Καληνύχτα Ντομινίκ, καλημέρα Όλι.
Ο επίτροπος για οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις Όλι Ρεν διαδέχεται τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν επισκεπτόμενος την αποικία της κοινής τους «τρόικας», τη χώρα που πρώτη δήλωσεανοιχτή υποταγή στους δανειστές της αποδεχόμενη να απεμπολήσει οικειοθελώςκάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας.
Τη χώρα στην οποία κατοικεί ένας παράξενος λαός, αποδεδειγμένα ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, ο οποίος αποτελεί αντικείμενο έκπληξης και θαυμασμού από τους εκπροσώπους του διεθνούς καθεστώτος οικονομικής και πολιτικής κατοχής. Και όχι άδικα...
● Ποιος άλλος λαός θα περιφρονούσε τόσο βαθιά τις έννοιες «ανεξαρτησία» και «κυριαρχία», ειδικά συνοδευόμενες από τον επιθετικό προσδιορισμό «εθνική»;
● Ποιος άλλος λαός θα αποδεχόταν έτσι απλά να υβριστεί, να λοιδορηθεί, να ενοχοποιηθεί στο έπακρο, να ανεχθεί τη λεηλασία του μισθού, του δικαιώματός του για εργασία, της χώρας του ολόκληρης και του δικαιώματός του να υπάρχει και αύριο;
● Ποιος άλλος λαός θα αποδεχόταν έτσι απλά να τον αποκαλούν διεφθαρμένο εκείνοι που κυβέρνησαν επί δεκαετίες, που χρεοκόπησαν τη χώρα με τις εγκληματικές και σκανδαλώδεις επιλογές τους;
● Ποιος άλλος λαός θα αποδεχόταν έτσι απλά να τον μειώνουν, να τον ληστεύουν ανοιχτά κάποιοι που, αποτυχημένοι, μπλεγμένοι σε σκάνδαλα και ξεφτιλισμένοι στις χώρες τους, παριστάνουν τώρα τους διεθνείς τιμητές, τους «γιατρούς», τους επαΐοντες, αυτούς που θα μας απαλλάξουν από τον κακό εαυτό μας και, παρεμπιπτόντως, από τον μισθό μας, από το δικαίωμά μας στη σύνταξη, την υγεία, την παιδεία και εν τέλει από οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει εθνικό μας πλούτο ή στοιχειώδες κοινωνικό και ατομικό δικαίωμα;
Ίσως πολλοί, ίσως κανένας. Ποιος να ξέρει να το πει; Το μόνο τεκμήριο που διαθέτουμε είναι οι διαπιστώσεις της διεθνούς χρηματοοικονομικής μαφίας και των κατοχικών επιτηρητών ότι είμαστε αξιοθαύμαστοι επειδή ακόμη δεν πήραμε με τις πέτρες ούτε τους ίδιους ούτε τους τοποτηρητές τους. Έμπειροι άνθρωποι είναι, κάτι θα ξέρουν αυτοί.
Δεν θα τολμούσε
Το ότι ξέρουν, και μάλιστα καλά, δεν αμφισβητείται. Ειδικά αυτοί οι παλληκαράδες του ΔΝΤ δεν είναι άμωμες παρθένες. Δεν είμαστε οι πρώτοι τους «πελάτες». Έχουν μέχρι τώρα διαλύσει και εξανδραποδίσει πολλούς πριν από εμάς. Για να μας θαυμάζουν, κάτι θα ξέρουν.
Σε άλλη περίπτωση δεν θα τολμούσε ο κύριος Στρος Καν να βρίσκεται στην Ελλάδα τις ημέρες που κλείδωνε η μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα από 20% και πάνω χωρίς κανείς να ξέρει πού θα σταματήσει ο κατήφορος.
Είναι εδώ επειδή κανείς μέχρι σήμερα δεν αντιστάθηκε στην προηγούμενη σφαγή των «μισητών» δημοσίων υπαλλήλων.
Δεν θα τολμούσε να βρίσκεται εδώ και να ζητάει συναίνεση από την αντιπολίτευση. Πολύ περισσότερο δεν θα την έφτυνε κατάμουτρα λέγοντάς της ότι δεν γνωρίζει καν αν έχει προτάσεις διαφορετικές από τις δικές του.
Δεν θα τολμούσε να της πει ότι το άπαν είναι η στήριξη της κυβέρνησης.
Το κάνει επειδή μπορεί και, κυρίως, επειδή γνωρίζει ότι έχει δίκιο. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Από καμιά πολιτική πτέρυγα.
Ό,τι στην Ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί αντιπολίτευση είτε στέκεται στη γωνιά του αμέτοχο, αμήχανο και αδύναμο, φοβούμενο να μεγαλώσει και να συγκρουστεί, είτε προτείνει «προοδευτικές» ή «συντηρητικές» παραλλαγές αυτού που εφαρμόζουν – και, ακόμη χειρότερα, ετοιμάζονται να εφαρμόσουν – τρόικα και κυβέρνηση.
Με κοινό παρονομαστή την πτώχευση (αλλά χωρίς απαλλαγή από το χρέος) και την ακόμη μεγαλύτερη απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Το απόγειο του θράσους
Γι' αυτό, λοιπόν, ο Ντομινίκ, αποκαθαρμένος από το σκάνδαλο της Elf Aquitaine και του «πολιτικού χρήματος», μπορεί σήμερα να εισπράττει «ευχαριστώ» από ένα πολιτικό προσωπικό απολύτως ένοχο για το κατάντημα της χώρας του. Είτε ως κυβέρνηση, με τους μακροβιότερους υπουργούς της καταστροφικής μεταπολίτευσης να κυβερνούν και σήμερα, είτε ως ανεπαρκής σήμερα αντιπολίτευση αλλά εγκληματήσασα χθες κυβέρνηση.
Ακόμη και η Αριστερά αυτής της παράξενης χώρας, της ικανής για το καλύτερο και το χειρότερο, μπορεί να μην λέει «ευχαριστώ», αλλά είναι ξεκάθαρα ανεπαρκής, αδύναμη να προτάξει αυτό που θεωρητικά είναι ο λόγος και η εκπλήρωση της ύπαρξής της: όραμα για τη χώρα και τον λαό της. Κατανοητό, επιθυμητό και ικανό να εμπνεύσει αγώνες και θυσίες. Έστω χωρίς επιτυχία. Έστω για το «γαμώτο».
Κατά τη γνώμη του επικυρίαρχου «δεν συμβαίνει πολύ συχνά ένας ολόκληρος λαός να κατανοεί ότι αυτό είναι απαραίτητο για το μέλλον της χώρας».
Δεν έχει άδικο. Γι’ αυτό συνεχίζει: «Μην νομίζετε ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά. Ωστόσο όσα έγιναν τους τελευταίους μήνες δείχνουν ότι όλα είναι εφικτά». Πράγματι, όλα...
Από το Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου