Μπουγά παρασί

Που λέτε, κάποτε πληρώναμε το φόρο της δεκάτης… 

Και μια φορά κι έναν καιρό, επαναστατήσαμε. 

Και νικήσαμε με το σπαθί μας! (Εντάξει, εντάξει, μας βοήθησαν λιγουλάκι -όσο πατάει η γάτα- και οι σύμμαχοι, αλλά άλλο είναι το θέμα μας τώρα, ας μην πλατιάσουμε και μην προσπαθείτε να με μπερδέψετε...).

Επαναστατήσαμε, λοιπόν, γιατί είμαστε κιμπάρης λαός, αγαπητοί! 

Εμείς δεν σκλαβωνόμαστε για ένα δέκα τοις εκατό! 

Παλέψαμε, πονέσαμε, πληγωθήκαμε, περάσαμε από τις Συμπληγάδες πέτρες, κύλησαν σχεδόν διακόσια χρόνια, αλλά τα καταφέραμε: Το δέκα το κάμαμεν είκοσι τρία τοις εκατό! 

Μόνοι μας! Ζήτω η εικοστή τρίτη! Έτσι, μάλιστα!!!

Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω! 

Βέβαια, ελλείψει αγά, προσλάβαμε διαχρονικά διανοούμενους, παλαβούς, ψήστες, στρατιωτικούς, κωπηλάτες και λοιπούς σημαντικούς, με αναμεμιγμένο ή/και τετιμημένο DNA, ώστε να καταφέρουμε να κάνουμε τα τρία δύο: και να σταθούμε περήφανα στο ύψος των προγόνων των προγόνων μας και να μην εξευτελιστούμε για πενταροδεκάρες απέναντι στους ξένους, διατηρώντας όμως την εθνική μας ανεξαρτησία!

Αγωνιστές συμπατριώτες, αναζητούν με αγωνία καθημερινά νέους τρόπους για να δείξουμε πως, εμάς τους Νότιους, το κουβαρνταλίκι μας σώζει και ουχί η δημόσια διαπόμπευση, όσων θαρραλέα υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. 

Επιπροσθέτως, τούτο αποτελεί μια πληρωμένη απάντηση απέναντι σε όσους ξενέρωτους πρεσβεύουν το αντίθετο – να, σαν τους Ιρλανδούς ένα πράγμα..

Στο πλαίσιο, λοιπόν, του να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, φήμες θέλουν να επανέρχεται και ο μπουγά παρασί -όπως περιπαικτικά τον αποκαλούσε ο λαός του Διδυμότειχου-, δηλαδή «τα χρήματα του ταύρου» εις την τουρκικήν ή «φόρος εγγάμου συμβιώσεως» εις την ελληνικήν.

Ο μπουγά παρασί ήταν ένας από τους φόρους που πλήρωναν οι Χριστιανοί υπόδουλοι στην εθνάρχουσα Εκκλησία μας για το καλό τους και ο οποίος καταργήθηκε ολίγον καθυστερημένα -επί στρατάρχη Παπάγου, για την ακρίβεια...

Άρα, εμπρός της χώρας οι παντρεμένοι! 

Ας χρησιμοποιήσουμε και μια φορά τα κέρατά μας για το καλό του τόπου! 

Ας βάλουμε τα θεμέλια για τα νέα χρυσόβουλα του μέλλοντός μας! 

Κι ας κρατήσουν οι χοροί!... Για να ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα!

Της Τίνας Κωνσταντάτου