Ο «εκβιασμός» του πρωθυπουργού δεν πέτυχε. Οταν εν πολλοίς του λες του άλλου πως άμα δεν με ψηφίσεις θα κάνω εκλογές και εννοείς πως θα μπούμε σε νέες μεγαλύτερες περιπέτειες και εκείνος αράζει στην καφετέρια και δεν έρχεται να σε ψηφίσει, πώς πέτυχες; Πόσω μάλλον, όταν επί του συνόλου των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους στη μεγαλύτερη περιφέρεια, στην Αττική, δεν παίρνεις ούτε 20%...
ΒΕΒΑΙΩΣ δεν πέτυχε ούτε το «δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου». Προφανώς γιατί ο κόσμος δεν πείστηκε πως έτσι μπορεί να εκφραστεί μια ενιαία και, κυρίως, βιώσιμη εναλλακτική πρόταση. Τον μεγάλο κατήφορο (όχι της Ζωής Λάσκαρη, αλλά) των κυβερνητικών υποψηφίων ακολούθησαν οι εκλεκτοί της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και τα κομμάτια και θρύψαλα της πολυδιασπασμένης Αριστεράς· του ΚΚΕ μη εξαιρουμένου.
ΟΤΑΝ απέχει πάνω απ' το 50% των ψηφοφόρων, τότε μιλάμε για διάρρηξη των σχέσεων εκπροσώπησης και αντιπροσώπευσης και πρόβλημα νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Πόσω μάλλον όταν όλοι είχαν την πεθερά τους, τον μπατζανάκη τους, τη συμπεθέρα τους, τον ξάδελφό τους υποψήφιο. Φαντάσου να κατεβαίνει στις εκλογές «το αίμα σου» και εσύ επιδεικτικά να λιάζεσαι και να φραπεδιάζεσαι στην καφετέρια. Να είσαι νέος, νέα, άνεργος-η και να λες: «γυρίζω την πλάτη μου στο μέλλον / στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε / αφού η ιστορία σάς ανήκει / σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε».
«ΓΥΡΙΖΟΥΝ την πλάτη τους στο μέλλον»; Στιγμιαία ίσως... ενδεχομένως· που θα 'λεγε και ο Αριστοτέλης. Μπορεί ναι, μπορεί όχι, μπορεί και οχίναι. Αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή η αποχή εκφράζει συγκρατημένη δυσαρέσκεια, δυσφορία, αγωνία, απογοήτευση και όχι ηχηρή αποδοκιμασία. Οπερ σημαίνει ότι μια μεγάλη μερίδα των πολιτών, κυρίως οι νέοι, νιώθουν πως δεν έχουν καμιά ελπίδα, καμιά τύχη, με το σημερινό πολιτικό σύστημα. Νιώθουν να μην έχει νόημα η συμμετοχή τους.
ΘΑ ΗΤΑΝ άδικο να μην παραδεχτούμε πως το γάντι που έριξε ο πρωθυπουργός πολώνοντας το κλίμα, επικοινωνιακά τουλάχιστον, τον ωφέλησε. «Κόντυνε» τον Δημαρά και συσπείρωσε μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων του, ώστε να καταφέρει να περάσει ο Σγουρός πρώτος. Απ' την άλλη, ενίσχυσε οριακά και τη Νέα Δημοκρατία, αφού η κομματικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών έφερε δεύτερο τον Κικίλια. Ετσι, έστω κι αν πολύς κόσμος... απολάμβανε τη λιακάδα, δεν υπήρξε καμιά σφήνα στον δικομματισμό· των Ιονίων νήσων μη εξαιρουμένων.
ΤΟ είχαμε επισημάνει εδώ: αν υπήρχε μια ενιαία εναλλακτική υποψηφιότητα στον χώρο της Αριστεράς, θα 'ταν ιστορική ευκαιρία να κερδίσει περίπατο την περιφέρεια της Αττικής. Αντ' αυτού είχαμε το παράδοξο της σχιζοφρενικής πολυδιάσπασης: Δημαράς, Μητρόπουλος, Παφίλης, Ψαριανός, Αλαβάνος, Διάκος, Χάγιος. Μήπως ξέχασα κάποιον; Επτά υποψήφιοι...
ΤΩΡΑ τα πράγματα θα 'ναι δυσκολότερα για όσους αντιμάχονται το Μνημόνιο. Εξαιτίας της γενικευμένης αναξιοπιστίας και της παρεπόμενης δυσπιστίας, είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν με μια πρόταση μόνο, με λίγες κατανοητές λέξεις, ποιο μίγμα πολιτικών, ποια εναλλακτική προτείνουν. Παράταση αποπληρωμής του χρέους; Αναδιάρθρωση; Επιστροφή στη δραχμή, υποτίμηση και σκληρή διαπραγμάτευση για διαγραφή μεγάλου μέρους όσων χρωστάμε; Και πώς θα επιβιώσουμε; Τι μοντέλο ανάπτυξης και διοίκησης θα φτιάξουμε; Δύσκολοι οι καιροί για κάθε είδους πρίγκιπες...
ΑΝ δεν διατυπωθεί μια βιώσιμη εναλλακτική για να ξαναζωντανέψει η ελπίδα, εκείνοι που σήμερα «γυρίζουν την πλάτη τους στο μέλλον», οι νέοι δηλαδή, αύριο θα το καταστρέψουν. Θα το λεηλατήσουν!..
Του Ανδρέα Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου