Έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη. Όσο στο ΙΚΑ.

Το «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη» πρέπει να είναι το πιο ξοδεμένο κλισέ του δημόσιου λόγου. Λέγεται πάντα με τόσο καθηλωτική βεβαιότητα λες και τους δικαστικούς, με το που διορίζονται Πρωτοδίκες, τους πετάνε στη μαρμίτα με το αλάνθαστο φίλτρο. Και χάνουν τα κουσούρια που έχει η υπόλοιπη κοινωνία κρατώντας μόνο τις αρετές της. Σαν να καθαγιάζονται. Για αυτό ο Πρωθυπουργός το «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη» το λέει με το ίδιο τέμπο που λέει «έχω εμπιστοσύνη στην Παναγιά».

Κι εγώ έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη. Όσο έχω και στους άλλους τομείς του δημοσίου. Όσο έχω στο ελληνικό ΙΚΑ, ας πούμε. Στελεχώνονται και τα δύο από έλληνες πολίτες, φιλότιμους, μορφωμένους, έντιμους, εργατικούς, διεφθαρμένους, ανεπαρκείς, αδιάφορους, συμπλεγματικούς και οκνηρούς, σε αναλογία περίπου, φαντάζομαι, του γενικού πληθυσμού. Και των δύο η ηγεσία διορίζεται από την κυβέρνηση και για να τελεσιδικήσει μία υπόθεση χρειάζεται περίπου όσο για να βγει μια σύνταξη. Πάντως πάνω τους ακουμπούν δύο θεμελιώδους σημασίας γρανάζια, ζωτικά για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Το Κράτος Δικαίου και το Ασφαλιστικό Σύστημα.

Προσωπικά, εμπιστεύομαι την ελληνική Δικαιοσύνη όσο εμπιστεύομαι το ελληνικό ΕΣΥ, την ελληνική Αστυνομία, το ελληνικό Λιμενικό, τα ελληνικά Πανεπιστήμια, την ελληνική Πυροσβεστική, Πολεοδομία, Εφορία, Δασολογική υπηρεσία, υπηρεσία Φάρων και όλες αυτές τις εξουσίες, ιδρύματα, υπηρεσίες και οργανισμούς που λειτουργούν υπό την αιγίδα του κράτους, τροφοδοτούνται με προσωπικό και νοοτροπία από την κοινωνία μας και ασφαλώς την καθρεφτίζουν. Για αυτό, όπως και στους υπόλοιπους θεσμούς, έτσι και στη Δικαιοσύνη και λάθη γίνονται και ακατανόητες αποφάσεις λαμβάνονται αλλά και γενναίες και ανυποχώρητες στους επηρεασμούς συμπεριφορές συναντάμε.

Καταντά ρατσισμός στους υπόλοιπους έλληνες δημοσίους υπαλλήλους αυτή η χρόνια διάκριση. Σχεδόν όλους τους άλλους τομείς οι πολιτικοί κατά καιρούς τους έχουν στιγματίσει ως σπάταλους, γραφειοκρατικούς, διεφθαρμένους, πολυάνθρωπους, αντιπαραγωγικούς, ανεπαρκείς, συντεχνιακούς κ.λπ. Δικαίως, πολλές φορές. Αλλά το ερώτημα είναι, γιατί οι δικαστές είναι πάντα στο απυρόβλητο. Πόσω μάλλον που έχουν στο ιστορικό τους δύο παραδικαστικά.

Ποτέ δεν λένε οι πολιτικοί έχω εμπιστοσύνη στο ελληνικό ΕΣΥ, συνήθως δε, νοσηλεύονται σε ιδιωτικά θεραπευτήρια. Ποτέ δεν λένε έχω εμπιστοσύνη στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, στο οποίο άλλωστε δεν εμπιστεύονται ούτε τα παιδιά τους. Θα μου πείτε ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι υπηρεσία, είναι εξουσία. Μα τους χειρότερους χαρακτηρισμούς τους επιφυλάσσουν για τις άλλες δύο εξουσίες, την Κυβέρνηση και τη Νομοθετική, όταν δεν είναι του κόμματός τους.

Πρέπει να σταματήσει αυτό το παραμύθι. Σε μία ώριμη Δημοκρατία οι πάντες κρίνονται. Και ακόμα περισσότερο. Αξιολογούνται. Όπως υπάρχει η δίκαιη απαίτηση να αξιολογούνται επιτέλους οι δημόσιοι υπάλληλοι και σε κάποιες περιπτώσεις η αξιολόγηση έχει ήδη αρχίσει, πρέπει να συμβεί το ίδιο και με τους δικαστικούς. Γιατί ουδείς το έχει ζητήσει; Αν είναι όντως αλάνθαστοι τόσο το καλύτερο για αυτούς.

Toυ Ανδρέα Πετρουλάκη