Η νεοφιλελεύθερη εμμονή για το άνοιγμα των δήθεν «κλειστών» επαγγελμάτων δεν είναι καθόλου αθώα.
Το ζήτημα συσχετίζεται λανθασμένα και υποκριτικά με την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την πτώση των τιμών καθώς και με το δημοσιονομικό όφελος που υποτίθεται πως θα προκύψει από την απελευθέρωση.
Αυτές όμως οι συσχετίσεις είναι κυρίως ιδεολογικού τύπου.
Διότι το πρόβλημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν οφείλεται στους προστατευτικούς νόμους που διέπουν το καθεστώς λειτουργίας των διαφόρων επαγγελματικών κλάδων, ούτε καν στους μισθούς, αλλά σχετίζεται κυρίως με τις συνθήκες διανομής των προϊόντων, το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών, τη φορολογία, τη βελτίωση της τεχνικής, καθώς και με τις τιμές των πρώτων υλών. Ακόμα και αν αφαιρέσουμε δηλαδή κάθε προστατευτικό νόμο, καμία σοβαρή επίδραση δεν θα παρατηρήσουμε πάνω στις τιμές, διότι αυτές προσδιορίζονται από το συνολικό υψηλό κόστος παραγωγής και διανομής.
Ακόμη δηλαδή και αν ανοίξουν φαρμακεία σε κάθε γωνιά της Αθήνας, ακόμη και αν διπλασιαστεί ο αριθμός των ταξί, ακόμη και αν γεμίσουμε συμβολαιογράφους ή φουρνάρηδες, καμία πτώση των τιμών δεν θα παρατηρηθεί, εάν οι άλλες συνθήκες παραμείνουν σταθερές.
Ούτε όμως και δημοσιονομικό όφελος έχουμε από την δήθεν απελευθέρωση, διότι το όφελος αυτό θα προέλθει όχι από την δήθεν απελευθέρωση αλλά από τον εκσυγχρονισμό του φορολογικού συστήματος.
Τα επαγγέλματα είναι ήδη ανοιχτά, κανένας δεν απαγορεύει κάποιον να γίνει ιδιοκτήτης ταξί η μεταφορέας. Άρα δεν ζητάμε να ανοίξει το επάγγελμα. Ζητάμε να καταργηθούν όλοι οι προστατευτικοί κανόνες λειτουργίας του.
Αυτοί όμως οι κανόνες είναι που εξασφαλίζουν ακόμη τη βιωσιμότητα των επαγγελμάτων, ένα ανεκτό ποσοστό κέρδους και δίνουν τις τελευταίες ελπίδες επαγγελματικής επιβίωσης στους έλληνες. Σε λίγο δηλαδή δεν θα έχουμε καμία προσμονή. Ούτε καν να γίνουμε ταξιτζήδες.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Για να έχουμε μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίου και αντικατάσταση της μικρής από την μεγάλη ιδιοκτησία. Με λίγα λόγια στόχος είναι η μετατροπή της μεσαίας τάξης των ελλήνων μικροϊδιοκτητών και των επιστημόνων, σε τάξη μισθωτών. Των 400 ευρώ.
Οι γιατροί υπάλληλοι ιδιωτικών κλινικών, οι δικηγόροι υπάλληλοι εταιρειών με 700 ευρώ και οι φαρμακοποιοί το ίδιο. Ο έλεγχος της ελληνικής οικονομίας- ιδίως μετά το κούρεμα του δημοσίου χρέους- θα περάσει έτσι σταδιακά σε επενδυτικούς και τραπεζικούς ομίλους ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Το ζήτημα συσχετίζεται λανθασμένα και υποκριτικά με την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την πτώση των τιμών καθώς και με το δημοσιονομικό όφελος που υποτίθεται πως θα προκύψει από την απελευθέρωση.
Αυτές όμως οι συσχετίσεις είναι κυρίως ιδεολογικού τύπου.
Διότι το πρόβλημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν οφείλεται στους προστατευτικούς νόμους που διέπουν το καθεστώς λειτουργίας των διαφόρων επαγγελματικών κλάδων, ούτε καν στους μισθούς, αλλά σχετίζεται κυρίως με τις συνθήκες διανομής των προϊόντων, το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών, τη φορολογία, τη βελτίωση της τεχνικής, καθώς και με τις τιμές των πρώτων υλών. Ακόμα και αν αφαιρέσουμε δηλαδή κάθε προστατευτικό νόμο, καμία σοβαρή επίδραση δεν θα παρατηρήσουμε πάνω στις τιμές, διότι αυτές προσδιορίζονται από το συνολικό υψηλό κόστος παραγωγής και διανομής.
Ακόμη δηλαδή και αν ανοίξουν φαρμακεία σε κάθε γωνιά της Αθήνας, ακόμη και αν διπλασιαστεί ο αριθμός των ταξί, ακόμη και αν γεμίσουμε συμβολαιογράφους ή φουρνάρηδες, καμία πτώση των τιμών δεν θα παρατηρηθεί, εάν οι άλλες συνθήκες παραμείνουν σταθερές.
Ούτε όμως και δημοσιονομικό όφελος έχουμε από την δήθεν απελευθέρωση, διότι το όφελος αυτό θα προέλθει όχι από την δήθεν απελευθέρωση αλλά από τον εκσυγχρονισμό του φορολογικού συστήματος.
Τα επαγγέλματα είναι ήδη ανοιχτά, κανένας δεν απαγορεύει κάποιον να γίνει ιδιοκτήτης ταξί η μεταφορέας. Άρα δεν ζητάμε να ανοίξει το επάγγελμα. Ζητάμε να καταργηθούν όλοι οι προστατευτικοί κανόνες λειτουργίας του.
Αυτοί όμως οι κανόνες είναι που εξασφαλίζουν ακόμη τη βιωσιμότητα των επαγγελμάτων, ένα ανεκτό ποσοστό κέρδους και δίνουν τις τελευταίες ελπίδες επαγγελματικής επιβίωσης στους έλληνες. Σε λίγο δηλαδή δεν θα έχουμε καμία προσμονή. Ούτε καν να γίνουμε ταξιτζήδες.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Για να έχουμε μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίου και αντικατάσταση της μικρής από την μεγάλη ιδιοκτησία. Με λίγα λόγια στόχος είναι η μετατροπή της μεσαίας τάξης των ελλήνων μικροϊδιοκτητών και των επιστημόνων, σε τάξη μισθωτών. Των 400 ευρώ.
Οι γιατροί υπάλληλοι ιδιωτικών κλινικών, οι δικηγόροι υπάλληλοι εταιρειών με 700 ευρώ και οι φαρμακοποιοί το ίδιο. Ο έλεγχος της ελληνικής οικονομίας- ιδίως μετά το κούρεμα του δημοσίου χρέους- θα περάσει έτσι σταδιακά σε επενδυτικούς και τραπεζικούς ομίλους ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου