Τα σημάδια όμως ήταν πολλά και καθαρά από παλιά, απλώς δεν αξιολογήθηκαν έγκαιρα.
Μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι η φούσκα του Τύπου ήταν μία μόνο από τις πολλές μικρές φούσκες που υπήρχαν μέσα στην τεράστια φούσκα με το όνομα Ελλάδα, την ισχυρή Ελλάδα εννοείται, αυτή που «εκσυγχρονίστηκε», ύστερα «επανιδρύθηκε» και τώρα «αναμορφώνετα» με τις πέδες του ΔΝΤ.
Γιατί είχαμε και τη φούσκα του Χρηματιστηρίου δίπλα στη φούσκα του Τύπου και τη φούσκα των Ολυμπιακών που θα μας έκαναν περήφανους και θα έφερναν μιλιούνια τους τουρίστες αιωνίως. Και υπήρξε και η φούσκα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, που έγιναν καγιέν για τους αγρότες των βορείων προαστίων ή τούρμπο ναβάρα για τους αγρότες των περιοχών της χώρας που ευνοούνται ανέκαθεν από τους τοπάρχες. Και άλλες φούσκες, μικρές και μεγαλύτερες. Ωσπου πήραν να σκάνε η μια μετά την άλλη.
Τώρα σκάει η φούσκα του Τύπου. Κι αφήνει πίσω της συντρίμμια.
Εφημερίδες που κλείνουν, εφημερίδες που μεταπηδούν στο Διαδίκτυο πετώντας το αχρείαστο πια έρμα των εργαζομένων, τάχα εθελούσιες περικοπές μισθών (αλλά το ερώτημα του Αρη Αλεξάνδρου επιμένει: «Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;») και «ελαστικοποίηση»· μα ναι, ο κυνισμός, είτε των νεογιαπίσκων και των γκόλντεν μπόις, που νομίζουν ότι ζουν στην τηλεόραση και όχι στην αληθινή ζωή, είτε των εχόντων και κατεχόντων εκείνων που όλο κηρύγματα φιλοπατρίας κάνουν και όλο απέχουν από τον πόνο της πατρίδας, έχει χιλιάδες τρόπους να τσακίσει και τη γλώσσα, εκτός από την ψυχή αναγκεμένων ανθρώπων.
Αλλά, μια στιγμή. Το γεγονός ότι και ο Τύπος διογκώθηκε σαν φούσκα, δίχως σχέση με την πραγματικότητα της μικρής μας αγοράς, δεν σημαίνει ότι αυτό που μοιράστηκε τόσα χρόνια στο εσωτερικό της φούσκας ήταν αεριώδες, πλασματικό.
Οχι, υλικό ήταν το χρήμα που έρρευσε, υλικότατο· και υλική η ισχύς που κερδήθηκε από ανθρώπους που ίσως δεν ήταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, ζαλίστηκαν, κορδώθηκαν και, ορισμένοι, παριστάνουν τώρα τους τιμητές.
Γι' αυτό και συνέχισαν να εκδίδονται εφημερίδες ενώ η αγορά δεν τις αντάμειβε ούτε με χίλια φύλλα· επειδή στο «πάουερ γκέιμ» έπαιζες απλώς και μόνο αν διέθετες δυο - τρεις άδειους τίτλους για να εκβιάζεις και να γεύεσαι τις κρατικές διαφημίσεις, με τις οποίες έδενε τα πολιτικά της συμβόλαια κάθε κυβέρνηση.
Και γι' αυτό επίσης η πολιτεία, ο ένας υπουργός Τύπου μετά τον άλλον, δεν βρήκε τον τρόπο, που παναπεί το σθένος, να καθαρίσει το τοπίο με την παράνομη απόλαυση των συχνοτήτων.
Ναι, η φούσκα έσκασε. Αλλά εν τω μεταξύ κάποιοι κέρδισαν χρήμα και δύναμη. Και, αν εξαιρεθούν ελάχιστοι «προβεβλημένοι», αφεντικά πια και όχι εργαζόμενοι, δεν είναι δημοσιογράφοι όσοι πλούτισαν.
Από την Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου