Γράμμα στον εφοριακό της .... γειτονιάς μας!!!

Ως γνωστόν το να έχεις φίλους γιατρούς - δικηγόρους καί εφοριακούς είναι πολύ χρήσιμο
Αφού κατέθεσα την φορολογική δήλωση μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες και έτσι έστειλα ένα email σ' ένα φύλο εφοριακό.
Ιδού λοιπόν η ενδιαφέρουσα διαδικτυακή αλληλογραφία μας....

Καπετάνιε σε χαιρετώ

ειναι αλήθεια ότι χαθήκαμε!

από δω καί πέρα - τώρα που ξεμπερδέψαμε με τα σχολεία - ελπίζω να τα πούμε.

Θέλω την συμβουλή σου.....

και τι εννοώ

Ήρθε το εκκαθαριστικό ( η δήλωση υποβλήθηκε μέσω internet) απο την εφορία και μου ζητούσε να πάω τα παραστατικά στην ΔΟΥ ( σημ. το εκκαθαριστικό είναι πιστωτικό )

Σήμερα λοιπόν τα πήγα!!!

Τα πήγα στην ΔΟΥ (σε μία "καλή" συνάδελφό σου - όαση μέσα στις ξινές γριές του 7ου γραφείου του 7ου ορόφου)

Aυτή χωρίς να τα ελέγξει τα έβαλε σε μία ντουλάπα αφού πρώτα μου ζήτησε τον αριθμό του τηλέφωνό μου.

      Eχοντας υπ' όψιν τα παραπάνω μου γεννούνται οι εξής απορίες:


      1ον Αν πάρει τηλέφωνο να της πω να φέρει και την φίλη της?

2ον Αν δεν πάρει τηλέφωνο - πέρα από το σοκ της απόρριψης - εγώ δεν έχω κανένα αποδεικτικό ότι παρέδωσα τα χαρτιά.

Θα έπρεπε να ζητήσω κάποιο αποδεικτικό ?

Τι γίνετε σε ανάλογες περιπτώσεις?

Αυτή αστειευόμενη μου είπε ότι θα τα πούμε ... του χρόνου!!!!!!!

Ερώτηση Συμαντική!!!

Το έχασα το κορμί πατριώτη?

......διότι για την επιστροφή των χρημάτων απο την εφορία το κόβω κομμάτι δύσκολο ......

Χαιρετίσματα 

Καί η απάντηση.... 


Πλεονέκτη φορολογούμενε σε χαιρετώ!!!

Αν το πιστωτικό σου υπόλοιπο είναι πάνω από 1.500 ευρώ καλά να πάθεις, 
είπαμε μια μαλακία ότι  λεφτά υπάρχουν και εσείς το δέσατε κόμπο. 
Ο φετινός τρόπος εκκαθάρισης του φόρου ήταν από τις μεγαλύτερες γκάφες που έχει κάνει ποτέ Υπουργείο Οικονομικών.
Πάνω από το 60% των δηλώσεων έχουν βγει πιστωτικές με  αρκετά  μεγάλα ποσά, λόγω των αποδείξεων, χωρίς να υπάρχει ανάλογη αύξηση των εσόδων από ΦΠΑ. 
Δηλαδή πήραμε τα ..ίδια μας και αυτά θα επιστρέψουμε στους φορολογούμενους!!!


Σε μια έκρηξη εξυπνάδας η  φορολογική αρχή σκέφτηκε να κάνει επανέλεγχο των δηλώσεων  χωρίς να επιστρέψει δεκάρα, προσδοκώντας:

α) Με δεδομένη την συγχώνευση των εφοριών και τη μεταφορά των αρχείων σε νέα κτήρια οι μισές δηλώσεις θα χαθούν.  
(Έχεις μια ελπίδα αν η ντουλάπα που έβαλε  τη δήλωση σου ήταν ξύλινη, γιατί οι μεταλλικές είναι ασήκωτες και κανείς δεν πρόκειται να τις κουνήσει)

β) Του χρόνου δεν θα υπάρχει αφορολόγητο όριο (μιλάνε για 6.000 ευρώ) ,δεν  θα ισχύουν οι αποδείξεις οπότε θα πατσίσουμε.

γ) Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να μην υπάρχει κράτος μετά από μήνες  οπότε τα λαμόγια  θα μπορούν να ξεκοκαλίσουν ότι προλάβουν. (Μαζί τα φάγαμε)

Αν κάποιος χαρακτηρίζοντας τους παραπάνω λόγους υπερβολικούς και κακόπιστους , πει ότι οι επιστροφή θα γίνει μετά τους απαραίτητους διασταυρωτικούς   ελέγχους, ο προσδοκώμενος χρόνος (Χ) για να ελεγχθεί η δήλωση σου βγαίνει από τον παρακάτω μαθηματικό τύπο.

Χ = (( Δ - Δ Χ) / Υ)/Ε

Όπου:

Χ = Προσδοκώμενος χρόνος

Δ= Αριθμός Δηλώσεων

ΔΧ= Πιστωτικές  Χρεωστικές

 Υ= Υπάλληλοι στο έλεγχο (αδιακρίτως ξινών γριών)

 Ε= Ελεγμένες Δηλώσεις ανά ημέρα.

Για να γίνω πιο σαφείς λύνω την εξίσωση με δεδομένα που υπάρχουν σε ΔΟΥ και τα οποία πιστεύω ότι δεν απέχουν από το μέσο όρο.

Χ = (( Δ - Δ Χ) / Υ)/Ε = ((45.000 – 18.000)/3)/15= 600 εργάσιμες (Υπολόγιζε 3 χρόνια)

Ελπίζοντας να σε διαφώτισα και να σου άνοιξα την καρδιά (όπως κάνεις και εσύ με τα e-mail που στέλνεις)

Φιλικά ο Εφοριακός της γειτονιάς σας

Τι θα πουλήσουμε... μετά το ξεπούλημα;

Μην ανησυχείτε, η ανάπτυξη έρχεται και αυτό γιατί, σύμφωνα με τους οπαδούς του Μεσοπρόθεσμου, θα ανοίξουν όλες οι αγορές, μαζί και η εργασίας, θα καταργηθεί κάθε έν νοια κοινωνικής ή άλλης προστασί­ας, ώστε να έρθουν επενδυτές για να επενδύσουν. Βεβαίως το τι επεν δυτές θα έρθουν ήδη το ξέρουμε, όπως ξέρουμε από τώρα και το πού θα επενδύσουν. Μια ανοιχτή οικονο μία με τα εξωγενή ελλείμματα πα ραγωγής, όπως είναι η Ελλάδα, είναι προνομιακός χώρος για κερδοσκοπία άνευ προηγουμένου από κρατικοδίαιτα ιδιωτικά μονοπώλια της ημεδαπής και της αλλοδαπής.

Αυτός άλλωστε ο χαρακτήρας των επενδυτών και των επενδύσεων που αναμένονται στην ελληνική οικονο μία εξασφαλίζεται και από το πρω τοφανές πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων που περιλαμβάνεται στο Μεσοπρόθεσμα Πρόγραμμα. Από αυτό το πρόγραμμα η κυβέρνηση υπολογίζει να εισπράξει έως το 2015 γύρω στα 50 δισ. ευρώ. Για το πρόγραμμα αυτό και για το τι σημαίνει αυτή η μαζική εκποίηση δημόσιας περιουσίας, έχουμε ανα φερθεί παλιότερα και θα αναφερθούμε αναλυτικότερα σε επόμενο σημείωμα. Αυτό που αξίζει να επισημάνουμε είναι ότι αυτή η εκποίηση αγγίζει περιουσιακά στοιχεία που ξεπερνούν τα 120 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από 50% του ΑΕΠ της χώρας. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Πρόκειται για το μεγαλύτερο πρόγραμμα εκποίησης που έχει εκπονηθεί για ευρωπαϊκή χώρα. 

Αν προσέξει κανείς τα στοιχεία, θα διαπιστώσει ότι η εκτίναξη των τόκων είναι το βασικότερο πρόβλημα του σημερινού δημοσιονομικού αδιεξόδου. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πληρωτέοι τόκοι έως το 2015 θα ξεπεράσουν τα 30 δισ. ευρώ, με τους μισθούς και τις συντάξεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα να κινούνται γύρω στα 22 δισ. ευρώ.

Ο καθένας πλέον αντιλαμβάνεται τι σημαίνει το επιχείρημα της κυβέρνησης και των υπολοίπων ότι δίχως δάνεια δεν μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Είναι τόσο πορωμένοι, τόσο ταυτισμένοι με τα συμφέροντα των δανειστών, ώστε δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θυσιάσουν μισθούς και συντάξεις προκειμένου να πληρωθούν τα τοκογλυφικά. Αυτή η νοοτροπία είναι σίγουρο ότι θα μας οδηγήσει στην επίσημη πτώχευση, όπου μισθοί, συντάξεις, καταθέσεις, περιουσία θα γίνουν βορά των δανειστών της χώρας.

Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι με τις παρεμβάσεις και τις αποκρατικοποιήσεις το δημόσιο χρέος το 2015 εκτιμάται ότι θα βρίσκεται στα 351 δισ. ευρώ περίπου. Να θυμηθούμε ότι στις 31.12 του 2009 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν λίγο πάνω από τα 298 δισ. ευρώ, ενώ το 2010 λίγο πάνω από 328 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, μετά το στράγγισμα της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών νοικοκυριών, καθώς και το γενικευμένο ξεπούλημα, το δημόσιο χρέος θα βρίσκεται, με βάση τις ευνοϊκότερες εκτιμήσεις, σε επίπεδο υψηλότερο από το 2009 και το 2010. Βέβαια η κυβέρνηση εκτιμά ότι το ύψος του δημόσιου χρέους θα βρίσκεται σχεδόν στο 140% του ΑΕΠ της χώρας. Στο ίδιο, δηλαδή, περίπου ύψος που βρισκόταν το 2009 και το 2010.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι το εξής: Τι θα έχουμε να πουλήσουμε για να συνεχιστεί η πτώση του δημόσιου χρέους μετά το 2015; Τι πρόσθετη αφαίμαξη θα υποστεί ο Έλληνας ερ γαζόμενος, το νοικοκυριό του και η ελληνική οικονομία, προκειμένου να συνεχιστεί η πτώση του δημόσιου χρέους, έστω και ως προς το ΑΕΠ; Ή μήπως μέχρι τότε θα έχει κριθεί η τύχη της χώρας και του λαού της; Μήπως μέχρι τότε φτάνει η μέγιστη παράταση ζωής που προορί ζεται για τη χρεοκοπημένη Ελλάδα;

Τότε τι νόημα έχει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και οι πιέσεις της τρόικας; Κανένα. Το μόνο που θέλουν είναι να αγοράσουν λίγο περισσότερο χρόνο, μπας και μπορέσουν να γλι τώσουν το ευρώ από το τσουνάμι των χρεοκοπιών. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι διέξοδος από την κρίση εντός της ευρωζώνης δεν πρόκειται να υπάρξει για την Ελλάδα. Ούτε για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Απόσπασμα από άρθρο του Δημήτρη Καζάκη

Η απάτη ως πολιτική

Το ξέρω, δεν είναι το σημαντικότερο που σας απασχολεί αλλά είναι μέρος του βούρκου του λαϊκισμού που μας απειλεί. Αναφέρομαι στην διγλωσσία των πολιτικών μας. Άλλα λένε στο κόμμα (τους) και άλλα στην κοινωνία. Άλλα λένε στην Ελλάδα και άλλα λένε στην Ευρώπη. Άλλα λένε όταν είναι βουλευτές και άλλα όταν γίνουν υπουργοί. Άλλα λένε στο καφενείο της Βουλής και άλλα από το βήμα της. Άλλα λένε στους συνδικαλιστές (τους) και άλλα στους δημοσιογράφους. Άλλα λένε δημοσίως και άλλα μεταξύ τους.

Δεν εξελίσσουν τις απόψεις τους βεβαίως, ούτε έχουν ψυχολογικές μεταπτώσεις, απλώς κάθε φορά λένε αυτό που θέλουν να ακούσουν οι απέναντί τους. Αυτό που θα τους κάνει αρεστούς και δημοφιλείς. Τελευταίο παράδειγμα οι νέοι «ρυθμιστές» της οικονομίας. Ο Παντελής Οικονόμου, μέχρι «χθες» έλεγε ότι η μόνη λύση είναι «να καταγγείλουμε το Μνημόνιο». Έγινε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών και κατέβασε από το site του και από το facebook, όλα τα πύρινα άρθρα του. Ο υπουργός του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τον Μάιο έλεγε στον Παπακωνσταντίνου ότι «βρισκόμαστε σε δημοσιονομική Κατοχή» και τώρα μετά από ένα σύντομο «σεμινάριο» στην Ευρώπη ανακοινώνει τους νέους φόρους της «Κατοχής».

Απογοητευτική είναι και η «απέναντι» εικόνα. Τον είδατε τον Αντώνη Σαμαρά να μιλάει μετά τη  Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος; Τι γλυκός συναινετικός πολιτικός: «Επανέλαβα ότι συμφωνούμε με τους στόχους», «Ζητάμε πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να κάνει η σοσιαλιστική κυβέρνηση και σε αποκρατικοποιήσεις και στην αξιοποίηση περιουσίας», «κάποια άρθρα του εφαρμοστικού νομοσχεδίου θα τα ψηφίσουμε γιατί συμφωνούμε».  Ο εν αναμονή πρωθυπουργός των πύρινων αντιμνημονιακών λόγων δεν άλλαξε γνώμη απλώς άλλαξε (για λίγο) ακροατήριο. 

Θα μου πείτε, έτσι δεν γινόταν πάντα; Και ο Παπανδρέου δεν κατέβηκε στο λιμάνι ως διαδηλωτής στην προσπάθεια του να γίνει Πρωθυπουργός; Ναι έτσι γινόταν πάντα. Μας χάιδευαν και τους χαϊδεύαμε. Μας κακομάθαιναν και τους κακομαθαίναμε. Μόνο που τώρα δεν είμαστε στους έρωτες είμαστε στα χωρίσματα.

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Το (νέο) 'ευρωπαϊκό πρόσωπο' της κρίσης

Η κρίση έχει ένα νέο, πιο 'ευρωπαϊκό πρόσωπο' και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Τα επιτόκια δανεισμού της Ιρλανδία, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, κινούνται ταυτόχρονα σε νέα υψηλά επίπεδα ρεκόρ την ώρα που στις χώρες αυτές υπάρχει παράλληλα και πολιτική αστάθεια. 

Γιατί μπορεί στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία να υπήρξε ΄συναίνεση' για την υπογραφή του Μνημονίου αλλά αυτό έγινε κάτω από την πίεση της επερχόμενη πτώχευσης και αφού πρώτα κατέρρευσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δημιουργώντας ένα κλίμα πολιτικής αστάθειας το οποίο θα ενταθεί όσο ο χρόνος κυλά και το πρόβλημα διαιωνίζεται. 

Πολιτική αστάθεια υπάρχει και στην Ισπανία, όπου οι Αγανακτισμένοι αποτυπώνουν ένα τμήμα μόνο του πραγματικού προβλήματος, ενώ στην Ιταλία ο Πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι πέρα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, φαίνεται να ξέχασε να ενημερώσει τους πολίτες για τις πραγματικές διαστάσεις της ευρωπαϊκής κρίσης και την πραγματική εικόνα της οικονομίας της χώρας του.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, καταλύτης των εξελίξεων η στάση της Τρόικας απέναντι στην Ελλάδα, η οποία βουλιάζει υπό το βάρος των πιέσεων που δέχεται για να αποδεχτεί τα νέα επαχθέστερα από τα προηγούμενα φορολογικά μέτρα, με τους πολιτικούς να θέλουν να ξεχάσουν πως είχαν υποσχεθεί πως το 2011 θα ήταν χρονιά ανάπτυξης και πως δε θα υπήρχε ανάγκη λήψης νέων μέτρων.
Ακόμη και με ένα δάνειο προς την Ελλάδα, η κρίση δε θα σταματήσει. Η φωτιά μεγαλώνει και οι 'πυροσβέστες' της Ευρώπης θα κληθούν να αποφασίσουν αν θα αφήσουν να κάψει και άλλες χώρες ή αν θα επιχειρήσουν όντως να τη σβήσουν.

Από το xrimanews

Τρείς άνθρωποι, μια εποχή

Ένα επώνυμο, τρία πρόσωπα. Καμιά φορά η ζωή μας κάνει πλάκα. Τρία εμβληματικά πρόσωπα της εποχής που τελείωσε με ένα επώνυμο σχεδόν σύμβολό της. Ένας άνθρωπος της νύχτας, ένας άνθρωπος της ημέρας, ένας άνθρωπος της τηλεόρασης (νύχτας και μέρας).

Ο Μάκης Ψωμιάδης έμοιαζε αδιάβροχος. Με πλούσιο παλμαρέ καταδικών όπως  πλαστογράφηση δημοσίων εγγράφων, λαθρεμπόριο χρυσού, προστασία νυχτερινών κέντρων, διακίνηση μαύρου χρήματος, εκβίαση, κυκλοφορούσε ελεύθερος, απειλητικός και θρασύς, ανεμίζοντας μπροστά στον πυκνό  καπνό του πούρου του το απαλλακτικό γιατρού λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας. Με βαριές  τελεσίδικες καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος του, γλύτωνε με ένα χαρτί που θα ήταν αρκετό μόνο για να σβήσει απουσία  ένας μαθητής στο σχολείο. Κατέχοντας ταυτοχρόνως θέσεις παντοδύναμου προέδρου ποδοσφαιρικών ΠΑΕ για τις οποίες προαπαιτείτο λευκό ποινικό μητρώο.

Ο Παύλος Ψωμιάδης  ήταν σημαίνον πρόσωπο του νέου χρήματος. Απάτη του λευκού κολλάρου αυτός. Δημιούργημα της εποχής της χρηματιστηριακής φούσκας και των τοξικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, αποκόμιζε δυσθεώρητα ποσά εξαπατώντας χιλιάδες ασφαλισμένους. Τη στιγμή που ο ίδιος έπαιρνε, επιφανής, επιβλητικός και αμέριμνος, το απεριτίφ του στην Αθηναϊκή Λέσχη, χιλιάδες συμπολίτες μας έχαναν τις αποταμιεύσεις τους εις πείσμα των εποπτικών αρχών.

Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης  υπήρξε ο κλασικότερος εκπρόσωπος του θορυβώδους τίποτα. Καρικατούρα πολιτικού που ενσάρκωνε όλο το κακό συναπάντημα του λαϊκισμού, του εθνικισμού και του ωφελιμισμού στο έργο που παιζόταν στην κεντρική σκηνή τα προηγούμενα χρόνια. Σε μια διαρκή και πρόθυμη αναμετάδοση από τα περισσότερα κανάλια, εξέχων συνομιλητής των περισσοτέρων τηλεοπτικών δημοσιογράφων.

Οι δύο υπόδικοι, ο ένας εκπεσών. Η νέα εποχή δεν τους παίρνει μαζί της και αυτό είναι παρήγορο. Ακόμα δεν πιστεύω ότι η απαλλαγή μας από αυτούς οφείλεται στους θεσμούς που έχουν αρχίσει να λειτουργούν. Περισσότερο τείνω να πιστέψω ότι μαζί με το σύστημα καταρρέουν και οι μηχανισμοί προστασίας των επίλεκτων μελών του. Αυτό που έλεγε ο Γουόρεν Μπάφετ,  όταν η θάλασσα τραβιέται βλέπεις ποιοί φορούσαν μαγιώ. Ακόμα κι έτσι όμως, είναι μια αρχή.

Του Ανδρέα Πετρουλάκη
 

Στα 575 δις οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα

«Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, οι Γερμανοί οφείλουν στους Έλληνες 575 δισ. ευρώ από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Γερμανοί χρωστούν πολύ περισσότερα στους Έλληνες, από ό,τι οι Έλληνες στη Γερμανία», σημειώνει ο οικονομολόγος και σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης, Ζακ Ντελπλά, τονίζοντας πως «εν πάση περιπτώσει, ζουν στο ίδιο οικοσύστημα. Αν καταρρεύσει, θα πέσουν όλοι». Παράλληλα, ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας της Γερμανίας Ρίχαρντ φον Βαϊτσέκερ καλεί τη Γερμανία να στηρίξει την Ελλάδα, η διάσωση της οποίας δεν θα πρέπει να αποτύχει εξαιτίας της Γερμανίας.

«Όμως αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αυτό θα σημάνει ένα καρδιακό επεισόδιο για το τραπεζικό της σύστημα. Η Ελλάδα θα είναι στην ευρωζώνη χωρίς όμως να μπορεί να χρησιμοποιεί το ευρώ. Η έξοδός της από την ευρωζώνη θα προκαλούσε γιγαντιαία ύφεση στη χώρα και τρομερούς κινδύνους στην υπόλοιπη Ευρώπη», δηλώνει.

Ο Ντελπλά, μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Αναλύσεων της γαλλικής κυβέρνησης και οικονομικός σύμβουλος της τράπεζας ΒΝΡ Paribas, υποστηρίζει ότι η Γερμανία θα έπρεπε να θυμηθεί ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χρωστούσε 16 φορές το ΑΕΠ της, το οποίο κανείς δεν της ζήτησε έκτοτε.

«Σε αυτό το πλαίσιο η Γερμανία, όπως και ολόκληρη η Ευρώπη», που ζητά την πολιτική και οικονομική αλληλεγγύη, «οφείλει σήμερα να σώσει την Ελλάδα».

Ιδιαίτερα για την Ελλάδα ο Γάλλος οικονομολόγος εκτιμά ότι θα μπορούσε μέσα στην επόμενη 15ετία να μειώσει το χρέος της κάτω από το 60% «αξιοποιώντας την πλούσια αρχαιολογική κληρονομιά και τα νησιά της που καθιστούν τη χώρα θαυμάσιο προορισμό για ολόκληρη την Ευρώπη».

Παράλληλα, ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας της Γερμανίας Ρίχαρντ φον Βαϊτσέκερ καλεί τη Γερμανία να στηρίξει την Ελλάδα, η διάσωση της οποίας δεν θα πρέπει να αποτύχει εξαιτίας της Γερμανίας. «Δεν πρόκειται για ελληνικό πρόβλημα. Η Γερμανία και η Ευρώπη δεν μπορούν να χωριστούν από την Ελλάδα. Εάν η κοινότητα δείξει αδυναμία, οι κερδοσκόποι θα τη διαλύσουν. Πολλές χώρες παραπαίουν. Η μία κρίση οξύνει την άλλη», λέει ο κ. Βαϊτσέκερ, σε σχόλιό του στην "Bild" .

Ο κ. Βαϊτσέκερ επισημαίνει ότι «το ευρώ είναι ένα σκληρό νόμισμα, σε μας φέρνει συνεχώς αυξανόμενα πλεονάσματα εξαγωγών, αλλά απαιτεί από όλες τις χώρες την άσκηση αξιόπιστης οικονομικής πολιτικής». 

Για την Ελλάδα σημειώνει ότι «μπήκε ευχαρίστως στο σκληρό νόμισμα, η χώρα πήγε επιτέλους μπροστά, αλλά η κυβέρνηση αποσιώπησε ότι ένα μέρος της νέας ευημερίας οφειλόταν στο δανεισμό» και, όπως λέει, οι πολίτες υφίστανται τώρα τις "επώδυνες" συνέπειες.

Ο κ. Βαϊτσέκερ είναι αυστηρός με όσους στη Γερμανία χλεύασαν την Ελλάδα, διερωτώμενος «ποιός τους δίνει αυτό το δικαίωμα». 

Ο Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός τονίζει ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη λύση των προβλημάτων της Ελλάδας» και σημειώνει: «Η κυβέρνηση της Αθήνας με νωπή την επιβεβαίωσή της από τη βουλή το έχει αντιληφθεί. Το άλλο κόμμα συνεχίζει να κλείνει τα μάτια».

Επισημαίνει ότι θα χρειαστεί χρόνος για την επίλυση του προβλήματος και στο ενδιάμεσο διάστημα θα απαιτηθούν χρήματα μόνο και μόνο για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις. «Επιτυχία θα υπάρξει μόνο εάν οι Έλληνες συνεχίσουν θαρραλέα την πορεία τους και εμείς ακλόνητοι τους βοηθήσουμε», τονίζει ο κ. Βαϊτσέκερ.

Απευθυνόμενος δε στους Γερμανούς, ο Ρίχαρντ φον Βαϊτσέκερ σημειώνει ότι «τώρα είναι αναγκαία η δύναμή μας. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο, από το να τη δώσουμε για την Ευρώπη» και καταλήγει: «Δεν επιτρέπεται να αποτύχει εξαιτίας μας».

Η ελληνική πτώχευση

Η αλήθεια είναι ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας έχει μπει στην τελική της φάση. Γι’ αυτό και το όλο μέλημα των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, αλ λά και των αγορών, είναι τα θραύσμα τα της επίσημης πτώχευσης να μην είναι θανατηφόρα για την ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία. Προπα ντός δεν πρέπει να είναι μια άτακτη ή μη ελεγχόμενη πτώχευση. Δηλαδή μια μονομερής πτώχευση χωρίς πρώτα να έχουν εξασφαλιστεί τα συμφέ ροντα των δανειστών. Γι’ αυτό πασχί ζουν άπαντες.

Στο ίδιο μήκος κύματος δουλεύει και η κυβέρνηση Παπανδρέου. Είναι αποφασισμένη να τελειώσει τηβρό μικη δουλειά που της έχει ανατεθεί πάση θυσία και έπειτα να φύγει. Βα σική αποστολή της ανασχηματισμέ νης κυβέρνησης συλλογικής ευθύνης του ΠΑΣΟΚ είναι, αφενός, να περάσει τοΜεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα πα ρεμβάσεων (δηλαδή μέτρων) και απο κρατικοποιήσεων (δηλαδή ξεπουλή­ματος) και, αφετέρου, να στήσει τον συγκεκριμένο μηχανισμό ταχύτατης εκποίησης της χώρας. Κι επειδή η ταχύρρυθμη εκποίηση της χώρας προ σκρούει σε πολλά και μεγάλα νομικά κωλύματα με βάση το ισχύον εγχώριο δίκαιο και τους νόμους, επιλέχθηκε ο μετρ της νομικής παραπλάνησης να ηγηθεί του υπουργείου Οικονομικών. Ο κ. Βενιζέλος μπορεί να μην έχει ιδέα από οικονομία και οικονομικά, αλλά γνωρίζει πολύ καλά την τέχνη της συγκάλυψης κατάφωρων παρα νομιών. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον αρχιτέκτονα της ενσωμάτωσης στο Σύνταγμα των διατάξεων για τη (μη) ευθύνη των υπουργών. Πρόκειται για κάποιον που έχει δι απρέψει στον συγκεκριμένο τομέα.

Ο κ. Βενιζέλος προΐσταται ενός υπουργείου που έτσι κι αλλιώς έχει τεθεί στον αυτόματο πιλότο της τρό­ικας. Η παρουσία του εκεί μπορεί να του δίνει την ευκαιρία να εκφωνεί ομιλίες βλαχοδήμαρχου, όπως αρέ σκεται να κάνει, νομίζοντας ότι είναι πρωθυπουργός στη θέση του πρωθυ πουργού, αλλά η βασική του αποστο λή είναι να καλύψει νομικά τις απί στευτες παρανομίες που έχουν συ ντελεστεί και συντελούνται από την κυβέρνησή του. Να απαλλάξει, δηλα δή, υπουργούς και στελέχη της σημε ρινής κυβέρνησης από το άγχος του ειδικού δικαστηρίου. Κι επίσης να δη μιουργήσει το νομικό υπόβαθρο της ανεξάρτητης εταιρείας που απαιτεί η τρόικα για να αναλάβει την ταχύτατη εκποίηση δημόσιου πλούτου και αγα θών. Βεβαίως, όσο μάστορας κι αν εί ναι ο κ. Βενιζέλος σε τέτοιες πρακτι κές, το σκαμνί επί εσχάτη προδοσία δεν πρόκειται να το γλιτώσει κανείς.

Του Δημήτρη Καζάκη

«Η Γερμανία υπήρξε ο μεγαλύτερος κακοπληρωτής ως οφειλέτης χρεών κατά τον 20ο αιώνα»

Συνέντευξη στην Yasmin El-Sharif

Δημοσιεύτηκε στις 21 Ιουνίου 2011

Πιστεύετε ότι η τρέχουσα οικονομική δυσπραγία στην Ελλάδα είναι η χειρότερη που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη; Ξανασκεφτείτε το. Όπως υποστηρίζει  ο οικονομικός ιστορικός Albrecht Ritschl σε συνέντευξή του στο SPIEGEL ONLINE, η Γερμανία είναι, ως χώρα, ο χειρότερος οφειλέτης του περασμένου αιώνα. Και προειδοποιεί ότι η χώρα θα πρέπει να υιοθετήσει μια πιο καλή προσέγγιση απέναντι στην κρίση του ευρώ καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσε να βρεθεί αντιμέτωπη με νέα αιτήματα για αποζημιώσεις που χρωστά από τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο.

SPIEGEL ONLINE: Η Γερμανία εμφανίζεται ως ο παντογνώστης στη συζήτηση που διεξάγεται για βοήθεια προς την Ελλάδα. Το Βερολίνο εμφανίζεται αδιάλλακτο και απαιτεί υπακοή από την Αθήνα. Είναι δικαιολογημένη αυτή η στάση;

Ritschl: Όχι, αυτή η στάση δεν βασίζεται πουθενά.

SPIEGEL ONLINE: Οι περισσότεροι Γερμανοί μάλλον θα διαφωνήσουν μαζί σας.

Ritschl: Αυτό μπορεί όντως να συμβαίνει. Είναι, όμως, γεγονός ότι κατά τον 20^ο αιώνα, η Γερμανία ήταν αυτή που είχε την ευθύνη για όλες τις μεγάλες εθνικές χρεωκοπίες της πρόσφατης ιστορίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν αυτές που θυσίασαν τεράστια χρηματικά ποσά μετά τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και χάρη σε αυτά η Γερμανία, σήμερα, είναι οικονομικά σταθερή και κατέχει τη θέση του ηγέτη της Ευρώπης. Δυστυχώς, όμως, το γεγονός αυτό φαίνεται ότι συχνά το ξεχνάμε.

SPIEGEL ONLINE: Τι ακριβώς συνέβει;

Ritschl: Από το 1924 μέχρι το 1929, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ζούσε με πίστωση. Δανείστηκε από τις ΗΠΑ ακόμη και τα χρήματα που χρειάζονταν για να καταβάλει τις αποζημιώσεις για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.  Αυτή η πιστωτική πυραμίδα κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 1931. Τα χρήματα είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν τεράστια, και οι συνέπειες όλου αυτού στην παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.

SPIEGEL ONLINE: Η κατάσταση ήταν παρόμοια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ritschl: Ναι. Αλλά αμέσως μετά, η Αμερική έλαβε αμέσως μέτρα για να εξασφαλίσει ότι δεν θα επαναδιατυπωθούν εξίσου μεγάλες απαιτήσεις πολεμικών αποζημιώσεων προς τη Γερμανία, όπως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με λίγες μόνο εξαιρέσεις, όλες αυτές οι απαιτήσεις τέθηκαν στο περιθώριο μέχρι την μελλοντική επανένωση της Γερμανίας. Για τη Γερμανία, αυτή ήταν ήταν μια σωτήρια χειρονομία, και ήταν η πραγματική οικονομική βάση του Wirtschaftswunder, δηλαδή του οικονομικού θαύματος (που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950). Ταυτόχρονα, αυτό σήμαινε ότι και τα θύματα της γερμανικής κατοχής στην Ευρώπη θα έπρεπε να παραιτηθούν των αποζημιώσεων, και σε αυτό συμπεριλαμβάνονται και οι Έλληνες.

SPIEGEL ONLINE: Στην τρέχουσα κρίση, στην Ελλάδα δόθηκαν αρχικά € 110 δισεκατομμύρια από την ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τώρα, ένα ακόμη πακέτο διάσωσης παρόμοιων διαστάσεων έχει καταστεί αναγκαίο. Πόσο μεγάλα ήταν τα ποσά που χρειάστηκε, στο παρελθόν, σε αντίστοιχη θέση η Γερμανία;

Ritschl: Θέτοντας ως συγκριτικό μέγεθος τις οικονομικές επιδόσεις της αμερικανικής οικονομίας στις αντίστοιχες περιόδους, το γερμανικό πρόβλημα χρέους μόνο τη δεκαετία του ’30, ήταν τόσο σημαντικό όσο το κόστος της οικονομικής κρίσης του 2008. Σε σύγκριση με αυτό, τα ελληνικά προβλήματα πληρωμής του χρέους σήμερα είναι πραγματικά ασήμαντα.

SPIEGEL ONLINE: Αν υπήρχε μια λίστα με τις χειρότερες χρεωκοπίες κρατών παγκοσμίως στην πορεία της ιστορίας, σε ποια θέση θα κατατασσόταν η Γερμανία;

Ritschl: Η Γερμανία λαμβάνει τη θέση του βασιλιά όταν πρόκειται για χρέος. Αν ο υπολογισμός γίνει με γνώμονα το συνολικό ποσό των απωλειών σε σύγκριση με τις οικονομικές επιδόσεις, τότε πραγματικά η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος παραβάτης ως προς την αποπληρωμή του χρέους της κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

SPIEGEL ONLINE: Η Ελλάδα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό;

Ritschl: Όχι. Η συγκεκριμένη χώρα έχει διαδραματίσει πολύ μικρό οικονομικό ρόλο. Το μόνο πρόβλημα που υφίσταται είναι ο κίνδυνος «μόλυνσης» των άλλων οικονομιών της ευρωζώνης.

SPIEGEL ONLINE: Η Γερμανία του σήμερα θεωρείται η προσωποποίηση της σταθερότητας. Πόσες φορές στο παρελθόν έχει υπάρξει αφερέγγυα;

Ritschl: Αυτό εξαρτάται από το πώς κάνει κανείς μαθηματικούς υπολογισμούς. Κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα και μόνο, όμως, υπήρξε αφερέγγυα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά το πρώτο πρόβλημα χρέους που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30 (και καλύφθηκε από τις ΗΠΑ),  οι ΗΠΑ, πάλι,  προχώρησαν σε «κούρεμα» το 1953, εκμηδενίζοντας ουσιαστικά το πρόβλημα χρέους που αντιμετώπιζε. Η Γερμανία, έκτοτε, είναι σε πολύ καλή θέση, πολύ περισσότερο καθώς οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τα βάρη του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου και τις συνέπειες της γερμανικής κατοχής. Στη Γερμανία δόθηκε μία ακόμη περίοδος μη πληρωμής, το 1990.

SPIEGEL ONLINE: Σοβαρά; Και πάλι επρόκειτο για μη αποπληρωμή χρέους;

Ritschl: Φυσικά. Ο τότε Καγκελάριος Helmut Kohl αρνήθηκε, τότε, να αποδεχτεί αλλαγές ως προς την Συμφωνία του Λονδίνου για το Γερμανικό Εξωτερικό Χρέος του 1953. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, σε περίπτωση επανένωσης της Γερμανίας, το ζήτημα των Γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα έπρεπε να ρυθμιστεί εκ νέου. Το μόνο αίτημα που διατυπώθηκε είχε να κάνει με ένα πολύ μικρό εναπομείναν ποσό, αλλά μιλάμε πραγματικά για μηδαμινά ποσά. Με εξαίρεση τις αποζημιώσεις που καταβλήθηκαν σε όσους εργάστηκαν σε καταναγκαστικά έργα, η Γερμανία δεν πλήρωσε καμία αποζημίωση μετά το 1990. Και ούτε αποπλήρωσε τα δάνεια και το κόστος της κατοχής που απομύζησε από τις χώρες που είχε καταλάβει κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ούτε στους Έλληνες πλήρωσε το ο,τιδήποτε.

SPIEGEL ONLINE: Σε αντίθεση με το 1953, η σημερινή συζήτηση στη Γερμανία για τη διάσωση της Ελλάδας δεν επικεντρώνεται τόσο στο ενδεχόμενο «κουρέματος», αλλά μάλλον στην επέκταση της λήξης των ομολόγων του Δημοσίου, δηλαδή στην προοπτική μιας «ομαλής αναδιάρθρωσης του χρέους.» Μπορεί κανείς ως εκ τούτου, να μιλά για επικείμενη πτώχευση;

Ritschl: Εννοείται. Ακόμα κι αν μια χώρα δεν έχει ξεμείνει 100% από χρήματα, θα μπορούσε να λυγίσει κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 1950, είναι εξωπραγματικό να σκεφθεί κανείς ότι οι Έλληνες θα μπορούσαν ποτέ μόνοι τους να αποπληρώσουν τα χρέη τους. Όσοι δεν είναι σε θέση να το κάνουν αυτό θεωρούνται χρεωκοπημένοι. Είναι πλέον αναγκαίο να καθοριστεί πόσο πολύ θα χάσουν από τα κρατικά ομόλογα και πόσα χρήματα θα πρέπει να θυσιάσουν οι πιστωτές της χώρας. Είναι, πάνω από όλα, αναγκαίο να βρεθεί ποιος θα είναι αυτός που θα το κάνει.

SPIEGEL ONLINE: Αυτός που θα πρέπει να το κάνει, σε μεγάλο βαθμό αυτό, είναι σίγουρα η Γερμανία.

Ritschl: Ναι έτσι φαίνεται. Αλλά υπήρξαμε και εξαιρετικά απερίσκεπτοι. Όλη μας η εξαγωγική βιομηχανία έχει αναπτυχθεί στη βάση παραγγελιών. Το ανθελληνικό συναίσθημα, που είναι διαδεδομένο σε πολλά γερμανικά μέσα ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Πατάμε σε πάγο: η ​​αναβίωση της Γερμανίας κατέστη δυνατή μόνο επειδή παραιτήθηκαν από εκτεταμένες απαιτήσεις αποπληρωμής χρεών τα θύματα της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επειδή σταμάτησε και η καταβολή αποζημιώσεων.

SPIEGEL ONLINE: Λέτε, δηλαδή, ότι η Γερμανία θα έπρεπε να υποχωρήσει;

Ritschl: Τον 20^ο αιώνα, η Γερμανία άρχισε δύο παγκοσμίους πολέμους. Ο δεύτερος, μάλιστα, εξελίχθηκε σε έναν πόλεμο ισοπέδωσης και εξόντωσης. Οι εχθροί της, κατά συνέπεια, μετά το τέλος του, παραιτήθηκαν από την καταβολή αποζημιώσεων εκ μέρους της Γερμανίας αν όχι ολοκληρωτικά, σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό. Κανείς στην Ελλάδα δεν έχει ξεχάσει ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της ευμάρεια στη χάρη που της έκαναν άλλα κράτη.

SPIEGEL ONLINE: Τι εννοείτε με αυτό;

Ritschl: Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά τα άρθρα που δημοσιεύονται στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Αν η συνολική διάθεση στη χώρα αλλάξει, παλιές διεκδικήσεις για αποζημιώσεις θα εγερθούν μετά βεβαιότητας και από την Ελλάδα αλλά και από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες επίσης. Και αν η Γερμανία καλούνταν ποτέ πραγματικά να ανταποκριθεί σε αυτά τα αιτήματα, τότε θα έπρεπε όλοι να γίνουμε καθαρίστριες.  Αντί γι αυτό, μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες που η Ελλάδα, και μάλιστα με μέτρο, αναδιοργανώνεται με δικά μας έξοδα. Αν ακολουθήσουμε την κοινή γνώμη εδώ με τη φτηνή προπαγάνδα και επιμείνουμε στην άρνησή μας να πληρώσουμε, τελικά οι παλιοί λογαριασμοί θα έρθουν και πάλι στην επιφάνεια και θα ζητούν αποπληρωμή.

SPIEGEL ONLINE: Με γνώμονα την ιστορία, ποια θα ήταν η καλύτερη λύση για την Ελλάδα και για την Γερμανία;

Ritschl: Οι γερμανικές πτωχεύσεις κατά τον τελευταίο αιώνα δείχνουν ότι το μόνο λογικό πράγμα που μπορεί κανείς να κάνει τώρα, είναι μια πραγματική μείωση του χρέους. Όποιος έχει δανείσει χρήματα στην Ελλάδα,  θα πρέπει να παραιτηθεί από ένα σημαντικό μέρος της των οφειλών αυτών. Ορισμένες τράπεζες δεν θα μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν αυτό, οπότε θα πρέπει να εκπονηθούν καινούργια προγράμματα βοήθειας. Για τη Γερμανία, αυτό θα μπορούσε να κοστίσει αρκετά, αλλά θα πρέπει να πληρώσουμε είτε έτσι είτε αλλιώς. Τουλάχιστον η Ελλάδα θα έχει τότε την ευκαιρία να ξεκινήσει  από την αρχή.