Η απάτη ως πολιτική

Το ξέρω, δεν είναι το σημαντικότερο που σας απασχολεί αλλά είναι μέρος του βούρκου του λαϊκισμού που μας απειλεί. Αναφέρομαι στην διγλωσσία των πολιτικών μας. Άλλα λένε στο κόμμα (τους) και άλλα στην κοινωνία. Άλλα λένε στην Ελλάδα και άλλα λένε στην Ευρώπη. Άλλα λένε όταν είναι βουλευτές και άλλα όταν γίνουν υπουργοί. Άλλα λένε στο καφενείο της Βουλής και άλλα από το βήμα της. Άλλα λένε στους συνδικαλιστές (τους) και άλλα στους δημοσιογράφους. Άλλα λένε δημοσίως και άλλα μεταξύ τους.

Δεν εξελίσσουν τις απόψεις τους βεβαίως, ούτε έχουν ψυχολογικές μεταπτώσεις, απλώς κάθε φορά λένε αυτό που θέλουν να ακούσουν οι απέναντί τους. Αυτό που θα τους κάνει αρεστούς και δημοφιλείς. Τελευταίο παράδειγμα οι νέοι «ρυθμιστές» της οικονομίας. Ο Παντελής Οικονόμου, μέχρι «χθες» έλεγε ότι η μόνη λύση είναι «να καταγγείλουμε το Μνημόνιο». Έγινε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών και κατέβασε από το site του και από το facebook, όλα τα πύρινα άρθρα του. Ο υπουργός του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τον Μάιο έλεγε στον Παπακωνσταντίνου ότι «βρισκόμαστε σε δημοσιονομική Κατοχή» και τώρα μετά από ένα σύντομο «σεμινάριο» στην Ευρώπη ανακοινώνει τους νέους φόρους της «Κατοχής».

Απογοητευτική είναι και η «απέναντι» εικόνα. Τον είδατε τον Αντώνη Σαμαρά να μιλάει μετά τη  Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος; Τι γλυκός συναινετικός πολιτικός: «Επανέλαβα ότι συμφωνούμε με τους στόχους», «Ζητάμε πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να κάνει η σοσιαλιστική κυβέρνηση και σε αποκρατικοποιήσεις και στην αξιοποίηση περιουσίας», «κάποια άρθρα του εφαρμοστικού νομοσχεδίου θα τα ψηφίσουμε γιατί συμφωνούμε».  Ο εν αναμονή πρωθυπουργός των πύρινων αντιμνημονιακών λόγων δεν άλλαξε γνώμη απλώς άλλαξε (για λίγο) ακροατήριο. 

Θα μου πείτε, έτσι δεν γινόταν πάντα; Και ο Παπανδρέου δεν κατέβηκε στο λιμάνι ως διαδηλωτής στην προσπάθεια του να γίνει Πρωθυπουργός; Ναι έτσι γινόταν πάντα. Μας χάιδευαν και τους χαϊδεύαμε. Μας κακομάθαιναν και τους κακομαθαίναμε. Μόνο που τώρα δεν είμαστε στους έρωτες είμαστε στα χωρίσματα.

Του Σταύρου Θεοδωράκη