Gourmet ή Αρχαία Ελληνική Κουζίνα;

Ποια είναι η ετυμολογία μιας κουζίνας που αποκαλούμε gourmet? Τι σημαίνει στην πραγματικότητα η λέξη ή ποια είναι η πραγματική της διάσταση? Υπάρχει? Φυσικά και υπάρχει! Απλά έχουμε την αίσθηση πως είναι κάτι πολύπλοκο και δύσκολο.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, πολλοί άνθρωποι με τον όρο gourmet υποθέτουν πως έχουν να κάνουν με συνταγές άπιαστες και δυσεύρετα συστατικά που απαιτούν μαεστρία, πολύκροτες μαγειρικές διαδικασίες, τεράστια μυστικά της κουζίνας και όχι φαντασία, λογική και βασικές τεχνικές που είναι τα σημαντικά στοιχεία.

Στην πραγματικότητα gourmet μπορεί να αποκαλεστεί κάθε έδεσμα που χρησιμοποιούνταιφρέσκα υψηλής ποιότητας συστατικά, σωστή τεχνική μαγειρέματος όλα ικανά να προκαλέσουν την ικανοποίηση του ουρανίσκου.

Τώρα όσο περισσότερο τα υλικά θεωρούνται «ξένα» μεταξύ τους- αλλά παρόλα αυτά διατηρείται η γευστική ισορροπία ενός πιάτου, τόσο περισσότερο gourmet θα το αποκαλούσαμε-  αν και ένα απλό αλλά ευφάνταστο πιάτο κατακτά τη θέση gourmet με μεγαλύτερη ευκολία και περισσότερους λάτρεις.

Η μελέτη των αρχαίων ελληνικών συνταγών και τα στοιχεία που μπορούμε να συλλέξουμε τόσο από τον Όμηρο, όσο και από άλλους συγγραφείς όπως ο Θεόφραστος ή ο Αθηναίος συγγραφές των Δειπνοσοφιστών, που έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα, μαρτυρούν μια άλλη διάσταση της ελληνικής κουζίνας από αυτή που επικράτησε με τα χρόνια να χαρακτηρίζεται ως ελληνική.

Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: Ο μάγειρος δε διαφέρει από τον ποιητή, γιατί και των δύο τέχνη είναι η φαντασία τους! Με την αξιοποίηση της φωτιάς, οι μάγειροι επεξεργάζονταν τις πρώτες ύλες, εξελίσσοντας τα εδέσματα. Άλλωστε τον άνθρωπο στην καθημερινότητα του τον απασχολεί η τροφή και η διάθεση για καλό φαγητό.

Οι γαστρονομικές προτιμήσεις των προγόνων μας κάθε άλλο παρά φαντασία στερούνταν παρόλη την έλλειψη συστατικών όπως η τομάτα ή η πατάτα κ.α. που επισκέφθηκαν αργότερα τη χώρα μας. Καλλιεργούσαν όμως βίκο, τριφύλλι και κάπαρη. Είχαν ανεπτυγμένη τυροκομία και έφτιαχναν τυρόγαλο και τυριά. Μπορεί οι αρχαίοι να μην γνώριζαν την ύπαρξη του ρυζιού, της ζάχαρης, ή του λεμονιού, αλλά χρησιμοποιούσαν μια μεγάλη ποικιλία από καρυκεύματα για το κυνήγι, πολλά κρεμμύδια, αγουρέλαιο αρωματισμένο με μέντα ή θυμάρι και έφτιαχναν γλυκίσματα από ψιλοκοσκινισμένο αλεύρι και μελωμένο και παλαιωμένο κρασί!

Καταγράφονται πιάτα δημιουργικά όπως χοιρινό με πράσα και κυδώνια, αυγά με σάλτσα καρυδιών, «Κρεωκάκκαβο» που ήταν πανσέτα χοιρινού με γλυκόξινη σάλτσα από μέλι- θυμάρι- ξίδι και πουρέ οσπρίων, ομελέτα με μέλι, γουρουνόπουλο ολόκληρο γεμισμένο με ορτύκια, σουφλέ μικρών ψαριών, ρεβίθια με παντζάρια αρωματισμένα με σκόρδο, μαύρες τσακιστές ελιές με τυρί, γεμιστές φέτες χοιρινού φιλέτου με δαμάσκηνα με σκούρο ζωμό, συνοδευόμενες με αγκινάρες και πουρέ αρακά, γαρίδες με ξύδι και μέλι συνοδευόμενες με κολοκύθια και κουνουπίδι….

Όλες αυτές οι περιγραφές θα μπορούσαν να «στέκονται» με αξιοπρέπεια στο μενού ενός εστιατορίου gourmet, μάλιστα θα θεωρούνταν πολλά από αυτά ξενόφερτα ως συνδυασμοί και θα προκαλούσαν το θαυμασμό των θαμώνων… Ελλήνων και ξένων, θα συνοδεύονταν από τιμές μεγάλων βαλαντίων και απλά …..θα ήταν οι Συνταγές της Αρχαίας Ελληνικής Κουζίνας!!!!

Της Αρετής Μουλακάκη