Δυστυχώς, οι Σοσιαλδημοκράτες στηρίζουν πλούσιους και όχι φτωχούς…

Οι Σοσιαλδημοκράτες, όπου κυβερνούν, οργανώνουν διαρκώς επιθέσεις φιλίας στην επιχειρηματική τάξη, εκλιπαρώντας για επενδύσεις. Της προσφέρουν γη και ύδωρ, αλλά αυτή αντί να κάνει επενδύσεις ζητάει περισσότερα.

Έτσι είναι: «δώσε θάρρος στον χωριάτη, θα σ’ ανέβει στο κρεβάτι», λέει μια ελληνική παροιμία, αν και κάθε άλλο παρά «χωριάτες» είναι αυτοί που θέλουν ν’ ανέβουν στο κρεβάτι.

Παντού στην Ευρώπη, είτε υπάρχουν Μνημόνια είτε όχι, το μεγάλο κεφάλαιο σ’ όλες τις εκδοχές του (εμπορικό, βιομηχανικό, χρηματοπιστωτικό, πολυεθνικό) έχει καταφέρει να αποσπάσει πλήθος ωφελημάτων και προνομίων. Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι λειτουργούν σαν πολιορκητικός κριός προκειμένου να πέσουν τα οχυρά της εργασίας, γιατί -κατά τη γνώμη τους- εμποδίζουν την ανάπτυξη.

Έχει επισημανθεί, και σωστά, ότι είναι πιο εύκολο να περάσουν αντεργατικά μέτρα από μια κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς παρά από μια κυβέρνηση της Κεντροδεξιάς, λόγω των παραδοσιακών δεσμών της Σοσιαλδημοκρατίας με την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα και λόγω των ειδικών σχέσεών της με τα μεγάλα συνδικάτα.

Στην πρεμούρα της να περάσει με καλό βαθμό τις εξετάσεις δεν διστάζει να επιτεθεί κατά μέτωπο.

Για παράδειγμα: Στην Ιταλία ο «μεταρρυθμιστής» Ματέο Ρέντσι θέλει να καταργήσει το δικαίωμα επαναπρόσληψης για τους εργαζόμενους που έχουν χάσει τη δουλειά τους χωρίς βάσιμη αιτία. Το δικαίωμα αυτό είναι κάτι σαν τοτέμ για το εργατικό κίνημα της Ιταλίας και ήταν αναμενόμενη η αντίδραση των συνδικάτων. Αυτός, όμως, επιμένει και χρησιμοποιεί τα ίδια σαθρά επιχειρήματαπου επικαλέστηκαν κι άλλοι ηγέτες της ίδιας ιδεολογικής οικογένειας, ότι δηλαδή με την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων θα μειωθεί η ανεργία.

Το ότι αυτό δεν ισχύει φαίνεται στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου τα εργασιακά δικαιώματα έχουν πληγεί βάναυσα, αλλά η ανεργία δεν λέει να πέσει.

Η απληστία του μεγάλου κεφαλαίου δεν υποχωρεί ακόμη κι όταν το περιβάλλον που δημιουργούν οι κυβερνήσεις είναι εξαιρετικά ευνοϊκό για τα συμφέροντά του. Η μεγαλύτερη ένωση εργοδοτών της Γαλλίας προ ημερών έδειξε τα δόντια της.

Πρότεινε ως θεραπεία για τα προβλήματα της Γαλλίας, την κατάργηση του 35ωρου, τη μείωση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση αργιών, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.

Ισχυρίζεται ότι με αυτά τα μέτρα θα δημιουργηθούν σε βάθος πενταετίας 1.000.000 νέες θέσειςεργασίας.

Για την ώρα η κυβέρνηση Βαλς δηλώνει αντίθετη. Η πρακτική της, όμως, σε παρόμοια ζητήματα στο πρόσφατο παρελθόν, καθώς και η δέσμευση της απέναντι στη Μέρκελ ότι θα εφαρμόσει μέχρι μέχρι κεραίας το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν αφήνουν

πολλά περιθώρια για μια αισιόδοξη πρόβλεψη.

Αυτά και πολλά άλλα που απέχουν έτη φωτός από τις ιδρυτικές αρχές της, πράττει η σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία όταν κυβερνά. Όταν, όμως, βρίσκεται στην αντιπολίτευση και διεκδικεί την εξουσία προβάρει άλλο κοστούμι.

Θυμάται το ηρωικό παρελθόν της και προσπαθεί να ξανακερδίσει τα μυαλά και τις ψυχές των εργαζομένων.

Ο αρχηγός των Βρετανών Εργατικών Έντ Μίλιμπαντ, στην προσπάθειά του να ξεκόψει από τον μοιραίο για το κόμμα του «μπλερισμό», υποσχέθηκε ότι θα ενισχύσει το Εθνικό Σύστημα

Υγείας με τα χρήματα που θα εξοικονομήσει από την πάταξη της φοροδιαφυγής, τη φορολόγηση των καπνοβιομηχανιών και την επιβολή φόρου στους πλούσιους.

Κάτι τέτοια προοδευτικά έλεγε και ο Ολάντ πριν γίνει πρόεδρος, αλλά στη συνέχεια αναδιπλώθηκε ατάκτως, επικαλούμενος την οικονομική σταθερότητα.

Η Σοσιαλδημοκρατία κάποτε ήταν το καταφύγιο των εργαζομένων. Στη «μοντέρνα» εκδοχή της είναι το στήριγμα των ισχυρών. Η πλήρης μετάλλαξη.

Του Τάσου Παππά

Ο Τσίπρας χτίζει και η κυβέρνηση εξυπνακίζει…

Παρακολουθώ τα βήματα του Αλέξη Τσίπρα, εντός και εκτός Ελλάδας, αλλά ακούω με προσοχή και τα σχόλια της κυβέρνησης όπως και αρκετών δημοσιολογούντων -κινούνται από τον ειρωνία και τον εξυπνακισμό έως την υποτίμηση και την απαξίωση.
Δεν διατηρώ αμφιβολίες: ο αρχηγός του Σύριζα είναι ο κερδισμένος, με μεγάλη διαφορά σ’ αυτό το μπρα ντε φερ.

Γιατί:
Στο εσωτερικό μοιράζει ελπίδες σε έναν κόσμο που έχει ανοιχτά αυτιά. Στον άνεργο, τον χαμηλοσυνταξιούχο, τον εργάτη, στον άλλοτε μικρομεσαίο.
Αλλά και στη μεσαία τάξη (ο θεός να την κάνει πια, με τόσες σφαλιάρες που έχει δεχθεί) επιχειρεί να προσφέρει σιγουριά, δια του εξωτερικού.
Όλα τα ταξίδια που κάνει αυτό το στόχο έχουν. Να (απο)δείξουν ότι δεν είναι, πλέον, αποσυνάγωγος.
Στη Φραγκφούρτη με τον Μάριο Ντράγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο Κόμο με τόσους και τόσους Ευρωπαίους ηγέτες, στο Βατικανό με τον Πάπα των φτωχών…

Πώς απαντά η κυβέρνηση σε όλα αυτά;
Με ανόητο τρόπο. Έχοντας γονατίσει τους πολίτες στους φόρους (τελευταίο «μαγικό» ο ΕΝΦΙΑ που ξεσήκωσε και τις πέτρες) αμολάει ειρωνικές ατάκες (του τύπου «να πάει και στον Δαλάι Λάμα) και επί τοις ουσίας τον χλευάζει, ισχυριζόμενη ότι αντιγράφει τον Γιώργο Παπανδρέου στο «λεφτά υπάρχουν»…

Από κοντά και αρκετοί σχολιαστές των δημοσίων πραγμάτων.
Απορώ: Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Τσίπρας έχει επιβάλλει την ατζέντα του;
Δεν καταλαβαίνουν ότι εκείνος «τάζει», ενώ ο Σαμαράς «σφάζει» δια των φόρων;
Δεν συνειδητοποιούν ότι ο κόσμος δε φοβάται πια ότι με κυβέρνηση Σύριζα η χώρα θα χρεοκοπήσει και θα εκδιωχθεί απ’ το ευρώ;

Και αν «μυρωδιά» δεν παίρνουν απ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει κανείς φίλος τους να τους ενημερώσει για το τι λένε οι πολίτες στις πλατείες, τα καφέ, τις παρέες;
Ούτε ένας δεν τους έχει προειδοποιήσει για τον κίνδυνο «να βουλιάξει αύτανδρο το κυβερνητικό πλοίο»;

Αρχίζουν οι εκδηλώσεις για τα «Καλά 40 χρόνια Νέα Δημοκρατία». (πλήρες πρόγραμμα εντός)

•  * Εναρξη: Επαρση σημαίας ΔΝΤ και ΕΝΦΙΑ. 
• * Προσευχή: Αντώνης Σαμαράς: «Πιστεύω εις μίαν τρόικαν».
• * Ομιλία Αδωνη Γεωργιάδη: Πώς έκανα την κωλοτούμπα των αιώνων για τις καταθέσεις. Ποιος με ξέχεσε και είπα στον ΣΚΑΪ «Θα κρατήσω τα λεφτά μου στην τράπεζα, ακόμα και αν τα χάσω».
• * Ομιλία Αννας Καραμανλή: «Να πάει να γα@@θεί ο Χαρδούβελης».
• * Ομιλία Γκίκα Χαρδούβελη: «Σεξ και ΕΝΦΙΑ. Οι 12 στάσεις για τις κατασχέσεις ακινήτων».
• * Ομιλία Τάκη Μπαλτάκου: «Από τη Δεξιά στην Ακροδεξιά». Η ομιλία θα γίνει με sms.
• * Ομιλία Μάκη Βορίδη: «Το 13% των ασθενών με καρδιολογικά νοσήματα δεν μπορούν να πάρουν φάρμακα. Ψόφος».

• * E, ε, ε, ε, ε, έρχεται. Ο εθνάρχης Βαγγέλης Βενιζέλος ανεβαίνει στο βήμα για την ομιλία.
• * Ομιλία Σοφίας Βούλτεψη: «Ο ρόλος του σωστού χτενίσματος στην κυβερνητική εκπροσώπηση».
• * «Το γάλα»: Παράσταση της Αννας Βαγενά, με τον Μάκη Γιακουμάτο.
• * Ομιλία Μάκη Γιακουμάτου: «Ξεκινάει ο πόλεμος κατά των απορρυπαντικών. Ληγμένα απορρυπαντικά. Πώς δεν κοιτάζουμε ψηλά στο ράφι».
• * Ομιλία Ντόρας Μπακογιάννη: «Απορρυπαντικά και SIEMENS».
• * Ομιλία Γιώργου Καρατζαφέρη: «Γιατί πρέπει να επιστρέψω στη Νέα Δημοκρατία».
• * Ομιλία Φωτεινής Πιπιλή: «Γιατί δεν πρέπει να επιστρέψει ο κάθε κοπρίτης στη Νέα Δημοκρατία».
• * Ομιλία Βασίλη Κικίλια: «Η τεχνική των ΜΑΤ απέναντι στη βία από τις καθαρίστριες. Η προσαγωγή του πολίτη. Το μέικ απ στον ξυλοδαρμό κρατουμένων. Οι νέες ανακαλύψεις στα δακρυγόνα».
• * Ομιλία Κυριάκου Μητσοτάκη: «Το λάιφ στάιλ του απολυμένου».
• * Μιχάλης Ταμήλος: «Οι υπερωρίες στον σύγχρονο κοινοβουλευτικό βίο».
• * Ομιλία Γιάννη Βρούτση: «Οσα παίρνει ο άνεργος».
• * Αννα Παναγιωταρέα: Παράσταση θεάτρου σκιών. «Ο Μεγαλέξανδρος και το καταραμένο φίδι της Αμφίπολης».
• * Ομιλία Κώστα Καραμανλή: «Σπάω τη σιωπή μου, γιατί σας έσπασα τα @@@@@@@».
• * Ομιλία Κωνσταντίνου Μητσοτάκη: «Οι εκδηλώσεις για τα 800 χρόνια Νέα Δημοκρατία».
• * Ομιλία Αντώνη Σαμαρά: «Γαμώ το κεφάλι μου ο μαλάκας μέσα».
• * Μέγας Αλέξανδρος, ομιλία: «Σταματήστε να δουλεύετε τον κόσμο, ρε».
• * Κωνσταντίνος Καραμανλής, εθνάρχης: «Η Νέα Δημοκρατία έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο».
• * Υποστολή σημαίας Νέας Δημοκρατίας.
• * Αποχώρηση με ελικόπτερα.

Από το efsyn.gr

Αφιερωμένο..... εξαιρετικά !!!

Σαν σήμερα το 1941 ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) στην κατεχόμενη τότε Αθήνα, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ.

Οι κινήσεις για την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα από την 27 Σεπτεμβρίου. Στις 1-3 Ιουλίου του 1941 συνήλθε στην Αθήνα η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην οποία συμμετείχαν ο Πέτρος Ρούσος, η Χρύσα Χατζηβασιλείου, ο Παντελής Καραγκίτσης, ο Ανδρέας Τσίπας, ο Ανδρέας Τζήμας και ο Κώστας Λαζαρίδης. Μια από τις αποφάσεις αυτής της Ολομέλειας ήταν «...να οργανώσει τις δυνάμεις της λαϊκής εξέγερσης για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της Ελλάδας». Η συνέχιση της πολιτικής εναντίον του Άξονα άρχισε με την αποστολή της επιστολής του Νίκου Ζαχαριάδη, από τις φυλακές της Κέρκυρας, όπου καλούσε τον Ελληνικό λαό, ως Γ.Γ. του ΚΚΕ, να αντισταθεί στην εισβολή[1].

Με βάση αυτή την απόφαση της Ολομέλειας, το ΚΚΕ εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία μεταξύ των άλλων έγραφε ότι «...καλεί τον ελληνικό λαό, όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις του σ' ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης». Μετά από αυτή την απόφαση, η ηγεσία του ΚΚΕ άρχισε τις επαφές με τους αρχηγούς των υπολοίπων κομμάτων. Η αρχική όμως προσπάθεια δεν έφερε καμιά θετική ανταπόκριση. Όλοι έκριναν ως μη απαραίτητη, ως και μάταιη (λόγω της στρατιωτικής δύναμης της Ναζιστικής Γερμανίας) μια τέτοια αντιστασιακή κίνηση. Η ηττοπάθεια, με κάποιες εξαιρέσεις, και η άρνηση να προχωρήσουν σε οργανωμένη αντίσταση ήταν το συναίσθημα που διακατείχε τότε τους αρχηγούς όλων των κομμάτων [2]

Χαρακτηριστική είναι η συνομιλία που είχε ο Θανάσης Χατζής μαζί με τον δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη Κώστα Βιδάλη, με τον αρχηγό του κόμματος των Συντηρητικών Φιλελευθέρων, Στυλιανό Γονατά, όπως αναφέρεται στο τετράτομο έργο του πρώτου «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε»: ο Γονατάς φέρεται να τους είπε ότι «...αυτό είναι καθαρή τρέλα» και τους προειδοποίησε ότι αν προχωρήσουν στην ίδρυση αυτής της οργάνωσης, θα καλέσει τους αξιωματικούς να οργανώσουν στρατιωτικά τμήματα, κάτω από τον Τσολάκογλου, για να συντρίψουν την «ανταρσία» αυτή, όπως τη χαρακτήρισε.

Στα μέσα του Ιουλίου του 1941, το ΚΚΕ έκανε μια δεύτερη προσπάθεια επαφών. Η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος συναντήθηκε με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και συζήτησε μαζί τους. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, με εξαίρεση τρία μικρά κόμματα που δέχθηκαν να συμπορευτούν με την απόφαση του ΚΚΕ: το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΚΕ), το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ) και η Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ). Οι αντιπροσώποι των τεσσάρων αυτών κομμάτων αποφάσισαν να προχωρήσουν στην ίδρυση του «Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου».

Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941 σε μια μικρή οικία, λίγο πιο πάνω από το τέρμα της οδού Ιπποκράτους, οι τέσσερις αντιπρόσωποι συναντήθηκαν μυστικά και υπέγραψαν το Ιδρυτικό της οργάνωσης. Οι υπογράψαντες το Ιδρυτικό ήταν οι:
Λευτέρης Αποστόλου ΚΚΕ
Χρήστος Χωμενίδης Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας
Ηλίας Τσιριμώκος Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας
Απόστολος Βογιατζής Αγροτικού κόμματος Ελλάδας

Όπως αναφέρεται στο Ιδρυτικό κείμενο, σκοπός του ΕΑΜ ήταν «...η απελευθέρωση του Έθνους από τον ξένο ζυγό...» και «...η κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού, όπως αποφανθεί περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του...». Στο Ιδρυτικό επίσης αναφερόταν ότι «...το ΕΑΜ θα ασχοληθεί με την διατήρηση ακμαίου του απελευθερωτικού πνεύματος του ελληνικού λαού [...] με την εξασφάλιση κατά το δυνατόν μιας συνεργασίας με τους άλλους λαούς οι οποίοι αγωνίζονται κατά των δυνάμεων του Άξονος...».

Επίσης, μέσα από το Ιδρυτικό, οι ηγέτες του ΕΑΜ δήλωναν ότι «Εις το ΕΑΜ γίνεται ισοτίμως δεκτόν παν άλλο κόμμα ή Οργάνωση που δέχεται τας αρχάς του παρόντος Ιδρυτικού, ως και να εργασθεί διά την επιτυχίαν των σκοπών του ΕΑΜ...». 

wikipedia

Ναι ρε, ΚΚΕ…

Το άγνωστο ζευγαράκι είχε γίνει ένα σώμα, καυτά φιλιά μοίραζαν δωρεάν το πάθος, εκεί, κάπου στα σκοτεινά, και ήταν μόνο αρχή.

Λίγο ανοιχτά μάτια να έχεις, λίγο να κοιτάς τον καθρέφτη και να βλέπεις, δίχως σάλτσες και γαρνιτούρες, να αναγνωρίζεις το αληθινό είδωλό σου, και αν είσαι εργαζόμενος, (προλετάριος αν δεν σε τρομάζει η λέξη) δεν χρειάζονται αφορμές ή δικαιολογίες.

Το 40ό φεστιβάλ της ΚΝΕ θα σε βγάλει στα τυφλά στο Ίλιον, κατευθείαν μέσα στο πάρκο Τρίτση. Και δεν είναι ανάγκη να είσαι ψηφοφόρος του κόμματος, άλλωστε αν ήταν και όλοι όσοι πέρασαν από εκεί το τελευταίο τριήμερο, μάλλον θα κυβερνούσαν οι «κόκκινοι» ετούτο τον τόπο. Οι πραγματικοί, όχι οι γιαλατζί του Τσίπρα και της παρέας του, που με κομμένα νύχια από τη ρίζα, πάνε να γρατζουνίσουν όλο το πλανήτη.

Ναι! Στη γιορτή των Κομμουνιστών, γιατί ακόμη και μέσα στη διαφωνία και την ατέλεια, είχε, και εξακολουθεί να έχει, τα πιο ψαγμένα και γλυκά κορίτσια.

Γιατί τα αρσενικά δεν έχουν κόμπλεξ για το ξεθωριασμένο μαύρο φανελάκι που φορούν, ούτε μετρούν αντριλίκια με τα μπράτσα και τις αμερικανιές.

Ναι, θυμηθήκαμε τον Τσε, και σταθήκαμε όρθιοι για τον Παύλο Φύσσα. Δεν φαίνεται να καμαρώνουν ιδιαίτερα τον Θανάση Κλάρα, ακόμη δεν σηκώνουν τέτοιες άτακτες αταξίες, ούτε ζαβολιές. Μιλούν για ανυπακοή, όμως για τους άλλους, για το σύστημα που μας έχει καταπιεί και τώρα θέλει να μας ξεράσει! Όμως, στο δικό τους χωράφι δεν σηκώνουν πολλές αντιρρήσεις.

Κάναμε κι εμείς το καθήκον μας, περιμέναμε μια ώρα στην ουρά για το γνωστό «συντροφικό» σουβλάκι, ήπιαμε και ελληνικά αναψυκτικά, έτσι μποϊκοτάραμε, έστω και για λίγο, την παγκόσμια κόλα. Έπειτα περπατήσαμε, μπλεχτήκαμε μαζί και αφουγκραστήκαμε τη θετική τους ενέργεια.

Ανατριχιάσαμε με την παρουσία του Καζάκου, αλλά το άγνωστο κορίτσι με τη λεβέντικη φωνή, εκείνη που καλούσε από τα μεγάφωνα σε πάλη και αγώνες, ήταν η Κνίτισσα που καμαρώσαμε. Μάλλον θυμηθήκαμε κάποια νυχτερινή αφισοκόλληση ή έναν πνιγμένο έρωτα.

Παραδίπλα, νέοι γονείς τραγουδούσαν αγκαλιά με τα μωρά τους και οι μεγαλύτεροι, γνωστοί από παλιά, φίλοι ή σύντροφοι, έκαναν κατεβασιές, βαθιά μέσα στη μνήμη. Ξεχώριζαν οι ηλικιωμένοι, από εκείνους που δεν καταλαβαίνεις ηλικίες, τα χρόνια τους χαράσσουν μικρά αιχμηρά σφυροδρέπανα πάνω στα κορμιά, αυτή είναι η αύρα των κομμουνιστών, που παραμένει πάντα νέα.

Σε αυτή τη μεγάλη κόκκινη παρέα δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις για την ταξική συνείδηση, ούτε περιγραφές για το φασισμό της εξουσίας.

Δεν είναι άγιοι, ούτε και αλάνθαστοι, παραμένουν και προσπαθούν κόντρα σε ένα παγκόσμιο ρεύμα που διψά για κουτσομπολιά και ταΐζει σαχλαμάρες κοιμισμένα ζόμπι.

Έσβησαν τα φώτα της κεντρικής σκηνής, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μας ευχαρίστησε και πήραμε το δρόμο για την έξοδο.

Ένα μπλε φως μας προσκαλούσε, μας φώναζε μέσα από την πόλη. Σαν να ψιθύριζε «τώρα στη θέση μας, ο καθένας και μόνος του»!

Πόσο όμορφα που είναι τα κόκκινα χρώματα…

Του Μανόλη Δημελλά

Χαίρε

Τα καλόπαιδα της Φρειδερίκης

Δεν θυμάμαι τον πατέρα μου να βρίζει.Θεωρούσε πως το να βρίζεις είναι σπατάλη και εσωτερική κατανάλωση. Υπήρχε όμως μια βρισιά που την εκσφενδόνιζε σε καταστάσεις μεγάλου θυμού σα να ‘ριχνε αναθεματική πέτρα. Πίεζε τα χείλια προσπαθώντας να το αποφύγει και όταν ήταν σίγουρος μέσα του πως δίκαια το απευθύνει το εκστόμιζε: «κωλόπαιδο της Φρειδερίκης».

Ο πατέρας μου δεν γνώριζε τίποτα για τις ερωτικές περιπέτειες της βασίλισσας Φρειδερίκης με τον αρχηγό της CIA Άλεν Ντάλες και όσους άλλους φημολογούμενους και δεν υπονοούσε τίποτα σεξουαλικό ή βιολογικό. Με τη φράση εννοούσε (και εννοεί ακόμη ευτυχώς) τον άνθρωπο χωρίς αξίες,τον δουλικό και κλακαδόρο που συμπεριφέρεται όπως τα τσιράκια του παλατιού και της Φρειδερίκης. Αν γνώριζε τι σημαίνουν οι λέξεις θα έλεγε πως εννοεί τον αμοραλιστή και εξωνημένο. Η Φρειδερίκη δεν ήταν απλώς η μητέρα του τέως και γιαγιά των ξεπεσμένων βασιλοπαίδων που φωτογραφίες τους επιμένουν να δημοσιεύουν τα χρεωμένα συγκροτήματα Τύπου,λες και δημοσιεύουν φωτογραφίες υποψήφιων για Νόμπελ. Η Φρειδερίκη ήταν υπεύθυνη για πολλά από τα δεινά της χώρας. Οι ραδιουργίες και η βαθιά αντιδημοκρατική της αντίληψη που γινόταν πολιτική πραγματικότητα στη χώρα μπορούσαν να συναγωνιστούν μόνο τις σχέσεις της με μυστικές υπηρεσίες και τα ποικίλα σκάνδαλά της (είναι ενδιαφέρουσα η βιογραφία του Άλεν Ντάλες που καταγράφει τι έγινε στο κρυφό δωμάτιο του γραφείου του όταν τον επισκέφθηκε η Φρειδερίκη. Η Φρειδερίκη βεβαίως αργότερα είπε πως είχε μαγκώσει το συρτάρι).

Η Φρειδερίκη εκτός των άλλων πρόσφερε στη χώρα τον Κωνσταντίνο. Ένα τύπο ο οποίος δεν πρόλαβε να κάνει το δικό του πραξικόπημα με τους στρατηγούς για να καταλύσει τη Δημοκρατία και περιορίστηκε να ορκίσει τους Απριλιανούς πραξικοπιματίες που τον πρόλαβαν. Όπως βέβαια έχει παροιμιωδώς δηλώσει σε συνέντευξή του,ήταν κατά της Χούντας και αυτό αποδεικνύεται απ’ το γεγονός πως στη φωτογραφία ορκωμοσίας των Χουντικών,δεν χαμογελούσε στη φωτογράφιση. Αντιχουντικός για...γέλια.

Η Χούντα δεν σταμάτησε να του στέλνει το μισθό του στο εξωτερικό όταν επιχείρησε πάλι ανεπιτυχώς να κάνει κίνημα και τελικώς έφυγε από την Ελλάδα. Τα επόμενα χρόνια διεκδίκησε από το ελληνικό κράτος περιουσιακά στοιχεία και αποζημιώσεις. Πολλοί υποστηρίζουν πως σήμερα ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ επιθυμεί μια θέση στο πολιτικό σύστημα για τον ίδιο ή για τους γιούς του. 

Οι καιροί είναι δύσκολοι για να βγουν κομψευόμενοι άεργοι και να διεκδικήσουν το ρόλο του σωτήρα από τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης,γραφικοί χουντοβασιλικοί και ακραιφνείς βασιλόφρονες της Δεξιάς,εμφανίζονταν επετειακά να αναφωνούν «ζήτω ο άνακτας» δημιουργώντας πρόβλημα στη Ν.Δ., η οποία προσπαθούσε να αποποιηθεί τη σχέση με την παλιά Δεξιά της δεκαετίας του ‘60. Τα χρόνια όμως άλλαξαν. Ο τέως εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα,αγόρασε εκτάσεις από τις αποζημιώσεις που πήρε από το ελληνικό Δημόσιο,προσπάθησε να κάνει και τις φιλανθρωπίες του με τα ιδρύματα της πρώην βασιλίσσης Άννας Μαρίας,οι διάδοχοι (ευτυχώς δικοί του και όχι του θρόνου) άρχισαν να χορεύουν δημοσίως ζεϊμπέκικο και η ζωή προχωρούσε. Ο Κωνσταντίνος δεν χρειαζόταν καν τις υπηρεσίες του Χρήστου Ζαμπούνη και κάποιων κρυφοβασιλικών βουλευτών της Ν.Δ. Ο τέως έγινε ένας νυν έστω του lifestyle.

Την Παρασκευή γιόρτασε 50 χρόνια γάμου με την Άννα Μαρία. Ο Ναυτικός Όμιλος Πειραιά όπου γιορτάστηκε το γεγονός του μισού αιώνα συμβίωσης, γέμισε από παπιγιόν και τουαλέτες. Καλεσμένοι δεν ήταν αυτοί που πριν από δεκαετίες πήγαιναν κρυφά στο Λονδίνο για να συναντήσουν τον Κωνσταντίνο και να δηλώσουν υπακοή στον γκρεμισμένο θρόνο. Αυτή τη φορά το «παρών» έδωσε όλο το σύστημα της διαπλοκής. Απενοχοποιημένο πια και το ίδιο όπως και ο Γλύξμπουργκ, δεν χρειάζεται να απολογείται για τις σχέσεις με τον τέως τις οποίες βαφτίζει «προσωπικές».

Αν βέβαια τους ρωτήσεις τι είδους προσωπικές σχέσεις έχουν με κάποιον που ευθύνεται για χούντες,για συνωμοσίες,τι είναι αυτό που τιμούν και εκτιμούν στο γιό της Φρειδερίκης που συμβολίζει τα πιο μαύρα χρόνια που πέρασε η χώρα,προφανώς θα χαμογελάσουν υποτιμητικά.

Οι σύγχρονοι γαλαζοαίματοι της διαπλοκής, εργολάβοι, νταβατζήδες, επαγγελματίες της πολιτικής, έχουν πολλά κοινά με τον Κωνταντίνο άλλωστε. Και δεν είναι μόνο τα παπιγιόν που μυρίζουν ναφθαλίνη. Μάλλον θα τα συζήτησαν όλο αγωνία τρώγοντας ραβιόλι με γέμιση φυστικιού Αιγίνης όπως έσπευσαν να πληροφορήσουν οι φυλλάδες τους. Οι φωτογραφίες που κοσμούν τα ρεπορτάζ κάποτε θα ήταν πολιτικό σκάνδαλο.Τώρα είναι η αλήθεια. Παρόντες και υπερήφανοι όπως διαβάζουμε ήταν «ο Βαρδής Βαρδινογιάννης με τη σύζυγό του Μαριάννα, ο Μίνως Κυριακού και η σύζυγός του Μαρί, ο Σταύρος Ψυχάρης, ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξανδρος Λυκουρέζος με τη Ζωή Λάσκαρη, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Ισίδωρος Κούβελος, ο Σπύρος Καπράλος, οι εφοπλιστές Λαιμός, Νιάρχος, Γουλανδρής και άλλοι».

Το παλάτι και οι χούντες πάτησαν με ερπύστριες τη Δημοκρατία.Η διαπλοκή δεν χρειάζεται τανκς,έχει την τηλεόραση.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Βρέθηκε ο τάφος της Δημοκρατίας!..

     Μαζί και της Ελλάδας!

     Τον φυλάνε δύο Καρυα(χρεί)τιδες, με απλωμένα τα χέρια σ' έναν τρυφερό εναγκαλισμό.

     Η μία παραμιλάει:'' άμα βγεί ο ΤΣΙΡΙΖΑ δεν θα μείνει σέντσι στις τράπεζες!''
     Σεβόμαστε την αδυναμία και το κόψιμό της για τις τράπεζες που την χρηματοδοτούν,
     ..αλλά ας της πει κάποιος πως με την δική τους συγκυβέρνηση δεν έχει μείνει δεκάρα τσακιστή στον κοσμάκη για να την βάλλει και στην τράπεζα!
     Επίσης ότι με την δική τους συγκυβέρνηση, έχει μεταναστεύση η μισή νεολαία.
     Πως με την δική τους συγκυβέρνηση ψοφάει ο κόσμος απ' το κρύο,
     ..αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες,
     ..χάνουν οι πολίτες τα σπίτια τους,
     ..κλείνουν εκατοντάδες επιχειρήσεις,
     ..απολύονται χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι,
     ..έχουν μείνει χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ρεύμα, 
     ..πεθαίνουν οι γέροι από αδυναμία προμήθειας φαρμάκων!
     ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Ο ''ΤΣΙΡΙΖΑ'' ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!
     ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΟΒΕΡΙΖΟΥΝ!

     Η άλλη Καρυ(αχρεί)τιδα βυσσοδομεί, ως συνήθως! Ξετρελαμένη απ' τον φόβο της επικείμενης φυλακής οραματίζεται νέους εκλογικούς νόμους,
     ..απειλεί, φτύνει σάλια, γλύφει και σέρνεται, αδιαφορώντας για την ξεφτίλα της και την γενική αποστροφή και αηδία που προκαλεί!

     Δεν θα βρεθεί ένας νέος ''Έλγιν'' να τις εξαφανίσει από την Ελλάδα;
     Ας τις πάει όπου θέλει!
     Εμείς θα κάνουμε τα στραβά μάτια.
     Στην ανάγκη να τσοντάρουμε και κάτι για τα έξοδα! Μπροστά σε όλα τ' άλλα τί είναι λίγα ακόμα και μάλιστα για καλό σκοπό;

     Το blog προτείνει να ενταχθούν οι Καρυ(αχρεί)τιδες στον ΤΑΙΠΕΔ,
     ..και να πουληθούν μπιρ παρά! 
     Κατά προτίμηση σε σαουδάραβα..
     Ξέρει αυτός!..

Blog mandatoforos

Όταν οι Σκωτσέζοι κέρδισαν την ανεξαρτησία τους…

Όχι, δεν αναφέρομαι στη χθεσινή μέρα. Την ιστορική, δηλαδή, μέρα που οι Σκωτσέζοι αποφάσισαν να παραμείνουν υπό το βρετανικό στέμμα, αλλά και να παραδώσουν μερικά μαθήματα Δημοκρατίας στην Ευρώπη μέσω Δημοψηφίσματος. 

Αυτό το Δημοψήφισμα έγινε 700 ολόκληρα χρόνια μετά από τη Μάχη του Μπάνοκμπερν στις 24 Ιουνίου 1314, όταν ουσιαστικά σηματοδοτήθηκε η ανεξαρτησία της Σκωτίας από την Αγγλία. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Η πρώιμη ιστορία της χώρας – τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου, ξεκίνησε με την άφιξη των Ρωμαίων στη νότια Μεγάλη Βρετανία, όταν κατέλαβαν τα σημερινά εδάφη της Αγγλίας και της Ουαλίας και δημιούργησαν τη ρωμαϊκή επαρχία Britannia. 

Η Σκωτία, όμως, ως ξεχωριστή οντότητα από την Αγγλία, σχηματίστηκε περίπου στα μέσα του 9ου αιώνα, όταν οι Σκώτοι (Κέλτες από την Ιρλανδία) και οι Πικτοί, σε συμμαχία με άλλες φυλές, δημιούργησαν το Βασίλειο της Σκωτίας, με βασιλιά τον Κένεθ Α’ Μακάλπιν.

Στις αρχές του 11ου αιώνα, το νέο Βασίλειο επέκτεινε σταδιακά την κυριαρχία του προς νότο, δημιουργώντας αρκετά προβλήματα στις συνοριακές -και όχι μόνο- σχέσεις τους με τους Άγγλους. Έτσι, όσα χρόνια και αν περνούσαν, οι δεύτεροι, δεν είχαν σκοπό να εγκαταλείψουν τον αρχικό στόχο τους. 

Να υποτάξουν, δηλαδή, τη Σκωτία…

Το 1296 και ο Βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος Α’ καταλαμβάνει τη χώρα και λίγα χρόνια μετά ξεσπά απελευθερωτικός πόλεμος, με επικεφαλής τον Γουίλιαμ Γουάλας (ή αλλιώς τον Μελ Γκίμπσον στην ταινία «Braveheart») και στη συνέχεια τον Ρόμπερτ δε Μπρους. Την άνοιξη του 1314, ο Εδουάρδος, συγκεντρώνει 12.000 πεζούς, 2.000 ιππότες και 2.000 τοξότες. 

Ταυτόχρονα, ο Μπρους ταξίδευε σε όλη την Σκωτία σε μία προσπάθεια να ξεσηκώσει τον λαό και καταφέρνει από την πλευρά του, να συγκεντρώσει 5.000-6.000 πολεμιστές (τον μεγαλύτερο στρατό που είχε παρατάξει μέχρι τότε Σκώτος βασιλιάς).

Ο αγώνας των Σκώτων τους δικαιώνει. Με τη μάχη του Μπάνοκμπερν (24 Ιουνίου 1314) και μετέπειτα την υπογραφή της συνθήκης του Νορθάμπτον στις 17 Μαρτίου 1328, αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της χώρας τους.

Οι Άγγλοι δεν το έβαλαν, όμως, ούτε και τότε κάτω και προσπάθησαν μέσα στα επόμενα χρόνια να υποτάξουν και πάλι τον βόρειο γείτονά τους. 

Για κακή τους τύχη, η εμπλοκή τους στον Εκατονταετή Πόλεμο (1337-1453) και η συμμαχία της Γαλλίας με τη Σκωτία, δεν τους βοήθησε. 

Οι προσπάθεις για την ένωση των δύο στεμμάτων ξεκίνησαν εκατοντάδες χρόνια αργότερα, όταν κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων του 17ου αιώνα, ο Όλιβερ Κρόμγουελ έπεισε τους Σκωτσέζους να συμμαχήσουν μαζί του εναντίον του Βασιλιά Κάρολου Β’.

Η 1η Μαΐου του 1707, ήταν η μέρα που επιτεύχθηκε η οριστική ένωση των βασιλείων Σκωτίας και Αγγλίας, με τη Συνθήκη της Ένωσης. 

Η οριακή πλειοψηφία εγκρίθηκε από το Σκωτικό Κοινοβούλιο. Ο βάρδος της Σκωτίας Ρόμπερτ Μπερνς, έγραψε τότε απογοητευμένος σ’ ένα ποίημά του:
«Αντίο στη σκωτσέζικη φήμη μας. Αντίο στην παλιά δόξα μας. Αντίο στο σκωτσέζικο όνομά μας… Αγοραστήκαμε και πουληθήκαμε για τον αγγλικό χρυσό…»

Της Ευδοκίας Λελεδάκη

Το δίδυμο της συμφοράς Σαρκοζί-Ολάντ έκανε τη Γαλλία δεκανίκι της Μέρκελ

Θα κάνει τίποτα ο Ολάντ για να μας βγάλει από την κρίση; Θα αντιπαρατεθεί στη Γερμανία; Τα πράγματα στη Γαλλία είναι τόσο άσχημα όσο ακούγονται;

Αυτές ήταν οι πιο συχνές ερωτήσεις που μου έθεταν στη διάρκεια των ολιγοήμερων διακοπών μου στην Ελλάδα. Η απόσταση μεταξύ των δυο χωρών που δοκιμάζονται σε υπέρτατο βαθμό από μια πανομοιότυπη οικονομική, πολιτική και θεσμική κρίση χωρίς προηγούμενο, μπορεί να είναι σχετικά μεγάλη, αλλά έχω την εντύπωση πως στο μυαλό του Έλληνα μόνο η Ελλάδα υποφέρει πραγματικά, ενώ η Γαλλία απλά δοκιμάζεται. Στη μνήμη πολλών παραμένει η υπερδύναμη εκείνη που όταν το αποφασίσει θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι κι όλα θα φτιάξουν δια μαγείας, όχι μόνο για την ίδια αλλά και για όσους ιστορικά περίμεναν πάντα τον «από μηχανής θεό» (παραδοσιακό σύμμαχο) για να τους ξελασπώσει…

Δυστυχώς, όμως, η αλήθεια σήμερα για τη Γαλλία, και κατά συνέπεια για την Ευρώπη, είναι μαύρη.Ποτέ στα 20 χρόνια που ζω έξω δεν είδα τη χώρα σε τέτοια αποσύνθεση. Μηδενική ανάπτυξη, υπέρογκο χρέος, μαζικές απολύσεις, υψηλή ανεργία, αποβιομηχανοποίηση που επιταχύνεται, θεαματική συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης, κατάρρευση της εμπιστοσύνης στο πολιτικό και μηντιακό σύστημα, σταδιακή υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και του εκπαιδευτικού συστήματος, γενικευμένη κοινωνική κατάθλιψη άνοδος των ακροδεξιών στοιχείων…

Μια γνωστή περιγραφόμενη κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα από το 2009 και που η Γαλλία μόλις εισέρχεται στις περιδινήσεις, καθώς όπως και η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία ή η Ελλάδα τιμωρείται που άργησε να εφαρμόσει την αγγλογερμανική ατζέντα ενός άκρατου νεοφιλελευθερισμού ή να προτάξει μια ισχυρή αντίρροπη και προοδευτική πολιτική πρόταση που δεν θα την οδηγούσε στην σημερινή κατάσταση.

Στην αποσύνθεση της χώρας συνέβαλαν, φυσικά, όπως και στην Ελλάδα οι πολιτικοί της. Από τις αρχές του 2000, αλλά κυρίως από όταν την εξουσία ανέλαβε διαδοχικά το δίδυμο της συμφοράς Σαρκοζί-Ολάντ.

Απουσία ξεκάθαρου οράματος για τη χώρα και την Ευρώπη ο Σαρκοζί το 2007 και για μια πενταετία κι ο Ολάντ απο το 2012 κι έπειτα, περιορίστηκαν σε μια στρεβλή διαχείριση της χώρας αρκούμενοι στο να διαφημίζουν το γερμανικό οικονομικό μοντέλο ως πανάκεια όλων των γαλλικών και ευρωπαϊκών δεινών, που η εφαρμογή του στην πράξη αποδεικνύεται εφιάλτης για πολλά ευρωπαϊκά κράτη.

Παράλληλα, γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι και οι δύο ήταν ανίκανοι να παράγουν σοβαρά πολιτικά προγράμματα και λύσεις στα μέτρα και στις ιδιαιτερότητες των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα τους, ενώ ευνόησαν ασύμμετρες εξουσίες σε συστήματα οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων.

Έτσι φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση όπου άλλη μια μαρτυρική εβδομάδα, εβδομάδα υψηλού κινδύνου, ξεκινά για τη χώρα και κυρίως για τον Φρανσουά Ολάντ. Παρόλο που δεν έχει ολοκληρώσει το πρώτο μισό της θητείας του η πλειοψηφία των πολιτών του έχει απονείμει τον τίτλο του χειρότερου προέδρου της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. H εικόνα του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, καθώς από την πολιτική του ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα τρέφει μέσα στην άσχημη οικονομική συγκυρία την κουτσομπολίστικη υστερία με τις ροζ ιστορίες της προσωπικής του ζωής, με την συγγραφική εκδίκηση της Βαλερί Τριερβελέρ τα διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς και τα love story’s πρωτοκλασάτων υπουργών του.

Η δυσαρέσκεια στο πρόσωπο του μεγαλώνει και θα μεγαλώνει όσο οι προεκλογικές του υποσχέσεις παραμένουν γράμμα νεκρό κι όσο θα δηλώνει ότι η πολιτική λιτότητας που έχει γονατίσει τη χώρα είναι μονόδρομος και δεν πρόκειται να αλλάξει. Παράλληλα, αυξάνεται κι ο αριθμός των βουλευτών-ανταρτών του κόμματός του που τον αμφισβητούν, πλέον, ανοιχτά. Αυτό όμως δεν θα σταθεί εμπόδιο ώστε την Τρίτη ο πρωθυπουργός Εμανουέλ Βαλς να πάρει -με δυσκολία να λέγεται- την ποθούμενη ψήφο εμπιστοσύνης που θα επιτρέψει να επικυρώσει το επόμενο πακέτο σκληρών περικοπών και φορολογικών μέτρων που έχει κόψει και ράψει στις διαστάσεις των Γάλλων.

Άλλωστε οι Οίκοι Αξιολόγησης καιροφυλακτούν και ως φαίνεται βρήκαν το επόμενο θύμα τους. Ήδη ο οίκος Moody’s ετοιμάζεται την Παρασκευή σύμφωνα με την εφημερίδα Journal du Dimanche να στερήσει και το δεύτερο Α από τη Γαλλία με μια νέα υποβάθμιση της οικονομίας της.

Αλλά δεν επιστρέφει μόνο ο εφιάλτης της υποβάθμισης. Μέχρι την Κυριακή θα έχει κάνει επίσημη επανεμφάνιση ο Νικολά Σαρκοζί που, όπως και ο Μπερλουσκόνι παλαιότερα, ευελπιστεί η πολιτική, σαν άλλος Ιορδάνης ποταμός, να τον ξεπλύνει από τις δικαστικές του περιπέτειες κι όσοι Γάλλοι έχουν κοντόφθαλμη μνήμη να του χαρίσουν μια δεύτερη προεδρική θητεία το 2017.

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, η Γαλλία πλέον επί Ολάντ είναι καταδικασμένη σε μια διαρκή προεκλογική εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές του 2017. Μια διάλυση της Βουλής, και μια συγκατοίκηση περνάει σε δεύτερη μοίρα, τουλάχιστον για την ώρα.

Η ακέφαλη Δεξιά το απεύχεται. Είναι ανέτοιμη. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν τη συμφέρει γιατί η φθορά της εξουσίας θα της στοιχήσει στις προεδρικές του 2017. Οι Σοσιαλιστές βουλευτές με δυσκολία θα τολμήσουν να ρίξουν την κυβέρνηση μιας και γνωρίζουν ότι πολλοί δεν θα επανεκλεγούν.

Όσο για το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο, που η σκιά του πλανάται βαριά πάνω από την Γαλλία, το 65% των πολιτών σύμφωνα με νεώτερη δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε την Κυριακή, κρίνει ότι δεν είναι ικανό να κυβερνήσει τη χώρα. Ωστόσο προσοχή, την ιδεολογία του ασπάζονται καθημερινά ολοένα και περισσότεροι Γάλλοι που είναι απογοητευμένοι από το παραδοσιακό δίπολο Δεξιάς – Αριστεράς.

Ο προεκλογικός μαραθώνιος, λοιπόν, για την προεδρία του 2017 έχει ξεκινήσει και απομένουν 32 μήνες πριν κοπεί το νήμα του τερματισμού. Ένας μαραθώνιος που θα είναι μακρύς και ιδιαίτερα δύσκολος για τον Ολάντ, τον Σαρκοζί, τη Λεπέν και για όποιον άλλο πολιτικό με όραμα για τη Γαλλία ή δίχως θελήσει να δηλώσει συμμετοχή…

Της Μαρίας Δεναξα

DRAGHI - NOMICS: Τι κάνει, τι δεν κάνει και τι θα έπρεπε να κάνει η ΕΚΤ

Τις τελευταίες μέρες οι πρόσφατες φραστικές παρεμβάσεις του κ. Μάριο Ντράγκι οδήγησαν πολλούς σχολιαστές στη δημιουργία ενός ακόμα όρου: Draghi-nomics, κατά το Abe-nomics που αναφέρεται στην τριπλή οικονομική παρέμβαση του πρωθυπουργού της Ιαπωνίας Σχίντζο Άμπεη οποία στόχο είχε την υπέρβαση της ύφεσης που πλήττει την Ιαπωνία εδώ και χρόνια. Ο λόγος για τον παραλληλισμό Ντράγκι και Άμπε είναι το γεγονός ότι ο κ. Ντράγκι, όπως και ο κ. Άμπεπριν καιρό, εξέφρασε την πεποίθησή του ότι, για να νικηθεί το τέρας της Ευρωζωνικής Ύφεσης, απαιτούνται τρία «βέλη»:

* Επεκτατική δημοσιονομική πολιτική (δηλαδή το αντίθετο της λιτότητας, τουλάχιστον στα κράτη-μέλη που έχουν το δημοσιονομικό περιθώριο να δαπανήσουν πιο πολλά και να μειώσουν φόρους)

* Επεκτατική νομισματική πολιτική, η οποία θα βασίζεται σε αγορές της κεντρικής τράπεζας χρέους (ιδιωτικού και δημοσίου) από τις ιδιωτικές τράπεζες (ώστε να μπορούν εκείνες να δανείζουν ένα μέρος των χρημάτων που λαμβάνουν από την κεντρική τράπεζα σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις)

* Δομικές μεταρρυθμίσεις που να επιτρέπουν στην οικονομία να ωφεληθεί τα μέγιστα από τα (1) και (2) πιο πάνω (π.χ. πάταξη της γραφειοκρατίας).

Η παραδοχή Ντράγκι

Το γεγονός ότι ο πρόεδρος της ΕΚΤ, κ. Μάριο Ντράγκι, παραδέχθηκε ότι η κρίση του ευρώ έχει προχωρήσει τόσο πολύ, και σε τέτοιο «βάθος», που είναι αδύνατον να νικηθεί χωρίς αντιστροφή της γενικευμένης λιτότητας αποτελεί μια μεγάλη κατάκτηση της αλήθειας σ' έναν ευρωπαϊκό χώρο όπου επικυριαρχεί ο παραλογισμός και το ψέμα. Όμως, δυστυχέστατα, κάπου εδώ σταματούν τα χαρμόσυνα νέα και ο παραλληλισμός των Draghi-nomics με τα Abe-nomics. Γιατί;

Ο κ. Άμπε, ως πρωθυπουργός μιας ανεξάρτητης και ενιαίας χώρας, έχει τη δυνατότητα, το δικαίωμα, τη δικαιοδοσία να προσπαθήσει να εφαρμόσει και τις τρεις αυτές πολιτικές του ταυτόχρονα - να βάλει τα τρία αυτά βέλη στο τόξο του και να τα στείλει στην κοιλιά της ιαπωνικής ύφεσης, ελπίζοντας να την πληγώσει θανάσιμα. Ο κ. Ντράγκι, σε θλιβερή αντίθεση, δεν έχει τη δικαιοδοσία, την ισχύ να κάνει κάτι αντίστοιχο με τα τρία βέλη τα οποία, αντιγράφοντας τον κ. Άμπε, επικαλείται. Το πρώτο βέλος αφορά μόνο τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών, το Ecofin, το Eurogroup, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την τρόικα που επιβλέπουν τους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών. Στην ΕΚΤ δεν πέφτει λόγος. Το ίδιο και με το τρίτο βέλος, το θέμα των μεταρρυθμίσεων. Το δεύτερο βέλος τουλάχιστον, που αφορά τη νομισματική πολιτική, το ελέγχει ο κ. Ντράγκι; Δυστυχώς, ούτε αυτό ελέγχει!

Η αγορά χρέους

Σίγουρα ο κ. Ντράγκι θέλει να χαλαρώσει κι άλλο τη νομισματική πολιτική - να δημιουργήσει συνθήκες που θα αυξήσουν τη ρευστότητα στις οικονομίες μας. Κανονικά, οι κεντρικές τράπεζες το κάνουν αυτό ρίχνοντας τα επιτόκια. Όμως, τώρα που τα επιτόκια είναι ήδη πολύ κοντά στο μηδέν, η ΕΚΤ πρέπει να κάνει κάτι άλλο. Κάτι σαν αυτό που κάνει η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας, της Αγγλίας, της Αμερικής: Να αγοράσει από τις τράπεζες χρέος που εκείνες έχουν στα βιβλία τους ελπίζοντας ότι, έτσι, οι τράπεζες θα δανείσουν πιο πολλά χρήματα σε άτομα και επιχειρήσεις.

Γιατί λοιπόν δεν το κάνει; Η απάντηση είναι: Γιατί δεν ξέρει τι χρέος να αγοράσει χωρίς να πέσουν πάνω του να τον κατακρεουργήσουν οι πολιτικοί. Ας το δούμε αλλιώς: Στην Αμερική, στην Ιαπωνία και στην Βρετανία οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν, ως επί το πλείστον, δημόσιο χρέος - ομόλογα της δικής τους κυβέρνησης. Η ΕΚΤ όμως δεν μπορεί να το κάνει αυτό επειδή δεν υπάρχει ευρωζωνική κυβέρνηση που να εκδίδει ευρωομόλογα για να τα αγοράσει η ΕΚΤ! Αν ο κ. Ντράγκι τολμήσει να αγοράσει, π.χ., ιταλικά ομόλογα, το Βερολίνο θα βάλει τις φωνές ότι αυτό αποτελεί «διάσωση» του ιταλικού Δημοσίου που απαγορεύουν οι Συνθήκες και το Καταστατικό της ΕΚΤ. Αν πάλι αγοράσει γερμανικά, εμείς οι της Περιφέρειας (πολύ σωστά) θα εξαγριωθούμε.

Μια άλλη λύση είναι η ΕΚΤ να αγοράσει ιδιωτικό χρέος. Κι αυτό όμως είναι πρόβλημα. Τι να αγοράσει; Ελληνικά ή γαλλικά στεγαστικά δάνεια; Γερμανικά ή πορτογαλικά επιχειρηματικά δάνεια; Μύλος θα γίνει ό,τι και να αποφασίσει.

Τοξικά παράγωγα

Έτσι φτάσαμε στην λύση που ανακοίνωσε ο κ. Ντράγκι τις προάλλες: Θα αγοράσει, λέει, δομημένα παράγωγα, τα οποία αποτελούνται, το κάθε ένα, από μικρά «κομματάκια» πολλών διαφορετικών ιδιωτικών χρεών - άλλων γερμανικών, άλλων ιταλικών, άλλων ολλανδικών κ.λπ. Θα αγοράσει δηλαδή μια «ρώσικη σαλάτα» λογιών-λογιών ιδιωτικών χρεών, ατάκτως αναμεμειγμένων υπό την μορφή των δομημένων ομολόγων, δηλαδή των τοξικών παραγώγων που κατέρρευσαν (δημιουργώντας την κρίση) το 2008. Τέτοια είναι η απόγνωση του προέδρου της ΕΚΤ!

Το καλύτερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι το βέλος αυτό του κ. Ντράγκι είναι «κούφιο». Η παρέμβασή του αυτή θα αποδειχθεί ήσσονος σημασίας επειδή τέτοια δομημένα ομόλογα δεν υπάρχουν αρκετά στην αγορά ώστε η... αγορά τους από την ΕΚΤ να κάνει την παραμικρή διαφορά στη συνολική ρευστότητα. Για να κάνει διαφορά η ΕΚΤ, θα πρέπει πρώτα να δημιουργήσει αυτή την αγορά παραγώγων πριν εισέλθει σε αυτήν ως αγοραστής. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, σε τελική ανάλυση.

Συμπερασματικά, άλλο Draghinomics, άλλο Abenomics. Ενώ το δεύτερο έχει ουσία (ανεξάρτητα από το εάν τελικά θα πετύχει), το πρώτο, οι παρεμβάσεις Ντράγκι, έχουν καθαρά συμβολική, ρητορική σημασία. Όμως ο καιρός που απλές φραστικές παρεμβάσεις ίσως αρκούσαν έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα η Ευρώπη χρειάζεται πράξεις, δράσεις, ουσιαστικές παρεμβάσεις, από εκείνες που ο κ. Ντράγκι δεν έχει τη δυνατότητα (ακόμα και να το ποθεί) να κάνει.

Χρηματοδότηση επενδύσεων

Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει αντί για αυτό που προτείνει ο κ. Ντράγκι; Ναι, υπάρχει. Αντί να αγοράζει δομημένο, τοξικό ιδιωτικό χρέος, η ΕΚΤ θα έπρεπε να αγοράζει, μαζικά, ομόλογα έκδοσης της (δημόσιας) Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, η οποία με τη σειρά της θα μπορούσε να χρηματοδοτεί με αυτόν τον τρόπο ένα τεράστιο επενδυτικό πρόγραμμα απ' άκρου σ' άκρον της Ευρώπης κατατροπώνοντας την κρίση άμεσα. Δυστυχώς, αυτό απαιτεί απόφαση των κυβερνήσεών μας, πολιτικών που πέντε χρόνια τώρα αποδεικνύουν το τεράστιο ταλέντο τους στο να αποφεύγουν οποιαδήποτε λογική απόφαση θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Ευρωπαίων πολιτών. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Tου Γιάννη Βαρουφάκη

Ναι, είμαι «ρατσιστής»!

Αψηφώντας τους νόμους της Πολιτείας, αποφασίζω σήμερα να εξαντλήσω τα όρια της κοινωνικής προκλητικότητας και να δηλώσω ευθαρσώς: «Είμαι ρατσιστής!» Ναι, φίλτατοι προοδευτικοί, κάποιους συνανθρώπους μας τους θεωρώ προικισμένους με κατώτερο DNA και φτιαγμένους από φτηνότερο υλικό. Όχι γιατί δεν ακούν κι αυτοί Βάγκνερ, αλλά επειδή έχουν αφήσει ακαλλιέργητες εντός τους όλες τις ανθρώπινες αξίες πλην αυτών που υπηρετούν το ευτελές «τίποτα» και θωπεύουν το νοσηρό «εγώ»…

Και, επειδή είναι αδύνατο σε ένα σύντομο σημείωμα να καταγράψω όλες τις κατώτερες «ράτσες», θα αρκεστώ σε λίγα ενδεικτικά παραδείγματα:

- Τα υπερτραφώς ανεπτυγμένα (ενίοτε και ακαλαισθήτως εικονογραφημένα) μπράτσα που συνυπάρχουν αυτάρεσκα με ένα παντελώς υπανάπτυκτο μυαλό – κι έναν ακόμα λιγότερο κατεργασμένο χαρακτήρα…

- Το χοντρόσβερκο κτήνος με το κάρο πολυτελείας, που μαρσάρει στη διάβαση πεζών ενώ σε βλέπει να περνάς, κλείνει το δρόμο πάνω στη στροφή του λεωφορείου πηγαίνοντας με το πάσο του να πάρει τσιγάρα απ’ το περίπτερο, πουλάει τσάμπα μαγκιές σε ό,τι κινούμενο βρεθεί στο δρόμο του, πετάει με απόλυτη φυσικότητα το άδειο τενεκεδάκι της κόκα-κόλας έξω απ’ το παράθυρο, και κάνει όποια επικίνδυνη (για την ασφάλεια των άλλων) γελοιότητα βάζει ο νους του ανθρώπου, προκειμένου να εντυπωσιάσει την κενόδοξη κότα που καταλαμβάνει το κάθισμα του συνοδηγού…

- Τους αλητήριους του διπλανού διαμερίσματος που κοπροσκυλιάζουν «σπουδάζοντας» με τα λεφτά του μπαμπά τους, την ημέρα κοιμώμενοι μακαρίως και τη νύχτα επιδιδόμενοι στο σπορ της ολονύχτιας ηχορύπανσης, με το stereo (αξεσουάρ, εκ των ων ουκ άνευ, της κάθε καθωσπρέπει ρουστίκ περσόνας που πατάει το πόδι της στην πόλη) στη διαπασών, τα μπάσα στο τέρμα να απειλούν τζάμια και νευρικά συστήματα, τα κακόηχα «όπα» και τις άλλες κραυγές να τρυπούν βάναυσα τα αυτιά των περιοίκων, και τη σαρκαστική συμβουλή «να πας να μείνεις σε κανένα νεκροταφείο!» σε πρώτη ζήτηση για όποιον τολμήσει (ευγενικά) να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμά του στη νυχτερινή γαλήνη…

- Τους κυνικούς στο διπλανό παγκάκι που, άθελά σου, ακούς να λένε ο ένας στον άλλο: «Έλα μωρέ, σιγά μη λυπηθώ τον κ…γερο που τον σκότωσαν οι ληστές. Στο κάτω-κάτω, μια σύνταξη λιγότερη!»…

- Τη μοχθηρή γυναίκα που αντλεί απόλαυση και αυταξία σπέρνοντας ζιζάνια σε κάθε υγιή σχέση (ερωτική, φιλική ή οικογενειακή) που θα ατυχήσει να βρεθεί στο δρόμο της…

- Τη μαμά που φωνάζει αγριεμένα στο παιδάκι της: «περπάτα λοιπόν!», όταν αυτό κάνει να σκύψει να μαζέψει το άδειο κουτί από την πορτοκαλάδα, που του έπεσε στο δρόμο…

- Το καλόπαιδο (με ωμέγα) που, εκμεταλλευόμενο την ευκινησία της εφηβείας του, τρέχει πρώτο να καταλάβει τη μοναδική άδεια θέση στο λεωφορείο, απολαμβάνοντας, με μια αίσθηση θριάμβου, την απόγνωση στα μάτια του όρθιου υπερήλικα…

- Το άλλο καλόπαιδο (ίδια ορθογραφία όπως πριν) που, κάνοντας χαβαλέ στην παρέα, χλευάζει ως «ανέραστη» (το λέω κομψά) την καθηγήτρια του σχολείου του επειδή(!) του φέρθηκε με ευγένεια και καλοσύνη (ναι, το άκουσα και αυτό!)…

- Τους μακρινούς γνωστούς (δεν εννοώ πραγματικούς φίλους) που, σαν σε τρακάρουν στο σούπερ μάρκετ αρχές φθινοπώρου, το πρώτο που τους έρχεται να ρωτήσουν πριν καν πουν «καλημέρα», είναι: «Εσείς πού πήγατε διακοπές; Μπα, δεν πήγατε πουθενά; Α, εμείς πήγαμε Πάρο!» Κι αν περισσέψει χρόνος ώσπου νάρθει η σειρά τους στο ταμείο, ίσως θυμηθούν κιόλας να σε ρωτήσουν «τι κάνεις»…

- Τους θρασύδειλους του Διαδικτύου που βρίζουν, χλευάζουν και συκοφαντούν την αντίθετη άποψη, ασφαλισμένοι πίσω από το προνόμιο της ανωνυμίας τους – που κακώς, κατά τη γνώμη μου, τους παρέχεται από τα ευπρόσωπα, τουλάχιστον, sites…

…Και η λίστα, φυσικά, είναι ατέρμων. Έτσι, ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από όσους πιθανόν αισθάνονται ότι δικαιούνται μια θέση σε αυτή, αλλά δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν την κατηγορία τους. Μόνο, μία παράκληση προς τους υπόλοιπους αναγνώστες: Όσο κάφρος κι αν είναι κάποιος που αντίκειται σε κάθε έννοια κοινωνικής ευπρέπειας και παραβιάζει κάθε κανόνα αισθητικής της συμπεριφοράς, μην τον αποκαλείτε «ζώο». Τον κολακεύετε! Άσε που αδικείτε τα ζώα…

Του Κώστα Παπαχρήστου

Tι δουλειά ακριβώς κάνει μια εκπροσωπος τάφου;

α) Ερχεται σε επαφή με τα πνεύματα των πεθαμένων και μεταφέρει τις δηλώσεις τους β) Ποστάρει φωτογραφίες στο fb 

γ) ; Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (ΤΑΖ) αναρωτιέται κι αυτός 

Ταλαντούχα δημοσιογράφος και όχι μόνο με τεράστια πείρα, η Άννα Παναγιωταρέαφαίνεται να εμπνέει εμπιστοσύνη σε όσους τις αναθέτουν κατά καιρούς σημαντικές θέσεις. Με τελευταίο το Υπουργείο Πολιτισμού που της έδωσε αμισθί την επικοινωνιακή διαχείριση των ανακαλύψεων στην Αμφίπολη. Επειδή όπως το ίδιο το υπουργείο με επιστολή του αναφέρει, δεν διαθέτει δημοσιογράφους.
Πέφτεις ξερός  ή δεν πέφτεις; ΤΟ – ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ – ΔΕΝ – ΔΙΑΘΕΤΕΙ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ». Με δεδομένο το ότι τα υπουργεία δεν διαθέτουν πλέον καθαρίστριες, τι είναι αυτό που διαθέτει; Δραγουμάνους για να μεταφράζουν ευχαριστήριες επιστολές στον Κλούνεϊ; Που μετά την Αμφίπολη και την κυβερνητική στα όρια του αστείου, θριαμβολογία, πάει και ο Κλούνεϊ,..  χεσμένο τον έχουν.
Όταν λέω «στα όρια του αστείου» φυσικά και δεν αναφέρομαι στο πόσο σημαντική είναι η συγκεκριμένη ανακάλυψη. Γράφω για την στα όρια της μπουφονικής μπαλαφάρας, αντιμετώπιση του θέματος από την κυβέρνηση. Με δηλώσεις σουρεαλιστικού ντελίριου που έφτασαν στο σημείο να βλέπουν την ανακάλυψη του τάφου, σαν προφητεία για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας.

Τάφος ο ένας ο κανονικός, τάφος κι ο άλλος, η χώρα όλη δηλαδή, σου λέει δεν γίνεται, κάποιος  προφητικός συσχετισμός θα υπάρχει. Τάφος και το Υπουργείο Πολιτισμού χωρίς δημοσιογράφους. Που αναρωτιέμαι δηλαδή ποιος επικοινωνεί τα θέματα πολιτισμού προς τα media; Ο θυρωρός; Μάλλον ναι γιατί έτσι δικαιολογούνται πολλά από τα δελτία τύπου του υπουργείου.

Ο θυρωρός μάλλον ήταν κουμπάρος της ξαδέρφης μιας θείας της Άννας Παναγιωταρέα. Κάπως έτσι η δημοσιογράφος ενημερώθηκε πως το υπουργείο έχει πρόβλημα προσωπικού. Κάπου εκεί σκάει και η Αμφίπολη, μια ανακάλυψη που συγκίνησε όλη την Ελλάδα και ακόμα περισσότερο όσους διατηρούν σουβλατζίδικα στα κοντινά χωριά γιατί αυγάτισαν οι δουλειές τους από τους επισκέπτες. Μολονότι πολυάσχολη η κα Παναγιωταρέα με πρωτοφανή αυτοθυσίαση, δέχτηκε την πρόσκληση του θυρωρού που είναι μπατζανάκης κι έμπιστος του υπουργού πολιτισμού. Πράγμα που σημαίνει πως ότι λέει ο θυρωρός στον υπουργό μετράει και το παίρνει στα σοβαρά.

Η κα Παναγιωταρεά ανέλαβε το χρέος εκπροσώπου τάφου. Δηλαδή αφού ο τάφος δεν μιλάει, να μιλάει εκείνη γι αυτόν. Χωρίς να υπολογίσει τον κόπο, πήγε κατευθείαν εκεί κι έπαθε σοκ και δέος. Κατ’ αρχάς γιατί ενώ εδώ και καιρό έχει εξαφανιστεί λίγο από τα media και την πρώτη σελίδα, όλοι την αναγνώρισαν αμέσως και της ζητούσαν αυτόγραφο. Μερικοί πιο ενθουσιώδεις την συνέκριναν με την Ολυμπιάδα, λόγω της αρχαιοελληνικής άσπρης τούφας στα μαλλιά της. Η κα Παναγιωταρέα ήταν η πρώτη κοινή θνητή πέρα από τους ειδικούς και τους αρχαιολόγους που της επετράπη η είσοδος στον τάφο.

Ενθουσιασμένη από την υποδοχή και το μεγαλείο του μνημείου, άρχισε να αναρτά αποκλειστικές φωτογραφίες στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook από τις Καρυάτιδες που δεν είχαν δημοσιευτεί πουθενά αλλού. Οι μαυρόψυχοι που άλλο σκοπό στη ζωή τους δεν έχουν από το να διαβάλλουν ανθρώπους, αμέσως έγραψαν ότι τις φωτογραφίες της τράβηξε η ίδια η κα Παναγιωταρέα. Αντικειμενικά αδύνατο για όποιον γνωρίζει από ερευνητική δημοσιογραφία αφού η Άννα έχει πρόβλημα εστίασης και στο ταφικό μνημείο δεν επετράπη η είσοδος στη Φιλλιπινέζα της για να της κρατάει την  ψηφιακή.

Το Υπουργείο Πολιτισμού έβαλε τα πράγματα στη θέση τους εκδίδοντας ανακοίνωση (που μάλλον την έγραψε πάλι ο έρμος ο θυρωρός, αφού όπως είπαμε, το υπουργείο δημοσιογράφους δεν έχει):  «από τις φωτογραφίες που εστάλησαν στα ΜΜΕ, σε δυο - τρεις περιπτώσεις επελέγησαν οι κοντινές λήψεις και οι μακρινές λήψεις του ίδιου στιγμιότυπου δεν εστάλησαν μαζί με το δελτίο τύπου. Αυτές τις μακρινές λήψεις ‘ανέβασε’ η κ. Παναγιωταρέα στο διαδίκτυο».

Κάτι που μου θυμίζει δικαιολογίες που λέω τα καλοκαίρια όταν είμαι τυρόπιτα από τη βότκα και θέλουν να με τραβήξουν φωτό να κάνω πάρτι κι εγώ τους λέω «μακρινές μαλάκα, μη μου φανεί το προγούλι».Οι μοναδικοί που ενοχλήθηκαν από όλο αυτό είναι ως συνήθως οι πλέον άσχετοι, ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων που δημοσίευσαν σε οξύ τόνο, δήλωση δυσαρέσκειας απέναντι στην εκμετάλλευση και την προβολή ενός σημαντικού ευρήματος «με όρους τηλεθεάματος»

Όπως με κάθε εφήμερο «πανικό» που συμβαίνει στην Ελλάδα, το πιο πιθανό είναι πως κι αυτό σύντομα θα ξεχαστεί. Το ερώτημα που παραμένει είναι το τι ακριβώς σημαίνει «εκπρόσωπος τάφου;». Δηλαδή η νέα επαγγελματική ταυτότητα της κυρίας Παναγιωταρέα. Θα μιλάει με τους νεκρούς κατοίκους του τάφου και θα μεταφέρει τα μηνύματά τους; Κι αν στον τάφο τελικά είναι θαμμένος ο Βουκεφάλας, πώς θα το κάνει; Χλιμιντρίζοντας;

Aπό το provocateur

Στο «κόκκινο» ο ακτοπλοϊκός κλάδος

Υψηλά δάνεια, μείωση του κύκλου εργασιών και ζημίες αποτελούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ για τον κλάδο της ακτοπλοΐας, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με βαθιά κρίση.

Τα αποτελέσματα πρώτου εξαμήνου που ανακοίνωσαν οι εισηγμένες ακτοπλοϊκές εταιρείες κατέδειξαν για μία ακόμη φορά πως το σοβαρότερο πρόβλημα των εταιρειών είναι ο υπερδανεισμός, που αθροιστικά φτάνει τα 1,1 δισ. ευρώ.

Το ίδιο διάστημα ΑΝΕΚ, ΝΕΛ και Attica Group είδαν τις πωλήσεις και τα λειτουργικά τους κέρδη να υποχωρούν και τις ζημίες τους να αυξάνονται. Συγκεκριμένα η ΑΝΕΚ κατέγραψε ζημίες 21,2 εκατ. ευρώ, η Attica Group εμφάνισε αρνητικό αποτέλεσμα 21 εκατ. ευρώ και η ΝΕΛ αύξησε τις ζημίες της στα 11 εκατ. ευρώ.

Μοναδική εξαίρεση αποτελέσαν οι Μινωικές, που κατά το α’ εξάμηνο κατόρθωσαν να μειώσουν τις ζημίες και τις υποχρεώσεις και να αυξήσουν τις πωλήσεις τους. Παρά τις καλές επιδόσεις η κατάσταση για τις Μινωικές παραμένει δύσκολη, καθώς η εταιρεία βαρύνεται με δάνεια 276,8 εκατ. ευρώ τη στιγμή που οι ζημίες της φτάνουν  τα 4,9 δισ. ευρώ.

Ρόλο – κλειδί στην επόμενη μέρα του ακτοπλοϊκού κλάδου θα διαδραματίσουν οι πιστώτριες τράπεζες, οι οποίες βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις με τις εταιρείες για την αναδιάρθρωση του δανεισμού τους. Σύμφωνα στελέχη της ακτοπλοΐας, όπως έχει διαμορφωθεί το σκηνικό στον κλάδο, η συνένωση δυνάμεων φαίνεται να είναι μονόδρομος. Εκτός κι εάν βρεθεί στρατηγικός επενδυτής που είναι πρόθυμος να βάλει «φρέσκα» κεφάλαια σε κάποια εταιρεία, εξασφαλίζοντάς της την αυτόνομη πορεία της. 

Δηλαδή κάτι το οποίο συνέβη με την Attica Group που ελέγχει την Blue Star Ferries και τη Super Fast Ferries, στο μετοχικό κεφάλαια της οποίας εισήλθε η αμερικανική Fortress μέσω της έκδοσης δυο ομολογιακών δανείων ύψους 75 εκατ. ευρώ. Η απόφαση, αποτελεί μέρος της ευρύτερης συμφωνίας με τις πιστώτριες τράπεζες για την πλήρη και μακροπρόθεσμη αναχρηματοδότηση του υφιστάμενου δανεισμού της Attica. Σημειώνεται πως χρειάστηκαν 35 μήνες διαβουλεύσεων της ελληνικής εταιρείας , που ανήκει στον όμιλο της Marfin Investment Group, με τις πιστώτριες τράπεζες, προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία για την πλήρη και μακροπρόθεσμη αναχρηματοδότηση του υφιστάμενου δανεισμού.

Σε ό,τι αφορά στη Fortress Investment Group, έχει έδρα στη Νέα Υόρκη και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους επενδυτικούς ομίλους παγκοσμίως, καθώς διαχειρίζεται κεφάλαια πάνω από 60 δισ. αμερικανικά δολάρια…

Από το blog sofokleous10

Νταχάου στο μυαλό…

Επιτέλους η πτωχή κόρη (καμιά σχέση με τις κόρες της Αμφίπολης) Ελλάς ευθυγραμμίσθηκε και σ’ αυτό με την ομοιογενοποιημένη σκέψη της Δύσης – ποιο αυτό; την ποινικοποίηση της σκέψης.

Καθώς και της ιστορίας, της έρευνας, των εννοιών και των λέξεων. Πώς; με το περίφημο Αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Το οποίο, μετά τις περιπλανήσεις του στους ωκεανούς και τις ερήμους των μεταμορφισμών, έλαβε την τελική του μορφή (ενός Γρύπα) κι εμφανίσθηκε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, όπου εχρίσθη Νόμος του Κράτους.

Με βάση αυτόν τον νόμο, όποιος αμφισβητεί το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, αλλά και τις Γενοκτονίες των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας (Αρμενίων, Ποντίων και άλλων) διαπράττει βαρύ ποινικό αδίκημα, ενώ τη γλιτώνουν όσοι αμφισβητούν τον αφανισμό των Καρχηδονίων, την εξαφάνιση των Δέκα Φυλών του Ισραήλ, την εξολόθρευση των Πετσενέγκων, την εθνοκάθαρση των Ινδιάνων, την τύφλωση των Βουλγάρων απ’ τον Βουλγαροκτόνο κι άλλα γεγονότα-τραγωδίες της Ιστορίας ή της παραϊστορίας,

Εχουμε γράψει πολλές φορές για αυτό το θέμα. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που στο μυαλό τους κυκλοφορούν γουρούνια και αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων απ’ τους ναζί, η ποινικοποίηση όμως της σκέψης τους είναι το ίδιο φασιστική με τον φασισμό που πάει να αντιμετωπίσει.

Ομως το ερώτημα που εγείρεται για την κατίσχυση στη Δύση (όχι μόνον της ολιγαρχίας) της ολοκληρωτικής σκέψης είναι μέγα. Πώς οι κληρονόμοι της ελληνορωμαϊκής σκέψης, του χριστιανικού ανθρωπισμού, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού κατάντησαν να εισηγούνται φασιστικούς νόμους και φασιστικές πρακτικές εναντίον του φασισμού;

Το ερώτημα μάλιστα γίνεται πιο οξύ, διότι στον δυτικόν αυτόν κομφορμισμό συναντώνται και η δυτική δεξιά (κατά μέγα μέρος της) και η δυτική αριστερά (κατά μέγα μέρος της επίσης). Δεν είναι δηλαδή μόνον οι ολοκληρωτικές διαθέσεις της ολιγαρχίας, αλλά και η αριστερή μετανεωτερικότητα, οι «εκσυγχρονιστές» και οι πάσης φύσεως αριστεριστές που μπαίνουν στον ίδιο παρονομαστή της ομογενοποιημένης σκέψης που με ευχαρίστηση εκτρέφουν η παγκοσμιοποίηση και η νέα τάξη.

Η συζήτηση για αυτό το φαινόμενο είναι μεγάλη. Ισως η πρόσληψη της αρχαίας σκέψης απ’ τη Δύση με όρους λυρικού δράματος και ρομαντικής εξιδανίκευσης να είναι η άλλη όψη της Ιεράς Εξέτασης – ή της ικανότητας της εξουσίας να εγκαθιδρύει κάθε φορά το εποικοδόμημα που τη διαιωνίζει – την αναγκαία δηλαδή σχέση δέους μεταξύ καλύβης και καθεδρικού, μεταξύ γκέτο και γκαλερί.

Τρέμε Μπαμπινιώτη, φρίξον Δημητριάδη, στο εξής την έννοια των λέξεων σφαγή, γενοκτονία, ολοκαύτωμα, εθνοκάθαρση (όπως εν δυνάμει και όλων των άλλων) θα την καθορίζουν δικαστικοί και την ορθή τους χρήση θα την κρίνουν εισαγγελείς. Καλώς ήρθατε στην επικράτεια των πολιτικώς ορθών, των Αμις ή των Μορμόνων, του Εθνους του Ισλάμ, των Ιησουιτών, της μπούρκας και κάθε άλλης σέχτας.

Πρόκειται περί τρέλας; όχι, αν δεν σας τρελαίνει. Αλλωστε, όταν σε μια σειρά κοινωνιών έχει επικρατήσει το δίκιο «της αλήθειας του άλλου», οι «αφηγήσεις» και τα «φαντασιακά», γιατί να μην τρέχουμε ο ένας τον άλλον στα δικαστήρια για τον Θουκυδίδη, τον Βασίλιεφ ή τον Χόμπσμπαουμ; ή και για τις ίδιες μας τις σκέψεις; Γιατί την ιστορική έρευνα να μην τη φυλακίζει ο Γκρούεφσκι ή το πρωτοδικείο Καρδίτσας; Γιατί να μην οργανώνουν τάγματα εφόδου για την προστασία μας από τις κακές μας σκέψεις διάφοροιαυτόκλητοι πρόμαχοι του οτιδήποτε;

Θα ήταν ενθαρρυντικό, αν δεν ήταν χυδαίο το γεγονός ότι 139 Ελληνες ιστορικοί τοποθετήθηκαν επιτέλους, έστω και στο παρά πέντε, κατά της ποινικοποίησης της σκέψης. Το παιγνιώδες παιγνιόχαρτο αυτής της υπόθεσης, όμως, είναι ότι οι 139 καλοί καθηγητές αποφάσισαν να ορθώσουν το ανάστημά τους εναντίον της ποινικοποίησης της σκέψης, όταν η ποινικοποίηση αυτή άρχισε να αφορά και τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων. Οσον η ποινικοποίηση αφορούσε μόνον το Ολοκαύτωμα των Εβραίων οι αξιοσέβαστοι αυτοί ιστορικοί εποιούντο αιδημόνως την νήσσαν.

Πρόκειται για το κατώτατο στάδιο της υποκρισίας ανθρώπων που ευτελίζουν με ευκολία το λειτούργημά τους και τον εαυτόν τους. Πρόκειται ταυτοχρόνως -προς επιδείνωση της βάσκανης μοίρας μας- για την «αφρόκρεμα» (όχι κατ’ ανάγκην κατ’ αξίαν) των ακαδημαϊκών που κυριαρχούν στα ξεπεσμένα μας ΑΕΙ, πρόκειται «διά τους αρχιερείς» που μοιράζουν παιγνίδι, κανονίζουν καριέρες και, πλην ΚΚΕ, λυμαίνονται όλα τα άλλα κόμματα. «Εκσυγχρονιστές», αριστεριστές και κάποιοι αριστεροί, όλοι βεβαίωςαντιφασίστες, ανέχονταν όταν δεν ζητούσαν φασιστικούς νόμους που ποινικοποιούν τη σκέψη, την ιστορία και την επιστημονική έρευνα (όπως ο νόμος για την ποινικοποίηση του Ολοκαυτώματος), για να ανακρούσουν πρύμναν μόνον όταν, ύστερα από πιέσεις της αγροίκας δεξιάς και της ακροδεξιάς, η ποινικοποίηση περιέλαβε και τις σφαγές των Ελλήνων όπως και τη γενοκτονία των Αρμενίων απ’ τους Τούρκους στη Μικρασία και τον Πόντο.

Θαυμαστοί οι εν λόγω καθηγητές,

θαυμαστής ευλυγισίας!

Θυμίζουν όσα έλεγε ο Βολφ Μπίρμαν για τους καθεστωτικούς προφέσορες, ου μην και κρατικούς σμπίρους στη σοσιαλιστική τότε πατρίδα του: «χέλια γλοιώδικα, τους έχω σιχαθεί…».

Του Στάθη