«Με τον όρο ανοικοδόμηση σήμερα εννοούμε την Ακτή του Ελεφαντοστού, εννοούμε το νότιο Σουδάν, εννοούμε τη Λιβερία, τη Σρι Λάνκα και ελπίζω ότι θα εννοούμε και τη Λιβύη», είπε ο Zoellick. Όσον αφορά στην Ακτή του Ελεφαντοστού, ο Zoellick, όπως είπε, ήλπιζε ότι μέσα «σε δύο εβδομάδες » η τράπεζα θα προωθούσε «περίπου εκατό εκατομμύρια δολάρια ως υποστήριξη έκτακτης ανάγκης.»
Στις Ηνωμένες Πολιτείες ακούμε διάφορους εκπροσώπους από ποικίλες πλευρές να προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί βρισκόμαστε (οι Αμερικανοί) ξαφνικά μπλεγμένοι σε έναν ακόμη πόλεμο της Μέσης Ανατολής. Και πολλοί από εμάς πιάνουν τον εαυτό τους να αναρωτιέται σχετικά με τις επίσημες δικαιολογίες που διατυπώνονται. Γνωρίζουμε καλά ότι οι αληθινές αιτίες συζητούνται σπάνια στα μέσα ενημέρωσης ή από την κυβέρνησή μας.
Αν και η πλέον λογική εξήγηση για την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο στη Λιβύη σχετίζεται με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, και ειδικότερα το πετρέλαιο, αυξάνει διαρκώς και ο αριθμός εκείνων που διαφωνούν με την εξήγηση αυτή. Οι διαφωνίες αυτές, κατά κύριο λόγο, εστιάζουν το ενδιαφέρον τους γύρω από την οικονομική σχέση της Λιβύης με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων (BRI), και τις πολυεθνικές εταιρίες.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η κεντρική τράπεζα της Λιβύης ανήκει κατά 100% στο κράτος. Και στα θησαυροφυλάκιά της, σύμφωνα πάντα με το ΔΝΤ, εκτιμάται ότι υπάρχουν σχεδόν 144 τόνοι χρυσού. Τη σημασία του επίσης έχει το γεγονός ότι τους μήνες που προηγήθηκαν του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που επέτρεψε στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να επέμβουν στη Λιβύη, ο Μουαμάρ Καντάφι ανοιχτά υπερθεμάτιζε υπέρ της δημιουργίας ενός νέου νομίσματος, το οποίο θα συναγωνιζόταν το δολάριο και το ευρώ. Πράγματι, κάλεσε τα αφρικανικά και μουσουλμανικά κράτη να συμμετάσχουν σε μια συμμαχία, η οποία θα έκανε νόμισμά της αυτό το νέο νόμισμα, το χρυσό Δηνάριο, και θα το αναγνώριζαν ως μοναδικό νόμισμα για τις συναλλαγές τους και το συνάλλαγμά τους. Με άλλα λόγια, θα πωλούσαν το πετρέλαιο και άλλα προϊόντα στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο μόνο για χρυσά Δηνάρια.
Οι ΗΠΑ και οι άλλες χώρες της G8, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, η BIS, και οι πολυεθνικές εταιρίες δεν
χαίρονται ιδιαίτερα με τους ηγέτες που απειλούν την κυριαρχία τους στις αγορές παγκόσμιου νομίσματος ή που εμφανίζονται να κινούνται μακριά από το διεθνές τραπεζικό σύστημα που ευνοεί την κυριαρχία των πολυεθνικών. Ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε υποστηρίξει πολιτικές παρόμοιες με αυτές που εξέφρασε ο Καντάφι λίγο πριν οι ΗΠΑ στείλουν τα στρατεύματα τους στο Ιράκ.
Στις ομιλίες μου, το βρίσκω συχνά απαραίτητο να υπενθυμίσω στο ακροατήριο ένα σημείο που σε μένα φαίνεται προφανές, αλλά παρανοείται από τόσους πολλούς: ότι η Παγκόσμια Τράπεζα στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου μια Παγκόσμια Τράπεζα είναι, μάλλον μία Αμερικανική τράπεζα. Ομοίως, ο πιο στενός αμφιθαλής αδελφός της, το ΔΝΤ. Στην πραγματικότητα, εάν κάποιος εξετάσει τα εκτελεστικά συμβούλια της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ και τα δικαιώματα ψήφου στον πίνακα που κάθε μέλος του διαθέτει, αντιλαμβάνεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ελέγχουν περίπου 16 τοις εκατό των ψηφοφοριών στην Παγκόσμια Τράπεζα – (έναντι 7% περίπου της Ιαπωνίας, το δεύτερο μεγαλύτερο μέλος, 4.5% της Κίνας , 4.00% της Γερμανίας και 3.8% του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας ). Αναλόγως ελέγχουν σχεδόν το 17% των ψήφων του ΔΝΤ (έναντι 6% που έχουν περίπου η Ιαπωνία και η Γερμανία και σχεδόν 5% που έχουν το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία ). Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν το δικαίωμα βέτο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις και, ας μην ξεχνάμε, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ διορίζει τον Πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Μετά από όλα αυτά, μπορούμε ν’ αναρωτηθούμε: Τι συμβαίνει όταν ένα «παρείσακτο» κράτος, όπως η Λιβύη, απειλεί να γονατίσει το τραπεζικό σύστημα που ωφελεί την κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών; Τι συμβαίνει σε μια «αυτοκρατορία» όταν δεν μπορεί πλέον αποτελεσματικά να είναι απροκάλυπτα ιμπεριαλιστική;
Του John Perkins
συγγραφέα του βιβλίου «Εξομολογήσεις ενός οικονομικού εκτελεστή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου