Η Ισπανία εκτοξεύθηκε από τα 50δις στα 160, η Ιταλία από τα 40 στα 200 και βλέπουμε, η Γαλλία από τα 20-30 στα 130 και βλέπουμε.
Φυσικά αυτά τα ποσά δεν είναι τόσο μεγάλα ως ποσοστό του ΑΕΠ τους σε σχέση με τις μικρές χώρες όπως η Ελλάδα η η Πορτογαλία, αλλά η τάση αυτή είναι καινούργια και η προσφορά ρευστότητας ανεβάζει πολύ γρήγορα το σύνολο του δανεισμού, που κατευθύνεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτές τις χώρες. (200 φρέσκα δις τον δεκέμβρη και 300 προχθές να υπενθυμίσω).
Και σαν να μην έφταναν αυτά, είχαμε και τις απευθείας αγορές Ιταλικών και Ισπανικών ομολόγων από την εκτ το καλοκαίρι/φθινόπωρο.
Τέλος το Γερμανικό τραπεζικό σύστημα ακολουθεί την εντελώς αντίθετη πορεία. Αντί να αυξάνει το δανεισμό του, τον μειώνει και μάλιστα σημαντικά από 210+ στα 50.
Τι σημαίνει όλο αυτό? Πως σε ολόκληρο το ευρωσύστημα βλέπουμε να συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα που συνέβη στην Ελλάδα από το 2010.
Οι επενδυτές και οι καταθέτες αποσύρουν τη ρευστότητά τους από τις χώρες που θεωρούν ότι έχουν πρόβλημα και τις κατευθύνουν στην χώρα που θεωρούν πως δεν έχει πρόβλημα.
Αυτή η τεράστια ανισορροπία που δημιουργείται στο ευρωσύστημα είναι φυσικά εντελώς προβληματική και δεν πρόκειται να μείνει σταθερό για πολύ ακόμα, παρόλους τους ποταμούς ρευστότητας με τους οποίους η ΕΚΤ προσπαθεί να καλύψει το πρόβλημα. Κι εντελώς ξαφνικά η Ελλάδα και η Πορτογαλία δεν είναι το μόνο πρόβλημα, καθώς άλλωστε τα μεγέθη των Ισπανο-γαλλο-ιταλών μόνο μικρά κι αστεία σαν των Πορτογαλο-ελλήνων δεν είναι.
Στο ευρωσύστημα όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Όταν μια Ιταλίδα μεταφέρει 50.000 ευρώ στο γερμανικό λογαριασμό, τότε η Ιταλική τράπεζα “στέλνει” στην Ιταλική κεντρική τράπεζα 50.000 ευρώ κι αυτή με τη σειρά της λέει στη Γερμανική κεντρική τράπεζα πως σου χρωστάω 50.000 ευρώ. Μόλις η Γερμανική κεντρική τράπεζα μάθει πως η Ιταλική κεντρική τράπεζα της χρωστά 50.000 ευρώ, δίνει εντολή στη Γερμανική εμπορική τράπεζα να καταθέσει στο λογαριασμό της ιταλίδας 50.000 ευρώ . Μαγικό? Καλωσήλθατε στην ευρωζώνη.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν το να πηγαίνουν χρήματα στις Γερμανικές τράπεζες πχ δεν σημαίνει πως οι Γερμανοί γίνονται πιο πλούσιοι, αλλά πως η κεντρική τους τράπεζα έχει διάφορες κεντρικές τράπεζες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών να της χρωστάνε μερικά ηλεκτρονικά χαρτάκια.
Στην ουσία το Γερμανικό ρίσκο στις υπόλοιπες χώρες με αυτή την κίνηση που δείξαμε πιο πάνω δεν μειώνεται, αλλά μετατοπίζεται από τα χέρια των ιδιώτων στα χέρια των κεντρικών τραπεζών.
Ακριβώς δηλαδή η ίδια κίνηση που βλέπουμε 3,5 χρόνια τώρα.
Ιδιωτικό χρέος και ρίσκο των κατά τεκμήριο πιο πλούσιων κομματιών της δύσης μεταφέρεται από τους δικούς τους λογαριασμούς, στους λογαριασμούς των κρατών. Καθόλου καθησυχαστικό αν είσαι σοβαρός Γερμανός τραπεζίτης, δεν βρίσκετε ?
Σκεφτείτε το σαν ένα παιχνίδι μονόπολης. Σκοπός του παιχνιδιού είναι κάποιος να μαζέψει όλα τα σπίτια και τα χρήματα, αλλά άπαξ και συμβεί, το παιχνίδι τελειώνει και τα χρήματα και οι κάρτες, που μέχρι πριν λίγο όλοι πάλευαν γι’ αυτά, ξαναγίνονται απλά χρωματιστά χαρτάκια. Και τα σπίτια και τα ξενοδοχεία φτηνές πλαστικές απομιμήσεις. Αν λοιπόν ο Γερμανός τραπεζίτης μαζέψει όλα τα χαρτάκια, το μόνο που θα μείνει, θα είναι να του δώσουμε τα συγχαρητήριά μας και μια αναμνηστική κονκάρδα πως κέρδισε στο παιχνίδι της ευρωπαϊκής μονόπολης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου