Δεν είμαι πια παρθένα!

                                                                                                                  Ήταν κάποτε μια οικογένεια σαν όλες τις άλλες, ευτυχισμένη, θεοσεβούμενη, μέχρι την ημέρα που η δεκάχρονη κόρη έκανε στο  τραπέζι την ακόλουθη ανακοίνωση:          

- Δεν είμαι πια παρθένα!                                                                                           
                                                                                             
Μια θανατική σιγή απλώθηκε σε όλο το σπίτι... Νέκρα .... Κι ύστερα άρχισαν οι φωνές, οι επιπλήξεις, οι μαχαιριές και
το ξεκατίνιασμα:                                                                                                   
                                           
Πρώτος πρώτος φώναξε ο μπαμπάς στη μαμά:                                                                           
                             
- Δε ντρέπεσαι μωρή .... Εσύ τα φταίς! Μάνα είσαι εσύ ή γυναίκα του δρόμου ... μια πουτάνα είσαι ... μια τσούλα! 

Δε ντρέπεσαι που ντύνεσαι σαν πόρνη και βάφεσαι σα γουρούνα με οίστρο. Για να μην αναφερθώ στο λεξιλόγιό σου. 

Λες συνέχεια βρωμόλογα και πετάς σεξουαλικά υπονοούμενα μπροστά στη μικρή!                                             
                         
Μετά ο μπαμπάς τάχωσε και στην εικοσάχρονη αδελφή της μικρής:                                                       
                   
- Κι εσύ μωρή, πουτανάκι πολυτελείας, που πηδιέσαι στον καναπέ μ' εκείνον τον μαλλιά με τα σκουλαρίκια κάθε φορά που λείπουμε απ' το σπίτι και όλα αυτά μπροστά στη μικρή! 

Τις προάλλες βρήκα μωρή σπέρμα πάνω στο μαξιλάρι που κάθισα. 

Για να μη μιλήσω για το δονητή που έχεις κρυμμένο στο συρτάρι σου. 

Ή νόμιζες πως δεν το ήξερα;                         
                                
Μετά ακούστηκε και η μαμά, που ούρλιαξε στον μπαμπά:                                                               
                                                                                                                                                        - Για μια στιγμή! Για μια στιγμή! Μιλάς εσύ που ξοδεύεις το μισό μισθό σου σε ροζ τηλέφωνα και αλλοδαπές και τις χαιρετάς και μπροστά στο σπίτι μας και δεν σου καίγεται καρφί που η μικρή είναι μπροστά και τις βλέπει! 

Που γυρνάς κάθε Παρασκευή με σημάδια από κραγιόν στο λαιμό και κόκκινα ρουφήγματα; 

Κι από τότε που βάλαμε στο σπίτι μας δορυφορική κάθεσαι και βλέπεις τσοντοκάναλα πρωί βράδυ κι όλα αυτά μπροστά στη μικρή! 

Για να μην πω για την πουτάνα τη γραμματέα σου, που έμαθα ότι σου παίρνει και γω δεν ξέρω τι, και κάθε τόσο τηλεφωνάει σπίτι και σε ζητάει με την αισθησιακή φωνή της και πολλές φορές απαντάει η μικρή!                                                             
           
Η μητέρα, τέλος, ιδιαιτέρως συμπονετική μαλακώνει και, με μάτια δακρυσμένα απευθυνόμενη στη μικρή ψελλίζει:         
                                                                                  
- Πώς σου συνέβη αγγελούδι μου; Ήταν πρωκτικό ή κολπικό; 

Σε βίασαν ή αποφάσισες εσύ να πας με κάποιο συμμαθητή σου; 
Πες τα όλα στη μαμά ...                                                                                             
                                                                                                                                                                      
Έκπληκτη η μικρή απαντάει:                                                                                         
                                                                                                                                   - Όχι μαμά. Απλώς η δασκάλα άλλαξε το ρόλο που μου είχε αναθέσει για το σκετσάκι των Χριστουγέννων και, από Παρθένα 
Μαρία, θα είμαι βοσκοπούλα... 

Από τον Στράτο