Το βέβαιο είναι ότι οι σχεδιασμοί του Μαξίμου έχουν καταρρεύσει, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί αιτία για την επιστροφή στην θεωρία των δύο άκρων ούτε σε σκέψεις ή σχεδιασμούς που θυμίζουν άλλες εποχές. Η γνωστή θεωρία κατέρρευσε μαζί με την σύλληψη της νεοναζιστικής ηγεσίας και είναι να απορεί κανείς που σκέφτονται να την ξαναλανσάρουν. Βέβαια στις ΗΠΑ, ο κ. Σαμαράς προσδιόρισε σαν το άλλο άκρο αυτούς που θέλουν να βγάλουν την χώρα από την ΕΕ, λες και ξαφνικά τον τσίμπησε μύγα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή τον Αλαβάνο. Στο δε Ισραήλ δεν τόλμησε την παραμικρή αναφορά, γιατί εκεί ξέρουν ότι αν βάλεις την αριστερά στο ίδιο τσουβάλι με τους θαυμαστές του Χίτλερ, απλώς τους ωραιοποιείς και τους εξωραΐζεις.
Το Μέγαρο Μαξίμου έχει δικαίωμα να ξαναδοκιμάζει αποτυχημένες συνταγές, αλλά δεν δικαιούται να παίζει με την δημοκρατία και τους θεσμούς. Αυτός ο κίνδυνος βγήκε στην επιφάνεια τις τελευταίες μέρες, με τα σχέδια κύκλων που ήθελαν να εμπλέξουν βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε διώξεις για συμμετοχή «σε εγκληματική οργάνωση» πολιτών της Χαλκιδικής, που αντιδρούν στα μεταλλεία χρυσού. Οι βουλευτές δέχονται δεκάδες τηλεφωνήματα από πολίτες που ζητούν συμπαράσταση, τους οποίους δεν γνωρίζουν προσωπικά ούτε συνεργάζονται αναγκαστικά μαζί τους. Και το να απαντά ένας βουλευτής στο τηλέφωνο ότι, αν ανέβει στην Χαλκιδική, θα τους συναντήσει, δεν σημαίνει ότι θα βρεθούν για μυστική συνάντηση στην γιάφκα της... εγκληματικής οργάνωσης.
Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει κι άλλες ενδείξεις για την παρακολούθηση τηλεφώνων της. Κάποιες συναντήσεις στελεχών της διέρρευσαν παλιότερα υπό μορφή παραπολιτικών, υπαινικτικών σχολίων σε χαμηλού επιπέδου νεοδημοκρατικές εφημερίδες. Ο συνήθως πολύ καλά πληροφορημένος σε τέτοια θέματα Γ. Καρατζαφέρης, που είχε και παλιότερα υπαινιχθεί αντίστοιχες πρακτικές, μίλησε σαφώς για «θερμοκέφαλους» στο Μαξίμου που επιδιώκουν να μπλέξουν το ΣΥΡΙΖΑ και αναρωτήθηκε χθες ποιος είναι ο «αρχικοριός».
Όλα αυτά θα μπορούσαν να ανήκουν στην σφαίρα της παραπολιτικής, αν η κυβέρνηση έδειχνε με την όλη πρακτική της ότι σέβεται τους θεσμούς και τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτή η περίπτωση. Από τις συνεχείς επιστρατεύσεις και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου μέχρι το συστηματικό σνομπάρισμα του Κοινοβουλίου από τον πρωθυπουργό, υπάρχουν πρακτικές που δεν θυμίζουν κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο κ. Σαμαράς ταξιδεύει στο εξωτερικό, όπου κάνει επαφές κορυφής, κλείνοντας υποτίθεται σημαντικές συμφωνίες. Και αντί να ενημερώνει για όλα την Βουλή και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα συζητά με τον ...κ Βενιζέλο.
Ως πρωθυπουργός την δεκαετία του 70, ο ιδρυτής της ΝΔ Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε να αντιμετωπίσει την πολύ πιο αδιάλλακτη αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, που αμφισβητούσε μάλιστα τις στρατηγικές επιλογές της χώρας, όπως η ένταξη στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Ποτέ δεν διανοήθηκε να χρησιμοποιήσει την ΚΥΠ να την πολεμήσει. Μια φορά μίλησε για «αριστερά της αριστεράς» αλλά μέσα στην Βουλή και δίνοντας στον Α. Παπανδρέου το δικαίωμα της άμεσης απάντησης. Δεν έβαζε τον Μουρούτη να τουιτάρει ούτε τον Φαήλο να γράφει ότι «φυλάει τις σφαίρες του» για να τις χρησιμοποιήσει όχι βέβαια εναντίον της Χρυσής Αυγής (για την οποία άλλωστε του τρέχουνε τα σάλια) αλλά για «τον πραγματικό αντίπαλο», την αριστερά.
Με την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής, ο κ. Σαμαράς επιτυγχάνει πιθανότατα έναν στόχο που φαινόταν πολύ δύσκολος πριν την δολοφονία Φύσσα: να μην έρθει η ΝΔ τρίτη, αλλά δεύτερη, στις ευρωεκλογές του Μαίου. Είναι ήδη πολύ, αλλά αν αυτό δεν ικανοποιεί τον ίδιο ή την παράταξη του, θα μπορούσε μετά να παραχωρήσει την θέση του πρωθυπουργού σε κάποιον άλλο, χωρίς αναγκαστική προσφυγή σε εθνικές εκλογές. Δεν φταίει σε τίποτα η χώρα αν οι ψηφοφόροι δεν επιστρέφουν στην ΝΔ ή από την κυβερνητική ανικανότητα και την διαφθορά έχουν απηύδησαν και οι δανειστές. Στις δημοκρατίες, αν δεν σου βγουν τα σχέδια δεν κάνεις πραξικόπημα.
Του Στέλιου Κούλογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου