Η κοινωνία των λούστρων

του Μιχάλη Τρίκκα

από την ΑΥΓΗ

Η χώρα διασύρεται διεθνώς, η αγορά ασφυκτιά, οι τουρίστες αναχωρούν απογοητευμένοι...
Δεν είναι μόνο ορισμένα ελληνικά ΜΜΕ που εκφράζουν με κάθε τρόπο την απέχθειά τους για κάθε είδους απεργία και διαδήλωση.
Πέρα από προφανή επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία πρέπει να προστατευτούν, υπάρχει και μια γενικευμένη εχθρότητα των μεγάλων διεθνών ΜΜΕ.
Εχθρότητα που συχνά αντανακλά μια βαθύτατα αντιδημοκρατική αντίληψη, περιφρόνηση για τους εργαζομένους και κάποιες φορές μια νοσταλγική διάθεση για τα χρόνια που οι "παρακατιανοί" γνώριζαν τη θέση τους.


Οι πρόσφατες ανταποκρίσεις των "Νιου Γιορκ Τάιμς" από τη Γαλλία είναι ενδεικτικές. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Ρότζερ Κοέν έγινε μάρτυρας των συνεχιζόμενων κινητοποιήσεων ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Σαρκοζί και πραγματικά έφριξε:


"Καλωσήλθατε στη Γαλλία! Καθώς το τρένο βγαίνει από το τούνελ που συνδέει τη Βρετανία με την ευρωπαϊκή ήπειρο, ακούγεται η ανακοίνωση. 'Εξαιτίας της γενικής απεργίας, θα υπάρξουν προβλήματα σε ορισμένα δρομολόγια'".


Τελικά φτάνει κανονικά στο ξενοδοχείο του, όμως η διάθεσή του έχει πια καταστραφεί για τα καλά. Πρέπει να ξεσπάσει.


"Οι Γάλλοι ζουν σήμερα 15 χρόνια περισσότερο απ' ό,τι το 1950. Υπάρχουν σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία στην οποία οι Κινέζοι ούτε που γνωρίζουν την ιδέα της σύνταξης. Είναι μια αυτονόητη μεταρρύθμιση. Σοβαρέψου επιτέλους, Γαλλία!".


Σε άλλο του κείμενο με τον τίτλο "η πολιτική του λουστραρίσματος", ο Αμερικανός αναλυτής εξηγεί διεξοδικά γιατί η Γαλλία των κοινωνικών δικαιωμάτων και των απεργιακών κινητοποιήσεων δεν έχει θέση στον σημερινό κόσμο.


"Υπάρχουν πια δύο ειδών κοινωνίες", γράφει. "Εκείνες όπου μπορείς να βρεις κάποιον να σου γυαλίσει τα παπούτσια και εκείνες όπου η απλή αυτή απόλαυση έχει οριστικά χαθεί. Ψάξε το Παρίσι απ' άκρη σ' άκρη για να σου λουστράρουν τα παπούτσια. Θα ψάξεις μάταια. Υπάρχει κάτι στην ιδέα του να έχεις κάποιον να σκύβει στα πόδια ενός πελάτη για να του γυαλίσει τα παπούτσια που ενοχλεί το γαλλικό πνεύμα ισότητας. Ολα αυτά δεν έχουν σχέση με το 1789. Σε κάθε τετράγωνο του Σικάγο ή του Μανχάταν θα βρεις πολλούς λούστρους", σημειώνει.


Υπάρχει και εδώ μια βαθύτερη εξήγηση: το γυάλισμα των παπουτσιών έχει κάτι το βαθιά αμερικανικό, ταιριάζει απόλυτα με "το επιχειρηματικό πνεύμα, την ευκαιρία να βγάλεις ένα δολάριο, την επιβίωση των ισχυροτέρων".


Ποια κοινωνία επομένως να επιλέξουμε;
Μα εκείνη των λούστρων αφού, σύμφωνα με τους "Νιου Γιορκ Τάιμς",


"αφήνει μεγαλύτερο περιθώριο ελευθερίας στο ανθρώπινο πνεύμα".


Οι κοινωνίες όπου οι λούστροι έχουν εκλείψει είναι γεμάτες κουσούρια που κληροδότησε η γαλλική επανάσταση:


"Έχουν αυξημένη αίσθηση ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης, υψηλή φορολόγηση, δίχτυ κοινωνικής προστασίας, καθολικό σύστημα υγείας, εκτεταμένες παροχές και υψηλή ανεργία".


Η δε Γαλλία είναι τόσο εκτός κλίματος ώστε να φτάσει στο σημείο να προσπαθεί να καθιερώσει τις 35 ώρες απασχόλησης την εβδομάδα τη στιγμή που, όπως παρατηρεί ο Κοέν,


οι Κινέζοι και οι Ινδοί επιδιώκουν πια να στριμώξουν 35 εργάσιμες ώρες σε ένα 24ωρο.


Είναι ακριβώς το μοντέλο παγκοσμιοποίησης που οραματίζεται ο ίδιος και τα αφεντικά του.
Το αμερικανικό επιχειρηματικό πνεύμα να συντονίζει εργασιακές σχέσεις τύπου Ασίας.
Δεν είναι πια καιρός να τελειώνουμε και με εκείνο το παρωχυμένο 1789;