Στόχος η δημόσια περιουσία

(......)

Θα πρέπει να θυµόµαστε ότι η επιταγή της τρόικας δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Το µάτι των δανειστών ήταν καρφωµένο εξαρχής στην κινητή και ακίνητη περιουσία του ελληνικού Δηµοσίου και γενικά της χώρας. 

Ο λόγος είναι απλός. Γνωρίζουν πολύ κα λά ότι το δηµόσιο χρέος, όσο κι αν το «κουρέψουν», δεν µπορεί να εξυπηρετηθεί και γι’ αυτό προσπαθούν να βάλουν χέρι στις εμπράγματες αξίες που διαθέτει ετούτος ο τόπος. Η τακτική αυτή δεν είναι καινούργια. Είναι παλιά και δοκιµασµένη σε πολλές χώ ρες που βρέθηκαν σε ανάλογη κατά σταση χρεοκοπίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1982, λίγους µήνες πριν πτωχεύσει επίση µα το Μεξικό και ξεσπάσει η γνωστή κρίση χρέους της Λατινικής Αµερικής, ο Γουόλτερ Ρίστον, επικεφαλής τότε του τραπεζικού οµίλου της Citibank και σύµβουλος των προέδρων των Η ΠΑ από την εποχή του Ρίγκαν, απαντούσε ότι 

«µια χώρα δεν µπορεί να χρεοκοπήσει. Η χρεοκοπία είναι µια διαδικασία που αναπτύχθηκε από το δυτικό δίκαιο ώστε να συγχωρούνται οι υποχρεώσεις ενός προσώπου ή µι ας επιχείρησης που οφείλει περισσό τερα από όσα έχει. Όποια χώρα κι αν πάρουµε, σε όσο άσχηµη κατάσταση κι αν είναι, πάντα θα κατέχει περισσότερα από όσα χρωστάει. Το ζήτηµα είναι οι ταμειακές ροές και η θεραπεία µε κατάλληλα προγράµµατα που ο χρόνος θα τα αφήσει να αποδώσουν  (New York Times, 14/9/1982). 

Με άλλα λόγια, το δόγµα των τραπεζιτών είναι να μην αφήσουν μια χώρα να χρεοκοπήσει επίσημα, προκειμένου να βάλουν χέρι σ’ ό,τι κατέχει. 

Αρκεί να βρουν τρόπο να το ρευστοποιήσουν (να το µετατρέψουν σε ταµειακές ροές) και φυσικά να εφαρ µοστεί η κατάλληλη θεραπεία που θα επιτρέψει το ξεζούµισµα της χώρας επ’ αόριστον.
Οι τραπεζίτες τότε ένιωθαν ασφαλείς διότι, εκτός από τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις των χωρών που εί χαν δανείσει, είχαν επίσης και έναν ακόµη πολύ ισχυρό σύµµαχο: το ΔΝΤ. Οι επιτελείς και οι µηχανισµοί του ΔΝΤ φρόντισαν να εφαρµόσουν τη συνταγή αυτή µε καταστροφικό τρόπο σε πάρα πολλές χώρες, πρωτίστως στη Λατινική Αµερική, αλλά και παγκόσµια. Η ίδια συνταγή εφαρµόζεται και σήµερα στην Ελλάδα µε δυο όµως καίριες διαφορές:

• Αφενός, το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει υπογράψει µια πρωτοφανή στα χρονικά δανειακή σύμβαση, που παραχωρεί εκ προοιµίου και πριν καν επίσηµα ζητηθούν το σύνολο της δη- µόσιας περιουσίας, της ιδιωτικής πε­ριουσίας, ακόµη και του εθνικού εδάφους. Αυτό σηµαίνει παραίτηση της χώρας «άνευ όρων και αµετάκλητα» της ασυλίας που φυσιολογικά της παρέχει η άσκηση της εθνικής της κυρι αρχίας.

• Αφετέρου, η ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη που της στερεί κάθε δυνατότητα, πρώτα και κύρια το εθνικό νόµισµα, αλλά και κάθε βασικό µα­κροοικονοµικό εργαλείο άσκησης οι κονοµικής πολιτικής, που χρειάζεται για να αντιµετωπίσει την κρίση χρέους. Πολύ περισσότερο από τη στιγµή που οι ισχυροί της ευρωζώνης και της Ε.Ε. προσανατολίζονται στην επιβολή «συµφώνου ανταγωνιστικότητας» και «οικονοµικής διακυβέρνησης», που στην πράξη σηµαίνει την ολοκληρωτική υποδούλωση της χώρας στα κεντρικά όργανα της Ένωσης, χωρίς λόγο και δικαίωµα στη διαµόρφωση των κεντρικών αποφάσεων.
• Απόσπασμα από άρθρο του Δημήτρη Καζάκη