Ιδιόρρυθμη Μονή Βατοπεδίου

“Η μάχη του Βατοπεδίου άρχισε το 1984. Στο μοναστήρι είχαν απομείνει 14 ηλικιωμένοι μοναχοί. Η Πατριαρχική Εξαρχία τους ζήτησε να δεχθούν «αδελφότητα αδιαβλήτου ηθικού κύρους» για να ενισχυθεί η δύναμη της μονής. Οι Βατοπεδινοί αντέδρασαν γιατί έτσι θα έχαναν τον έλεγχο του μοναστηριού (και της περιουσίας του). Το 1985, για πρώτη φορά στην αγιορείτικη ιστορία, η Ιερά Επιστασία στέλνει εγκύκλιο σ’ όλα τα μοναστήρια και απειλεί με «δυναμική επέμβαση», αν οι Βατοπεδινοί δεν δεχτούν άλλους μοναχούς. Ταυτόχρονα εξαπολύεται επίθεση φημών εναντίον των Βατοπεδινών, που κατηγορούνται για ηθικά παραπτώματα και ομοφυλοφιλία. Το ότι οι περισσότεροι ήταν «γερόντια» δεν είχε σημασία. Η επίθεση ήταν τόσο πετυχημένη, ώστε το Ασοσιέτεντ Πρες να μεταδώσει σ’ όλο τον κόσμο ότι: «Μία δράκα μοναχών του Βατοπεδίου που κατηγορούνται για ομοφυλοφιλία και άλλα παραπτώματα κλείστηκαν στην Μονή και αρνούνται να την παραδώσουν».



“Το 1986 το σκάνδαλο αρχαιοκαπηλίας του δόκιμου μοναχού Αναστασίου έδωσε την χαριστική βολή στους Βατοπεδινούς ιδιορρυθμίτες. Αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσαν να διαφυλάξουν τις μυστικές κρύπτες και τους αμύθητους θησαυρούς της μονής τους. Παράλληλα, πολλά στοιχεία έδειχναν ότι την ακίνητη περιουσία του Βατοπεδίου την ροκάνιζαν επιτήδειοι δικηγόροι και επιχειρηματίες, την στιγμή που πολλά κτίρια του απέραντου μοναστηριού κατέρρεαν”


Συμπληρώνω με στοιχεία από έρευνα της Ελευθεροτυπίας” τον Αύγουστο του 1992, όπως αναδημοσιεύτηκε :

 “…πολλοί ιδιορρυθμίτες μοναχοί πρωταγωνίστησαν σε υποθέσεις ιεροσυλίας και αρχαιοκαπηλίας. Η οικονομική ανέχεια ανάγκασε πολλά μοναστήρια να βγαίνουν στην ζητιανιά. Παρατηρήθηκε το φαινόμενο να οργανώνονται «ζητείες» (ζητιανιές) στις ορθόδοξες χώρες για να μαζευτούν χρήματα και να αντεπεξέλθουν οι μονές στα χρέη τους. Όποιος μοναχός ολοκλήρωνε αποτελεσματικά την ζητιανιά γινόταν αυτοδικαίως και Ηγούμενος ……Η ανέχεια, η αμάθεια και η ηθική ανεπάρκεια πολλών ιδιορρυθμιτών δημιούργησε αρκετά σκάνδαλα ιεροσυλίας και αρχαιοκαπηλίας στο Αγιον Όρος. Αποκρουστική ήταν η υπόθεση ιεροσυλίας στην μονή Παντοκράτορος (το μοναδικό μοναστήρι που παραμένει και σήμερα ιδιόρρυθμο). Στα 1885 ο σκευοφύλαξ της μονής Αγάθων έκοψε κομματάκια τα άγια λείψανα και τα πούλησε σε Ρώσους. Λίγο αργότερα, στα 1898, ο εκκλησιάρχης έκλεψε το σπουδαιότερο περγαμηνό έγγραφο της μονής, το Ευαγγέλιο του οσίου Ιωάννου του Καλυβίτη (11ου αιώνα). Ο συνεργός του, ένας δόκιμος μοναχός, συνελήφθη στην Αθήνα όταν προσπάθησε να πουλήσει το σπανιότατο κειμήλιο σε αρχαιοκάπηλους. Μία αποκρουστική υπόθεση ιεροσυλίας συνέβη τον Δεκέμβριο του 1989 στη μονή Μεγίστης Λαύρας. Μία σπείρα από την Χαλκίδα διέρρηξε το σκευοφυλάκιο κι έκλεψε (ανάμεσα στ’ άλλα) τον μεγαλύτερο στον κόσμο σταυρό από Τίμιο Ξύλο, δώρο στη μονή του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά το 963! Αρχηγός ήταν ο πρώην ιδιορρυθμίτης μοναχός της Λαύρας στο διάστημα 1968-70 Ανδρέας Κ. Χατζηιωάννου. …Οι υποθέσεις ιεροσυλίας, οι αρχαιοκαπηλίες, τα σεξουαλικά σκάνδαλα αποτελούν τις αποδείξεις για το χαμηλό επίπεδο της εκτός κοινοβίων αγιορείτικης κοινωνίας, πριν το 1970″.


“…..Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής ήταν μια μικτή υπόθεση αρχαιοκαπηλίας και σεξ…Αυτές οι… «μικτές υποθέσεις» συνεχίστηκαν και φθάνουν μέχρι την εποχή μας. Οι φήμες στην δεκαετία του ’70, που αναπαράγονται ακόμα στις γειτονικές με το Αγιον Όρος περιοχές, οργίαζαν κι έλεγαν ότι οι σπείρες των αρχαιοκάπηλων έστελναν «καραβιές με αγοράκια» στα ιδιόρρυθμα μοναστήρια και για τις υπηρεσίες τους πληρωνόντουσαν με εικόνες, χειρόγραφα και άλλα κειμήλια, που οι ιδιορρυθμίτες έβγαζαν από τις μυστικές κρύπτες.


Η πιο πρόσφατη «μικτή υπόθεση» συνέβη το 1986 στην ιδιόρρυθμη (τότε) μονή Βατοπεδίου και κατέληξε σε τραγωδία. Ο δόκιμος μοναχός Αναστάσιος Δανδίκας έκλεψε με δυο φίλους του 2 λειτουργικά ειλητάρια 13ου και 14ου αιώνα, 7 αυτοκρατορικά φιρμάνια και διάφορες εικόνες. Τα φυγάδευσαν από μυστικά μονοπάτια στην Κατερίνη. Ένας μέλος της σπείρας συνελήφθη από την Ιντερπόλ στο Μόναχο ενώ προσπαθούσε να πουλήσει τα κειμήλια. Ο πρώην μοναχός Αναστάσιος πέθανε από Έιτζ στις 6 Ιανουαρίου 1992 στο «Νοσοκομείο Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης...”.


Απόσπασμα από roides.blog