Όταν οι Σκωτσέζοι κέρδισαν την ανεξαρτησία τους…

Όχι, δεν αναφέρομαι στη χθεσινή μέρα. Την ιστορική, δηλαδή, μέρα που οι Σκωτσέζοι αποφάσισαν να παραμείνουν υπό το βρετανικό στέμμα, αλλά και να παραδώσουν μερικά μαθήματα Δημοκρατίας στην Ευρώπη μέσω Δημοψηφίσματος. 

Αυτό το Δημοψήφισμα έγινε 700 ολόκληρα χρόνια μετά από τη Μάχη του Μπάνοκμπερν στις 24 Ιουνίου 1314, όταν ουσιαστικά σηματοδοτήθηκε η ανεξαρτησία της Σκωτίας από την Αγγλία. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Η πρώιμη ιστορία της χώρας – τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου, ξεκίνησε με την άφιξη των Ρωμαίων στη νότια Μεγάλη Βρετανία, όταν κατέλαβαν τα σημερινά εδάφη της Αγγλίας και της Ουαλίας και δημιούργησαν τη ρωμαϊκή επαρχία Britannia. 

Η Σκωτία, όμως, ως ξεχωριστή οντότητα από την Αγγλία, σχηματίστηκε περίπου στα μέσα του 9ου αιώνα, όταν οι Σκώτοι (Κέλτες από την Ιρλανδία) και οι Πικτοί, σε συμμαχία με άλλες φυλές, δημιούργησαν το Βασίλειο της Σκωτίας, με βασιλιά τον Κένεθ Α’ Μακάλπιν.

Στις αρχές του 11ου αιώνα, το νέο Βασίλειο επέκτεινε σταδιακά την κυριαρχία του προς νότο, δημιουργώντας αρκετά προβλήματα στις συνοριακές -και όχι μόνο- σχέσεις τους με τους Άγγλους. Έτσι, όσα χρόνια και αν περνούσαν, οι δεύτεροι, δεν είχαν σκοπό να εγκαταλείψουν τον αρχικό στόχο τους. 

Να υποτάξουν, δηλαδή, τη Σκωτία…

Το 1296 και ο Βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος Α’ καταλαμβάνει τη χώρα και λίγα χρόνια μετά ξεσπά απελευθερωτικός πόλεμος, με επικεφαλής τον Γουίλιαμ Γουάλας (ή αλλιώς τον Μελ Γκίμπσον στην ταινία «Braveheart») και στη συνέχεια τον Ρόμπερτ δε Μπρους. Την άνοιξη του 1314, ο Εδουάρδος, συγκεντρώνει 12.000 πεζούς, 2.000 ιππότες και 2.000 τοξότες. 

Ταυτόχρονα, ο Μπρους ταξίδευε σε όλη την Σκωτία σε μία προσπάθεια να ξεσηκώσει τον λαό και καταφέρνει από την πλευρά του, να συγκεντρώσει 5.000-6.000 πολεμιστές (τον μεγαλύτερο στρατό που είχε παρατάξει μέχρι τότε Σκώτος βασιλιάς).

Ο αγώνας των Σκώτων τους δικαιώνει. Με τη μάχη του Μπάνοκμπερν (24 Ιουνίου 1314) και μετέπειτα την υπογραφή της συνθήκης του Νορθάμπτον στις 17 Μαρτίου 1328, αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της χώρας τους.

Οι Άγγλοι δεν το έβαλαν, όμως, ούτε και τότε κάτω και προσπάθησαν μέσα στα επόμενα χρόνια να υποτάξουν και πάλι τον βόρειο γείτονά τους. 

Για κακή τους τύχη, η εμπλοκή τους στον Εκατονταετή Πόλεμο (1337-1453) και η συμμαχία της Γαλλίας με τη Σκωτία, δεν τους βοήθησε. 

Οι προσπάθεις για την ένωση των δύο στεμμάτων ξεκίνησαν εκατοντάδες χρόνια αργότερα, όταν κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων του 17ου αιώνα, ο Όλιβερ Κρόμγουελ έπεισε τους Σκωτσέζους να συμμαχήσουν μαζί του εναντίον του Βασιλιά Κάρολου Β’.

Η 1η Μαΐου του 1707, ήταν η μέρα που επιτεύχθηκε η οριστική ένωση των βασιλείων Σκωτίας και Αγγλίας, με τη Συνθήκη της Ένωσης. 

Η οριακή πλειοψηφία εγκρίθηκε από το Σκωτικό Κοινοβούλιο. Ο βάρδος της Σκωτίας Ρόμπερτ Μπερνς, έγραψε τότε απογοητευμένος σ’ ένα ποίημά του:
«Αντίο στη σκωτσέζικη φήμη μας. Αντίο στην παλιά δόξα μας. Αντίο στο σκωτσέζικο όνομά μας… Αγοραστήκαμε και πουληθήκαμε για τον αγγλικό χρυσό…»

Της Ευδοκίας Λελεδάκη