Αθήνα 17-19 Σεπτεμβρίου 2010
Η ανάπτυξη του εθνικισμού του 19ου αιώνα επηρεάζει και τον χριστιανικό πληθυσμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με την επιρροή της πρωτοπορίας της αστικής τάξης αρχίζει και διαμορφώνει την ιδεολογία στο ότι οι Ρωμιοί ανήκουν στο Ελληνικό έθνος. Στην πραγματικότητα ο μακρινός Πόντος έχει ελάχιστη επικοινωνία με την Ελλάδα που απόκτησε την ανεξαρτησία της μετά το 1821.
Η διαδικασία κρίσης ταυτότητας του 19ου και 20ου αιώνα υπήρξε η περίοδος διαμόρφωσης και του σύγχρονου Ελληνισμού. Η αιτία είναι η δημιουργία μιας νέας αυτογνωσίας με νέα δεδομένα. Αποτέλεσμα της κρίσης αυτής είναι η μεταμόρφωση της πολιτισμικής ταυτότητας σε μια πολιτική ταυτότητα. Η νέα αυτή εθνική ταυτότητα διαθέτει πολιτικό περιεχόμενο και προβλέπει την ολοκλήρωση του Ελληνισμού στο διεθνές σύστημα των Κρατών. Η ίδια ταυτότητα κρίσης υφίστανται και για τους Ποντίους. Όμως το όραμα του Πόντου, κατακερματίζεται σαν αποτέλεσμα της reel πολιτικής της εποχής.
Ο Πόντος γεύθηκε την ημι-ανεξαρτησία του την περίοδο 1916-18 και συνέχισε τον αγώνα του μέχρι το τέλος του Ελληνοτουρκικού Πολέμου το 1922. Όσοι διαφοροποιόντουσαν από τον αγώνα ανεξαρτησίας του Πόντου ταυτιζόταν με τους όρους ως "φυγάδες" και "υπάκουοι των Ελλαδιτών". Η βαθιά αγάπη των Ελλήνων του Πόντου για την πατρίδα τους φαίνεται στο κείμενο που απευθύνει ο Πρόεδρος του Συνεδρίου των Ποντίων κ. Κωνσταντινίδης προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος Ελευθέριο Βενιζέλο κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης ειρήνης στο τέλος του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου. Στο κείμενο αυτό αφού ο Κωνσταντινίδης κατακρίνει τις απόψεις του Έλληνα Υφυπουργού Εξωτερικών Ν. Πολίτη περί των οικονομικών δυνατοτήτων του Πόντου, τονίζει τη σημασία της βιομηχανικής και εξαγωγικής ανάπτυξης και το παραγωγικό δυναμικό του Πόντου. Ο Πόντος ήταν από τις πιο ανεπτυγμένες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αυτός ο ορθόδοξος χριστιανικός λαός είτε μιλούσε ελληνικά είτε τουρκικά αναγκάστηκε με τη συνθήκη της Λοζάννης να εγκαταλείψει την πατρίδα του που για 3 χιλιάδες χρόνια είχε δώσει το είναι του, τα χώματα που είχε φυτέψει και θερίσει, μην αφήνοντας κανένα από τα μέλη του πίσω και μετανάστευσε αναγκαστικά πρώτα απ' όλα στην Ελλάδα και σ' όλο τον πλανήτη ως πρόσφυγας αδιοργάνωτα.
Εξαναγκάστηκαν να θυμούνται το όραμα της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους έχοντας χάσει τον μισό πληθυσμό τους στις σφαγές και στους δρόμους της προσφυγιάς.
Το Ποντιακό ζήτημα έχει άμεση σχέση με το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το Κομμουνιστικό κίνημα υπό την ηγεσία του Λένιν ενστερνιζόταν την απελευθέρωση των εθνών βλέπει την αντίφαση με αυτά που είχε πει: "εγώ και οι Μπολσεβίκοι είμαστε οι Νεότουρκοι της Σοβιετικής Επανάστασης".
Αντίθετα η Ρόζα Λούξεμπουργκ εγκλεισμένη σε φυλακές του Βερολίνου καλούσε σε αμέριστη συμπαράσταση προς τους Χριστιανικούς λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας λέγοντας: "Καμιά χώρα δεν έχει ελπίδα για πρόοδο εφ' όσον μένει υπό Τουρκική κυριαρχία. Για το Ανατολικό ζήτημα το καθήκον μας είναι να δεχτούμε τον κατακερματισμό της Τουρκίας και να δείξουμε αμέριστη συμπαράσταση προς τους Χριστιανικούς λαούς ".
H Ρόζα Λούξεμπουργκ στην εργασία της "Οι δραστηριότητες των Γερμανών Ιμπεριαλιστών στην Τουρκία", αναφέρει τα ύψιστα οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα των γερμανών στην Τουρκία. Τα Οθωμανικά εδάφη είναι το κυριότερο πεδίο δράσης των Γερμανών ιμπεριαλιστών. Τον σημαντικότερο ρόλο παίζουν οι Γερμανικές τράπεζες. Ένα παράδειγμα της προπαγάνδας για αυτούς τους σκοπούς είναι η οργάνωση στις 8 Νοεμβρίου 1898 στη Δαμασκό τελετής από τους Γερμανούς ότι ακολουθούν τα βήματα του Σαλαϊντιν Εγιουπή κάτω από τις πράσινες σημαίες του προφήτη για την υπεράσπιση της Μουσουλμανικής Κοινότητας και ορκίζονται γι' αυτό. Όπως λέει η Ρόζα Λούξεμπουργκ η ανάληψη του ρόλου από τους Γερμανούς της ανάστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν είναι τίποτα άλλο από το μακιγιάρισμα ενός νεκρού. Η διαπίστωση της Ρόζα Λούξεμπουργκ ότι η κατασκευή του σιδηροδρόμου της Βαγδάτης στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου περιλαμβάνει μια ύψιστη εκμετάλλευση των μαζών και αποτελεί σημαντικό σημείο που πρέπει να τονιστεί.
Ο ρόλος της Deutsche Bank είναι καθοριστικός. Οι Γερμανοί κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να φανατίσουν τους Τούρκους εναντίον των μη-μουσουλμανικών λαών της Αυτοκρατορίας μετά από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Η μαρτυρία της Διδούς Σωτηρίου είναι σημαντική αφού λέει όλα για μια προκήρυξη ως Deutsche Palestinien Bank "Αν εμείς οι Τούρκοι είμαστε φτωχοί και υποφέρουμε η αιτία είναι οι γκιαούρηδες που μας έχουν αρπάξει από τα χέρια μας τον πλούτο. Πόσο καιρό ακόμα θα το δεχόμαστε αυτό. Μην αγοράζετε προϊόντα τους και μην συναλλάσσετε μ' αυτούς. Τι περιμένετε από τη φιλία μ' αυτούς; Τι κερδίζετε προσφέροντας τόση αγάπη και αδελφοσύνη σ' αυτούς".
Στα πλαίσια αυτά ο Γερμανός Στρατάρχης Λίμαν Φον Σάντρες το 1916 είχε διατάξει τον εκτοπισμό των Ελλήνων από τα παράλια. Ο ίδιος όταν βλέπει ότι παρά όλους τους εκτοπισμούς παραμένουν οι Έλληνες του Αϊβαλί μένουν ακόμα στα σπίτια τους διατάξει το Πάσχα του 1917 τον εκτοπισμό τους λέγοντας "Δεν διώξατε ακόμα αυτούς τους άπιστους! Ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός θέλει μια Ανατολή που θα έχει εκκαθαριστεί από τα Χριστιανικά της στοιχεία. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τις άλλες δυτικές δυνάμεις, την Αγγλία, Γαλλία, Η.Π.Α. και Ιταλία αν μελετήσουμε τη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια του Πολέμου και μετά. Δεν είναι αδικία να πούμε ότι αυτά τα κράτη ότι έμειναν αδιάφορα στην εξόντωση των αρχαίων λαών της Ανατολής."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου