...Το οικονομικό θαύμα της Ιαπωνίας –όπως και η πειθαρχία, η εργατικότητα και η τάξη των Ιαπώνων- δεν με συγκινούν ιδιαίτερα.
Ο ιαπωνικός λαός όφειλε μετά τις δυο ατομικές βόμβες του 1945 να πει «ποτέ ξανά». Έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά, δεν σκέφτηκαν όσο έπρεπε αυτά που τους είχαν συμβεί και τώρα η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί σαν φάρσα: να ρίξουν πυρηνική βόμβα στη χώρα τους.
Η ατομική βόμβα που έριξαν οι Αμερικανοί στη Χιροσίμα είχε την ονομασία «Μικρό Αγόρι», ενώ η βόμβα που έριξαν στο Ναγκασάκι λεγόταν «Χοντρός Άντρας». Αν η Ιαπωνία καταφέρει να ρίξει πυρηνικά στον εαυτό της, θα πρέπει να ονομαστεί «Χαζή Γκόμενα».
Οι λαοί δεν είναι αθώοι. Κανείς μας δεν είναι αθώος. Όταν κάποιοι λαοί ζουν καλά, τρώνε με χρυσά κουτάλια και κάνουν «οικονομικά θαύματα», κάποιοι άλλοι λαοί ζουν εξευτελιστικά.
Και οι λαοί με το «οικονομικό θαύμα» δεν δίνουν δεκάρα για τους πεινασμένους – αν και ξέρουν πως ο πλούτος τους προέρχεται από τη φτώχεια των άλλων λαών.
Είμαστε άνθρωποι.
Σε αυτή τη ζωή δεν έχουμε έρθει για να κάνουμε «οικονομικά θαύματα».
Έχουμε έρθει για να ζήσουμε. Κι έχουμε έρθει για να ζήσουμε όλοι μαζί. Όπως λέει και το άσμα: «Στου Θωμά το μαγαζί θα φτιαχτούμε όλοι μαζί».
Δεν θα φτιαχτεί ο καθένας μόνος του.
Σε αυτό το μαγαζί που λέγεται «Γη» θα φτιαχτούμε όλοι μαζί ή θα καταστραφούμε όλοι μαζί. Ο άκρατος εθνικισμός και η επιθυμία κάθε χώρας να μεγαλουργήσει μόνη της –φτιάχνοντας η καθεμιά τα πυρηνικά της εργοστάσια- οδηγούν στην καταστροφή. Ένας μεγάλος σεισμός, ένα ανθρώπινο λάθος ή ένα σαμποτάζ μπορούν να φέρουν τον πυρηνικό όλεθρο. Είναι τόσο εύκολο.
Ακούω τους πάντες –σε όλον τον πλανήτη- να ανησυχούν για τα παιδιά τους και να υποστηρίζουν πως τα κάνουν όλα για τα παιδιά τους. Για την ώρα, το μόνο που προσφέρουν στα παιδιά τους είναι η σιγουριά του καρκίνου – λυπάμαι, αλλά έτσι είναι.
Κι ας τους πει κάποιος πως τα παιδιά τους δεν θα ζήσουν σε γκέτο ούτε σε πυρηνικά καταφύγια – θα ζήσουν μαζί με όλα τα άλλα παιδιά του κόσμου που θα πρέπει κι αυτά να τα θεωρούν παιδιά τους.
Όποιος αγαπάει τα παιδιά του θα πρέπει να αντιληφθεί πως το «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αφορά όλη την ανθρωπότητα και δεν είναι ένα τσιτάτο. Είναι ένα καίριο δίλημμα και θα πρέπει να επιλέξουμε πριν να είναι αργά. Αν δεν είναι ήδη αργά.
Απόσπασμα από τον pitsiriko
Ο ιαπωνικός λαός όφειλε μετά τις δυο ατομικές βόμβες του 1945 να πει «ποτέ ξανά». Έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά, δεν σκέφτηκαν όσο έπρεπε αυτά που τους είχαν συμβεί και τώρα η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί σαν φάρσα: να ρίξουν πυρηνική βόμβα στη χώρα τους.
Η ατομική βόμβα που έριξαν οι Αμερικανοί στη Χιροσίμα είχε την ονομασία «Μικρό Αγόρι», ενώ η βόμβα που έριξαν στο Ναγκασάκι λεγόταν «Χοντρός Άντρας». Αν η Ιαπωνία καταφέρει να ρίξει πυρηνικά στον εαυτό της, θα πρέπει να ονομαστεί «Χαζή Γκόμενα».
Οι λαοί δεν είναι αθώοι. Κανείς μας δεν είναι αθώος. Όταν κάποιοι λαοί ζουν καλά, τρώνε με χρυσά κουτάλια και κάνουν «οικονομικά θαύματα», κάποιοι άλλοι λαοί ζουν εξευτελιστικά.
Και οι λαοί με το «οικονομικό θαύμα» δεν δίνουν δεκάρα για τους πεινασμένους – αν και ξέρουν πως ο πλούτος τους προέρχεται από τη φτώχεια των άλλων λαών.
Είμαστε άνθρωποι.
Σε αυτή τη ζωή δεν έχουμε έρθει για να κάνουμε «οικονομικά θαύματα».
Έχουμε έρθει για να ζήσουμε. Κι έχουμε έρθει για να ζήσουμε όλοι μαζί. Όπως λέει και το άσμα: «Στου Θωμά το μαγαζί θα φτιαχτούμε όλοι μαζί».
Δεν θα φτιαχτεί ο καθένας μόνος του.
Σε αυτό το μαγαζί που λέγεται «Γη» θα φτιαχτούμε όλοι μαζί ή θα καταστραφούμε όλοι μαζί. Ο άκρατος εθνικισμός και η επιθυμία κάθε χώρας να μεγαλουργήσει μόνη της –φτιάχνοντας η καθεμιά τα πυρηνικά της εργοστάσια- οδηγούν στην καταστροφή. Ένας μεγάλος σεισμός, ένα ανθρώπινο λάθος ή ένα σαμποτάζ μπορούν να φέρουν τον πυρηνικό όλεθρο. Είναι τόσο εύκολο.
Ακούω τους πάντες –σε όλον τον πλανήτη- να ανησυχούν για τα παιδιά τους και να υποστηρίζουν πως τα κάνουν όλα για τα παιδιά τους. Για την ώρα, το μόνο που προσφέρουν στα παιδιά τους είναι η σιγουριά του καρκίνου – λυπάμαι, αλλά έτσι είναι.
Κι ας τους πει κάποιος πως τα παιδιά τους δεν θα ζήσουν σε γκέτο ούτε σε πυρηνικά καταφύγια – θα ζήσουν μαζί με όλα τα άλλα παιδιά του κόσμου που θα πρέπει κι αυτά να τα θεωρούν παιδιά τους.
Όποιος αγαπάει τα παιδιά του θα πρέπει να αντιληφθεί πως το «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αφορά όλη την ανθρωπότητα και δεν είναι ένα τσιτάτο. Είναι ένα καίριο δίλημμα και θα πρέπει να επιλέξουμε πριν να είναι αργά. Αν δεν είναι ήδη αργά.
Απόσπασμα από τον pitsiriko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου