Αν λάβουμε υπόψη ότι οι άνεργοι έχουν το συνήθειο να συντηρούν οικογένειες, ή να ανήκουν σε κάποια οικογένεια, τότε μπορούμε να πούμε, χρησιμοποιώντας τον λόγο των ημερών, ότι η μισή Ελλάδα κρέμεται στον σταυρό της ανεργίας. Και πολλοί από όσους ακόμα έχουν ένα μεροκάματο ανεβαίνουν έναν πραγματικό Γολγοθά στην προσπάθειά τους να το σώσουν, έστω και κουτσουρεμένο, ελαστικό, σπαστό και ό,τι άλλο σκαρφίζονται οι θιασώτες της ανταγωνιστικότητας. Η οποία κατά τον κύριο Προβόπουλο πάει καλά επειδή μειώνεται το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος!
Δε είναι ωστόσο μόνο οι μαύροι κι άραχλοι αριθμοί που περιγράφουν το δράμα των ημερών μας. Η σημερινή ανεργία είναι διαφορετική από τη χτεσινή και την προχτεσινή. Κι αυτό γιατί τότε υπήρχε η δυνατότητα, η ελπίδα, για τον άνεργο να βρει κάποια άλλη δουλειά, όσο κι αν δεν έλειπαν οι μακροχρόνια άνεργοι. Ενώ σήμερα τέτοια ελπίδα φαντάζει εντελώς ουτοπική και τέτοια δυνατότητα έχουν ελάχιστοι από τη στρατιά των ανέργων. Άπαξ και έμεινες άνεργος σήμερα, δεν βρίσκεις δουλειά, πάει τελείωσε. Ακόμα κι αν είσαι πρόθυμος να αλλάξεις επάγγελμα, να περάσεις σε άλλη επαγγελματική απασχόληση, να γίνεις από επιστήμονας γκαρσόνι, πώς το λένε.
Δεν υπάρχουν, συνεπώς, αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο άνεργοι, αλλά ένα εκατομμύριο απελπισμένοι άνεργοι. Οι οποίοι πολιορκούνται από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ ή της ΕΥΔΑΠ, από τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, από το ενοίκιο - και δεν έχουν καμιά διέξοδο. Καμιά όμως. Με αποτέλεσμα η ανέχεια και η απόγνωση να έχουν δημιουργήσει μια μαύρη κοινωνική τρύπα, η οποία απορροφά υποσχέσεις, μεγαλοστομίες και ρητορείες. Και εκεί, στον ορίζοντα αυτών των μη γεγονότων, προετοιμάζονται γεγονότα που θα έπρεπε να τα τρέμουν οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι και οι Πόντιοι Πιλάτοι...
Του Θανάση Καρτερού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου