Όλα αρχίζουν το 2009. Τότε μια παρέα φερέλπιδων, όχι πρώτης κλάσης εξυπνάδας, νεαρών πολιτικάντηδων, με συμφέροντα και προσωπική μέχρι τότε ζωή κυρίως εκτός Ελλάδας, συνεπικουρούμενη απ’ ότι χειρότερο έχει θρέψει η ντόπια αγυρτεία, εκτέλεσε ένα συμβόλαιο οικονομικού θανάτου της χώρας μου. Σύσσωμη η πολιτική πλέμπα του γλειψίματος, της αρπαχτής, της βολεψιάς και της βλακείας, που είχε από χρόνια ετοιμάσει το έδαφος, τους χειροκρότησε, τους στήριξε ή στην καλύτερη, ένιψε τας χείρας της. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…
Αγαπητό ημερολόγιο αν με ρωτάς πως αισθάνομαι τώρα:
Σαν το βρωμερό και κολλώδες σκατό που κόλλησε στο παπούτσι του θεϊκού κ. Βενιζέλου. Θέλει ο άνθρωπος ν’ απαλλαγεί από τη βρώμα, αλλά το σκατό δεν λέει να ξεκολλήσει. Άλλο παπούτσι δεν έχει ο καημένος και περιφέρεται με την βρώμα ανά τας Ευρώπας, απολογούμενος στους εταίρους. Ή για να είμαι ακριβής, έτσι με κάνει να αισθάνομαι ο μεσιανικότατος κ. υπουργός. Ή για να είμαι απόλυτα ακριβής, έτσι ακριβώς μου φέρεται, ο θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αξεπέραστος ρήτωρ. Δεν λέω τίποτ’ άλλο, αφού μόλις πρόσθεσα και την αχαριστία στα τόσα ελαττώματα μου. Τι άλλωστε να πω, τα έχει πει όλα ο έτερος, των πάλαι ποτέ, super sumo αντιπροέδρων.
Αγαπητό ημερολόγιο αν με ρωτάς τι κάνω:
Πάω από το 2010 κάθε μήνα στη τράπεζα, παίρνω όλα τα λεφτά και τα κρύβω σπίτι. Μήπως έρθει η δραχμή ντε, ν’ αγοράσω τίποτα κοψοχρονιά. Βέβαια σύντομα άρχισα να βρίσκω λιγότερα στην τράπεζα και έτσι ξόδευα από τα κρυμμένα. Προσφάτως στη τράπεζα βρίσκω όσα μου χρειάζονται για τις 12 πρώτες μέρες του μήνα, τα κρυμμένα σχεδόν τελείωσαν και μια ανατριχίλα μου περνάει την ραχοκοκαλιά. Να δεις ρε πούστη, ούτε εγώ θα τη γλυτώσω…
Αγαπητό ημερολόγιο αν με ρωτάς τις πταίει:
Θα έλεγα το ότι ζω σε ένα από τα πιο ευλογημένα μέρη του πλανήτη, αλλά σκέφτομαι σαν κλέφτης και τραμπούκος. Μέχρι πρόσφατα οι ‘φίλοι’, που θέλουν φυσικά το μερίδιο από αυτόν το πλούτο, δεν με είχαν διαβάσει σωστά. Ερχόντουσαν με τσαμπουκά. Και κει τη πάταγαν, σκόνταφταν στο DNA μου που γράφει δεν ζω με λουρί. Πήρα και δεν θέλω άλλο. Προτιμώ να πεθάνω στ’ αγριοβούνια παρά να σκύψω. Τώρα όμως ήρθαν διαβασμένοι. Πόνταραν στην νοοτροπία του κλέφτη, του τραμπούκου μάγκα που του ανήκουν όλα. Και μου πήραν τα σώβρακα. Μου έβαλαν καπίστρι, όχι μόνο λουρί. Βέβαια βοήθησαν ουσιαστικά και τα παλικάρια που σου είπα στην αρχή, χωρίς αυτά δουλειά δεν γινότανε…
Αγαπητό ημερολόγιο αν με ρωτάς τι μέλει γενέσθαι:
Τίποτα. Απολύτως!!!. Ανακατεύουμε πάλι τη τράπουλα, με τα ίδια σημαδεμένα χαρτιά. Η ανάγκη μας όμως, δεν είναι καν για καινούργια χαρτιά, αλλά να σταματήσουμε να παίζουμε τράπουλα. Οι πιο πολλοί αδυνατούμε να καταλάβουμε ( ή να παραδεχτούμε) τι ακριβώς συμβαίνει, και πάμε ήσυχοι στο κρεβάτι, με υπνωτικό τα δελτία των 8. Όσοι καταλαβαίνουμε κάτι, απλά αδιαφορούμε ή το χείριστο, κοιτάμε πως θα επωφεληθούμε. Δυστυχώς παρά τα πολλά καλά της φυλής, η ελλειμματική μας παιδεία έχει κάνει τρομερό κακό και συνεχίζει ακάθεκτη.
Ξέχασα να σου πω αγαπητό ημερολόγιο. Έριξα μια ματιά στη κρυστάλλινη σφαίρα μου. Μια φωνή απόκοσμη με ρώτησε.
Πες μου κοπρίτη τι βλέπεις στο καιρό σου;
Βλέπω την Ελλάδα που αγάπησα, με μισθούς Λετονίας και κόστος ζωής Ολλανδίας. Βλέπω τον ανθό του Ελληνισμού να μεταναστεύει. Βλέπω μια χώρα γερόντων που πηγαίνουν στα ΑΤΜ για τη σύνταξη - βοήθημα, να γυρίζουν τσακισμένοι και ληστευμένοι στο σπίτι τους. Βλέπω νέους όλων των πατρίδων και των θρησκειών, να δουλεύουν μαζί με τους νέους Έλληνες που έχουν απομείνει, σαν σκλάβοι, σε πολυεθνικές του τουρισμού, της ενέργειας και της μεταπώλησης. Πρώτα όμως βλέπω θερμούς ρήτορες, να πουλάνε το ίδιο παραμύθι σε διαφορετικές συσκευασίες. Βλέπω απελπισμένους, χωρίς όνειρα, άδειους ανθρώπους, να σώζονται και να ξανασώζονται, από τους ίδιους αμετανόητους επαγγελματίες σωτήρες, που ξέρουν όμως άριστα να σώζουν τον εαυτό τους. Αλλά δεν φοβάμαι. Ο Θεός της Ελλάδας, πάλι σκορπίζει τον σπόρο του Ελληνισμού σε όλη τη γη. Δεν φοβάμαι, μόνο λυπάμαι και ντρέπομαι. Ντρέπομαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου