Χωρίς σοβαρές συνέπειες στην ευρωζώνη. Στην κατάσταση όμως που έχει οδηγηθεί η Ελλάδα και η ευρωζώνη με τρεις χώρες υπό χρεοκοπία και δυο ή τρεις ακόμη στα πρόθυρα, μια αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους της χώρας θα προκαλούσε «χρηματοπιστωτικό χάος», όπως πολύ σωστά έχει προβλέψει ο Τρισέ.
Τα σχετικά σενάρια που γράφονται ή λέγονται δεν αξίζουν ούτε δεύτερη σκέψη. Προορίζονται απλά για λαϊκή κατανάλωση, είτε αποδεικνύουν το πόσο χαμένα τα έχουν οι υποστηριχτές του μνημονίου και του ευρώ.
Για να πάρει ανάσα η ελληνική οικονομία για μια πενταετία θα πρέπει να αναδιαρθρώσει ομόλογα αξίας άνω των 170 δις ευρώ.
Μπορεί να δεχτεί η διεθνής αγορά μια τέτοια αναδιάρθρωση χωρίς να προκληθεί «χάος» όπως είπε ο Τρισέ;
Όποιος έχει επαφή με την πραγματικότητα των αγορών σήμερα, γνωρίζει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Άλλωστε ακόμη και αν γινόταν. Ακόμη κι αν το αποφάσιζαν, το καλύτερο δυνατό σενάριο είναι να μετατοπίσουν την πτώχευση μερικά μόνο χρόνια με την ελληνική κοινωνία και οικονομία να σφαδάζει κυριολεκτικά από τις πολιτικές λιτότητας και διαρκών περικοπών προκειμένου να συνεχίσει την εξυπηρέτηση των δανείων.
Τέλος, όποιος προτείνει τέτοιες ευφάνταστες «λύσεις» θα πρέπει να μας απαντήσει και στις εξής απλές απορίες: Πότε και που έγινε με «επιτυχία» για τις αγορές μια αναδιάρθρωση χρέους του ύψους του ελληνικού; Πότε και που έγινε δυνατή μια «επιτυχημένη» αναδιάρθρωση χρέους σε χώρα χωρίς δικό της νόμισμα; Πότε και που έγινε αναδιάρθρωση χρέους χωρίς απλά να μετακυλιθεί το πρόβλημα μερικά χρόνια; Πότε και που έγινε αναδιάρθρωση χρέους χωρίς να καταβαραθρωθεί η κοινωνία στην εξαθλίωση και την πλήρη ανέχεια; Πουθενά! Αυτή είναι η αλήθεια.
Τι άλλο μπορεί να γίνει;
Τότε τι νόημα έχει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και οι πιέσεις της τρόικας; Κανένα. Το μόνο που θέλουν είναι να αγοράσουν λίγο περισσότερο χρόνο μπας και μπορέσουν να γλυτώσουν το ευρώ από το τσουνάμι των χρεοκοπιών. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι διέξοδος από την κρίση εντός της ευρωζώνης δεν πρόκειται να υπάρξει για την Ελλάδα.
Οι δυνατότητες μιας εθελοντικής, φιλικής ή ήπιας αναδιάρθρωσης του χρέους ώστε να δοθεί μια κάποια παράταση στο σήριαλ της χρεοκοπίας που ζει η Ελλάδα και ο λαός της, είναι πλέον ελάχιστες έως ανύπαρκτες.
Η ΕΚΤ αντιδρά γιατί γνωρίζει ότι ούτε η ίδια, ούτε το ευρώ είναι σε θέση να σηκώσουν το κόστος μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης, ή έστω μιας επιμήκυνσης του δημόσιου χρέους της χώρας στο σύνολό του. Η ίδια η ύπαρξη του σκληρού κοινού νομίσματος κάνει απαγορευτική κάθε προσπάθεια ανάταξης του χρέους, όπως συνήθιζαν να κάνουν τα κράτη υπό χρεοκοπία εδώ και δεκαετίες ώστε να αποφύγουν την επίσημη πτώχευση.
Συνεπώς το σωστό ερώτημα που πρέπει να θέτει κανείς στον εαυτό του δεν είναι αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα, αλλά πότε και υπό ποιες συνθήκες.
Κι επομένως θα πρέπει να αναρωτηθεί πολύ σοβαρά τι άλλο μπορεί να γίνει για να αποφευχθεί μια τόσο σίγουρη καταστροφή.
Αυτό που άμεσα χρειαζόμαστε είναι να μην αναγνωρίσουμε το χρέος μας. Ολόκληρο. Η στάση αυτή και η τακτική που συνεπάγεται δεν είναι αυθαίρετη, αλλά βασίζεται σε θεμελιωμένες διατάξεις και διαδικασίες του διεθνούς δικαίου.
Αν κάνεις το λάθος και αναγνωρίσεις έστω και μέρος του την πάτησες, γιατί δίνεις το δικαίωμα στους κατόχους ομολόγων να αμφισβητήσουν την απόφασή σου και να σε κυνηγάνε για δεκαετίες.
Αντίθετα η μη αναγνώριση του χρέους ως χρέους τοκογλυφικού, ως χρέους καταχρηστικού, ανατρέπει τη σχέση οφειλέτη-δανειστή και επιτρέπει στην χώρα να διαπραγματευτεί την διαγραφή του από θέση ισχύος. Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι δανειστές της χώρας γι’ αυτό και βιάστηκαν να επιβάλουν την λεόντεια και αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση.
Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο έχει σαν ταυτόχρονη προϋπόθεση την επανεθνικοποίηση της οικονομίας της χώρας. Κι αυτό σημαίνει, αφενός, εθνικό νόμισμα και, αφετέρου, εθνικοποίηση της Τραπέζης της Ελλάδας και των 5-6 βασικών ιδιωτικών τραπεζών που ελέγχουν την τραπεζική αγορά. Δίχως αυτά τα μέτρα είναι αδύνατον να σταθείς στα πόδια σου ώστε να ξεκινήσεις την ανάκαμψη της οικονομίας και την ανασυγκρότηση της χώρας.
Του Δημήτρη Καζάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου