Τους λες ότι η ανοχή τους συνιστά εκτροφείο Ταγμάτων Εφόδου μαχαιροβγαλτών κι εκείνοι απαντούν: Ναι, αλλά και οι άλλοι «διασαλεύουν τη νομιμότητα» διότι… απεργούν!
Τους λες ότι «ο νόμος και η τάξη» τους ισοδυναμεί με βιασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας και μάλιστα με βιασμό που συντελείται την ίδια στιγμή που η κοινωνία βουλιάζει κάπου ανάμεσα στην φτωχοποίηση, στην καταστροφή, στην κατάθλιψη και στην αυτοκτονία. Κι εκείνοι σου απαντούν: Ναι, αλλά και οι άλλοι πετούν γιαούρτια…
Οι αρχιτέκτονες της θεωρίας των «δυο άκρων» δεν είναι βέβαια τόσο αφελείς ώστε να μην αντιλαμβάνονται το άτοπο οποιουδήποτε συσχετισμού ανάμεσα στον τάχα μου «αντισυστημικό» φασίστα δολοφόνο και στον απεργό. Γνωρίζουν την συκοφαντία και την αθλιότητα που διαπράττουν κάνοντας τέτοιους συσχετισμούς. Ποντάρουν, όμως, σε εκείνα τα δύο άκρα που, ταυτόχρονα με τον κνούτο, τα αξιοποιεί μονίμως ο γκαιμπελισμός για να κατισχύσει: Την βλακεία και την αμάθεια.
Ως εκ τούτου φτάνουν στο σημείο να βαφτίζουν σύμβολο της βίας το… γιαούρτωμα ή τη μούντζα. Απορούμε πως και δεν έχουν συλλάβει ακόμα τον… Σαββόπουλο, που από τη δεκαετία του ’70 τραγουδάει στον «πονηρό πολιτευτή»:
«Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις/
εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις/
παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα/
απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα».
Ας δοκιμάσουμε, όμως, να μιλήσουμε στους κατηγόρους που λένε ότι «καταγγέλλουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» ακολουθώντας τη δική τους λογική που (καμώνονται ότι) δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη βούρτσα από τη μούντζα.
Ρωτάμε τις αθώες ψυχές τους:
- - Να σου έχουν λεηλατήσει το μισθό.
- - Να σου έχουν στερήσει τη σύνταξη.
- - Να σου λένε ότι η ανεργία σου δεν είναι δυστυχία, αλλά κάτι σαν εκδρομή στο λούνα παρκ της «εργασιακής εφεδρείας», της «διαθεσιμότητας» και της «κινητικότητας».
- - Να σου λένε ότι στόχος τους είναι στην οικογένειά σου να υπάρχει… ένας εργαζόμενος και τελικά να μην υπάρχει ούτε ο ένας.
- - Να σου λένε ότι δίπλα στα υπόλοιπα έξοδα για τη «Δημόσια και Δωρεάν» Παιδεία θα πρέπει να πληρώσεις και για τα… βιβλία – φωτοτυπίες των παιδιών.
- - Να σου δίνουν τα ψίχουλα των 300, των 400, των 500 ευρώ για μηνιάτικο και να σου ζητάνε – γι’ αυτά τα ψίχουλα – να πληρώσεις φόρο εισοδήματος.
- - Να σου κόβουν το μεροκάματο στο μισό και ταυτόχρονα να σου έχουν διπλασιάσει τις τιμές στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα τρόφιμα με απανωτές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους. Να έχει εκδώσει η ΔΕΗ το 2010 (πριν από τα μνημόνια) 1,16 εκατομμύρια (!) διαταγές διακοπής ρεύματος κι αυτοί να έρχονται να σου επιβάλουν από πάνω και χαράτσι με συνέπεια στην Ελλάδα των «φώτων του πολιτισμού», μετά το χαράτσι, η ΔΕΗ, κάθε μέρα που περνάει, να κόβει το ρεύμα σε 1.000 οικογένειες και επιχειρήσεις.
- - Να σου λένε ότι θα βγάλουν στον πλειστηριασμό το σπίτι που στο έχουν φορολογήσει χίλιες φορές, που το πληρώνεις τοκογλυφικά στην τράπεζα μια ζωή και που ζεις με την ελπίδα ότι κάποτε θα το ξεχρεώσουν τα… παιδιά σου.
- - Να σε υποχρεώνουν να ζεις εσύ, τα παιδιά σου και οι γέροντες γονείς σου στο κρύο και στη νύχτα χωρίς ρεύμα και πετρέλαιο θέρμανσης.
Αλήθεια, οι κάθε λογής ευαίσθητοι της «δημοκρατίας», οι πάσης φύσεως εισαγγελείς που βαφτίζουν «βία» τις λαϊκές διαμαρτυρίες, αυτοί που «καταγγέλλουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» (συνεπώς είναι ειδικοί να ξεχωρίσουν τι είναι βία), τι έχουν να πουν:
Αυτά είναι ή δεν είναι «βία»;
Να απειλείς τον χρεοκοπημένο, τον απολυμένο, τον άνεργο, τον κατεστραμμένο, τον λεηλατημένο (αυτόν που εσύ λεηλάτησες) με αφανισμό, εκδίδοντας από πάνω και χοτζέτια με οδηγίες «καλής συμπεριφοράς» αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;
Προφανώς, είναι περισσότερο από «βία». Είναι «πόλεμος». Αυτή τη λέξη, άλλωστε, χρησιμοποιούν οι… πολέμαρχοι «σωτήρες» μας εδώ και τρία χρόνια. Η χώρα, μας λένε, βρίσκεται σε «πόλεμο».
«Πόλεμος», πράγματι.
Μόνο που σ’ αυτόν τον «πόλεμο» το θύμα είναι ο «εσωτερικός εχθρός»: Ο λαός! Πρόκειται για εκείνον τον ανελέητο και αμείλικτο ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στο λαό οι «φίλοι του λαού».
Αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο έτσι και σε αυτόν το ιστορικό δίλημμα που τίθεται στο λαό είναι ένα:
‘Η θα διαλέξει τις «αλυσίδες» του, θα υποκύψει στη βία που του ασκούν οι «σωτήρες» του και θα αποδεχτεί τον αφανισμό του, ή θα σπάσει τις αλυσίδες.
Θα τις σπάσει! Ακόμα κι αν τον κατηγορήσουν ότι είναι «βίαιο» πράγμα να σπάει τις αλυσίδες του. Οι οποίες – παρεμπιπτόντως – με μούντζες δεν σπάνε.
Παρένθεση:
Δηλώνουμε προς τον κ.Δένδια, τον κ.Γεωργιάδη, την κυρία Σώτη Τριανταφύλλου και λοιπούς «Ιαβέρηδες»:
Απεταξάμην το γιαούρτωμα! Και όχι για λόγους καθωσπρεπισμού. Ούτε μόνο διότι οι «γιαουρτωμένοι» βγαίνουν, ενίοτε, κι από πάνω. Ο λόγος είναι ότι τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τα οικονομικά προβλήματα είναι από εκείνα τα σύνθετα ζητήματα που δεν λύθηκαν ποτέ και πουθενά ούτε με το «γιαούρτωμα» ούτε με τη«μούντζα». Όταν το συναίσθημα να θέλεις να βγάλεις το «άχτι» σου υπερισχύει ως αντίδραση, όταν υπερκαλύπτει την ανάγκη της συνειδητοποίησης ότι πρέπει να αγωνιστείς, με επιμονή και αποφασιστικότητα, τότε το δικαίωμα να διεκδικήσεις το δίκιο σου μπορεί να υποβιβαστεί σε «γινάτι» που η ικανοποίηση του είναι πάντα εφήμερη. Και ατελέσφορη. Έχει αποδειχτεί πως όταν τα χέρια με τα απλωμένα δάκτυλα δεν κάνουν όλη την κίνηση, όταν τα δάκτυλα δηλαδή δεν κλείνουν για να μετατραπούν τα χέρια σε γροθιές, σε χιλιάδες και εκατομμύρια γροθιές, τότε η πολιτική που βιάζει, που εκβιάζει και βασανίζει μένει στο απυρόβλητο. Και τότε το «γιαούρτι» και η «μούντζα» γυρίζουν πίσω. Ενίοτε μετατρέπονται και σε μπούμερανγκ.
Συνεπώς, η άποψη του Αριστοτέλη στα «Ηθικά Νικομάχεια» αξίζει πάντα της προσοχής μας:
«Ο καθένας - έλεγε - μπορεί να θυμώσει. Αυτό είναι εύκολο. Αλλά, το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και τη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με τον σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι εύκολο».
(Κλείνει η παρένθεση).
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου