Ευρώπη κατά Γερμανίας

Τεκτονικό πολιτικό σεισμό προκάλεσε ο πρωτοσέλιδος κεντρικός τίτλος στο φύλλο του Δεκεμβρίου της «Μοντ Ντιπλοματίκ», της κατεξοχήν εφημερίδας της γαλλικής διανόησης. Σεισμό όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Πολιτική ταραχή προκάλεσε και στο Βερολίνο. «Η Ευρώπη αντιμέτωπη με τη γερμανική ηγεμονία», ήταν ο σοκαριστικός τίτλος. «Από την αλληλεγγύη στην επικυριαρχία», υπογράμμιζε ο υπέρτιτλος, μη αφήνοντας κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Το κείμενο εμπρηστικό: «Θα δεχθεί η Γαλλία τόσο εύκολα να υποβιβαστεί στο καθεστώς που είχε η Βαυαρία στους κόλπους του Δεύτερου Ράιχ;», αναρωτιόταν ρητορικά ο αρθρογράφος. «Αναρωτιέται κανείς πόσο θα διαρκέσει η γαλλική αυτοϋποταγή χωρίς την παραμικρή αντίδραση», συνέχιζε προκλητικά.


«Ο Σόιμπλε απαιτεί ώθηση για την Ευρώπη - Αμεση εκλογή προέδρου, αποδυνάμωση των επιμέρους κρατών», διαλαλούσαν οι κεντρικοί πρωτοσέλιδοι τίτλοι της «Φράνκ­φουρτερ Αλγκεμάινε», της σοβαρότερης εφημερίδας της γερμανικής πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ, στο φύλλο της προπαραμονής των Χριστουγέννων. Ηταν ουσιαστικά η απάντηση του Βερολίνου.

Συρρίκνωση της κυριαρχίας των κρατών της Ευρώπης ευαγγελίζεται ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. «Εντελώς κυρίαρχα είναι ακόμη τα κράτη-μέλη στις Βρυξέλλες. Δεν μπορεί όμως να συνεχίσει να είναι αυτός ο δρόμος στο διηνεκές», τονίζει χωρίς περιστροφές ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας στη συνέντευξή του. «Επιθυμώ μια μέρα να αποκτήσουμε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση... ή έναν Ευρωπαίο πρόεδρο που θα εκλέγεται άμεσα από τον λαό», διακήρυξε ο Σόιμπλε και πρόσθεσε με νόημα: «Φυσικά αυτό θα συνεπιφέρει μια απώλεια εξουσίας στο επίπεδο των κρατών-μελών!». Εδώ βρίσκεται όλη η πολιτική ουσία.

Πυρ κατά Βερολίνου ακριβώς για το θέμα αυτό εξαπολύει η «Μοντ Ντιπλοματίκ» - το θέμα της εθνικής κυριαρχίας. Αρχίζει με τη χώρα μας: «Στην Ελλάδα, ένα καθεστώς που επιβλήθηκε από το Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες υποδούλωσε τη χώρα και την οδήγησε σε κατάσταση που θυμίζει εκείνη της Αυστρίας το 1922, όταν τοποθετήθηκε στη Βιέννη από την Αντάντ ένας ύπατος αρμοστής για να διοικεί την οικονομία της χώρας προς όφελος της Αντάντ», υπογραμμίζει η γαλλική εφημερίδα. Δεν αρκείται όμως μόνο σ΄ αυτό. Καταγγέλλει έμμεσα την κυβέρνηση Μέρκελ ότι έδρασε υπονομευτικά για να ανατρέψει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η οποία αντιστεκόταν στη γερμανική πολιτική. «Στην Ιταλία, η εσωτερική διάβρωση και οι εξωτερικές παρεμβάσεις συνδυάστηκαν για να αντικαταστήσουν μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση με μια κυβέρνηση ΄΄τεχνικών΄΄ χωρίς προσφυγή σε εκλογές», επισημαίνει η «Μοντ Ντιπλοματίκ».

Αποσταθεροποίηση στην ΕΕ προκαλεί η γερμανική πολιτική, ισχυρίζονται οι Γάλλοι. «Η Γερμανία, επικεφαλής ενός μπλοκ μικρών βόρειων κρατών, επέβαλε στις χώρες του Νότου δρακόντεια προγράμματα λιτότητας, αδιανόητα για τους δικούς της πολίτες ... Κάτω από αυτήν την πίεση, οι κυβερνήσεις των μικρών χωρών της ΕΕ κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία τα καθεστώτα που ασκούσαν την εξουσία στην αρχή της κρίσης σαρώθηκαν, όταν έγιναν εκλογές που έφεραν διαδόχους έτοιμους να αυξήσουν τη δόση του δραστικού φαρμάκου», γράφει η γαλλική εφημερίδα.

Φυγόκεντρες τάσεις αναφορικά με το ευρώ εξαιτίας της γερμανικής πολιτικής διαπιστώνει σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» και ο νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς. «Οι σημερινοί μηχανισμοί (της Ευρωζώνης) δεν είναι βιώσιμοι», δηλώνει απερίφραστα.

Ναι ή όχι στο ευρώ; Ο Στίγκλιτς είναι προβληματισμένος. «Η έξοδος από το ευρώ θα είχε πολύ μεγάλο κόστος. Αν όμως η Ευρώπη δεν αλλάξει πορεία, τότε και η παραμονή στο ευρώ έχει μεγάλο κόστος. Αν δεν γίνει κάτι, το κόστος θα αυξάνει και ο υπολογισμός για το εάν μια χώρα θα είναι καλύτερα εντός ή εκτός ευρώ ίσως αλλάξει», απάντησε.

Του Γιωργου Δελαστίκ

Απειλή ιστορικού μαρασμού

Ποια είναι τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα για το αμέσως επόμενο διάστημα στην Ελλάδα; Κατά τη γνώμη μας, δύο, ένα μετρήσιμο και ένα μη μετρήσιμο, και τα δύο όμως βόμβες στα θεμέλια: η ανεργία και ο διχασμός -μάλλον, κερματισμός- της κοινωνίας.

Οι τελευταίες εκθέσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και του ΙΟΒΕ καταγράφουν τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση της οικονομίας και μια ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα. Η ανεργία τον φετινό Οκτώβριο έφτασε το 26,8%, έναντι του 19,7% τον αντίστοιχο περσινό μήνα. Ο ρυθμός αύξησης είναι τρομακτικός: 2,6% μηνιαίως. Αν διατηρηθεί αυτός ο ρυθμός, τον Οκτώβριο του 2013 οι άνεργοι θα είναι το 36,5% - περισσότερο από το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού θα είναι εκτός εργασίας, εκτός βιοπορισμού.

Οι δείκτες ανεργίας και ύφεσης αντιστοιχούν στους δείκτες της αμερικανικής Μεγάλης Υφεσης, μετά το Κραχ του 1929. Αμερικανοί αναλυτές που παρακολουθούν με ανησυχία την Ευρώπη, υπολογίζουν ότι για να επανέλθει η ανεργία στα κοινωνικώς αποδεκτά επίπεδα του 7,5%, όσο δηλαδή μετριόταν η ανεργία στην Ελλάδα το 2007, θα απαιτηθούν είκοσι χρόνια. Είκοσι χρόνια είναι πολύ μακρύς χρόνος, είναι περίπου μια γενιά

Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι. Το 26,8% αντιστοιχεί σε περίπου 1,35 εκατομμύρια συμπολίτες, επί συνόλου 5 εκατομμυρίων ενεργού πληθυσμού· 1,35 εκατομμύρια νοικοκυριά, οικογένειες, στερούνται το βασικό ή το αναγκαίο συμπληρωματικό εισόδημα για να επιβιώσουν. Αλλιώς: 3,64 εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει να παράγουν πλούτο ικανό να θρέψει 11 εκατομμύρια Ελληνες. Δεν γίνεται.

Αυτή η αριθμητική αφόρητης ένδειας μας οδηγεί αναπόφευκτα στις μη μετρήσιμες αλλά εξίσου αισθητές συνέπειές της: στον διχασμό, τον κερματισμό του κοινωνικού σώματος. Εξαιτίας της κρίσης η Ελλάδα χάνει οδυνηρά ό,τι είχε κατακτήσει με κόπο τη μεταπολεμική περίοδο: υψηλή κοινωνική ομοιογένεια, διαταξική κινητικότητα και μια ευρύτατη μικρομεσαία τάξη. Οι πιο αδύναμοι κρίκοι των μικρομεσαίων στρωμάτων πληβειοποιούνται, τα χάνουν όλα, ενώ και τα μεσαία στρώματα φτωχοποιούνται, χάνουν τα προστατευτικά μαξιλάρια των σταθερών εισοδημάτων και των αποταμιεύσεων και ήδη απειλείται σοβαρά το τελευταίο οχυρό και ταυτοποιητικό στοιχείο, η ακίνητη περιουσία.

Συναφές και ίσως πιο ανησυχητικό για το μέλλον, με όρους εθνικούς-ιστορικούς, είναι το φαινόμενο της νεανικής ανεργίας, που φτάνει πια το 56% στις ηλικίες 15-25. Γνωρίζουμε από το κοντινό περιβάλλον μας, πόσο οδυνηρή είναι η ανεργία του πενηντάχρονου: πιθανότατα δεν θα ξαναβρεί ποτέ δουλειά με πλήρεις αποδοχές. Η ανεργία στους νέους δεν είναι τόσο φανερά επώδυνη· ακουμπάνε στην οικογένεια, οι ανάγκες είναι μικρότερες. Είναι όμως πιο ύπουλη και υπονομευτική: ο μακροχρόνιος αποκλεισμός από την είσοδο στην εργασία αναστέλλει βίαια μια αναγκαία τελετή ενηλικίωσης, ψαλιδίζει τα όνειρα, την αυτοπεποίθηση, τη δημιουργικότητα. Κι όχι μόνο κολοβώνει τα νεαρά άτομα σε προσωπικό επίπεδο, αλλά στερεί και την κοινωνία από τις απολύτως αναγκαίες δυνάμεις ανανέωσης: Πώς αλλιώς θα ανανεώσει το έμψυχο δυναμικό της μια κοινωνία στην παραγωγή, στην επιστήμη, στην τέχνη, στις ηγετικές ελίτ; Πολύ περισσότερο που η Ελλάδα φθίνει δημογραφικά. Προβάλλοντας πάνω στην υπογεννητικότητα, πάνω σε έναν γερασμένο πληθυσμό, τον καλπάζοντα δείκτη νεανικής ανεργίας και αποκλεισμού, η εξαγόμενη εικόνα είναι ζοφερή. Οι μεσήλικες κουρασμένοι και άνεργοι, οι νέοι άνεργοι ή μετανάστες. Κινδυνεύουμε σαν λαός, σαν έθνος, να μπούμε σε τροχιά ιστορικού μαρασμού.

Κασσανδρικές προβλέψεις; Ναι, εφόσον ισχύσουν οι προβολές του δυσχερούς παρόντος στον μέλλοντα χρόνο. Γνωρίζουμε όμως ότι η ιστορία δεν εξελίσσεται γραμμικά· ρήξεις και ασυνέχειες, επώδυνες συχνά, εκτρέπουν τη ροή προς άλλες, απρόσμενες κατευθύνσεις. Στο μέτρο που μας επιτρέπεται, διότι η Ελλάδα δεν πορεύεται μόνη της αλλά εξαρτώμενη σε πολλά από άλλους, οφείλουμε να κατανοήσουμε τους κινδύνους καταρχάς, και να δράσουμε αποτρεπτικά: να διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή, ανακουφίζοντας τους αδύναμους και ανανεώνοντας το συλλογικό φρόνημα. Με δικαιοσύνη και αναδιανομή. Για να επηρεάσουμε κατά το δυνατόν την ιστορική ροή, δηλαδή τη μοίρα μας.

Απόσπασμα απο αρθρο του Νικου Γ. Ξυδακη

Ουστ

Να φτωχύνουν και οι άλλοι. Να περικοπούν και αυτών οι  μισθοί.

Γιατί μόνο εγώ; Να πεινάσουν και αυτοί! Εμένα μου έκοψαν 30%

από το μισθό μου, να κόψουν και στα ρετιρέ. Πρέπει και αυτών

οι μισθοί να πάνε στα 500 ευρώ.  Είναι μερικές από τις απόψεις

που συναντώ όταν από την ραδιοφωνική εκπομπή, υποστηρίζω

ότι πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα κάποιας μερίδας

εργαζομένων, τελευταίως των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ.

Είναι απόψεις μιας σιχαμένης μερίδας συμπολιτών μας, που

λειτουργώντας με φτηνά και ταπεινά, αισθήματα επιθυμεί το κακό

που έχει υποστεί η ίδια να το πάθουν και οι υπόλοιποι. Είναι η μερίδα

εκείνη που δεν διανοείται ότι θα μπορούσε αυτή και άλλες μερίδες

συμπολιτών μας, να ΜΗΝ είχαν υποστεί περικοπές. Πως; Αν δεν

σκεφτόντουσαν έτσι.

Αν είχαν πέντε έξι βασικές αξίες, όπως αλληλεγγύη, συναδέλφωση,

αγωνιστικότητα, αξιοπρέπεια, μαχητικότητα, αυτοθυσία, αυτοεκτίμηση,

σύνεση και εγκράτεια. Και αν δεν είχαν κάποιες άλλες ιδιότητες,

όπως, αφέλεια, ξεπούλημα συνείδησης, αρρωστημένο μικροαστισμό,

άγνοια βασικών κανόνων λειτουργίας της «ελεύθερης» οικονομίας,

ατομισμό, ανάγκη για κάθε λογής τσοπάνο, υποτακτικότητα και άλλα

συμπτώματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Το ενδιαφέρον με αυτούς τους συμπολίτες μας είναι ότι ενώ

υποστηρίζουν με φανατισμό την ανάγκη να μην πληρώνουν αυτοί,

τους ακριβοπληρωμένους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ, κάνουν την

κότα όταν τους επισημαίνεις ότι πληρώνουν με διάφορους τρόπους

και επί δεκαετίες, εφοπλιστές, εργολάβους, καναλάρχες και μια

δεκάδα λαμόγια, που του τρώνε τα λεφτά και το μέλλον. Αυτή την

κλεψιά, την θεωρούν αυτονόητη, σχεδόν απαραίτητη!

Δεν με ενοχλούν αυτές οι απόψεις. Δεν με επηρεάζουν. Δεν με

απασχολούν. Στους προβληματισμένους, συμπολίτες, συντρόφους,

συναγωνιστές που με αγωνία ρωτάνε (ρωτάμε), πώς θα αλλάξουμε

τα πράγματα με τέτοιες συμπεριφορές, τους απαντώ. ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ.

Δεν τους χρειαζόμαστε. Ποτέ οι αλλαγές σε μια κοινωνία δεν έγιναν

με την συμμετοχή του συνόλου. Ποτέ το 100% ενός λαού δεν

συμμετείχε σε έναν δημιουργικό ξεσηκωμό. Σπάνια αυτός που βράζει

στο ζουμί του βγήκε από την κατσαρόλα.

Τύποι, που  εμπιστεύονται τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους και τους

Κουβέληδες, ενώ έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι τους κοροϊδεύουν

κατάμουτρα. Τύποι, που  αναζητούν τον καλύτερο έμπορο για να

εξαγοραστούν. Τύποι που μηρυκάζουν παιδαριώδη επιχειρήματα των

παραθύρων και λογοδοτούν στους Πρετεντέρηδες. Τύποι που

συνηθίζουν τα σκατά και τα θεωρούν αναγκαίο όρο αξιοπρεπούς

επιβίωσης, είναι ήδη καταδικασμένοι.Καταδικασμένοι να

περιμένουν το ψίχουλο που θα τους πετάξει η Τρόικα εσωτερικού

ή εξωτερικού. Καταδικασμένοι στον φόβο και την αγωνία.

Καταδικασμένοι να καταναλώνουν μεταλλαγμένα προϊόντα και ιδέες.

Είναι καταδικασμένοι, όχι από εμένα, ή άλλους. Είναι

καταδικασμένοι από τους ίδιους τους εαυτούς τους,

τις επιλογές τους, τον τρόπο σκέψης τους.

Θα προχωρήσουμε χωρίς αυτούς. Θα προχωρούσαμε έτσι κι αλλιώς

χωρίς αυτούς. Το ξέραμε από την αρχή. Μάλλον το ήξεραν και αυτοί.

Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού.

Από τα κεφάλια.

Μερικά είναι στραμμένα πάνω και μερικά κάτω.

 Καλά βελάσματα! .

 ΥΓ1. Γνωρίζω ότι χαλάει την ηρεμία, που τόσο ανάγκη έχει ο

τόπος… αλλά δυστυχώς πρέπει να μάθετε να κοιμόσαστε με

φασαρία. Δεν θα ησυχάσουμε.

ΥΓ2. Και νιώθω ότι αυξάνονται αυτοί που δεν αρκούνται στην

απλή φασαρία.

Του Θύμιου Καλαμούκη

Επαγγελματίες επαίτες

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που την έχουν ταυτίσει με τις έννοιες ¨φιλαργυρία¨ και¨εξαπάτηση¨, το να παράγει επαγγελματίες επαίτες, θεωρείται απόλυτα λογικό. Μέρες ευημερίας και καθαρού κέρδους οι εορταστικές εποχές, εφόσον το ¨μαγαζάκι του πόνου¨ και τα προτεταμένα χέρια που εκλιπαρούν για βοήθεια, πληθαίνουν και πολλαπλασιάζονται ραγδαία σαν αθεράπευτος ιός.
Η επαιτεία στην Ελλάδα, μπορεί βάση νόμου, σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα και το άρθρο 407, να τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών, ωστόσο οι επαίτες συνεχίζουν ακάθεκτοι να ζητιανεύουν από φιλοχρηματία ή κατά συνήθεια.

Αυτό το κατά συνήθεια δε, έχει πάρει άλλη τροπή, αφού από τη γέννησή τους μερικά παιδιά έχουν λάβει το βάπτισμα του επαγγελματία επαίτη, με αποτέλεσμα να μυούνται από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, στο εύκολο κέρδος και να αποκτούν δικαίωμα ανταγωνισμού, διεκδικώντας μια θέση στα φανάρια που έχουν συνεχόμενο πέρασμα οχημάτων.

Απαραίτητα προσόντα του επαγγελματία επαίτη, είναι: η εύκολη και άμεση διαφυγή (αν τεθεί θέμα προσαγωγής), η οξυδέρκεια, η άριστη υποκριτική τέχνη, η αυτοπροστασία και η επίδειξη ισχύος (αν χρειαστεί να υπερασπιστεί τη θέση ή το ποσό που έχει αποκομίσει), ενώ συναισθηματισμοί και παραχωρήσεις δεν έχουν θέση σε καμία περίπτωση.

Απόλυτα συνειδητοποιημένοι και γνώστες της ¨τέχνης¨, οι επαίτες καταφέρνουν να συλλέξουν το ποσό των 3.000 ευρώ μηνιαίως, σύμφωνα με μαρτυρίες ορισμένων ¨ανώνυμων¨ ζητιάνων, ανάλογα με το πόστο που έχουν επιλέξει. Μερικά στέκια δε, προσφέρουν και παραπάνω μηναίο εισόδημα.
Τα τελευταία χρόνια με την έλευση των αλλοδαπών, οι ημεδαποί ζητιάνοι άρχισαν να εξοστρακίζονται, η επαναφορά τους όμως ενδυναμώθηκε με τη βοήθεια της οικονομικής κρίσης που ταλανίζει την χώρα, ιδίως από το 2010 και μετά. Πλέον έχουν συσταθεί οργανωμένες ομάδες επαιτών, οι οποίες καταλαμβάνουν το σημείο που επιλέγουν και το προστατεύουν με κάθε τρόπο, προκειμένου να υπερασπιστούν τα ¨οικονομικά τους συμφέροντα¨.

Η ελεημοσύνη, ως πράξη συμπάθειας και ανακούφισης των ¨κακότυχων¨, μπορεί να συντηρήσει το αναπαραγωγικό σύστημα των ζητιάνων και να ενισχύσει, διαιωνίζοντας την ¨εκκολαπτική μηχανή¨ που τους δημιουργεί.
Αυτοί που θα κατακυριεύσουν τα ¨κόκκινα φανάρια¨, τα καταστήματα, τις εκκλησίες, κάθε σημείο διέλευσης πεζών και οχημάτων, με μόνο σκοπό να ικετεύσουν για να αποσπάσουν με έντεχνο τρόπο, τον όβολό σας.
Μια προσοδοφόρα απασχόληση για όσους ασχολούνται με την επαιτεία, μια πλάνη που οδηγεί στην κοινωνική ευαισθητοποίηση εξατομικευμένα, όμως, κι’ όχι σε μια συλλογική κοινωνική οργανωμένη προσφορά που θα ευνοεί μόνο τους αληθινά αδικημένους, τους περιθωριοποιημένους του πολιτικοκοινωνικού συστήματος.

Σε όσους προσφέρουν τον όβολό τους, χωρίς δεύτερη σκέψη στα συγκεκριμένα άτομα, καθιστούν την επαιτεία ως μόνη επαγγελματική επιλογή για τους ¨καταδικασμένους¨ που πρόκειται να γεννηθούν σε ένα καθεστώς όπου η ελεημοσύνη είναι επάγγελμα.
Θέλετε, άτομα μη κοινωνικώς ¨προσορμισμένα¨ σε ¨ανεξέλεγκτα λιμάνια¨, που δεν εκπληρώνουν το καθήκον τους προς την κοινωνία, μη προσφέροντας προς τα κοινά;
Άτομα αντικοινωνικά, με προβλήματα παραβατικότητας, εγκληματικότητας, έτοιμα να θυσιάσουν κάθε ηθική αξία στο βωμό του εύκολου κέρδους;

Αν είστε ευσπλαχνικός άνθρωπος, αυτός που έχει την αλληλεγγύη και τη προσφορά, ως στάση ζωής, τότε αποτρέψτε το έγκλημα που διαπράττουν οι επαγγελματίες επαίτες, νοθεύοντας τις αθώες παιδικές ψυχούλες, τις οποίες μετατρέπουν σε ¨άψυχα¨ φιλοχρήματα όντα. Για τον ελεήμονα, υπάρχει τρόπος να στηρίξει, συνεισφέρει, να επιτελέσει κοινωνικό, ανθρωπιστικό, φιλανθρωπικό έργο, αρκεί να απευθυνθεί σε κοινωνικές υπηρεσίες, σε άσυλα, σε ιδρύματα, σε οικογένειες που έχουν πραγματικά ανάγκη.

Της Ε. Βασιλοπούλου

57,6% Μαλάκας

Παγιώνει την πανευρωπαϊκή κυριαρχία της στον τομέα της ανεργίας των η Ελλάδα, βάσει της ανακοίνωσης της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας Eurostat.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της υπηρεσίας, η χώρα μας εμφανίζει ποσοστά ανεργίας στους νέου έως 25 ετών, της τάξεως του 57,6%, αφήνοντας ακόμη πιο πίσω τους ενοχλητικούς Ισπανούς που ακολουθούν με 56.5%. So long suckers! Μάλιστα, η μέτρηση αφορά στοιχεία του Σεπτεμβρίου 2012, άρα μπορούμε να ελπίζουμε πως η διαφορά αυτή έχει διευρυνθεί.

Ένας εκ των αρχιτεκτόνων του μεγάλου αυτού επιτεύγματος, ο Αντώνης ο Σαμαράς, αφού συνέστησε στα μέλη της κεντρικής επιτροπής να κρατήσουν χαμηλούς τους τόνους και να αποφύγουν τα διθυραμβικά σχόλια και τις δεξιώσεις, δήλωσε:

"Καταφέραμε να κάνουμε πράξη αυτό που άλλοι δεν τόλμησαν. Ενισχύσαμε το θεσμό της οικογένειας. Φέραμε τον Έλληνα έως 35 χρονών, πίσω στο πατρικό του και τον βγάλαμε από τα μπουζούκια και τις καφετέριες. Πλέον, περισσότεροι από τους μισούς νέους έως 25 ετών κάθονται και τα ξύνουν, όταν ο μέσος Ευρωπαίος, πηγαινοέρχεται από δουλειά σε δουλειά για να πάρει καινούριο αμάξι. Δε σταματάμε όμως εκεί. Μίλησα πάλι με το Θεό. Ήρθε στην τουαλέτα την ώρα που διάβαζα το καινούριο Μίκι Μάους. Μου είπε, Αντώνη, μη σταματάς".

Η δήλωση του Αντώνη Σαμαρά, δεν είναι πραγματική. Η πραγματική ήταν χειρότερη.

Περί καπιταλισμού και ελεύθερης αγοράς

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, όποιος έχει κοινό νου, γνωρίζει ότι αυτή την στιγμή δεν θα έπρεπε να υπήρχε Mega ούτε και ΔΟΛ. Θα έπρεπε να είχαν κλείσει. Όχι για αυτά που λένε. Αν και αυτά που λένε, έχουν άμεση σχέση με το γεγονός ότι δεν έχουν κλείσει. 

Θα έπρεπε να έχουν κλείσει εάν εφαρμοζόντουσαν στοιχειωδώς οι κανόνες του καπιταλισμού, της ελεύθερης αγοράς και αυτά που γενικώς οι ίδιοι στο Mega και στον ΔΟΛ υποστηρίζουν ότι πρέπει να ισχύουν για όλη την υπόλοιπη κοινωνία, τους εργαζομένους στο Δημόσιο κτλ. 

Εάν εφαρμοζόντουσαν για όλους οι επιταγές των Μνημονίων. Αυτά τα σκυλιά που έχουν και χαρακτηρίζονται δημοσιογράφοι ξερνούν πρωί – μεσημέρι – βράδυ κατά οποιουδήποτε τολμά να απεργήσει.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά και καθόλου πολύπλοκα. Επιχειρήσεις με τα οικονομικά στοιχεία του Mega και του ΔΟΛ, αλλά και του Πήγασου, του ομίλου της Καθημερινής κτλ δεν θα σκεφτόντουσαν καν να περάσουν το κατώφλι οποιασδήποτε τράπεζας και να ζητήσουν νέο δανεισμό ή ανακεφαλαίωση: Τεράστια τραπεζικά χρέη, υποπολλαπλάσιος (σε σχέση με τα χρέη) τζίρος, καμία προοπτική ότι το αντικείμενο τους (διαφήμιση, πωλήσεις φύλλων κ.τ.λ.) θα πάρει τα πάνω του τα επόμενα χρόνια. 

Με λίγα λόγια είναι στην πρώτη θέση της κατηγορίας των επισφαλών επιχειρήσεων για τις τράπεζες.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα έπρεπε οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί τους αστέρες να έπαιρναν κανένα 500αρικο το μήνα και αυτό με 5-6 μήνες καθυστέρηση.
Και όμως. Ο Τηλέτυπος πήρε 100 εκ. δάνειο και ο ΔΟΛ άλλα 10. Όλα αυτά πριν μερικές εβδομάδες. Για να βρεθεί τραπεζίτης να δώσει δάνειο σε τέτοιες ξοφλημένες οικονομικά και χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, πρέπει να είναι είτε άσχετος, είτε τρελός, είτε βαλτός. Προφανώς, ισχύει το τρίτο. Και όλα αυτά βέβαια λίγο πριν μπουν οι ευρωπαίοι επίτροποι στις Τράπεζες. 

Οι καλοί δημοσιογράφοι του Τηλέτυπου, του ΔΟΛ κ.τ.λ. πιστεύουν ότι πρέπει να ισχύουν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς σ’ όλους τους άλλους, εκτός από τους ίδιους. Οι ίδιοι και τα αφεντικά τους θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν την Πράβδα επί Σοβιετικής Ένωσης. Θα λειτουργούν και θα αμείβονται ανεξαρτήτως οποιουδήποτε άλλου παράγοντα – πολύ περισσότερο παράγοντα που έχει να κάνει με την αγορά.
Τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ πρέπει να σταθούν για να συνεχίσουν να βρίζουν όλους τους άλλους Τους μόνους που σκέφτομαι, είναι τους απλούς εργαζόμενους αυτών των επιχειρήσεων που δεν μου φταίνε σε τίποτα και βγάζουν ένα μεροκάματο.

Όποτε όμως ακούω ένα τύπο από τους παραπάνω να βγαίνει στο μικρόφωνο και να μου του παίζει ένας μικρός Άνταμ Σμιθ, κρύβοντας ότι ο δικός του μισθός βγαίνει από τις τράπεζες, την ανακεφαλαίωση των οποίων πλήρωσε ο συνταξιούχος των 500 ευρώ μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Θα μου πεις γιατί τον ακούς; Διότι αν δεν γίνουμε και λίγο μαζόχες και kinky τις εποχές που ζούμε δεν το παλεύουμε.
Ζω για να τον βάλω τον καριόλη στα 4 με το μαστίγιο… 

(Αγαπητέ φίλε, αν δεν υπήρχαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ με την καθημερινή προπαγάνδα, δεν θα υπήρχε κυβέρνηση Σαμαρά, ούτε μνημόνιο, ούτε χρεοκοπία. Όλα αυτά τα λαμόγια -που υποδύονται τους δημοσιογράφους αλλά είναι πουτάνες- κυκλοφορούν από το πρωί μέχρι το βράδυ με σωματοφύλακες. Όπως όλα τα καθάρματα που έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Βέβαια, αυτό δεν θα τους σώσει. Μέσα στην ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας που τους δίνει η ξεθυμασμένη ισχύς των νταβατζήδων αφεντικών τους έχουν ξεχάσει πως στη ζωή υπάρχει και αύριο. Πολύ kinky αύριο. Αν τους βάλετε κάτω με το μαστίγιο, σας παρακαλώ να είστε τρυφερός με τον Παύλο Τσίμα. Είναι ευαίσθητος αριστερός.)

Από τον πιτσιρίκο 

Σε λόγια να βρισκόμαστε !!!!

ΔΝΤ : “Έχουμε κάνει λάθος εφ΄ όλης της ύλης»

Με τίτλο «Λιτότητα: Έχουμε κάνει λάθος εφ΄ όλης της ύλης», το εβδομαδιαίο περιοδικό «Μarianne» δημοσιεύει μεγάλο αφιέρωμα στο «απίστευτο λάθος των ειδικών του ΔΝΤ», προσπαθώντας να ρίξει φως στην έκθεση του Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 3 Ιανουαρίου.

Στο πολυσέλιδο αφιέρωμα της «Μarianne» γίνεται συνεχής αναφορά στις συνέπειες που έχει υποστεί η Ελλάδα από την επιβολή της λιτότητας που επέβαλαν οι «ειδικοί» του ΔΝΤ και αυτό, όπως λέει, εξ αιτίας ενός λάθος στους υπολογισμούς.

«Πρόκειται για την απίστευτη ομολογία!», γράφουν οι συντάκτες του άρθρου.«Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της μεγάλης κρίσης που κλυδωνίζει τις δυτικές οικονομίες, ένας από τους σημαντικότερους ειδικούς οικονομολόγους του πλανήτη, ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, διευθυντής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, έδωσε στη δημοσιότητα μια μελέτη στην οποία ομολογεί ότι το ΔΝΤ και μαζί του το σύνολο των Ευρωπαίων ηγετών, των υπουργών οικονομίας, της Κομισιόν και της ΕΚΤ, έκαναν σοβαρό λάθος στους υπολογισμούς τους. Υποτίμησαν τις καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών λιτότητας που επέβαλαν στα υπερχρεωμένα κράτη».

Το απίστευτο αυτό κείμενο της 43σέλιδης έκθεσης του Ολιβιέ Μπλανσάρ έχει τίτλο: «Τα λάθη των προγνωστικών ανάπτυξης και οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές».
Το λάθος αφορά σε έναν συντελεστή, γνωστό στην οικονομία με την ονομασία «πολλαπλασιαστής» (multiplicateur). Μεταξύ του 1970 και του 2007, οι ασχολούμενοι με τις προβλέψεις είχαν διαπιστώσει ότι η μείωση κατά 1% στις δημόσιες δαπάνες, ή κατά 1% επιπλέον έσοδα από τη φορολογία, οδηγούσαν, κατά μέσον όρο, σε 0,5% μείωση της ανάπτυξης στις προηγμένες χώρες. Εξ αυτού διαμόρφωσαν τον πολλαπλασιαστή 0,5 τον οποίο και χρησιμοποίησαν στις προκαταρτικές εργασίες τους για τα προγράμματα που επιβλήθηκαν σε Ελλάδα και Πορτογαλία.

Το πρόβλημα είναι ότι τα δεδομένα αυτά ίσχυαν πριν από την κρίση, η οποία με την ανασφάλεια που έφερε στις χώρες, επηρέασε τη συμπεριφορά των καταναλωτών.Στο «Πανόραμα της Παγκόσμιας Οικονομίας» που δημοσίευσε το ΔΝΤ τον περασμένο Οκτώβριο, αναγνωρίζει ότι με τις σημερινές συνθήκες, οι πολλαπλασιαστές κινούνται ανάμεσα στο 0,9 έως και το 1,7 (!) ήτοι δύο με τρεις φορές μεγαλύτεροι από το 0,5. Την πληροφορία αυτή το ΔΝΤ την έχει γράψει στα ψιλά του «Πανοράματος» και μόνο οι ιδιαίτερα έμπειροι αναλυτές μπορούσαν να αντιληφθούντο μέγεθος της σημασίας της.

Αβυσσαλέες συνέπειες

Ο Ολιβιέ Μπλανσάρ αναγνωρίζει αυτό που κάθε πολίτης μπορούσε να αντιληφθεί περπατώντας για λίγο στις ρημαγμένες από τη λιτότητα αγορές των πόλεων της νότιας Ευρώπης –που όμως οι μεγάλοι εξπέρ στα γραφεία τους με τα κομπιουτεράκια τους φάνηκαν ανάξιοι να αντιληφθούν.

Υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις της νότιας Ευρώπης σε δραστική μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των συντάξεων, αναγνωρίζει η έκθεση, προκλήθηκε μια πτώση της εσωτερικής ζήτησης δύο με τρεις φορές ταχύτερη απ’ ό,τι αναμενόταν. Οι συνέπειες ήταν αβυσσαλέες: σειρά πτωχεύσεων, εκτίναξη της ανεργίας, τεράστιες διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας και της Λισαβόνας.

«Ο πολλαπλασιαστής δεν είναι κάτι που πέφτει εξ ουρανού», εξηγεί ο Ερίκ Εγέρ, οικονομολόγος στο Γαλλικό Παρατηρητήριο Οικονομικών Συγκυριών (OFCE).
«Μεταβάλλεται ανάλογα με τις συγκυρίες: εξαρτάται από το σημείο του οικονομικού κύκλου στο οποίο βρισκόμαστε πάνω ή κάτω, από την πολιτική των γειτονικών χωρών, από το εάν μπορούμε να κάνουμε υποτίμηση στο νόμισμά μας. Μόνο συνυπολογίζοντας όλα αυτά τα στοιχεία μπορούμε να εκτιμήσουμε τις συνέπειες μιας θεραπείας λιτότητας –και όχι εφαρμόζοντας έναν πολλαπλασιαστή επειδή λειτούργησε προηγούμενα, όταν η ανάπτυξη ήταν στο ραντεβού», υποστηρίζει ο Εγέρ.

Κι όμως, αυτά έκαναν τα λαμπρά μυαλά του ΔΝΤ. Τώρα που η ομολογία είναι και γραπτή, απομένει να πεισθούν Κομισιόν και ΕΚΤ, χωρίς αυτό να θεωρείται άμεσα εφικτό, σημειώνουν οι συντάκτες της «Μarianne».Παρατηρούν ότι τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Βερολίνο συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η θεραπεία θα έλθει μέσα από τη θεραπεία λιτότητας και συνεχίζουν να υποτιμούν τις αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη.

Το άρθρο καταλήγει λέγοντας ότι τέλος πάντων δεν υπάρχει έρευνα χωρίς να γίνονται λάθη, το νοητικά σοβαρό όμως, είναι η επανάληψη του λάθους. Το δε ασυγχώρητα σοβαρό, είναι η διαιώνιση του λάθους.

Η λίστα Λαγκάρντ, η ΕΡΤ και τα νούμερα τηλεθέασης

Όσοι ασχολούνται με τα νούμερα τηλεθέασης της ελληνικής τηλεόρασης, δεν μπορεί παρά να προβληματίστηκαν με το 15,5%που έδωσε ως μέσο όρο η AGB στην εκπομπή της Έλλης Στάη στηΝΕΤ, με καλεσμένο τον πρώην υπουργό Οικονομικών κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου.

Σαφώς και δεν υπάρχει κανένας κανόνας που να προβλέπει ότι το ποσοστό όσων είχαν συντονίσει τους τηλεοπτικούς δέκτες τους στη ΝΕΤ εκείνο το βράδυ της Δευτέρας, έπρεπε να είναι μεγαλύτερο! Ας δούμε όμως ορισμένα χαρακτηριστικά αυτής της συνέντευξης σε συνδυασμό και με το πρόγραμμα των άλλων καναλιών τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή Παπακωνσταντίνου ήταν ΤΟ πρόσωπο των ημερών και στο μυαλό όλων των πολιτών κυριαρχούσε ένα ερώτημα: Το έκανε ή όχι; Διέγραψε τις ξαδέρφες του από τη λίστα Λαγκάρντ ή όχι; Ακόμη και με τη μορφή κουτσομπολιού, το ερώτημα υπήρχε. Έστω και από απλή περιέργεια…

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ήταν το πρόσωπο απ το οποίο θα ήθελαν να πάρουν συνέντευξη όλοι οι δημοσιογράφοι τις ημέρες εκείνες. Τι συνέβη λοιπόν και οι τηλεθεατές δεν έδειξαν το αναμενόμενο ενδιαφέρον; Ή μήπως έδειξαν, αλλά δεν καταγράφηκε στους πίνακες τηλεθέασης της AGB;

Ο γράφων δεν διαθέτει κανένα στοιχείο ώστε να αμφισβητήσει τα νούμερα της εταιρίας μέτρησης και να μιλήσει για αλλοίωση του ποσοστού που έδωσε στη συγκεκριμένη εκπομπή και γενικότερα στην ΕΡΤ. Δεν διαθέτει κανένα στοιχείο, ώστε να μιλήσει για εσκεμμένη αλλοίωση των ποσοστών τηλεθέασης! Έχει όμως βάσιμες αμφιβολίες για την αντιπροσωπευτικότητα του δείγματος που έχει «μηχανάκια» της AGB! Για το κατά πόσο, δηλαδή, αυτοί που έχουν στο σπίτι τους «μηχανάκια» συνδεδεμένα με την AGB, αντιπροσωπεύουν όλους εμάς που δεν έχουμε!...

Το βράδυ της συνέντευξης Παπακωνσταντίνου παρακολουθούσα ταυτοχρόνως τα σχόλια των συμπολιτών μου στο Twitter. Αν εξαιρέσω δύο ή το πολύ τρεις, χρήστες, απ όσους ακολουθώ, όλοι οι υπόλοιποι σχολίαζαν τη συνέντευξη. Πράγμα που σημαίνει ότι την παρακολουθούσαν.

Σκέφτηκα ότι αυτοί που ακολουθώ εγώ είναι περιορισμένος αριθμός κι έτσι άρχισα να ρωτώ φίλους. Όλοι ανεξαιρέτως μου περιέγραψαν την ίδια εικόνα… Κι αν θεωρήσουμε ότι οι χρήστες του διαδικτύου έχουν ένα είδος «εμμονής» με τα σοβαρά θέματα της επικαιρότητας, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλοι, τις επόμενες ημέρες, είχαν ως σημείο αναφοράς κατά τις συζητήσεις τους το περιεχόμενο της συνέντευξης.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, αντιπροσωπεύονται στο 15,5% που έδωσε ως ποσοστό τηλεθέασης η AGB;

Κατά την άποψή μου υπάρχει τεράστια αναντιστοιχία του ύφους, του επιπέδου και της κοινωνικής διαστρωμάτωσης όσων έχουν στο σπίτι τους «μηχανάκια» μέτρησης της τηλεθέασης, με το κοινό στο οποίο απευθύνονται τέτοιου είδους θέματα και γενικότερα, απευθύνεται η ΕΡΤ. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, η AGB έχει κατανείμει περίπου χίλια ή λίγο περισσότερα «μηχανάκια», βάσει των αρχών της στατιστικής επιστήμης, σε ισάριθμα νοικοκυριά, συνδεδεμένα μ έναν κεντρικό υπολογιστή στα γραφεία της και έτσι κάθε πρωί ανακοινώνει τα νούμερα τηλεθέασης της προηγούμενης ημέρας. Πόσο αντιπροσωπευτικό είναι όμως αυτό το δείγμα των χιλίων ή λίγο παραπάνω νοικοκυριών; Πόσοι νοήμονες πολίτες με ένα άλφα επίπεδο μόρφωσης θα δέχονταν στο σπίτι τους ένα «μηχάνημα-χαφιέ» που θα κατέγραφε κάθε μέρα τι επιλέγουν να δουν στην τηλεόραση; Ακόμη και για λόγους αισθητικής δεν νομίζω ότι θα βρίσκονταν πολλοί αυτής της κατηγορίας που θα το δέχονταν!

Ξαναερχόμαστε λοιπόν έτσι στο ουσιαστικό ερώτημα; Πόσο αντιπροσωπεύουν όλους εμάς όσοι έχουν στα σπίτια τους αυτές τις συσκευές που καταγράφουν τις τηλεοπτικές τους προτιμήσεις και βάσει αυτών βγαίνουν οι τηλεθεάσεις; (Το γεγονός ότι αυτοί κατευθύνουν, πέραν των διαφημιστών και τις επιλογές των καναλιών ως προς το πρόγραμμα, είναι μια άλλη παράμετρος).

Ένα ακόμη στοιχείο, ενισχυτικό του σκεπτικού που παραθέτω, ότι δηλαδή τα «μηχανάκια» της AGB βρίσκονται σε σπίτια που έχουν άλλες προτεραιότητες στις τηλεοπτικές επιλογές τους, εν σχέση με το πρόγραμμα της ΕΡΤ, διαχρονικά, είναι και το εξής: Ο διαγωνισμός της Γιουροβίζιον, πρόγραμμα κατ εξοχήν λαικό και κατά γενική εκτίμηση χαμηλής στάθμης, παρ' ότι προβάλλεται από την ΕΡΤ συγκεντρώνει εξαιρετικά υψηλά ποσοστά τηλεθέασης.

Ο γράφων, ως αρχισυντάκτης του πρώτου δελτίου ειδήσεων την επομένη του διαγωνισμού της Γιουροβίζιον το 2005 (στις 12:00 το μεσημέρι), όπου ανεδείχθη νικήτρια η εκπρόσωπος της Ελλάδος (Ελενα Παπαρίζου), κατέγραψε ρεκόρ τηλεθέασης για ειδήσεις στην εγχώρια τηλεοπτική αγορά, ξεπερνώντας το 65%. Παρ' ότι ΕΡΤ και ειδήσεις, τα «μηχανάκια» της AGB χτύπησαν κόκκινο! Ακριβώς επειδή επρόκειτο για ένα λαικό προιόν το οποίο απέχει παρασάγγας απ' το υπόλοιπο πρόγραμμα του σταθμού. Χωρίς βεβαίως η διαπίστωση αυτή να σημαίνει αυτομάτως ότι το πρόγραμμα της ΕΡΤ είναι άριστο ή έστω, καλό και δεν επιδέχεται βελτιώσεις ή αλλαγές, ακόμη και εκ βάθρων…

Ένα ακόμη παράδειγμα. Το βράδυ των τελευταίων εκλογών, όταν όλα τα κανάλια εξέπεμπαν θεματικά το ίδιο τηλεοπτικό προιόν, πλήν του «Star» και αυτό, (το προιόν), αφορούσε - ενδιέφερε το σύνολο του τηλεοπτικού κοινού, ανεξαρτήτως μορφωτικού, κοινωνικού, ή βιοτικού επιπέδου, η ΝΕΤ κέρδισε την πρωτιά… Εκεί η ΕΡΤ δεν έπαιζε απέναντι σε λαικά σήριαλ, εγχώρια ή εισαγωγής, αλλά έπαιζε στα ίσια.

Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός, ότι, στις πιέσεις που έχουμε ασκήσει διαχρονικά, εμείς τα στελέχη των ειδήσεων της ΕΡΤ, να μετατεθεί το κεντρικό δελτίο ειδήσεων στις οχτώ, αντί στις εννιά που είναι σήμερα, ώστε να είμαστε επιλογή του τηλεθεατή και όχι συμπλήρωμα στα δελτία των ιδιωτικών καναλιών, συναντήσαμε τοίχο από μπετόν! Γιατί τότε θα αποτελούσαμε απειλή! Και ο νοών νοείτω...

Συμπερασματικά, λοιπόν, τα νούμερα τηλεθέασης μπορεί να είναι «οδηγός» ή να αποτελούν κριτήριο αξιολόγησης,  για... χαλαρές εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης, όχι όμως για τις ειδήσεις και τις ενημερωτικές εκπομπές, εκπομπές κουλτούρας ή εκπομπές τύπου ντοκιμαντέρ.

Το τηλεοπτικό κοινό που γοητεύεται και αγκαλιάζει τις τούρκικες σειρές ή εκπομπές που ευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (γνωστές σε όλους, ας μην τις ονοματίσουμε) τι ενδιαφέρον μπορεί να βρεί στις εκπομπές του Γιώργου Αυγερόπουλου ή του Στέλιου Κούλογλου; Για να επικαλεστώ παραδείγματα μόνον από το πρόγραμμα της ΕΡΤ.

Του Γιώργου Κογιάννη

Παγκόσμιος πόλεμος για τον έλεγχο της Αφρικής

Η στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας στο Μάλι δεν ήταν φυσικά κεραυνός εν αιθρία. Οσο και αν ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ είχε υποσχεθεί ως «σοσιαλιστής», τον περασμένο Οκτώβριο σε ομιλία του στο Κοινοβούλιο της Σενεγάλης, ότι θα «θάψει» την αποικιοκρατική πολιτική της «Γαλλο-Αφρικής», το Παρίσι δείχνει ότι δεν μπορεί να ξεχάσει τις μεγάλες περιοχές της Μαύρης Ηπείρου. Το πρόσχημα της αντιμετώπισης της «ισλαμικής τρομοκρατίας» δεν πείθει ούτε καν τους πλέον αδαείς.

Η κρίση στο Μάλι έδωσε στη Γαλλία την ευκαιρία να επιχειρήσει να παίξει ξανά τον ρόλο του χωροφύλακα της Αφρικής, σε μια περίοδο που εντείνεται η παγκόσμια διαπάλη για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Μαύρης Ηπείρου. Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Γερμανία και Κίνα έχουν επιδοθεί το τελευταίο διάστημα σε ένα αδίστακτο «μπρα ντε φερ» για την επέκταση της επιρροής τους στην Αφρική.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες καλύπτουν σήμερα από την Αφρική το 18% των ενεργειακών τους αναγκών και ώς το 2015 το ποσοστό αυτό θα ανέλθει στο 25%» γράφει ο Αμερικανός οικονομολόγος Κον Χέιλιναν. «Η Αφρική προμηθεύει επίσης το ένα τρίτο της ενέργειας που χρειάζεται η Κίνα, συν τις τεράστιες ποσότητες χαλκού, πλατίνας και σιδηρομεταλλευμάτων».

Σύμφωνα με το Ερευνητικό Ινστιτούτο Οκλαντ της Καλιφόρνιας, μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια επένδυσαν γύρω στα 500 εκατ. δολάρια για να αγοράσουν τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις στην υποσαχάρια Αφρική με σκοπό να καλύψουν τις διατροφικές ανάγκες του μέλλοντος. 

Η έρευνα αφορά επτά αφρικανικές χώρες (Αιθιοπία, Σουδάν, Νότιο Σουδάν, Τανζανία, Μοζαμβίκη, Μάλι και Σιέρα Λεόνε) και έδειξε ότι το Χάρβαρντ, το Βάντερμπιλτ και αρκετά άλλα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν επενδύσει πολλά σε αφρικανικές εκτάσεις τα τελευταία χρόνια.

Η Ουάσιγκτον, σε συνεργασία με άλλες δυτικές «δορυφορικές» δυνάμεις, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει αμερικανική στρατιωτική δύναμη για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας στη Μαύρη Ηπειρο. 

Η Κίνα έχει ξεπεράσει τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Ευρωπαϊκή Ενωση και είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αφρικής. 

Οι εμπορικές σχέσεις της Κίνας με τις αφρικανικές χώρες από 11 δισεκατομμύρια δολάρια το 2000 έφτασαν τα 160 δισεκατομμύρια δολάρια το 2011 και αναμένεται φέτος να υπερβούν τα 200 δισεκατομμύρια.

Η αμερικανική Στρατιωτική Διοίκηση Αφρικής (AFRICOM) και μια σειρά άλλες αμερικανικές υπηρεσίες έχουν στόχο να αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο».

Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι για τις επεμβάσεις στην Αφρική και όχι φυσικά η «ισλαμική τρομοκρατία» ή η δήθεν «αποκατάσταση της δημοκρατίας». 

Το «Εκόνομιστ» στην ετήσια έκθεσή του χαρακτήρισε μάλιστα «πλήρη δημοκρατία» μόνο μία υποσαχάρια αφρικανική χώρα – κι αυτή δεν είναι άλλη από το μικρό νησί Μαυρίκιος που βρίσκεται στον Ινδικό Ωκεανό!

Οπως γράφει ο Ζαν Μπρικμόντ στο βιβλίο του «Ανθρωπιστικός Ιμπεριαλισμός» «η ιδεολογία της εποχής μας, τουλάχιστον όταν πρόκειται να νομιμοποιήσει έναν πόλεμο, καταφεύγει στα… ανθρώπινα δικαιώματα και στη δημοκρατία. 

Δεν ήταν όμως το ΝΑΤΟ που όπλισε τους ακραίους ισλαμιστές σαλαφιστές για να ανατρέψουν τον Καντάφι στη Λιβύη; Οπως τώρα η Δύση ενισχύει τους σαλαφιστές αντάρτες για να ανατρέψουν τον Ασαντ στη Συρία, ενώ την ίδια ώρα τούς βομβαρδίζουν στην Υεμένη, τη Σομαλία και τώρα στο Μάλι».

Σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», το αμερικανικό Πεντάγωνο δαπάνησε την τελευταία τετραετία περίπου μισό δισεκατομμύριο δολάρια για να ενισχύσει στρατιωτικά τις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Αφρικής, δίνοντας μάλιστα τη μερίδα του λέοντος στο Μάλι. Αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι εκπαίδευσαν, άλλωστε, τους ισλαμιστές αντάρτες του πολέμαρχου Αμαντού Χάγια Σανόγκο, που ανέτρεψε τον πρόεδρο Αμαντού Τουμανί Τουρέ.

Του Μιχάλη Ψύλου

Τύμπανα νομισματικού πολέμου ξανά

Με επίκεντρο την πιθανή ανακύκλωση της ευρωπαϊκής κρίσης, ο καπιταλιστικός κόσμος ανασύρει τα ανταγωνιστικά όπλα του και απειλεί τη γερμανική, εκλογική ηρεμία 

Οι Βρετανοί λοξοκοιτάζουν ήδη προς την έξοδο από την Ε.Ε. Ο Ομπάμα διαμηνύει στον Κάμερον ότι θέλει τη Βρετανία εντός της Ε.Ε. Η Γαλλία, που δυσφορεί με τη γερμανική ηγεμονία που εδραιώνεται στην Ε.Ε., θυμάται τον παλιό καλό αποικιοκρατικό εαυτό της και στέλνει στρατό στο Μάλι. Από καραμπόλα προκαλεί κι ένα μακελειό στην Αλγερία. Η αμερικανική κυβέρνηση ετοιμάζεται να διαπραγματευτεί μια νέα αύξηση στο όριο χρέους – πόσο πάνω από τα 16 τρις. δολάρια, άραγε; Η Κίνα ανακοίνωσε ότι (α)πέτυχε το χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης εδώ και 13 χρόνια. Η Ρωσία προειδοποιεί για τον κίνδυνο ενός νέου γύρου νομισματικών πολέμων, την ώρα που η Ιαπωνία ρίχνει χρήμα για να ρίξει το γιεν και το ευρώ αναβαίνει σε επικίνδυνα επίπεδα έναντι του δολαρίου. Η Πορτογαλία ανακοινώνει πως βιάζεται να ξεμπερδεύει με το μνημόνιο και να βγει όπως όπως στις αγορές. Αυτό το έχει κάνει ήδη πετυχημένα η Ιρλανδία, με δυο εξόδους στις αγορές. Αλλά η πολιτική της ηγεσία δεν εφησυχάζει καθόλου, φοβούμενη «επανεισαγωγή» της κρίσης από τη βαλτωμένη σε ύφεση ευρωζώνη.

Πώς τεκμαίρεται από τη σύνθεση όλων αυτών ότι η κρίση στην ευρωζώνη βαίνει προς τη λήξη της, όπως επιμένει κυρίως η γερμανική πολιτική ηγεσία; 

Και από πού προκύπτει ότι οι καλές επιδόσεις της «γερμανικής ατμομηχανής»- όπως πάντα επαίρεται η καγκελαρία- σημαίνουν κάτι καλό για τους λοιπούς φτωχούς συγγενείς της Ευρωζώνης; 

Στην πραγματικότητα από πουθενά. Ίσα ίσα που η μικρή ανακωχή που σημειώνεται στις σχέσεις της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης με τις αγορές διακόπτεται από την ατμόσφαιρα νομισματικού και εμπορικού πολέμου που επικρατεί στις ισοτιμίες του ευρώ. Και η ΕΚΤ έχει ήδη κάψει αρκετά καύσιμα για να διακινδυνεύσει να το υπερασπίσει.

Το υπόβαθρο μιας ανακύκλωσης της κρίσης του ευρώ και διάχυσής της στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία είναι η ίδια η «θεραπεία» που έχει επιλεγεί για την αντιμετώπισή της. Η οδός της «δημοσιονομικής αρετής» που έχει επιβάλει η γερμανική, κυρίως, ηγεσία σημαίνει διαιώνιση της λιτότητας, καθίζηση των επενδυτικών δαπανών, εκτίναξη της ανεργίας σε ιστορικά ρεκόρ. 

Αυτά, με τη σειρά τους, σημαίνουν εδραίωση της ύφεσης ή της ασθενικής ανάπτυξης και καθήλωση της ζήτησης όχι μόνο των ευρωπαϊκών, αλλά και των κινεζικών ή αμερικανικών προϊόντων.

Άρα, αναμετάδοση της ύφεσης και σε πολλές εκτός Ε.Ε. χώρες και αγορές. 

Κι ακόμη δεν έχει εκτιμηθεί η υφεσιακή επίπτωση της εφαρμογής από την αρχή του έτους του γερμανικής έμπνευσης «δημοσιονομικού συμφώνου» που θα βάλει σχεδόν όλες τις χώρες της Ε.Ε. σε ένα ακόμη κύκλο περικοπών δαπανών.

Η «εξέγερση» των BRICS 

 
Οι ανεπτυγμένες χώρες που τα τελευταία χρόνια είναι αποδέκτες των παρενεργειών των αμερικανικών και ευρωπαϊκών κρίσεων δεν τις δέχονται πια αδιαμαρτύρητα. 

Η Ρωσία, για παράδειγμα, προεδρεύουσα φέτος στο G20, η σύνοδος κορυφής του οποίου θα γίνει τον προσεχή Σεπτέμβριο, προετοιμάζει ήδη στις υπουργικές συνόδους που ξεκινούν από τον μήνα αυτό να θέσει επί τάπητος το ζήτημα μιας «νέας αρχιτεκτονικής» στη διεθνή οικονομία που, προς το παρόν περιλαμβάνει τρεις άξονες: πρώτον, έναν νέο μηχανισμό διαχείρισης των κρατικών χρεών, δεύτερον, την αποδέσμευση πόρων για χρηματοδότηση των επενδύσεων, τρίτον, την αλλαγή της ποσόστωσης εκτός Ε.Ε. και ΗΠΑ χωρών, ιδιαίτερα των BRICS στο ΔΝΤ, που προς το παρόν τελεί υπό ευρωπαϊκή και αμερικανική κηδεμονία.

Το μήνυμα είναι σαφές: ο διεθνής καταμερισμός εργασίας στο καπιταλιστικό σύμπαν έχει αλλάξει, καιρός να αλλάξει και ο καταμερισμός ισχύος. 

Πολύ περισσότερο που χώρες όπως οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) ελέγχουν όχι μόνο ζωτικούς για τον παγκόσμιο καπιταλισμό πόρους, αλλά και μεγάλο μέρος του χρέους της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.

Επομένως, η βεβαιότητα της γερμανικής ηγεσίας ότι έχει στη διάθεσή της μια σχεδόν αδιατάρακτη πορεία προς τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και μια σχετικά ήρεμη ευρωπαϊκή «περιφέρεια» απειλείται με κλονισμό, και μάλιστα από πολλές πηγές: Από μια κλιμάκωση του νομισματικού πολέμου που θα επηρεάσουν αρνητικά τις εξαγωγές της, από μια υποτροπή της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, από μια διεύρυνση και επιμήκυνση της ύφεσης, από μια εκτροπή της αμερικανικής δημοσιονομικής κρίσης, από ένα μέτωπο πιέσεων των BRICS, ακόμη και από και μια βρετανική φυγή από την Ε.Ε.

Τούτων δοθέντων, προκύπτει το ερώτημα από πού αντλεί η ελληνική τρικομματική κυβέρνηση την αισιοδοξία ότι μπορεί εντός του έτους να δει «φως στην άκρη του τούνελ» κι ότι θα μένει μέχρι τέλους κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες της καγκελαρίας.

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου 

Μεταφέρει το γερμανικό χρυσό πίσω στη Γερμανία η Bundesbank - 3.400 τόνοι!Φοβούνται πόλεμο

Με μια κίνηση που καταδεικνύει την σοβαρή ανησυχία της Γερμανίας για την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας και ειδικότερα του παγκόσμιου χρέους, αλλά και της παγκόσμιας κατάστασης ασφάλειας ως απόρροια του χρέους, η γερμανική κεντρική τράπεζα Bundesbank σκοπεύει με συνοπτικές διαδικασίες να μεταφέρει όλο τον γερμανικό χρυσό που φυλάσσεται στο εξωτερικό πίσω στα γερμανικά θησαυροφυλάκια.

Όπως αναφέρει ο γερμανικός Τύπος σήμερα (Bild) τουλάχιστον 3.400 τόνοι χρυσού αξίας 150 δισ. € πρόκειται να μεταφερθούν πίσω στη Γερμανία από το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι όπου και φυλάσσονται.

Σχετική ανακοίνωση πρόκειται να κάνει σήμερα η Bundesbank εκπρόσωπος της οποίας ανέφερε πως ο χρυσός που θα μεταφερθεί πίσω στη Γερμανία πρόκειται να λιώσει για να ξαναγίνει σε μορφή ράβδων εξετάζοντας έτσι και την ποιότητά τουγια την οποία υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες.

Ο επίσημος λόγος για τη μεγάλη αυτή μετακίνηση του χρυσού πίσω στο Βερολίνο αποτέλεσε αναφορά της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Οικονομικού Ελέγχου σύμφωνα με την οποία ασκείται κριτική στην γερμανική κεντρική τράπεζα για την «κακοδιαχείριση» όπως αναφέρεται χαρακτηγρ4ιστικά των γερμανικών αποθεμάτων χρυσού που βρίσκονται στο εξωτερικό.

Ουσιαστικός λόγος όμως είναι η επερχόμενη οικονομική κρίση, κρίση για την οποία μίλησε πρόσφατα ο “guru” του αμερικανικού hedge fund, Hayman Capital Management, Kyle Bass, ο οποίος προέβλεψε «θερμή» κατάληξη της έκρηξης του παγκόσμιου χρέους με έναν μεγάλο πόλεμο: «Όλο αυτό θα τελειώσει με πόλεμο», δήλωσε ο Bass.

«Δεν ξέρω ποιος θα πολεμήσει ποιον αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος πως τα επόμενα χρόνια θα δούμε να ξεσπούν πόλεμοι και μάλιστα όχι μικροί», είπε σε ομιλία του σε συνέδριο.

Ο Bass στηρίζει την πρόβλεψη του στο γεγονός ότι το χρέος της πιστωτικής αγοράς έχει ανέλθει στο 340% του παγκόσμιου ΑΕΠ, επισημαίνοντας πως «ο κόσμος δεν είχε ζήσει ποτέ στο παρελθόν ειρηνικά με τέτοιο φορτίο και ειναι πρακτικά αδύνατον να συμβεί κάτι άλλο πέρα από πόλεμο. Ειδικά οι ΗΠΑ μπορεί να δουν μια θερμή σύγκρουση ως απόδραση από το αδιέξοδο του χρέους».

Ο ίδιος εξηγεί πως «Ορισμένες κοινωνίες δεν θα αντέξουν τις πιέσεις τη στιγμή που χρέος τρισεκατομμυρίων δολαρίων θα πρέπει να αναδιαρθρωθεί, επιφέροντας βαριές απώλειες σε εκατομμύρια επενδυτών. Αυτό αλλάζει μόνο με πόλεμο».

Ο γερμανικός χρυσός στο εξωτερικό (3396 τόνοι) περιέχεται σε ποσοστό 45% στην Ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ (US Federal Reserve) ένα άλλο ποσοστό της τάξης του 13% στην Τράπεζα της Αγγλίας (Bank of England), ένα 11% στην Τράπεζα της Γαλλίας (Banque de France) και το υπόλοιπο 31% διατηρείται στο κεντρικό κατάστημα της Bundesbank στην Φρανκφούρτη. Η αποστολή του χρυσού σε «συμμαχικές» χώρες είχε γίνει στα χρόνια του ψυχρού πολέμου εξαιτίας του επίφοβου κλίματος ασφάλειας.

Η απόφαση της Γερμανίας να ζητήσει το χρυσό της πίσω κυρίως από τις ΗΠΑ δεν πρόκειται να χαροποιήσει ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον ούτε και θα στείλει καλό μήνυμα προς τις αγορές εκτιμούν αναλυτές.

Οι Γερμανοί θέλουν το χρυσό τους πίσω και θα τον πάρουν. Αλήθεια με τον ελληνικό χρυσό που βρίσκεται στο εξωτερικό τι γίνεται;

Η Κύπρος κάνει μεγάλες παραχωρήσεις για το σχέδιο διάσωσης

Η Κύπρος θέλει τη βοήθεια από το μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά το τίμημα για τα δισεκατομμύρια της βοήθειας έκτακτης ανάγκης είναι υψηλό. Η χώρα θα χάσει ουσιαστικά την κυριαρχία της.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας στράφηκε σοβαρός προς τις κάμερες για να πει πόσο «επώδυνη απόφαση» ήταν, αλλά και να προσθέσει πως ήταν «απαραίτητο κακό». Ο Κύπριος πρόεδρος δεν έφερνε καλά νέα στο λαό του. Το μέγεθος του κακού, όμως, δεν έγινε αντιληπτό παρά μόνο όταν ο Χριστόφιας, στο τηλεοπτικό του διάγγελμα, στις αρχές Δεκεμβρίου, θύμισε στους θεατές τη σκοτεινότερη ώρα της χώρας του, την τουρκική εισβολή στη βόρεια Κύπρο το 1974.

Αν και η Κύπρος δεν πρόκειται να υποστεί την ίδια μοίρα, είναι ήδη σαφές ότι σε αντάλλαγμα για τα δισεκατομμύρια ευρώ στήριξης, η τρόικα, που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θα αποκτήσει ουσιαστικά τον έλεγχο του μεσογειακού νησιού. Η κυπριακή κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι της τρόικας διαπραγματεύονταν επί σχεδόν πέντε μήνες τους όρους του πακέτου στήριξης, αξίας τουλάχιστον 17,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι διαπραγματεύσεις απέδωσαν ένα σχέδιο Μνημονίου Συνεργασίας (MΣ) 30 σελίδων, με το οποίο η τρόικα υπαγορεύει στην Κύπρο ποια μέτρα θα πρέπει να λάβει τα ερχόμενα έτη, που αφορούν έως και τη μικρότερη λεπτομέρεια.

Βάσει της συμφωνίας, στο εξής δημόσιοι υπάλληλοι και πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένων των υπουργών, θα πετάνε στην τουριστική θέση όταν ταξιδεύουν στην Ευρώπη. Εξαιρούνται ο πρόεδρος της χώρας και ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου. Τα έξοδα των ταξιδιών στο εξωτερικό θα περικοπούν. Το προνόμιο των ανώτερων γραφειοκρατών να αγοράζουν αυτοκίνητα χωρίς δασμούς θα καταργηθεί. Και οι μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων και των νομοθετών θα παγώσουν μέχρι το 2016.

Για όλα φταίνε οι τράπεζες

Όταν οι εκπρόσωποι της τρόικας καταστρώνουν με απόλυτη σχολαστικότητα την επιβολή κανόνων, καμία λεπτομέρεια δεν είναι υπερβολικά ασήμαντη για αυτούς. Για παράδειγμα, έχουν προκαθορίσει το καινούριο ωράριο λειτουργίας των κυβερνητικών γραφείων. Στο εξής, θα ανοίγουν ακριβώς στις 8 π.μ. Από 1^ηΣεπτεμβρίου 2013, οι δημόσιοι υπάλληλοι και άλλοι κυβερνητικοί λειτουργοί θα εργάζονται βάσει ενός καθορισμένου προγράμματος ελαστικού ωραρίου. Σύμφωνα με το MΣ, «37 1/2 ώρες την εβδομάδα, 7 1/2 ώρες την ημέρα».

Οι ευρωσωτήρες εξέτασαν επίσης τα κρατικά έσοδα. Ο φόρος στον καπνό θα αυξηθεί δραστικά από 60 σε 150 ευρώ ανά κιλό, ενώ ο φόρος μπίρας θα αυξηθεί σε 6 ευρώ ανά βαθμό οινοπνεύματος και εκατόλιτρο. Η τρόικα επίσης θεωρεί ότι μια φορολογική αύξηση 7 λεπτών το λίτρο είναι κατάλληλη για τη βενζίνη και το ντίζελ.

Οι πολίτες θα πληγούν ιδιαίτερα βαριά από την προγραμματισμένη αύξηση 2% του φόρου προστιθεμένης αξίας, που φθάνει πλέον το 19%. Η τρόικα απαιτεί επίσης περικοπές στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, καθώς και μείωση των συντάξεων.

Ο Χριστόφιας δεν άφησε καμία αμφιβολία ως προς τους υπαίτιους της καταστροφής λέγοντας: «Είναι αλήθεια ότι οι αποφάσεις των τραπεζικών στελεχών και ο άθλιος έλεγχος της Κυπριακής Κεντρικής Τράπεζας κόστισαν δισεκατομμύρια ευρώ στην Κύπρο». Το ποσό του πακέτου στήριξης αντιστοιχεί σχεδόν σε ολόκληρη την ετήσια οικονομική παραγωγή της χώρας. Σύμφωνα με το σχέδιο της τρόικας, ως το 2016 ο εθνικός προϋπολογισμός της Κύπρου θα εκκαθαριστεί επαρκώς ώστε η χώρα να μπορεί ενδεχομένως να αποφύγει νέο χρέος.

Οι πιστωτές θα υποστούν πρώτοι τις απώλειες

Οι κυπριακές τράπεζες αναμένεται να συμβάλουν επίσης. Οι θεσμοί που έχουν χτυπηθεί από την κρίση δεν θα υποστηρίζονται πλέον μόνο από τις ενισχύσεις σε μετρητά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Αυτή τη φορά θα πληρώσουν και οι πιστωτές των τραπεζών. «Με στόχο να μειωθεί το κόστος για τους φορολογούμενους, οι μέτοχοι των τραπεζών και οι μικροομολογιούχοι θα υποστούν απώλειες προτού ληφθούν μέτρα για την ενίσχυση του κράτους», γράφει το ΜΣ. Αυτό σημαίνει ότι οι πιστωτές των κυπριακών τραπεζών δεν θα μπορούν να αποσύρουν τα χρήματά τους. Αντ’ αυτού, οι αξιώσεις τους θα μετατρέπονται σε μετοχές τραπεζών.

Με αυτό το βήμα η τρόικα θέλησε να αποφύγει κάποια πιθανή αμηχανία. Σημαντικά ρωσικά κεφαλαία βρίσκονται σε κυπριακές τράπεζες, μερικά από αυτά πιθανώς αμφίβολης προέλευσης. Θα ήταν δύσκολο να εξηγηθεί στους ευρωπαίους γιατί οι φόροι του χρησιμοποιούνται για να διασώσουν μερικούς πλούσιους ολιγάρχες. Τώρα οι άνθρωποι που προηγουμένως είχαν επενδύσει τον πλούτο τους σε γιοτ, αυτοκίνητα και λέσχες ποδοσφαίρου θα μετατραπούν αναγκαστικά σε ιδιοκτήτες τραπεζών.

Συγχρόνως η Κύπρος θα πρέπει να ανοικοδομήσει τον οικονομικό τομέα της τα ερχόμενα χρόνια, βελτιώνοντας δραστικά τους κανονισμούς της και εντείνοντας την καταπολέμηση του ξεπλύματος χρημάτων και της φοροδιαφυγής.

Αλλά  ο πρόεδρος δεν είχε πρόθεση να τελειώσει το διάγγελμά του χωρίς να προσφέρει στους συμπατριώτες του Κύπριους τουλάχιστον λίγες κουβέντες παρηγοριάς και ελπίδας. Μετά την τουρκική εισβολή, είπε, η χώρα ανοικοδομήθηκε. Και σήμερα, πρόσθεσε, η Κύπρος μπορεί να ελπίζει σε ένα νέο «οικονομικό θαύμα».

Aπό το Spiegel International Online

To παρακράτος πήρε τα καλάσνικοφ;

"Ενοιωσα σοκ τον Φεβρουάριο του 1958 με τις εκλογές που ανέδειξαν την ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, με 24%...Αμέσως μετά τις εκλογές με επισκέφθηκαν στο γραφείο μου ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος και ο αντισυνταγματάρχης Μπαλόπουλος, οι οποίοι ανησυχούσαν κι εκείνοι. Κύριο θέμα της επισκέψεώς τους ήταν το πως βλέπω την κατάσταση να εξελίσσεται μετά από αυτό το αναπάντεχο εκλογικό αποτέλεσμα. Τους απάντησα ότι οι κομουνιστές δεν είναι ένας πολιτικός χώρος ο οποίος παίζει το παιχνίδι στη βάση των γνησίων δημοκρατικών θεσμών. Είναι ένα επαναστατικό κόμμα το οποίο μόλις καταλάβει ότι μπορεί να πάρει την εξουσία, θα το πράξει με τον τρόπο που ξέρει, δηλαδή με επανάσταση, με σφαγές και τέτοια." (Συνέντευξη στον γράφοντα του Αντώνη Σκαρμαλιοράκη, στενού συνεργάτη του Γ. Παπαδόπουλου, αρχηγού της χούντας)

Σε όσους έχουν μελετήσει ελάχιστα την πρόσφατη ελληνική ιστορία, είναι γνωστό ότι οι εκλογές του 1958 αποτέλεσαν σημείο καμπής στην ισχυροποίηση του μετεμφυλιακού παρακράτους και την συγκρότηση των μηχανισμών που οδήγησαν στην δικτατορία της 21ης Απριλίου. Εκμεταλλευόμενη την βαθιά κρίση του κεντρώου κόμματος των Φιλελευθέρων του Γ. Παπανδρέου, η αριστερά ξεπερνάει το φράγμα του 20%, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η συνέχεια είναι λίγο πού γνωστή: εκλογές “βίας και νοθείας” το 1961, δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη 2 χρόνια αργότερα και πολιτική ανωμαλία, δικτατορία το 1967 και προδοσία της Κύπρου το '74.

Διάολε,δεν θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Σίγουρα δεν υπάρχει το φανατισμένο αντικομουνιστικό στρατόπεδο της εποχής, αλλά είναι εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ με τις βίαιες συνιστώσες του,η απειλή της ανατροπής του συστήματος και του χάους που θα προκαλούσε μια πιθανή εκλογή του, με την κατάρρευση της οικονομίας, την έξοδο από το ευρώ κλπ.Και την ίδια μέρα που ο Τσίπρας ταξιδεύει στο Βερολίνο σε μια προσπάθεια να αλλάξει την εικόνα, που έχει μεγεθυνθεί από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, δύο καλάσνικοφ τού κλέβουν την παράσταση.

Σύμπτωση;Θα μάθουμε, ίσως, την απάντηση όταν θα είναι πολύ αργά.Σχετίζονται οι πυροβολισμοί στα γραφεία της ΝΔ με τα γκαζάκια στα σπίτια των δημοσιογράφων ή με την ακόμη πιο άνανδρη απόπειρα εμπρησμού στο σπίτι του αδελφού Kεδίκογλου; Τουλάχιστον η επίθεση στα γραφεία της ΝΔ κάνει μπαμ για παρακράτος,ανεξάρτητα αν κάποια οργάνωση-σφραγίδα αναλάβει την ευθύνη.

Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι η ΝΔ είναι εκείνη που κινεί τα παρακρατικά νήματα. Οπως άλλωστε δεν ήταν η κυβέρνηση Καραμανλή πίσω από την δολοφονία του Λαμπράκη από τους παρακρατικούς της Θεσσαλονίκης ή την 21η Απριλίου. Υπάρχουν όμως σήμερα σημάδια ότι δημιουργούνται υπόγειοι μηχανισμοί: κινήσεις ακροδεξιών μέσα στην αστυνομία και τον στρατό, με πολιτική πλέον κάλυψη από την Χρυσή Αυγή, δημιουργία κλίματος “νόμου και τάξης”, δημοσιεύματα για πραξικοπήματα που δεν έγιναν και ανοικτή δράση παρακρατικών ομάδων. Οπως αυτή που επιτέθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Καβάλα στον Τούρκο Γενικό Πρόξενο, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός εισαγγελέως.

Το βέβαιο είναι ότι η τεχνητή όξυνση του πολιτικού κλίματος με τις βίλες Αμαλίες και η προσπάθεια ταύτισης του ΣΥΡΙΖΑ, με τις όποιες αδυναμίες του, με τις μολότοφ, την βία και την δράση αναρχικών, εξτρεμιστικών ομάδων δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος ώστε ενέργειες όπως η επίθεση εναντίον των γραφείων της ΝΔ να αποκτούν πολιτικό βάρος και να έχουν πολιτικό αποτέλεσμα.

Εδώ έφτασαν στο σημείο, οι αθεόφοβοι, για να μην βελτιωθεί η εικόνα του αιμοβόρου ΣΥΡΙΖΑ, να πιέζουν αφόρητα τον αρχιεπίσκοπο να μην πάρει μέρος σε συνέδριο της Θεολογικής Σχολής(!) για την εκκλησία, την αριστερά και την κοινωνική αλληλεγγύη. Αυτό είναι το πολύ χονδρό παιχνίδι που παίζεται στα κάθε είδους παρασκήνια. Η ΝΔ έχει βαρύτατες ευθύνες για το κλίμα που δημιουργείται και συγχρόνως παίζει με την φωτιά.

Το λάθος της κυβέρνησης Καραμανλή το 1958, είναι ότι πίστεψε πως η δράση των παρακρατικών βοηθούσε  στην αντιμετώπιση της ΕΔΑ και γι αυτό την ανέχθηκε. Αν είχε χειριστεί την αξιωματική αντιπολίτευση σεβόμενη τους κανόνες του παιχνιδιού, όπως σε όλα τα δημοκρατικά κράτη, η συντηρητική παράταξη δεν θα πλήρωνε πολιτικά πρώτη την δράση των παρακρατικών, όπως έγινε μετά την δολοφονία Λαμπράκη,με την ήττα της στις εκλογές του 1963 και την αποχώρηση του Καραμανλή από την χώρα. Και ίσως το κυριότερο, ως χώρα δεν θα πληρώναμε πολλά από τα γραμμάτια της ιστορίας που πληρώνουμε σήμερα.

Του Στέλιου Κούλογλου