Μετά τον ρώτησα για τον γιo. Πίστεψα ότι η ερώτηση μου θα τον χαροποιήσει. Θα αφήναμε για λίγο στην άκρη τα γκρίζα σενάρια και θα συζητούσαμε για τις νέες προοπτικές που ανοίχτηκαν ξαφνικά στη οικογένεια του.
Ο γιός του, επιστήμονας και αυτός, έφυγε πριν μερικές εβδομάδες για την Αυστραλία. Να συνεχίσει εκεί την καριέρα του. Είχε βαρεθεί να στριμώχνεται στις λίστες της αναξιοκρατίας. Και εκεί που περίμενα να μου πει «ναι, ξέφυγε, περνάει καλά», άρχισε να μου λέει πόσο αποκαρδιωτική είναι για τη χώρα η επιλογή της φυγής.
«Και ποιοι θα μείνουν πίσω;» με ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση. «Οι συνταξιούχοι, τα λαμόγια και οι ανήμποροι»;
Θέλω να προσπαθήσετε να τον καταλάβετε. Δεν εννοούσε ότι ο γιός του ήταν ο μόνος ικανός στην επιστήμη του. Ούτε διαφωνούσε τελικά με την επιλογή του να φύγει. Είχε όμως την πίκρα του ανθρώπου που συνειδητοποιεί, ότι κάθε μέρα άλλος ένας νέος άνθρωπος σκέφτεται τη φυγή ως τη μόνη διέξοδο. Άρχισε να μου αριθμεί συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων που έφυγαν και άλλων που συζητούν να φύγουν.
Ο ένας δέχτηκε μια έδρα στην Αγγλία, ο άλλος στήνει επιχείρηση στο Βερολίνο, ο τρίτος πέρασε απέναντι στη Τουρκία, στην Πόλη.
«Και ποιοι θα μείνουν», ξαναρώτησε.
«Εκτός αν βρεθούν τίποτε Αλβανάκια που αγάπησαν τη χώρα και μας σώσουν». Θέλω ξανά, να μην αντιδράσετε.
Δεν το είπε ούτε υποτιμητικά, ούτε για να με τρομοκρατήσει.
Άλλωστε ήξερε την άποψη μου για τους Αλβανούς. Τα είχαμε παλιότερα συζητήσει. Πόσο συνέβαλαν στην ανάπτυξη της οικονομίας, πόσα χωριά ανέστησαν, πόσα νησιά ξανάχτισαν, πόσες σημαίες σήκωσαν επειδή αρίστευσαν.
Το είπε λοιπόν σαν ένα υπαρκτό ενδεχόμενο. Και πυροδότησε σκέψεις που όλοι θα έπρεπε να είχαμε κάνει.
Ποιοι θα έρθουν στα πράγματα όταν η σημερινή ηγετική τάξη αποχωρήσει ή την αποχωρήσουν;
Ποιοι πολιτικοί; Ποιοι επιχειρηματίες; Ποιοι άνθρωποι του πνεύματος, θα τους διαδεχθούν; Έτσι μελαγχολικά τελείωσε η κουβέντα μας.
Και έτσι μελαγχολικά θα στέκομαι από εδώ και στο εξής μπροστά σε κάθε αναγγελία αποχώρησης.
Του Σταύρου Θεοδωράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου