Το σχήμα του Παπανδρέου, όπως προέκυψε και από την ομιλία του στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, είναι απλό: Από τη μια οι βολεμένοι, τα κατεστημένα, τα παρασιτικά συμφέροντα, που διαθέτουν την επικουρία των πολιτικών δυνάμεων της συντήρησης -μια ετερόκλητη συμμαχία εκείνων που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε στη χώρα. Από την άλλη οι κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν ό,τι ο ίδιος ονομάζει μεταρρυθμίσεις και φυσικά οι αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις -της προόδου παρακαλώ. Με πρώτο, αν και όχι μόνο -μην έχουμε και καμιά παρεξήγηση από το ΛΑΟΣ της προόδου- το δικό του ΠΑΣΟΚ.
Έτσι η αντίθεση πρόοδος - συντήρηση συσκευάζεται ωραία - ωραία και όλοι οι καλοί χωράνε. Όπως και όλοι οι κακοί εξάλλου. Ο απεργός ας πούμε οδηγός λεωφορείου, μιας και το θέμα είναι επίκαιρο, δεν είναι παρά ένα δείγμα βολεμένου, ενώ ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ, που στηρίζει αναφανδόν τις μεταρρυθμίσεις του Παπανδρέου, εκπροσωπεί την πρόοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μυρίζει με την πολιτική του κατεστημένο και συντήρηση, ενώ ο Μάνος, ο Καρατζαφέρης ή ο Μητσοτάκης ευωδιάζουν πρόοδο και σύγκρουση με τα κατεστημένα. Οι ανυπάκουοι των διοδίων είναι το άκρον άωτον της συντήρησης, ενώ οι μεταρρυθμιστές εργολάβοι το απαύγασμα της προόδου.
Το θέμα δεν σηκώνει καμιά σοβαρή συζήτηση φυσικά, όπως καμιά σοβαρή συζήτηση δεν σηκώνουν όσα κατά καιρούς λέει ο Παπανδρέου για να προσδώσει σοσιαλιστικό βάθος και ηθική υπόσταση στη βαρβαρότητα της πολιτικής του. Άσε που το σχήμα του πρόοδος - συντήρηση είναι σαν χρησιμοποιημένο προφυλακτικό -από τα σκουπίδια της Θάτσερ και του Ρήγκαν το μάζεψε ο δικός μας. Ο οποίος -κάλλιο αργά παρά ποτέ- ανακάλυψε εσχάτως ότι πρόοδος είναι να κόβεις μισθούς και συντάξεις, να καταργείς δικαιώματα, να ξεμπερδεύεις με κατεστημένα συλλογικών συμβάσεων και προστασίας των εργαζομένων και να ακουμπάς με εμπιστοσύνη στο Μνημόνιο και στα fast truck για να πετύχεις την ανάπτυξη.
Κάτι άφησε έξω από το σχήμα του όμως: Τα θύματα της σύγκρουσης συντήρησης-προόδου ποια θα είναι; Διότι στις περιπτώσεις αυτές, πες μου για τα θύματα να σου πως ποιος είσαι. Και μέχρι τώρα μετρούν θύματα οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι. Τα παράσιτα, τα κατεστημένα και οι βολεμένοι απλώς χειροκροτούν με γεμάτες τσέπες όχι μόνο τα έργα, αλλά και τις μπαρούφες του Παπανδρέου...
Του Θανάση Καρτερού
Έτσι η αντίθεση πρόοδος - συντήρηση συσκευάζεται ωραία - ωραία και όλοι οι καλοί χωράνε. Όπως και όλοι οι κακοί εξάλλου. Ο απεργός ας πούμε οδηγός λεωφορείου, μιας και το θέμα είναι επίκαιρο, δεν είναι παρά ένα δείγμα βολεμένου, ενώ ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ, που στηρίζει αναφανδόν τις μεταρρυθμίσεις του Παπανδρέου, εκπροσωπεί την πρόοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μυρίζει με την πολιτική του κατεστημένο και συντήρηση, ενώ ο Μάνος, ο Καρατζαφέρης ή ο Μητσοτάκης ευωδιάζουν πρόοδο και σύγκρουση με τα κατεστημένα. Οι ανυπάκουοι των διοδίων είναι το άκρον άωτον της συντήρησης, ενώ οι μεταρρυθμιστές εργολάβοι το απαύγασμα της προόδου.
Το θέμα δεν σηκώνει καμιά σοβαρή συζήτηση φυσικά, όπως καμιά σοβαρή συζήτηση δεν σηκώνουν όσα κατά καιρούς λέει ο Παπανδρέου για να προσδώσει σοσιαλιστικό βάθος και ηθική υπόσταση στη βαρβαρότητα της πολιτικής του. Άσε που το σχήμα του πρόοδος - συντήρηση είναι σαν χρησιμοποιημένο προφυλακτικό -από τα σκουπίδια της Θάτσερ και του Ρήγκαν το μάζεψε ο δικός μας. Ο οποίος -κάλλιο αργά παρά ποτέ- ανακάλυψε εσχάτως ότι πρόοδος είναι να κόβεις μισθούς και συντάξεις, να καταργείς δικαιώματα, να ξεμπερδεύεις με κατεστημένα συλλογικών συμβάσεων και προστασίας των εργαζομένων και να ακουμπάς με εμπιστοσύνη στο Μνημόνιο και στα fast truck για να πετύχεις την ανάπτυξη.
Κάτι άφησε έξω από το σχήμα του όμως: Τα θύματα της σύγκρουσης συντήρησης-προόδου ποια θα είναι; Διότι στις περιπτώσεις αυτές, πες μου για τα θύματα να σου πως ποιος είσαι. Και μέχρι τώρα μετρούν θύματα οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι. Τα παράσιτα, τα κατεστημένα και οι βολεμένοι απλώς χειροκροτούν με γεμάτες τσέπες όχι μόνο τα έργα, αλλά και τις μπαρούφες του Παπανδρέου...
Του Θανάση Καρτερού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου