Έχω βαρεθεί να διαβάζω τα περίφημα άρθρα των οπαδών της «κοινής λογικής», όπως σποραδικά τα εκφράζει ο διευθυντής της «Καθημερινής», συστηματικά ο Πάσχος και τελευταία ο φίλος μου ο Τασούλης (της οικειότητας ο χαρακτηρισμός). Σημειώνει για παράδειγμα ο κ. Παπαχελάς στο κυριακάτικο άρθρο του. «Πώς είναι δυνατόν μια μικρή μειοψηφία να μπορεί να μπλοκάρει ένα λιμάνι ή να κλείνει ένα ξενοδοχείο σε μια τέτοια περίοδο κρίσης;».
ΜΠΟΥΡΔΕΣ όπως θα έλεγε ο Γιάννης Πρετεντέρης. Οι παραβιάσεις του νόμου, όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά σε όλα κυριολεκτικά τα μήκη και πλάτη της ελληνικής κοινωνίας, αυξάνονται και πληθύνονται επειδή αυτοί που έχουν, την δια όρκου συνταγματική ευθύνη να τον τηρούν, ουδόλως ενδιαφέρονται για τους νόμους, αν η εφαρμογή τους έχει εκλογικό κόστος και θέτει εν αμφιβόλω την πολιτική τους εξουσία. Τα τελευταία 30 χρόνια, κανείς δεν κυβέρνησε για να σώσει την Ελλάδα. Άλλωστε, σε στιγμές εκνευρισμού, οι δύο, πριν τον Γεώργιο Παπανδρέου πρωθυπουργοί, το έχουν δηλώσει ορθά κοφτά μέσα στη Βουλή. «Αυτή είναι η Ελλάδα, τι να κάνουμε;» Και επειδή αυτή είναι η Ελλάδα και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, είπαν να απολαύσουν την πολιτική εξουσία, όση τουλάχιστον δεν είχαν παραχωρήσει στο οικονομικό κατεστημένο και τις σύμμαχες συντεχνίες την ημέρα και στα παραοικονομικά ποινικά κυκλώματα, τη νύχτα, αμάρτησαν τελικά για τη φουκαριάρα τη μάνα τους και πολλοί εξήλθαν της πολιτικής ζάπλουτοι.
ΤΙ ΝΟΗΜΑ έχει να τα βάζεις με το ΚΚΕ, την αριστερά τα συνδικάτα και τους αντιεξουσιαστές, όταν αυτοί αναλαμβάνουν εξ αντικειμένου το ρίσκο των επιλογών τους, αλλά αυτό το ρίσκο δεν έχει το παραμικρό κόστος; Το δικομματικό κατεστημένο είναι παντελώς ακατάλληλο για να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στον τόπο και την κοινωνία. Ο Τάσος μάλιστα αντιλαμβανόμενος το αδιέξοδο, το παρατράβηξε λιγάκι και λίγο έλειψε να ζητήσει την κήρυξη στρατιωτικού νόμου, επειδή ο Γιώργος και οι συνεργάτες του δεν μπορεί να κάνουν ζάφτι τους απείθαρχους! Οπότε, αφού δεν υπάρχουν δυνάμεις να ανταποκριθούν στις ευθύνες τους, κραυγάζουμε για τις ευθύνες των ανεύθυνων, αποσιωπώντας ή υποβαθμίζοντας τις ευθύνες των υπεύθυνων.
ΑΚΟΜΑ και εκείνη τη φορά που η εξουσία είπε να κάνει κάτι, όταν οι αγρότες παραδοσιακά, πριν αρχίσουν τις διαπραγματεύσεις τους με την κυβέρνηση, παραλύουν με μεγάλο οικονομικό κόστος τη χώρα, η ενέργεια, μάλλον κωμική αποδείχτηκε με τα όργανα της τάξης να ξεφουσκώνουν λαθραία τα ελαστικά των τρακτέρ. Οι ομηρείες της κοινωνίας πέτυχαν, όχι γιατί ήταν ορθές και θεμιτές. Πέτυχαν και εξελίχτηκαν σε παραδοσιακές και «νόμιμες», επειδή όσοι έκαναν χρήση τους, γνώριζαν πολύ καλά ποιον είχαν απέναντί τους. Είχαν αυτούς που κυβερνούσαν για πάρτι τους και μοίραζαν χρήμα για να εξασφαλίσουν την ασυλία τους!
ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, τώρα τι κάνουμε, εγώ προσωπικά δεν έχω απάντηση. Αν έχει κάτι να πει ο κ. Παπαχελάς στον άνεργο πατέρα που θέλει να δουλέψει για να υπερασπιστεί τη ζωή των παιδιών του, ας το κάνει σε ένα επόμενο άρθρο του. Αν ο Πάσχος νομίζει πως με ημερομίσθια Μαλαισίας θα αρχίσει η επενδυτική άνοιξη στη χώρα, ας το αποδείξει ως καλός γνώστης της κοινής λογικής. Το μόνο βέβαιο είναι, πως η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, ακόμα και αν κανείς δεν απεργεί ή διαδηλώνει, θα αποδειχτεί ως το τέλος, καταστροφική για την υποδουλωμένη μας χώρα. Λεπτομέρεια; Ας περιμένουν όλοι αυτοί να φτάσει το δημόσιο χρέος στα 150% του ΑΕΠ και η ανεργία στο 1.500.000 για να ξυπνήσουν. Εκτός αν τους προλάβουν κάποιοι συνταγματάρχες όπως υπαινίχθηκε και ο Μπαρόζο!
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ στην Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου