Αν ακολουθήσουμε τη «χυδαία» λογιστική προσέγγιση των φίλων της ΕΕ, όταν μιλούν για τα «λεφτά που παίρνουν οι Ελληνες από τις Βρυξέλλες», τότε προκύπτει το εξής:
Σε μια περίοδο 33 ετών από την ένταξη στην ΕΕ, οι Ελληνες εργαζόμενοι (υποτίθεται ότι) «εισέπρατταν» κατά κεφαλήν από τα «πακέτα» περίπου 196 ευρώ το χρόνο. Ητοι 0,54 λεπτά του ευρώ την ημέρα! Περί αυτής της ευρωενωσιακής «βοήθειας» πρόκειται...
Απόδειξη:
Το ποσό των μέχρι τώρα «πακέτων» (ήταν περί τα 42 δισ. ευρώ μέχρι το 2007 στα οποία προστίθεται και το 1 δισ. ευρώ από την απορρόφηση του ΕΣΠΑ μέχρι τα τέλη του 2009 - στοιχεία υπουργείου Οικονομικών, «Ελευθεροτυπία» 15/6/2010). Συνολικά δηλαδή για την περίοδο 1981-2009, το ποσό δεν ξεπερνά τα 43 δισ. ευρώ.
Το ποσό αυτό, για να έχουμε μια ουσιαστική απάντηση στην εξίσωση των «οφελειών - κόστους» όσον αφορά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, θα πρέπει να συγκριθεί με ένα και μόνο στοιχείο:
Με το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ από το 1980 μέχρι το 2009.
Αν, λοιπόν, δει κανείς συγκεντρωτικά τα στοιχεία για το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας με την ΕΕ (πηγή: Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας), προκύπτει ότι:
Αθροιστικά οι εισαγωγές της χώρας τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ανήλθαν στα 379,2 δισ. ευρώ. Οι εξαγωγές της στα 125,4 δισ. ευρώ. Ετσι το αθροιστικό έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ μέσα σε αυτά τα χρόνια εκτινάχτηκε στο δυσθεώρητο ύψος των 254 δισ. ευρώ!
Δηλαδή: Τους δώσαμε 254 (για εισαγωγές από τις χώρες της ΕΕ) και πήραμε 43 (από τα «πακέτα»)...
Δηλαδή: Κάθε ένα ευρώ που «μας δίνουν», τους το πληρώνουμε ...έξι!
Για κάθε ένα ευρώ που υποτίθεται ότι οι Βρυξέλλες μας «δίνουν» μέσω των «πακέτων» (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ κλπ.), ο ελληνικός λαός τους πληρώνει ...έξι ευρώ (!), όπως προκύπτει από την εκτίναξη του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας έναντι της ΕΕ. Το κόστος δηλαδή που πληρώνει η Ελλάδα ως συνέπεια της ανισομετρίας εντός της ΕΕ είναι 6 φορές μεγαλύτερο από τα «οφέλη» λόγω της ένταξης και παραμονής της στη λυκοσυμμαχία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι:
Πάνω από το 50% του Γ΄ ΚΠΣ πήγε σε προγράμματα για δρόμους και συγκοινωνιακούς άξονες με βάση τα συμφέροντα των εργολάβων ή για πολυποίκιλα και ποικιλώνυμα προγράμματα ...«κατάρτισης», δηλαδή ζεστό χρήμα στους βιομήχανους για τη μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους».
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου