Δεκαοχτώ μήνες GAPing

Ενάμισης χρόνος συμπληρώνεται από τον καιρό που ο πρίγκηψ Τζιορτζόνε ο Β’, ο Βραχύς, θριάμβευε στις εκλογές, πείθοντας δια των γρυλισμών του τους ψηφοφόρους πως τα μπικικίνια υπάρχουν (και θα διατεθούν με τη σέσουλα στον τιτάνιο αγώνα του σοσιαλισμού εναντίον της βαρβαρότητας).



Έκτοτε ακολούθησαν πολλά και εξόχως εμβληματικά: Η κλαυθμηρή διαβεβαίωση του κόντε Αντρίκολο Λοβερντίνο πως η χώρα υποφέρει από οξεία ξηροστομία, οφειλόμενη στο γεγονός πως οι σιελογόνοι της αδένες αδυνατούν να παράξουν ρευστά παράγωγα. Η πανικόβλητη προειδοποίηση του κάπτεν Τζορτζ Παπακωνσταντάιν πως το τιτανιάρικο σκαρί κοντοζυγώνει στο θηριώδες παγόβουνο. Η θριαμβευτική έλευση της τρικέφαλης τερατόικας και η υπευθύνως οσφυοκαμπτική έγκριση του χρυσόβουλου μνημονίου. Η αυστηρή υπενθύμιση του σινιόρι ντι σινιόρε Παγκαλιάρο Σκορνταλία πως όλοι μαζί τα ξεκοκαλίσαμε. Το κούρεμα- γουλί, μέχρι τις παρυφές της ρίζας- μισθών, συντάξεων και βίων (που προκύπτουν πλέον ευνοήτως αβίωτοι). Η αποδόμηση νοήσεων και ψυχών (κατάθλιψη τη λένε οι ψυχίατροι, ψυχοπλάκωμα κι απόγνωση την ονοματίζουν οι πληβείοι).


Στα μεσοδιαστήματα προέκυψαν μαγκιές και θρίαμβοι. Το γεμάτο περίστροφο, που απειλεί τις πανικόβλητες αγορές. Η συγκινητική διεθνής αλληγεγγύη προς τη χώρα, εκφρασμένη σε πατρικές νουθετήσεις και φάπες, εγκάρδια δάνεια και απολαυστικά τοκοχρεολύσια. Η επιμήκυνση του χρέους και η ανεπαίσθητη μείωση των επιτοκίων, έναντι νέων και αρκούντως ανακαταδιαρθωτικών και εκποιητικών αντιδώρων.


Αχάριστο το πόπολο απέναντι στους ιστορικούς θριάμβους της χρεοπιστωτικής μας δημοκρατίας, εξανίσταται έναντι του άρχοντος και της αυλής του, φασκελώνοντας ταυτόχρονα και τον μεγάλο αντίπαλό του, τον μνημονιακώς αντιμνημονεύοντα κόμητα Αντόνιο Σαμαρίλα. Παραδίπλα η άτυπη ουλτραδεξιοκεντροδεξιοκεντροαριστερή σύμπραξη των νουνεχών και των προθύμων (Καραζαφέρ μπέης, κοντέσα Ντορίτα και βαρωνέτος Φώτιος) προετοιμάζει το έδαφος για τη συμμετοχή της στην πιθανολογούμενη νέα μετοχοποίηση της ιδιοκτησίας του σφαγείου.


Οι γιατροί του Μεσαίωνα (του παλιού, όχι του τρέχοντος) εμπιστεύονταν μια και μόνη θεραπεία δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, την περίφημη αφαίμαξη. Στην περίπτωση που ο ασθενής συνερχόταν γρήγορα, η θεραπεία διεκόπτετο οσονούπω. Αν η ασθένεια επέμενε, οι συνεχείς αφαιμάξεις την εξαφάνιζαν, μαζί με τον δύστυχο φορέα της. Οπότε, και δεδομένης πλέον της τραγικής πορείας της πειραματικής θεραπείας, δυο και μόνον επιλογές μάς απομένουν: Η όλοι μας μαζί θα ορθώσουμε «ατίθασο τείχος απέναντί τους», όπως το οραματιζόταν ο ποιητής, ή όλοι τους μαζί θα μας καταβροχθίσουν, κατά πως το ονειρεύεται ο βουλημικός κυνοδοντοφόρος Παγκαλιάρο.

του Νίκου Κουνενή