτες διαρκή η γιγαντομαχία...Όλα τα ...εχθρικά κύματα θραύονται πάνω στην Ψυχή του Έλληνα Στρατιώτη...

9 Απριλίου 1941, 17.15΄.
Οι Γερμανοί επιστρέφουν στις θέσεις τους. Γερμανικό αυτοκίνητο με υψωμένη της λευκή σημαία, πλησιάζει τις Ελληνικές θέσεις στο κεντρικό δρόμο Κούλας-Σιδηροκάστρου... Τρεις Έλληνες στρατιώτες με επικεφαλή τον Ανθ/γό Ι. Δαμιανό πήγε προς συνάντησή τους. Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός, χαιρετά τους Έλληνες σε στάση προσοχής και ζητά την παράδοση του οχυρού διότι οι Γερμανοί ήδη έχουν εισέλθει στην Θεσσαλονίκη και υπεγράφη ανακωχή.

Ο Διοικητής του οχυρού, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος απήντησε.-

«Τα οχυρά δεν παραδίδονται, αλλά καταλαμβάνονται»!!! 
Ο Γερμανός αξιωματικός διαβεβαιώνει στην στρατιωτική του τιμή, πως δεν πρόκειται για τέχνασμα και ορίζει την επομένη 10η Απριλίου 1941 και ώρα 18.00΄νέα συνάντηση.

Στις 10 Απριλίου το οχυρό εγκαταλείφτηκε... 

Εξερχόμενοι οι Έλληνες μαχητές,απολαμβάνουν τιμές από Γερμανικό άγημα, το οποίο καλείται να επιθεωρήσει ο ΄Ελλην Ταγματάρχης! 

Η Ελληνική Σημαία δεν υποστέλλεται,παρά μόνο μετά την αποχώρηση και του τελευταίου Έλληνα Στρατιώτη. Τα ξίφη των αξιωματικών και τα όπλα δεν αφαιρέθηκαν! 

Ο Γερμανός Ταγματάρχης, Max Wuensche, μετέπειτα Αξιωματικός των SS και Υπασπιστής του Αδόλφου Χίτλερ, απευθυνόμενος στον Έλληνα Ταγματάρχη, είπε.- «Σας διαβιβάζω τα συγχαρητήρια και τον θαυμασμό των ανωτέρων μου. Οι Γερμανοί αισθανόμεθα υπερήφανοι που είχαμε αντίπαλο έναν τόσο ηρωικό Στρατό». 
Ο νεαρός και σκληροτράχηλος Γερμανός Ταγματάρχης, θα γράψει στο προσωπικό του ημερολόγιο...« εδώ πάνω, ακριβώς κάτω από την κορυφή στο κεντρικό σημείο του Ρούπελ,μένουμε άφωνοι! Μπροστά η κορυφή...αδύνατον να προχωρήσουμε. Όποιος τολμήσει να ξεμυτίσει γαζώνεται. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι τα λίγα και με δυσκολία φτιαγμένα αυτά οχυρά, θα ήταν τόσο δυνατά και μοντέρνα! Ποιος μπορούσε να πιστέψει ότι οι Έλληνας θα μας αντιστέκονταν τόσο σκληρά, με τόσο πείσμα και ηρωισμό!».

Οι Γερμανοί δεν κράτησαν αιχμαλώτους εις ένδειξη τιμής και σεβασμού... 

Σ’ ένα οχυρωματικό συγκρότημα προκάλυψης, ένας Γερμανός Ταγματάρχης,ζητά να συναντήσει τον Διοικητή του...Παρουσιάζεται αγέρωχος ο Λοχίας ΄Ιντζος! Ο Γερμανός δεν μπορεί να πιστέψει πως το οχυρό διοικείται από έναν έφεδρο Λοχία! Του λέει... 

«Λοχία τούτο το μακελειό είναι δικό σου έργο. Μου σκότωσες τους καλύτερους άνδρες μου. Σε συγχαίρω!» Του δίνει το χέρι και κατόπιν διατάζει την εκτέλεσή του...Πάνω από 200 επίλεκτοι Γερμανοί Καταδρομείς κείτονταν νεκροί... 

Σ’ ένα άλλο παρόμοιο περιστατικό, στην παράδοση του οχυρού «Καρατάς» ο Γερμανός αξιωματικός ζητά να δει κι αυτός τον Έλληνα Διοικητή...Παρουσιάζεται ένας νεαρός Ανθυπολοχαγός... Σαστισμένος ο Γερμανός Ταγματάρχης του προτάσσει το χέρι του και του λέει ,«Ανθυπολοχαγέ...Σε συγχαίρω! Μου θανάτωσες 400 άνδρες!». 

Ο ίδιος ο Χίτλερ, τον Μάιο του 1941, ενώπιον του Ράιχσταγκ , ομολόγησε.- 

«Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διατυπώσω πως, από όλους τους αντιπάλους μας, τους οποίους αντιμετωπίσαμε, ο ΄Ελλην Στρατιώτης επολέμησεν με ύψιστον ηρωισμόν και αυτοθυσίαν και συνθηκολόγησε μόνον όταν η περαιτέρω αντίστασή του ήτο αδύνατος και κατά συνέπειαν μάταια». 

"Τα Έθνη τα μικραίνουν ή τ’ απαθανατίζουν οι πολίτες τους. Κάθε πατρίδα χαίρεται τόση ευτυχία, όση αναλογεί στη σωφροσύνη των πολιτών της". 

Είναι όμως ν’ απορείς! Άμα μπήκαν οι Γερμανοί στο συγκρότημα “Μολών λαβέ” του οχυρού Ρούπελ, απάνω απ’ τους νεκρούς βρήκαν γραμμένη με κιμωλία τη φράση: “Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι Τρακόσιοι. Εδώ θα πέσουν οι Ογδόντα”. 

Οι Σπαρτιάτες οι παλιοί ετοιμάζονταν από παιδιά με προσεχτική αγωγή για μεγάλα έργα. Τούτους τους φαντάρους, πότε νοιάστηκε η δική μας πολιτεία να τους διαπαιδαγωγήσει; Το κράτος τους είχε εγκαταλείψει στην τύχη τους κι οι διάφορες αναρχικές προπαγάνδες τους κατηχούσαν ελεύθερα. Ποιός είχε σταλάξει στις καρδιές τους, το μοναδικό δίδαγμα της αυτοθυσίας; 

«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»

Η μεν «ΦΑΓΕ» (των Ελλήνων μεγαλομετόχων καπιταλιστών) μετακομίζει στο Λουξεμβούργο.


Η δε «Coca Cola - 3Ε» (των Ελλήνων μεγαλομετόχων καπιταλιστών) μετακομίζει στην Ελβετία.

Αντί άλλου σχολίου, παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το λόγο του Αρη Βελουχιώτη στη Λαμία, στις 29 Οκτώβρη 1944:

«(...) Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο; (...)

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.

Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;

Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας.

Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
(...)
Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους!

Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα (...)».

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Θεσσαλονίκη 26 Οκτωβρίου 1937

1937: Ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄και ο πρύτανης του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Αβροτέλης Ελευθερόπουλος φτάνουν στο πανεπιστήμιο για τον εορτασμό της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης.


Ο Αβροτέλης Ελευθερόπουλος έπρεπε να εκφωνήσει κατά τα καθιερωμένα τον πανηγυρικό της ημέρας στις 26 Οκτωβρίου που γιόρταζε η Θεσσαλονίκη την απελευθέρωσή της, παρουσία του βασιλιά Γεωργίου του Β΄. (…) 
Την παραμονή το βράδυ ο υπουργός – γενικός διοικητής Μακεδονίας, ο διαβόητος Γεώργιος Κυρίμης, έστειλε άνθρωπό του στον πρύτανη και του ζήτησε τον λόγο για να τον διαβάσει. 
Ο Ελευθερόπουλος έδωσε ένα αντίγραφο. 
Την άλλη μέρα το πρωί του το επέστρεψαν “διορθωμένο”! 
Ο Κυρίμης τον λογόκρινε! Έσβησε ό,τι δεν του άρεσε και πρόσθεσε τα δικά του. 


Σε μια κατάμεστη αίθουσα τελετών -στην πρώτη σειρά ο Γεώργιος, πίσω η ακολουθία του, υπουργοί- και ο Κυρίμης -πρεσβευτές, πρόξενοι, οι αρχές της πόλεως, καθηγητές και άλλοι- ο Ελευθερόπουλος ανέβηκε στο βήμα και είπε: “Μεγαλειότατε, έχω εις χείρας μου δύο λόγους: Έναν του κυρίου Κυρίμη και έναν δικό μου. Ποιον θέλετε να σας αναγνώσω;” 
Αμήχανος για λίγο ο Γεώργιος απάντησε: “Μα φυσικά τον ιδικόν σας”. 
Άφησε παράμερα το λογοκριμένο αντίγραφο ο Ελευθερόπουλος και άρχισε να διαβάζει τον πανηγυρικό του. Όταν ανέφερε το όνομα του Βενιζέλου, εκφράζοντας την εθνική ευγνωμοσύνη για τη βαλκανική πολιτική του, ένας στρατηγός από το ακροατήριο φώναξε: “το κτήνος”! 
Ο Γεώργιος ιδιαιτέρως του είπε πως καλά έκανε που μνημόνευσε και τον Βενιζέλο. (…)  Οι καθηγητές του είπαν -ιδιαιτέρως βέβαια- πως έσωσε την τιμή και το γόητρο του πανεπιστημίου.


Ο λόγος του Αβροτέλη Ελευθερόπουλου ήταν ένα σύντομο και πολύ προσεγμένο εγκώμιο των δύο μεγάλων ανδρών του ’12, του Κωνσταντίνου και του Βενιζέλου.
Δεν πρέπει, είπε, η τυχόν διαφωνία μας με τη δράση των ανδρών της ιστορίας να μας εμποδίζει να αναγνωρίζουμε την ιστορική αλήθεια. 
Κάπως έτσι το είπε και χειροκροτήθηκε. 
Όταν μετά την τελετή συνόδευσε τον Βασιλιά στην αίθουσα της Συγκλήτου τον ρώτησε, όπως μου είπε ο ίδιος πολύ αργότερα στην Αθήνα, αν του άρεσε ο λόγος του.
-Εμένα μου άρεσε, του απάντησε, να δούμε όμως τι θα πει και ο κυρ Γιάννης (ενν. τον Μεταξά).

Αντίθετη εκδηλώθηκε η γνώμη του τελευταίου πολύ γρήγορα. Όργανα της Ασφάλειας πήγαν την νύκτα στο σπίτι του και συνέλαβαν τον Πρύτανη. 
Τον έβαλαν στο πρώτο τρένο για Αθήνα με προορισμό την εξορία του σε νησί. 
Από την εξορία τον έσωσε, όπως πίστευε, η μεσολάβηση του Γεωργίου. 
Στη θέση του όμως δεν επανήλθε ποτέ. Και έζησε απομονωμένος στην Αθήνα την ασκητικά πνευματική του ζωή ως τα βαθιά γεράματά του…


Από το βιβλίο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ “ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ (1926-1973)”

Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω.

Κυβερνήτες που κατέστρεψαν τη χώρα τους, υπόσχονται να την αναστήσουν καταδικάζοντάς την σε θάνατο.

Πολίτες που τους κοιτάζουν με τα μάτια κλειστά και τους χειροκροτούν.

Άνθρωποι που με δάκρυα ευγνωμοσύνης φιλούν τα χέρια που τους βάζουν κωλοδάχτυλο.

Χριστιανοί που εξεγείρονται για ηλεκτρονικές ταυτότητες και λουφάζουν μπροστά
στις μεγαλύτερες βλασφημίες.

Μουσουλμάνοι που θέλουν να γίνουν Χριστιανοί στη θέση των Χριστιανών.

Δικαστές χωρίς πόθεν έσχες που καταδικάζουν το κάπνισμα του χόρτου και επιτρέπουν
τη διάπραξη εθνικής προδοσίας.

Αγανακτισμένοι που βαρέθηκαν να αγανακτούν και είπαν να κάνουν ένα διάλειμμα δώδεκα μηνών για να πιούν κανένα φραπεδάκι.

Εκκλησία που θέλει να είναι ένα με το κράτος αλλά αδιαφορεί για την κατάντια του.

Παπάδες που προσεύχονται μέσα στις λιμουζίνες τους για τους φτωχούς
και τους εξαθλιωμένους.

Μπράβοι της νύχτας και μαντρόσκυλα που θέλουν να γίνουν υπουργοί και κυβερνήτες. 

Δυσαρεστημένοι που επικροτούν το φασισμό γιατί δε μπορούν να βρουν
άλλο τρόπο διαμαρτυρίας.

Καλλιτέχνες και διανοούμενοι που χέζουν ψηλά και αγναντεύουν μετρώντας
τα αδήλωτά τους εισοδήματα.

Δεξιοί που στρίβουν αριστερά, αριστεροί που στρίβουν δεξιά και όλοι μαζί στρίβουν
κατά πάνω μου.

Ψηφιακοί επαναστάτες που έμαθαν το facebook και ξέχασαν το όνομά τους.

Πρόβατα που τσακώνονται επί διακόσια χρόνια για το ποιός έχει τον καλύτερο τσοπάνη.

Μουρόχαβλοι που εκστασιάζονται βλέποντας τούρκικα σήριαλ και δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι έχει αρπάξει φωτιά ο κώλος τους.

Σε τι χώρα ζω ρε πούστη! Τι ομορφιά είν’ αυτή! Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω.

Απο το Αιεν Αριστευειν

Μνήμη Μάνου Χατζηδάκι

Αν ζούσε ο Μάνος Χατζηδάκις, σήμερα θα ήταν 87 χρόνων. Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1925 στη Ξάνθη και αναδείχτηκε μία από τις σημαντικότερες μορφές του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Με πολλές αντιφάσεις που δημιούργησαν ρήξεις, αλλά και με την ηθική εκείνων που μιλούν ελεύθερα, έστω κι αν στη διαδρομή τους αλλάζουν πορεία. Αποσπάσματα μιάς συνέντευξής του και μία προσωπική μαρτυρία θεωρήστε την σαν ελάχιστη συμβολή στη μνήμη του.

Ένα βράδυ Οκτωβρίου του μακρινού  1973 στο Παγκράτι βλέπω τον Μάνο Χατζηδάκι να αγοράζει τέσσερα πέντε πακέτα τσιγάρα από περίπτερο. Τον πλησιάζω, του συστήνομαι και μετά από σύντομη κουβέντα του ζητώ συνέντευξη για το περιοδικό «Ταχυδρόμος». Δέχεται και δίνουμε ραντεβού την άλλη μέρα στο διαχρονικό του στέκι, τον «Μαγεμένο Αυλό». Η κουβέντα μας κράτησε περίπου τρείς ώρες καθώς ο Χατζηδάκις, λες και τα είχε μαζεμένα, μου μίλησε ευθέως για πολλά  θέματα που καίγανε εκείνη την εποχή. Eκφράστηκε με τρόπο απόλυτο, έτσι ώστε δεν μπόρεσα να καταλάβω τότε την αντίθεσή του απέναντι σε κάθε είδους κλισέ, κάτι που βεβαίως χαρακτήριζε τη σκέψη του. Οργισμένος απ΄ όσα μου είπε για τη «νέα γενιά», τον «πολύ λαό», για τον Μίκη εκείνου του καιρού, αλλά και για τη δικτατορία, τη λογοκρισία της εποχής και την ηρωική κατάληψη της Νομικής, ξεκίνησα να γράφω τη συνέντευξη με αυτές τις αράδες: « Αν είχα περάσει δύο εικοσιτετράωρα στα κρατητήρια Ασφάλειας της Χιλής, θα ένοιωθα καλύτερα, παρά όταν τελείωσε μια συζήτηση δυόμιση ωρών με τον Μάνο Χατζηδάκι…».

Τι με έκανε να γράψω αυτή τη φράση που όποτε τη διαβάζω μετανιώνω; Κάποιες ατάκες του Μάνου, σαν αυτές.
« Περιφρονώ τον πολύ λαό… Ο λαός αυτός με έμαθε από τα τραγουδάκια μου, δεν έσκυψε να δει όλο μου του έργο…»
«Κάποιοι όμως από αυτόν το  λαό δακρύζουν ακούγοντας το Χάρτινο το Φεγγαράκι», αντέτεινα.
«Έπρεπε να πάνε στο γιατρό, στον οφθαλμίατρο καλύτερα…» ήταν η απάντηση.

Σε ένα μήνα από την ημέρα της συνέντευξης θα ξεσπάσει η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αυτό βεβαίως δεν μπορούσα να το ξέρω, υπήρξε όμως  η κατάληψη της Νομικής πριν λίγους μήνες και του το θύμισα:  «Οι νέοι βάζουν το κεφάλι τους στη φωτιά και το ξέρετε…».
«Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Πάρτε το είδηση, εμένα δεν με αγγίζει ο μύθος της «νέας γενιάς».
Υπερασπίζομαι στη συνέχεια τους φοιτητές που αγωνίζονται κατά της χούντας «παίζοντας και συχνά χάνοντας της ζωή και την καριέρα τους».
«Είμαι εναντίον του “προετοιμασμένου ηρωισμού”. Οι ακούσιοι ήρωες είναι ιδανικές περιπτώσεις. Ο “προετοιμασμένος ήρωας” είναι ο μελλοντικός δυνάστης…» θα απαντήσει. Για τον  Θεοδωράκη η άποψή του είναι πως «εκείνον τον ακούνε μέσα σε ένα κομφούζιο πολιτικής, εμένα όμως όχι». Και για το χουντικό καθεστώς: «Δεν υπερασπίζομαι την σημερινή κατάσταση αλλά εγώ τουλάχιστον σ’ αυτόν το τόπο κυκλοφορώ και μιλώ ελεύθερα, γιατί την ελευθερία μου δεν την εξαρτώ από πολιτικά σχήματα. Είμαι εσωτερικά ελεύθερος. Άλλωστε εδώ δεν έχουμε τα αφόρητα καθεστώτα της Χιλής η της Σοβιετικής Ενώσεως…»

Του επισημαίνω ότι τον έχει αφήσει ανέγγιχτο η λογοκρισία της χούντας. Παραθέτω ολόκληρη την απάντηση που έχει το ενδιαφέρον της. «Η λογοκρισία είναι ηλίθιος θεσμός. Όμως δεν θίγει την ουσιαστική Τέχνη. Εμένα δεν με θίγει γιατί δεν εφάπτεται με το έργο μου, γιατί δεν μιλώ με συνθήματα. Ίσως δεν ξέρετε πως έχω διαμαρτυρηθεί και παλαιότερα και πρόσφατα για το θέμα της λογοκρισίας. Επί Καραμανλή μου είχαν απαγορεύσει το τραγούδι μου  Ήταν που λέτε μια φορά όπου ήταν ένας βασιλιάς, καλό ανθρωπάκι…. Γιατί ζητάτε από τη σημερινή κυβέρνηση να καταργήσει κάτι που το βρήκε έτοιμο και δεν το κατασκεύασε;» Λόγια που δεν ήταν εύκολο να τ’ ακούει ένας 29χρονος αριστερός μέσα στη δικτατορία, όπως δεν ήταν εύκολο να κατανοήσει και τη φράση του «κάνω τραγούδια για όλο τον κόσμο που να μη τα τραγουδά όλος ο κόσμος»…

Υπάρχει κάτι ακόμα σε αυτή τη συνέντευξη που με κάνει να νιώθω άβολα και που σίγουρα δεν θα υπέγραφα σήμερα διότι το θεωρώ ανεπίτρεπτο και δημοσιογραφικά και ηθικά: Στο τέλος ορισμένων απαντήσεων, στο γραφείο μου πια γράφοντας το τελικό κείμενο, σχολίασα απαξιωτικά τα λεγόμενά του, χωρίς να του δώσω την ευκαιρία να απαντήσει και τον ειρωνεύτηκα γράφοντας για τη «γνωστή παγκοσμίως παχουλή φιγούρα».
Ακόμα και σήμερα δεν συμφωνώ με τη στάση που κράτησε κάποιες στιγμές εκείνη την τραγική για τη χώρα εποχή. Ίσως και ο ίδιος να είχε μετανιώσει για κάποιες απόψεις του. Ποιος θα αρνηθεί όμως ότι εκτός από το τεράστιο μουσικό  του έργο, υπήρξε ένας ελεύθερος άνθρωπος, ένα ανεξάρτητο πνεύμα, δημιούργησε το αξεπέραστο Τρίτο Πρόγραμμα, το εξαιρετικό περιοδικό Τέταρτο, συγκρούστηκε με αυλικούς του φίλου του  Κωνσταντίνου Καραμανλή, τους οποίους κατήγγειλε και δημόσια, δίχως να υπολογίζει αξιώματα και θέσεις; Και πάντως τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πιο ακέραιος από κάποιους «αντιστασιακούς» καλλιτέχνες και μη.

Σαν επίλογος:  Πέρασε πολύς  καιρός μετά  τη συνέντευξη, έπεσε η χούντα και ο Χατζηδάκις δίνει μεγάλη συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Ο  διευθυντής των ΝΕΩΝ Γιάννης Καψής μου αναθέτει να την καλύψω. Στην πόρτα του θεάτρου στέκεται ο Χατζηδάκις και μόλις με βλέπει σηκώνει το χέρι: « Όχι, εσείς κύριε δεν θα μπείτε.» Του εξηγώ ότι το θέμα δεν είναι προσωπικό, ότι η πρόσβαση για εκπρόσωπο εφημερίδας δεν μπορεί να απαγορευτεί. Ανένδοτος  ο Μάνος: «Δική μου είναι η συναυλία και σας απαγορεύω να την παρακολουθήσετε.» Παρεμβαίνει η καλή μου φίλη Μαρία Φαραντούρη, μήπως και τον μεταπείσει. Τίποτα. Τηλεφωνώ στον  Καψή που επιστρατεύει τον αξέχαστο φίλο και σπουδαίο δημοσιογράφο Γιώργο Πηλιχό,  που σπεύδει στον Πειραιά και καλύπτει την εκδήλωση. Δεν θυμάμαι πόσες μέρες πέρασαν και παίρνω στην εφημερίδα επιστολή του Χατζηδάκι σε χαρτί με λογότυπο του Τρίτου Προγράμματος. Μού ζητάει μεγαλόψυχα συγνώμη για τη συμπεριφορά του στη συναυλία, αλλά, συμπληρώνει, «πρέπει να παραδεχτείτε κι εσείς ότι με προσβάλατε με τα σχόλιά σας στη συνέντευξη». Το παραδέχτηκα τότε, το παραδέχομαι τώρα και δημόσια.

Του Κώστα Ρεμβάση

Bloomberg-Στο σπιράλ της οκονομικής κόλασης η Ελλάδα, όπως Αμερική 1930

Η Ελλάδα βυθίζεται σε ένα σπιράλ ύφεσης παρόμοια με αυτό που βίωσαν οι ΗΠΑ και η Γερμανία στο Κραχ του 1930, αναφέρει σημερινό δημοσίευμα του Bloomberg, υπογραμμίζοντας πως αυτό δείχνει την πρόκληση που περικλείει η προσπάθεια ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας μέσα από τη λιτότητα.

Όπως αποκαλύπτει το πρακτορείο, η ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί συνολικά κατά 18,4% κατά τα 4 χρόνια της κρίσης, ενώ το ΔΝΤ προβλέπει περαιτέρω συρρίκνωση 4% του ΑΕΠ το 2013, καθώς η χώρα συνεχίζει τις προσπάθειες μείωσης του χρέους που προβλέπει το πρόγραμμα διάσωσης των 300 δις. δολαρίων.  

Πρόκειται για την μεγαλύτερη αθροιστική μείωση του εγχώριου προϊόντος μιας ανεπτυγμένης οικονομίας τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, μέγεθος αντίστοιχο με την κάθετη πτώση ΑΕΠ που είχε παρατηρηθεί στις ΗΠΑ κατά την περίοδο 1929 – 1933, σύμφωνα με τα στοιχεία της Bureau of Economic Analysis στη Washington. 

«Η λιτότητα έχει καταστρέψει τα έσοδα από φόρους και κατ’ επέκταση το προσδοκώμενο αποτέλεσμα», σχολίασε ο Charles Dumas, επικεφαλής της εταιρείας παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών Lombart Street Research που εδρεύει στο Λονδίνο, ενώ πρόσθεσε «Δεν υπάρχει ωστόσο τρόπος αποφυγής της λιτότητας γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την δεινότητα δανεισμού. Τα ελλείμματα είναι εκεί». 

Το πρακτορείο κάνει επίσης αναφορά στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα της κρίσης. Όπως υποστηρίζει, οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις έχουν εντείνει τις πιέσεις τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες ελληνικές πόλεις, φέρνοντας στην εξουσία το ακροδεξιό κόμμα της Χρυσής Αυγής. 

«Η εμπειρία του 1930 μας δίδαξε ότι χρειάζεται ώθηση στην οικονομία», δήλωσε ο Βασίλης Μοναστηριώτης, λέκτορας πολιτικής οικονομίας στο London School of Economics, τονίζοντας πως «Η άνοδος της άκρας δεξιάς στην Ελλάδα δεν είναι κάτι εφήμερο που θα εξαφανιστεί μόλις η κρίση τελειώσει. Και είναι πολύ επικίνδυνο αν η αναρρίχηση της άκρας δεξιάς επιδεινώσει τις σχέσεις με τις γείτονες χώρες, όπως η Τουρκία». 
Η γερμανική οικονομία συρρικνώθηκε περίπου 34% τα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης , σύμφωνα με τα στοιχεία της γερμανικής στατιστικής αρχής και κατέληξε στην αναρρίχηση στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερτο 1933. Αν και τότε η ανάκαμψη της γερμανικής οικονομίας ξεκίνησε το 1934, χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1937 ώστε τα ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της χώρας να ξεπεράσει τα επίπεδα του 1929. 

Τέλος, το δημοσίευμα δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί στον τραπεζικό τομέα. «Η επαναφορά του δανεισμού των τραπεζών αποτελεί σημείο κλειδί», ανέφερε ο Gabriel Sterne, οικονομολόγος της Exotix στο Λονδίνο για να προσθέσει πως «Αυτή τη στιγμή, όπως όλοι καταλαβαίνουν, η Ελλάδα δεν διαθέτει τραπεζικό σύστημα. Οι ελληνικές τράπεζες με τα δυσκολίας μπορούν να προχωρήσουν σε παραχωρήσεις δανείων». 

Χωρισμός του Πιτσιρίκου

Τα τελευταία χρόνια, πολλοί από εμάς διαπιστώσαμε πως κάποιοι από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμασταν ή κάποιοι από τους φίλους μας ήταν εντελώς για τα μπάζα αλλά δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια γιατί η επίπλαστη ευημερία κάλυπτε τους σκατοχαρακτήρες τους.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έχασαν τη δουλειά τους και διαπίστωσαν πως κάποιοι από τους φίλους τους τους έκαναν παρέα μόνο και μόνο επειδή ήταν κιμπάρηδες και χουβαρντάδες, οπότε –με το πού τελείωσαν τα φράγκα- εξαφανίστηκαν και αυτοί οι φίλοι.

Κάποιοι άλλοι διαπίστωσαν πως το μωράκι τους δεν ήταν η τρυφερή σύντροφος που πίστευαν ότι ήταν αλλά μια τεμπέλα πουτάνα πολυτελείας που έγινε σκύλα μόλις αντιλήφθηκε πως ο μαλάκας που την τάιζε, την έντυνε και την πήγαινε στα μπουζούκια είναι πια ταπί και απελπισμένος.

Αρκετοί άλλοι διαπίστωσαν πως κάποιοι φίλοι τους ήταν φασισταριά αλλά δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία να το δείξουν επειδή ήταν συνέχεια πάνω στα τραπέζια και χόρευαν τσιφτετέλι.

Η οικονομική κρίση –που δεν είναι κρίση γιατί θα κρατήσει για πάντα- ξεκαθάρισε κάποιες ανθρώπινες σχέσεις, αφού έκανε πολλούς ανθρώπους να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο χωρισμός και η οριστική διάλυση των σχέσεων είναι σχεδόν αναπόφευκτος.

Είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι οριστικά έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκες ωραίες και άσχημες στιγμές της ζωής σου, ακόμα κι αν ξέρεις πως είναι ένας άνθρωπος που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχες κάνει φίλο σου.

Το να αποχωρίζεσαι ανθρώπους είναι ένας μικρός θάνατος.

Προσωπικά, δεν μπορώ καθόλου τους αποχωρισμούς και πληγώνομαι βαθιά, όταν πρέπει να βγάλω από τη ζωή μου ανθρώπους με τους οποίους πέρασα πολλά χρόνια.

Βέβαια, το τελευταίο διάστημα, νομίζω πως έχω βρει τον ιδανικό και πιο ανώδυνο τρόπο για να κρατάω μόνο τις καλές στιγμές και να απαλύνω την σκληρή και μοιραία ώρα του οριστικού χωρισμού με κάποιους αγαπημένους ανθρώπους που δεν είναι πια αγαπημένοι.

Κοιτάω τον άλλον στα μάτια και λέω: Αντίο. Ας είναι ελαφριά η μαλακία που σε δέρνει.

(Να το λέτε κι εσείς.)

Του Πιτσιρίκου

Η UFA φιλμ παρουσιάζει

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ότι ξαναγύρισα στη Σαλονίκη. Κι όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στα όνειρα, τα πράγματα είχαν μια διαφορετική όψη.
Η πόλη ήταν έρημη. Τα μαγαζιά κλειστά. Μερικά είχαν σπασμένες βιτρίνες, και ζωγραφισμένο με μπογιά πάνω στην πόρτα το άστρο του Δαυίδ, και άλλα κολλημένα ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ στα λερωμένα τζάμια


Ξαφνικά από τη μεριά του Λευκού Πύργου, εμφανίστηκε μια περίεργη κουστωδία. Μπροστά πήγαινε η Ζάρα Λεάντερ, τραγουδώντας «Bei mir bist du schön», και πίσω της ένα ετερόκλητο πλήθος, χορεύοντας στους ρυθμούς του σουίνγκ. Γυναίκες με κότσο και μακριές φούστες, καλόγεροι με ντουντούκες, ανάπηροι πολέμου που περπατούσαν χορευτικά με τα γόνατα, καθώς τους έλειπε το υπόλοιπο πόδι, χορεύτριες με λαμέ ολόσωμα μαγιό και τιάρες από στρας που σχημάτιζαν μαίανδρο, μια καμηλοπάρδαλη, άντρες με κυλόττες ιππασίας, μαύρα πουκάμισα και μονόκλ, τσολιάδες, αχθοφόροι και χαμίνια με κασκέτα και τσιγάρο στο στόμα. Όλο αυτό το χαρούμενο πλήθος επιβιβάστηκε -μυστήριο το πώς χώρεσε- σε ένα προπολεμικό τραμ που ξεκίνησε μουγκρίζοντας και χάθηκε στην ομίχλη. Και ξαφνικά όπως συνηθίζεται στα όνειρα, το σκηνικό άλλαξε και βρέθηκα μικρό κοριτσάκι στην αυλή του σπιτιού μου, απόγευμα παραμονής του Άη Γιάννη του Κλήδονα.

Κάτω από την βερικοκιά, διάφορες γυναίκες έπιναν καφέ, η Ασημίνα η κόρη του παπά, η Χασλέτ και η Φεχά με βράκες και γιασμάκι, η Άσπα με μίνι και ψηλοτάκουνες γόβες. Η Θοδώρα, η μητριά μου, έφερε ένα μισογεμάτο ποτήρι με νερό και το απίθωσε μπροστά στη Ραχήλ. Εκείνη πήρε μια βέρα περασμένη σε κλωστή και την κράτησε μέσα στο ποτήρι, προσέχοντας να μην αγγίξει το νερό. Η βέρα άρχισε να κουνιέται σαν εκκρεμές και χτύπησε στα τοιχώματα τρεις, τέσσερεις, δέκα φορές.

Ξύπνησα από τον ήχο του κινητού. Αριθμός άγνωστος. Δεν απάντησα. Τι περίεργο όνειρο. Και να δω και τη Ραχήλ που την ήξερα μόνο σαν όνομα από τη θεία Μαρίκα, που μας έλεγε για την παιδική της φίλη που χάθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. (Λίγους μήνες μετά το θάνατο της θείας, ήρθε ένα γράμμα από το Σικάγο. Ήταν της Ραχήλ που είχε επιζήσει και έψαχνε τα ίχνη της φίλης της χρόνια).

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ότι ξαναγύρισα στη Σαλονίκη που έζησα τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής μου.

Η πόλη που θυμάμαι, κάλυπτε την ενοχή της λέγοντας ότι κάθε σπίτι στην Κατοχή έκρυβε κι έναν Εβραίο. Περίεργο τότε που τα θύματα φτάσαν τις 60.000, αλλά σαν παιδί δεν τα καταλάβαινα αυτά. Οι δικοί μου είχαν αρκετούς φίλους με διαφορετικά, μη Ελληνικά ονόματα, που τα θεωρούσα όλα Αρμένικα, ένας Φρόιντ ξέρει γιατί.

Όχι, δεν ήμουν στη γυάλα. Το αντίθετο. Την φασιστική Τρία Έψιλον έμαθα να την ξεχωρίζω νωρίς από την ομώνυμη εταιρεία «Όλα Παν Καλά με Κόκα-Κόλα», και ήμουν αρκούντως πληροφορημένη για Ταγματαλήτες, Σούρληδες, Μάηδες και τα ρέστα παγωτά. Αλλά το παραμυθάκι της ανοχής και της αποδοχής στην διαφορετικότητα, καλλιεργούνταν σε δεξιούς κι αριστερούς μπαξέδες. Και οι παππούδες στο σόι, Μικρασιάτες πρόσφυγες, πολλές ιστορίες λέγανε για την πατρίδα, αλλά δεν κουβέντιαζαν ποτέ για το ρατσισμό που βίωσαν όταν πρωτοβγήκανε απ’ τα καράβια. Είχαν ξεχάσει; Ήθελαν να ξεχάσουν; Ποιος ξέρει. Έτσι ανατράφηκα, θεωρώντας ότι η Ελλάδα είναι χώρα ανεκτική και ότι ο φονταμενταλισμός κάτι σαν τη φοντανιέρα.

Κάπως παραπλήσια μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, με μια ιστορία που κολάκευε την εικόνα μας, γι΄ αυτό και πέφτουμε απ΄ τα σύννεφα με φαινόμενα Μισαλλοδοξίας σαν του Χυτήριου. Οι μαύρες μπλούζες, τα πογκρόμ σε αλλόθρησκους, ομοφυλόφιλους και ξένους, δεν έρχονται από το μέλλον, έρχονται απ το βαθύ παρελθόν, και η γαμημένη η κρίση τα έβγαλε στην επιφάνεια και τα πολλαπλασίασε. Ακόμα και τα εγκλήματα είναι σαν να βγαίνουν από τα 30’ties. Η «Φούλα πως το άντεξες και πως βαστάς ακόμα» χτυπάει πάντα δυο φορές σε Ηλεία και Λαμία, κι όλα έχουν κάτι από ασπρόμαυρη ταινία. Και χωρίς την αισθητική της UFA φιλμ.

Μάλλον γι΄ αυτό τρύπωσε στο όνειρο μου χθες η Ζάρα Λεάντερ, βοήθησαν και τα ληγμένα χημικά, μπορεί και να φταίει μια φίλη που μούλεγε τις προάλλες «ζούμε που ζούμε καταστάσεις Βαϊμάρης, χάθηκε να είχαμε την μόδα και την μουσική του μεσοπολέμου;»

Της Άννας Χατζησοφιά

Χρυσή αποσύνθεση

Υπολογίζουν ότι ο Αίσωπος γεννήθηκε περί το 625 π.Χ. στη μακρινή Φρυγία. Υπήρξε τέρας ασχήμιας: μαυριδερός, καμπούρης, κοντολαίμης, στραβοκάνης, με μύτη ζουλιγμένη και κεφάλι σα σφήνα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, τραύλιζε κι από πάνω.
Περπάτησε στους αθηναϊκούς δρόμους και η πόλη αργότερα, αν και ήταν ξένος – δούλος – ταπεινής καταγωγής, του έστησε ανδριάντα, θεωρώντας την εξυπνάδα ως σημαντικότερη αξία από την καταγωγή.
Ο Αίσωπος εδώ και αιώνες εμπνέει κορυφαίους συγγραφείς και με τους μύθους του διδάσκει όλα τα παιδιά του κόσμου!
Οι μύθοι που ακούγονταν στους αθηναϊκούς δρόμους του 6ου π.Χ. αιώνα, από τον κακομούτσουνο Φρύγα δούλο, πουλιούνται στις μέρες μας εικονογραφημένοι – αρκετές φορές κακόγουστα – στα βιβλιοπωλεία του κέντρου (Ακαδημίας, Ασκληπιού, Σόλωνος, Ιπποκράτους, Μαυρομιχάλη, Χαριλάου Τρικούπη, Εμμ. Μπενάκη, Θεμιστοκλέους), αλλά και σε όλες τις πόλεις του κόσμου, σε όλα τα βιβλιοπωλεία της υφηλίου. Δεν υπάρχει παιδί, μαύρο, κίτρινο, λευκό ή ερυθρόδερμο, με αίμα «καθαρό» ή «μιασμένο», που να μην έχει μαγευτεί από τις πραγματικά «Χρυσές Ιστορίες» του κορυφαίου παραμυθά όλων των εποχών: ενός μαυριδερού, τραυλού ξένου, που βρήκε καταφύγιο και έτυχε αναγνώρισης στην πόλη όπου έμελλε να γεννηθεί η Δημοκρατία.
Σήμερα, 2.500 χρόνια μετά, στη χρεοκοπημένη από ιδέες Ελλάδα, τον ελληνικό πολιτισμό εκπροσωπεί… ο Καιάδας και η παρέα των Ελληνοπαίδων της Χρυσής Αυγής, που είναι σίγουρο ότι στην τρυφερή τους ηλικία προφανώς δεν έτυχε να διαβάσουν τους μύθους του Αισώπου. Και «δικαιολογημένα», γιατί δεν ήταν ούτε κατά το 25% Έλληνας και βεβαίως το αίμα του δεν είχε την ελληνική σφραγίδα γνησιότητας που μάλλον έχει ο… Κασιδιάρης.
Ωστόσο, φαίνεται ότι κάτι έχει πάρει το «Άρειο» και «Καθαρό» αυτί τους – γιατί καθώς αποδεικνύεται, με το διάβασμα δεν πρέπει να διατηρούν και τις καλύτερες σχέσεις – γύρω από τον χριστιανικό μύθο του Ηρώδη με τη σφαγή των νηπίων. Παιδιά του κατηχητικού και με αυθεντική (100%) ελληνοχριστιανική παιδεία σε αυτές τις δύσκολες μέρες που περνά η πατρίδα μας είπαν να σταθούν δίπλα στην ελληνική οικογένεια. Η εκλεγμένη κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής ζήτησε τις λίστες των βρεφονηπιακών σταθμών σε όλη τη χώρα προκειμένου να ελέγξει την εθνοτική τους σύνθεση.
Αυτή η ντροπιαστική για την Ελλάδα και τους Έλληνες πράξη μισαλλοδοξίας, αυτή η χυδαίας σύλληψης βαρβαρότητα στιγματίζει ανεξίτηλα τη Δημοκρατία μας. Σαφής και ομολογημένη πρόθεση της Χρυσής Αυγής είναι να προβεί σε πογκρόμ εναντίον των νηπίων. Οι λεοντόκαρδοι νεοναζιστές τραμπούκοι πρόκειται να επιτεθούν εναντίον των αλλοδαπών νηπίων. Αυτοί είναι λοιπόν οι απ’ ευθείας απόγονοι των Ελλήνων, οι ένδοξοι κληρονόμοι του Μιλτιάδη και του Θεμιστοκλή, του Λεωνίδα και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δεν γνωρίζω αν η αυθεντική έκδοση των εθνικοσοσιαλιστών δολοφόνων του Χίτλερ είχε τολμήσει κάτι αντίστοιχο.
Το ζήτημα είναι το πώς αντιμετωπίζει αυτή την πρωτοφανή εκτροπή η συντεταγμένη πολιτεία. Σίγουρα, ωστόσο, η πολιτεία είναι απαραίτητο να ζητήσει και τη συνδρομή της ψυχιατρικής επιστήμης προκειμένου να αντιμετωπιστεί η γκανγκστερική συμμορία που εισάγει στα μεταπολιτευτικά χρονικά την πολιτική της ωμής και απροκάλυπτης βίας. Σε εποχές παρακμής, φαινόμενα σαν και αυτά συνηθίζεται να εκλαμβάνονται σαν περιστασιακά φολκλόρ, σαν περιοδικά συμπτώματα με ημερομηνία λήξης. Οι χρυσαυγίτικες παρεμβολές στην ήδη τραυματισμένη πολιτική αισθητική δημιουργούν ένα νέο επιβαρυντικό δεδομένο ενάντια στην κοινωνία, ένα σύμπτωμα αποσύνθεσης. Ο πάτος αυτός της τροφικής αλυσίδας που εκπροσωπεί η συμμορία τραμπούκων της Χρυσής Αυγής έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο και μας θέτει κατά τραγικό τρόπο ενώπιον μιας τρομακτικής πραγματικότητας, στην οποία πρέπει να δώσουμε τη δέουσα προσοχή και την άμεση προτεραιότητά μας ως άτομα, ως κοινωνία, ως πολιτεία. Η προσβλητική για τον ανθρώπινο πολιτισμό παρουσία των υπανθρώπων της Χρυσής Αυγής κινδυνεύει να θεμελιώσει στη χώρα μας μια εφιαλτική πραγματικότητα, της οποίας ήδη ζούμε τα πρώτα επεισόδια.
Τα δε αποτρόπαια γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο και το ανατριχιαστικό παραληρηματικό υβρεολόγιο, στο οποίο θα σκιρτούσε και ο πλέον βεβαρημένος «λειτουργός» του υποκόσμου, πάση θυσία πρέπει να λειτουργήσουν αφυπνιστικά για την κοινωνία μας και κυρίως για όλους εκείνους που ψήφισαν παρασυρμένοι από την οργή τους, αντικαθιστώντας το κακό με το αποτρόπαιο.

Του Ξ. Μπρουζάκη

Ένας ελληνικός τύπος ηλιθίου

Υπάρχει ένας ιδιαίτερος τύπος ηλιθίου στην Ελλάδα. Είναι ο τριαντάρης ιδιωτικός υπάλληλος των 700 ευρώ που καθημερινά νόμιζε ότι είναι προνομιακός συνομιλητής κάποιας ελίτ επειδή ακούει το αφεντικό στο διάλειμμα (του αφεντικού) να αναλύει την τρέχουσα επικαιρότητα και ότι ξέρει από οικονομία επειδή διαβάζει capital.gr και ακούει Μπάμπη.

Αυτός ο μεταλλαγμένος τύπος σήμερα Σάββατο ονειρεύεται ότι τη Δευτέρα θα απολυθούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, πεπεισμένος ότι μόνο έτσι θα ανέβουν οι αποδοχές του και θα σωθεί η χώρα. 

Ο άνθρωπος αυτός θεωρεί ότι όλοι όσοι στο δημόσιο είναι τεμπέληδες αμόρφωτοι και πως σε αντίθεση μ’ αυτούς ο ίδιος αξίζει μέχρι τελευταίας δεκάρας τον μισθό του γιατί δουλεύει περισσότερο και καλύτερα, γιατί έτσι είναι στον ιδιωτικό τομέα, γιατί στη δική του δουλειά υπάρχει αξιοκρατία.Τον τελευταίο καιρό μαλιστα ο άνθρωπός μας έχει αρχίσει να πιστεύει ότι είναι και πολιτισμικά ανώτερος γιατί στο δικό του πρόσωπο εκφράζονται οι ευρωπαϊκές δυτικές αξίες της κοινωνίας (ασχέτως βέβαια αν στη φράση δεν περάσαμε Διαφωτισμό ο ίδιος για κάποιο καιρό καταλάβαινε ότι δεν περάσαμε στους ομίλους του Champions League). Θεωρεί ότι πληρώνουμε τα λάθη μας και καταλαβαίνει ότι όλοι οι συμπολίτες του και κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι στα χρόνια των λαθών ξόδευαν όπως αυτός. Όμως, αυτός έχει συνειδητοποιήσει τα ατομικά του λάθη και με σκληρή δουλειά θα προστατεύσει την περιουσία του και θα επανέλθει στις επιτυχίες. 

Αρκεί να πάψουν να τον εμποδίζουν όλοι αυτοί οι τεμπέληδες αμόρφωτοι κατώτεροι πουδεν ξέρουν από οικονομία και θέλουν να παρασύρουν τη χώρα στην άβυσσο, αρνούμενοι κάθε προσπάθεια χωρίς να έχουν καμία άλλη πρόταση. Ειδικά, τον τελευταίο καιρό ο άνθρωπός μας έχει εκνευριστεί ιδιαίτερα με την ηλιθιότητα των δήθεν αριστερών, των παλαβών που επιμένουν να αντιδρούν και να κλείνουν δρόμους. Απορεί πού βρίσκουν τη δύναμη να επιμένουν, πώς τους βγαίνει τόσο μίσος. Είναι πεπεισμένος ότι αυτή η δύναμη πίσω τους δεν μπορεί να είναι άλλη από το βρωμερό δημόσιο, το πελατειακό κράτος που λεει και ο Μπάμπης. 

Όλοι αυτοί οι βάρβαροι αντιδρούν όχι γιατί έχουν προβλήματα αλλά γιατί δεν θέλουν να χάσουν το βόλεμά τους και, ακριβώς επειδή προστατεύονται, μπορούν και τα κάνουν, ενώ αυτός φοβάται κάθε μέρα μη χάσει τη δουλειά του και παρόλα αυτά δεν χάνει τη διάθεσή του. Όμως, το αφεντικό αναγνωρίζει την αξία του και στο τέλος θα τα καταφέρει. Ας έρθει τότε κανείς να του ζητήσει μερίδιο απ’ τον κόπο του, απ’ τον ιδρώτα του. Ε, ρε Χρυσή Αυγή που θέλουν όλοι αυτοί. Οι μετανάστες, εξάλλου, δεν είναι το πρόβλημα. Εμείς είμαστε πολιτισμένοι και ο μεροκαματιάρης που δεν κάνει φασαρίες δεν μας ενοχλεί. Αλλά, θα ευχόμουν κάποια στιγμή να τους πιάσουν όλους αυτούς που κάνουν κακό στην Ελλάδα και να τους πετάξουν σε ένα ξερονήσι και να τους δέρνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για παραδειγματισμό. Έτσι.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, απο τα απλά. Ας εξηγήσει κάποιος πρώτα σ’ αυτόν τον ηλίθιο ότι αν απολυθούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, όπου κατα μέσον όρο το 40% είναι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με μεγαλύτερη προϋπηρεσία από τον ίδιο, όχι μόνο δεν θα απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις που υποτίθεται θα αυξήσουν τον μισθό του αλλά πολύ σύντομα το αφεντικό του θα μιλάει για μπάλα με κάποιον απ’ αυτούς. Στη θέση του. Στην καλύτερη περίπτωση να μιλάνε και οι δύο, έχοντας, όμως, μοιραστεί τα 700.

 του Αδάμ Γιαννίκου

Βύθιση μισθών και αύξηση τιμών

Η στρατηγική των απελευθερωμένων, κυρίαρχων, ανεξέλεγκτων χρηματοπιστωτικών αγορών και των αποκλεισμένων κοινωνιών, ενέπνευσε, καθ' όλη την περίοδο πριν από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, το μείγμα οικονομικής πολιτικής το οποίο εγκαθίδρυσε στη διεθνή οικονομία «συνθήκες φούσκας» και πραγματικής μείωσης των μισθών (μείωσή της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συνταξιούχων, αποδόμησης του κοινωνικού κράτους και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων).

Χαρακτηριστική περίπτωση μείωσης των πραγματικών μισθών αποτελεί, μεταξύ των άλλων χωρών, και η Ελλάδα, στην οποία οι μισθοί κατά την περίοδο 1995-2008 αυξήθηκαν κατά 12,5%, η παραγωγικότητα της εργασίας κατά 20%, ο πληθωρισμός κατά 30% και τα κέρδη κατά 40% (ΙΝΕ / ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, 2011). Αυτό σημαίνει ότι κατά την περίοδο των δεκαετιών του 1990 και του 2000, που επικρατούν οι «συνθήκες φούσκας» και κερδοσκοπίας στην παγκόσμια οικονομία, η πραγματική μείωση των μισθών στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί το βασικό όχημα χρηματοδότησης του οικονομικού συστήματος και της αύξησης της κερδοφορίας διεθνώς, με διαχρονική επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, διαμέσου είτε της υπερχρέωσής τους κατά την περίοδο της ανάπτυξης είτε των πολιτικών λιτότητας κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης και ύφεσης.

Η αξιολόγηση των πολιτικών λιτότητας στην Ελλάδα από την τρόικα και τις ελληνικές κυβερνήσεις κατά την περίοδο 2010-2012 (ΙΝΕ / ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, 2012), αποδεικνύει, μεταξύ των άλλων, ότι η αγοραστική δύναμη των μέσων αποδοχών μειώθηκε κατά 21,2%, ως αποτέλεσμα των μειώσεων των μισθών (-30%) (υποχώρηση στα επίπεδα της δεκαετίας του 1990 και διατήρηση των κερδών στα υψηλά επίπεδα του 2009) και της αύξησης των τιμών των αγαθών και των υπηρεσιών. Από την άποψη αυτή, είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα το 27% των προϊόντων που καταναλώνεται παράγεται στη χώρα μας, ενώ το υπόλοιπο 73% εισάγονται. Μάλιστα, το 80% αυτών των εισαγόμενων προϊόντων παράγονται και διανέμονται από 5-6 πολυεθνικές επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα να αξιοποιούν την ολιγοπωλιακή τους θέση στην ευρωπαϊκή αγορά και ως εκ τούτου να συντονίζονται στη διαμόρφωση των τιμών των προϊόντων τους. Επιπλέον όμως, η αύξηση και η διατήρηση των τιμών των προϊόντων και υπηρεσιών στην Ελλάδα, οφείλεται στην ολιγοπωλιακή συγκρότηση της ελληνικής αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών, καθώς και στην έλλειψη ελέγχων από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Οι αυξητικές τάσεις των τιμών των προϊόντων και υπηρεσιών στη χώρα μας επήλθαν σε σημαντικό βαθμό (35%-40%) κατά την πρώτη περίοδο μετάβασης από το εθνικό νόμισμα στο ευρώ, κατά την οποία οι επιχειρήσεις, αξιοποιώντας την ολιγοπωλιακή τους θέση και την έλλειψη ελέγχων στην αγορά προϊόντων, διαμόρφωσαν αυξημένες τιμές πώλησης των προϊόντων τους. Αυτές οι αυξημένες τιμές των προϊόντων διατηρήθηκαν σε υψηλά επίπεδα σε σύγκριση με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθ' όλη την περίοδο μετά το 2001 μέχρι σήμερα, εξαιτίας και της αυξημένης, ιδιαίτερα, έμμεσης φορολογίας, του υψηλού χρηματο-πιστωτικού κόστους, ιδιαίτερα των μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων, των ενδιάμεσων προμηθευτών - εταιρειών διακίνησης των προϊόντων στην εσωτερική αγορά, κ.λπ. με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται σταθερά (υποχώρηση στα επίπεδα του 1995) η αγοραστική δύναμη στην Ελλάδα. Και ενώ το πρόγραμμα λιτότητας έχει οδηγήσει, μεταξύ των άλλων, στη μείωση των μισθών και της ζήτησης (25%), εντούτοις οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών διατηρούνται υψηλές για όλους τους προαναφερόμενους λόγους.

Του Σάββα Ρομπόλη καθηγητή του Παντείου

Προσοχή στο σανό

Ντροπή σας κύριοι ταξιτζήδες που κατεβήκατε στο δρόμο και τα κάνατε γυαλιά καρφιά όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει το επάγγελμα και όταν "το μαζέψανε" λουφάξατε στα κωλοταξί σας και τώρα κορνάρετε τους διαδηλωτές να κάνουν στην άκρη για να πάρετε την επόμενη κούρσα σας.

Ντροπή σας κύριοι αστυνομικοί που όταν η κυβέρνηση ανήγγειλε τα μέτρα που σας αφορούν βγήκατε αμέσως να "εμποδίσετε" τα ματ να χτυπήσουν τον κόσμο και τώρα που η κυβέρνηση "το μάζεψε" δε σας χαλάει καθόλου η καταστολή (των άλλων).

Ντροπή σας κύριοι απόστρατοι αξιωματικοί, "φύλακες της πατρίδας" που βγήκατε στο δρόμο όταν ανακοίνωσαν ότι θα σας μειώσουν τη σύνταξη και τώρα που "το μάζεψαν" ξαναγυρίσατε ήσυχοι στους καναπέδες σας να παρακολουθήσετε ζωντανά την αρένα.

Ντροπή σας κύριοι δάσκαλοι και καθηγητές που ο μόνος λόγος για τον οποίο βγαίνατε και βγαίνετε στο δρόμο είναι η μείωση του σανού και ποτέ σας δεν διαμαρτυρηθήκατε για την καταστροφή της παιδείας στη χώρα μας.

Ντροπή σας κύριοι νοσοκόμοι που βγήκατε στο δρόμο μόνον όταν ανακοινώθηκαν τα μέτρα που σας αφορούν χωρίς να δίνετε δεκάρα για το λειτούργημα που δεν μπορείτε πια να ασκήσετε.

Ντροπή μας Ελληνες που αφήσαμε την ολιγαρχική συμμορία να καταστρέψει την όμορφη χώρα μας και να καταντήσει την παιδεία των παιδιών μας στο σημείο να κινδυνεύει από έλλειψη δασκάλων, βιβλίων και πετρελαίου.

Ντροπή μας που αφήνουμε τη συμμορία να μεταχειρίζεται τους γέρους και τους ανήμπορους σαν άχρηστα σκουπίδια ενώ εμείς παρακολουθούμε έκθαμβοι την παρά-ολυμπιάδα ξαπλωμένοι στον καναπέ μας.

Ντροπή μας Ελληνες που βγαίνουμε στο δρόμο και βελάζουμε μόνον όταν οι τσομπάνηδες μειώνουν τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ μερίδα από το σανό.

Ντροπή μας που είμαστε έτοιμοι να ξεπουλήσουμε την πατρίδα μας με τη σιωπή μας, αρκεί να μας αφήσουν μια τηλεόραση, έναν καναπέ και ένα πιάτο φαΐ.

Μέχρι να ξυπνήσουμε και να βγούμε στο δρόμο όχι σαν αριστεροί και δεξιοί, όχι σαν κόκκινοι και μαύροι, όχι σαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αλλά σαν Ελληνες, όλοι μαζί ενωμένοι σαν γροθιά, αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε μια πατρίδα δυνατή και πολιτισμένη, δημοκρατική και δίκαιη,

μέχρι τότε,

προσοχή στο σανό.

Το δικό μας.

Απο τον Θαλαμοφύλακα

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ έφαγαν τις καταθέσεις, όχι η… δραχμή

Τα τελευταία τρία χρόνια αποσύρθηκαν από τις τράπεζες 87 δισ. ευρώ και οι καταθέσεις μειώθηκαν από 237,5 δισ. σε 150,5 δισ. ευρώ.

Πασίγνωστος ο προπαγανδιστικός ισχυρισμός – και απολύτως πιστευτός από ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων, όπως άλλωστε αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας και η σύγκριση των εκλογικών αποτελεσμάτων της 6ης Μαΐου με εκείνα της 17ης Ιουνίου:

Αν στην Ελλάδα σχηματιζόταν αντιμνημονιακή κυβέρνηση, οι Ευρωπαίοι θα μας χρεοκοπούσαν και έτσι πέραν των άλλων συμφορών, θα εξανεμίζονταν και οι καταθέσεις των Ελλήνων μέσω του περάσματος στη δραχμή και της δραματικής υποτίμησης της τελευταίας έναντι του ευρώ.

Συνυπολογίζοντας και αυτόν τον παράγοντα, ο ελληνικός λαός έδωσε την εξουσία στη μνημονιακή συγκυβέρνηση Ν.Δ.,ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ με την άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 179 εδρών. Ο «κίνδυνος της δραχμής» αποφεύχθηκε, αλλά αν παρατηρήσουμε την πορεία του ύψους των καταθέσεων την τελευταία τριετία, θα διαπιστώσουμε ότι έχουν μειωθεί δραστικά.

Η κρίση και η μνημονιακή πολιτική λιτότητας τα τελευταία δύο χρόνια αποδεικνύεται ότι «έφαγαν» ήδη μεγάλο μέρος των καταθέσεων των Ελλήνων και όχι το πέρασμα της εξουσίας στο «λόμπι της δραχμής», το σκιάχτρο με το οποίο μας απειλούν κάποιοι.

Ας δούμε όμως καλύτερα τους αριθμούς. Τον Ιούνιο του 2009 οι καταθέσεις ανέρχονταν σε 237,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τον Ιούνιο του 2012 είχαν απομείνει στις ελληνικές τράπεζες καταθέσεις μόλις 150,5 δισεκατομμυρίων. Μέσα στην τριετία δηλαδή αποσύρθηκαν 87 δισ. ευρώ. Το ερώτημα είναι βεβαίως τι απέγιναν αυτά τα χρήματα. Όπως είναι γνωστό, υπάρχει CD με τα ονόματα 54.000 Ελλήνων που έβγαλαν σε τράπεζες του εξωτερικού συνολικό ποσό 22 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μάλιστα οι 3.000 από αυτούς έβγαλαν έξω 7,5 δισεκατομμύρια. Πρόκειται για εμφανώς πλούσια άτομα, αφού οι 3.000 έβγαλαν κατά μέσο όρο από 2,5 εκατομμύρια ευρώ ο καθένας.

Από τα 87 δισεκατομμύρια που αποσύρθηκαν δηλαδή από τις τράπεζες, μόνο τα 22 δισ. ευρώ έφυγαν έξω. Τι απέγιναν τα υπόλοιπα 65 δισεκατομμύρια όμως;

Από εδώ και πέρα παύουν τα επιστημονικά στοιχεία και αρχίζουν οι υποθέσεις και οι εκτιμήσεις. Παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών και του τραπεζικού συστήματος, συνδυάζοντας και τις αναλήψεις με το συνολικό ύψος των καταθέσεων αυτού που τις απέσυρε (δειγματοληπτικά) και με το γεγονός ότι οι ξένες τράπεζες δεν ανοίγουν λογαριασμούς με αρχική κατάθεση δύο – τριών χιλιάδων ευρώ, έχουν την εκτίμηση ότι τα ποσά που τοποθετήθηκαν σε τραπεζικές θυρίδες ή παραχώθηκαν σε πάσης φύσεως κρυψώνες δεν υπερβαίνουν τα 15 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ.

 Βάσει στοιχείων εκτιμούν ότι γύρω στα 5 δισεκατομμύρια ευρώ τοποθετήθηκαν στην καταρρέουσα αγορά ακινήτων, στην αγορά χρυσού, σε μετοχές. Αυτοί οι υπολογισμοί σημαίνουν ότι γύρω στα 45 δισεκατομμύρια ευρώ, περίπου οι μισές δηλαδή καταθέσεις που αποσύρθηκαν, ξοδεύτηκαν ήδη για την κάλυψη τρεχουσών αναγκών.

Αυτό θεωρείται σχεδόν βέβαιο για τα 19 δισεκατομμύρια που απέσυραν οι επιχειρήσεις, τα οποία εκτιμάται πως σχεδόν στην ολότητα τους χρησιμοποιήθηκαν στις επαγγελματικές δραστηριότητες. Από τα 68 δισεκατομμύρια που πήραν τα νοι-κοκυριά, υπολογίζεται (με σαφώς μεγαλύτερα περιθώρια λάθους) ότι τουλάχιστον γύρω στα 20-25 δισ. ευρώ έχουν ήδη φαγωθεί για καθημερινές ανάγκες προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δραματική μείωση των αποδοχών, τα φορολογικά χαράτσια τύπου… τουρκοκρατίας, η τραγική αύξηση της ανεργίας κλπ.

Οι εκτιμήσεις αυτές ενισχύονται εμμέσως και από το γεγονός ότι βάσει των στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος, τα δύο τρίτα σχεδόν (το 63% για την ακρίβεια) του συνόλου των αναλήψεων έγιναν στην Αττική, η οποία έχει χτυπηθεί σοβαρότερα από την κρίση σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη περιοχή της χώρας τόσο σε επίπεδο πληθυσμού όσο και σε επίπεδο επιχειρήσεων.

Tου Γιώργου Δελαστίκ