Τώρα κλαις, γιατί κλαις… μωγιό μου

Στο σπίτι του αρχηγού βρήκαν τρία όπλα και σαράντα χιλιάρικα. Στο σπίτι του υπαρχηγού βρήκαν δυο πιστόλια, αλλά και σβάστικες, και αφίσες του Χίτλερ και κράνη της γερμανικής Βέρμαχτ! Ο σκληρός της Νίκαιας κλαίει με λυγμούς, θυμίζοντας το άσμα «τώρα κλαις γιατί κλαις», ενώ δηλώνει δυστυχισμένος γιατί δεν μπορεί να βγάλει τον Λαγό -τον βουλευτή τους που δεν του απαντάει στο τηλέφωνο. Δυο μελανοχίτωνες ακούγονται στο τηλέφωνο να αποκαλούν ο ένας τον άλλο μωράκι και ακόμα πιο χαϊδευτικά, σε βαθμό που να σου μπαίνουν ψύλλοι στ” αφτιά, μωγιό! Και η Ζαρούλια της μπουζούς πετάει καφέδες και φτύνει δημοσιογράφους on camera.

Τι ελεεινός θίασος! Τι αχταρμάς από Χίτλερ, όπλα, χρήμα, δειλία, σάλια, τσαμπουκάδες, κλάματα, χαδάκια. Σαράντα φουσκωμένα παλληκάρια που ξεφούσκωσαν χωρίς να φάνε ένα χαστούκι. Διότι σε είδαμε λεβέντη να δηλώνεις Λεωνίδας δέρνοντας και μαχαιρώνοντας πεινασμένους ανθρώπους, σπάζοντας πάγκους μικροπωλητών και μοιράζοντας χαστούκια και μπουνιές σε γυναίκες. Σε είδαμε με ύφος και αγριάδα Ιαβέρη να μαζεύεις και να κακοποιείς αθλίους καμαρώνοντας μάλιστα ότι επιβάλλεις το νόμο. Σε είδαμε να φωτογραφίζεσαι σε πόζα Σούπερμαν με τη γιαγιά σου στο ΑΤΜ. Σε είδαμε να παρελαύνεις με στολές παραλλαγής αγέρωχος ως Έλλην με προδιαγραφές αγκυλωτού.
Και τώρα που από κυνηγός βρέθηκες κυνηγημένος κι άνοιξε για σένα η πόρτα της μπουζούς δεν σε αναγνωρίζουμε. Πού είναι ο Λεωνίδας, ο Ιαβέρης, ο Σούπερμαν και το αντριλίκι σου; Πώς μας θωρείς έτσι κλαμένος, τρελαμένος, με μάτι που γυαλίζει από πανικό κι από λύσσα; Πού είναι η παλληκαριά και η εθνική μαγκιά σου; Έτσι κάνουν οι Έλληνες όταν βρεθούν στα ζόρικα; Κλαίνε, βρίζουν, φωνάζουν, λένε ψέματα και πιάνονται αγκαλιά με ένα οπλοστάσιο κι ένα σκασμό ευρώ; Σκοτώσατε κόσμο, δολοφονήσατε τον Φύσσα, ματώσατε τις γειτονιές, κυνηγήσατε κάθε ταλαίπωρο που βρέθηκε μπροστά σας, προαναγγείλατε κρεμάλες για τους αριστερούς και φούρνους για τους μετανάστες, και τώρα που γύρισαν τα πράγματα καταντήσατε σωρός κουβάρι. Η φούσκα που έγινε κουρέλι!

Και καλά, ότι είναι οι χρυσαυγίτες αυτό που είναι το ήξερε όλη η Ελλάδα, εκτός από τον Σαμαρά, τον Μπαλτάκο και την παρέα, που ονειρεύονταν συνεργασίες με τους ναζί. Αλλά αποδείχτηκαν με πρώτο τον Μιχαλολιάκο και βλάκες -πολύ βλάκες μιλάμε. Διότι είχαν καβαλήσει το καλάμι, φοβέριζαν, σκότωναν, τραμπούκιζαν, έβριζαν, αλλά το είχαν πιστέψει ότι κανείς δεν θα τους πειράξει. Ότι θα έχουν πάντα ασυλία από το σύστημα που υπηρετούσαν. Γιατί δεν τους έκοβε ότι το σύστημα όταν ζοριζόταν θα τους πετούσε στη μπουζού και θα ένιπτε τας χείρας, όπως ακριβώς πέταξαν αυτοί τον Ρουπακιά -μέχρι κομμουνιστή τον έβγαλαν.

Κι έτσι, ως βλάκες πιάστηκαν με τα σώβρακα στον ύπνο. Με τα πιστόλια στα ράφια και τα ευρώ κάτω από το στρώμα. Με τις συνομιλίες τους να έχουν καταγραφεί λέξη προς λέξη, από τους λυγμούς μέχρι το μωγιό. Με κάποιους από τους δικούς τους στην ΕΥΠ και στην αστυνομία να ξηλώνονται. Με τους σπασμένους ήδη να κελαηδάνε για τα ενδότερα της εγκληματικής οργάνωσης -ε, δεν είναι και κομμουνιστές να αντέχουν τις φυλακές οι φουσκωτοί. Και ζαλισμένοι ακόμα από το κακό που τους βρήκε μορφάζουν μπροστά στις κάμερες, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και χωρίς ούτε κόκκο από την ελληνικότητα και την ελληνική παλληκαριά που διαφήμιζαν τόσο καιρό -πάντα πλακώνοντας δέκα έναν βέβαια, ποτέ το αντίθετο.

Ας τους καμαρώνουν όσοι τους ψήφισαν. Γιατί οι τύποι είναι όχι μόνο ναζί, πιστολάδες, τραμπούκοι, δολοφόνοι. Αποδεικνύεται ότι είναι από κείνα τα παλληκάρια που ο λαός αποκαλεί της φακής. Κι όλη η χώρα κρατάει τώρα τη μύτη της από τη μπόχα που παράγει η κατανάλωση τόσης φακής από τέτοια ναζιστική στομάχα.

Του Θανάση Καρτερού