Διαβάζουμε πως ο Ιάπωνας πρωθυπουργός άσκησε αυστηρή κριτική στην εταιρεία - ιδιοκτήτρια των πυρηνικών εργοστασίων στη Φουκουσίμα. Δεν έκανε καλά τη δουλειά της -η εταιρεία!- και κινδυνεύει όλη η Ιαπωνία. Δεν πήρε έγκαιρα τα μέτρα της -η εταιρεία!- για φυσικές καταστροφές όπως το τσουνάμι καικινδυνεύει όλος ο κόσμος.
Πριν από λίγα χρόνια ζήσαμε την οικονομική κρίση και ο κόσμος έφτασε στο χείλος του οικονομικού γκρεμού εξαιτίας πάλι μιας εταιρείας -μιας τράπεζας αυτή τη φορά... Προέκυψε οδυνηρά και για τον πιο αδαή τότε ότι ένα σύμπλεγμα εταιρειών που ελέγχουν τις διαδρομές του χρήματος, που βαθμολογούν εθνικές οικονομίες, που ελέγχουν τελικώς την παγκόσμια οικονομία, ελέγχουν και τη ζωή μας. Και για όσους εδώ ακόμη αμφέβαλαν, ήρθαν τα μνημόνια.
Από καιρό ζούμε, τέλος, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από τις μεγάλες πολυεθνικές του πετρελαίου και τα ξαδέλφια τους των πρώτων υλών, των ορυχείων, των μεταλλείων κ.λπ. Τα δάση θυσιάζονται, τα νερά μολύνονται και ο αέρας γίνεται, αντί πηγή ζωής, φορέας θανάτου. Οι άνθρωποι κάθε φυλής, χρώματος και θρησκείας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης είναι στο έλεος των εταιρειών -περί αυτού πρόκειται.
Τις εταιρείες, όμως, τις έφτιαξε ο Θεός όχι ως κοινωφελή ιδρύματα, αλλά ως ιδρύματα που επιδιώκουν το κέρδος τους. Δεν είναι δουλειά της Shell να φροντίζει το περιβάλλον -δουλειά της είναι να πλουτίζουν τα στελέχη και οι μέτοχοί της. Συνεπώς, από τη Φουκουσίμα αναδύεται μια καταστροφική αντίφαση, που έφτασε στα όριά της: Ο κόσμος έχει αφήσει την τύχη του σ' εκείνους ακριβώς που δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτήν -το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα δισεκατομμύρια δεκάρες που κερδίζουν καθημερινά καταστρέφοντάς τον.
Είναι δυνατός τέτοιος παραλογισμός; Και όμως είναι! Και θεωρείται λογικό να ασκεί ένας πρωθυπουργός αυστηρή κριτική (!) σε μια εταιρεία επειδή έσπειρε τον όλεθρο στη χώρα του. Αντί να σκεφτεί κι αυτός και όλοι μας πώς είναι δυνατόν το ψωμί, οι ελευθερίες μας και τελικά η ζωή μας να εξαρτώνται από διευθύνοντες συμβούλους, μετόχους, οίκους αξιολόγησης, κερδοσκόπους και επενδυτές που ούτε καν γνωρίζουμε. Να ψηφίζουμε Παπανδρέου και να μας βγαίνει... ΔΝΤ!
Και το ερώτημα είναι: θα εξακολουθήσει ο κόσμος και μετά τη Φουκουσίμα να τραγουδά «σ’ ευχαριστώ, ω εταιρεία»;
Από καιρό ζούμε, τέλος, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από τις μεγάλες πολυεθνικές του πετρελαίου και τα ξαδέλφια τους των πρώτων υλών, των ορυχείων, των μεταλλείων κ.λπ. Τα δάση θυσιάζονται, τα νερά μολύνονται και ο αέρας γίνεται, αντί πηγή ζωής, φορέας θανάτου. Οι άνθρωποι κάθε φυλής, χρώματος και θρησκείας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης είναι στο έλεος των εταιρειών -περί αυτού πρόκειται.
Τις εταιρείες, όμως, τις έφτιαξε ο Θεός όχι ως κοινωφελή ιδρύματα, αλλά ως ιδρύματα που επιδιώκουν το κέρδος τους. Δεν είναι δουλειά της Shell να φροντίζει το περιβάλλον -δουλειά της είναι να πλουτίζουν τα στελέχη και οι μέτοχοί της. Συνεπώς, από τη Φουκουσίμα αναδύεται μια καταστροφική αντίφαση, που έφτασε στα όριά της: Ο κόσμος έχει αφήσει την τύχη του σ' εκείνους ακριβώς που δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτήν -το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα δισεκατομμύρια δεκάρες που κερδίζουν καθημερινά καταστρέφοντάς τον.
Είναι δυνατός τέτοιος παραλογισμός; Και όμως είναι! Και θεωρείται λογικό να ασκεί ένας πρωθυπουργός αυστηρή κριτική (!) σε μια εταιρεία επειδή έσπειρε τον όλεθρο στη χώρα του. Αντί να σκεφτεί κι αυτός και όλοι μας πώς είναι δυνατόν το ψωμί, οι ελευθερίες μας και τελικά η ζωή μας να εξαρτώνται από διευθύνοντες συμβούλους, μετόχους, οίκους αξιολόγησης, κερδοσκόπους και επενδυτές που ούτε καν γνωρίζουμε. Να ψηφίζουμε Παπανδρέου και να μας βγαίνει... ΔΝΤ!
Και το ερώτημα είναι: θα εξακολουθήσει ο κόσμος και μετά τη Φουκουσίμα να τραγουδά «σ’ ευχαριστώ, ω εταιρεία»;
Από την Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου