Δεν πλαγιάζαμε εμείς με την Μαντάμ Ρεκαμιέ

Οι πολίτες των µικρών ευρωπαϊκών χωρών κοιτάζουν µόνο τα δικά τους χρέη. Οχι βέβαια αδικαιολόγητα, αφού καθένας πνίγεται µέσα στα δικά του. 

Οµως, ηκρίση του χρέους έχει αρχίσει να µολύνει το αξιόχρεο και των µεγάλων χωρών της νοµισµατικής ένωσης (τα ασφάλιστρα κινδύνου εκτινάχτηκαν τις τελευταίες ηµέρες). 

Τα δάκρυα που έχυνε τις προάλλες ο γερµανός υπουργός Οικονοµικών Βόλφγκανγκ Σόιµπλε, όταν έλεγε πως «Ούτε κι εµείς κολυµπάµε στο χρήµα, πνιγόµαστε στα χρέη», δεν ήταν κροκοδείλια. 
Ούτε οι Αµερικανοί θα γλιτώσουν αν ολόκληρη η Ευρώπη βυθιστεί στην ύφεση. Επειδή η Ευρωπαϊκή Ενωση είναιη δεύτερη µεγαλύτερη αγορά αµερικανικών προϊόντων (µετά τον Καναδά). 

Ο ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον έχει προβλέψει εδώ και εννέα µήνες πως η κρίση του ευρωπαϊκού χρέους θα εξαπλωθεί τελικά και στην Αµερική. 

Οµως, όπως επισηµαίνει ο οικονοµικός αναλυτής Τζορτζ Ουάσιγκτον, το ερώτηµα που θα πρέπει να µας απασχολεί δεν είναι ποια θα είναι η επόµενη χώρα που θα µολυνθεί από την κρίση. Αυτό που πρέπει να ρωτάµε είναι αν ο πλούτος των λαών του κόσµου θα εξακολουθήσει να ρίχνεται µέσα στο απύθµενο βαρέλι των χρεών των µεγάλων τραπεζών ή αν αυτοί οι λαοί θα επικρατήσουν και θα εξαναγκάσουν τις τράπεζες και τους µετόχους τους να περιορίσουν δραστικά τις απαιτήσεις τους (να δεχτούν δηλαδή να φορέσουν ένα µεγαλοπρεπές «φέσι»). 
Είναι αυτό ηθικό; Η ανάλυση του Σον Κόριγκαν, οικονοµικού αναλυτή της Diapason, προσφέρει το ηθικό υπόβαθρο σε κάθε λαό που θα τολµούσε να αποτινάξει από τον σβέρκο του τον ζυγό του χρέους:  

Ολη αυτή η υπόθεση δεν είναι παρά µια καλοστηµένη κερδοσκοπική πυραµίδα τρισεκατοµµυρίων, λέει, «στην οποία τα κράτη δίνουν εγγυήσεις στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, µε τις οποίες χρηµατοδοτεί τις τράπεζες, οι οποίες αγοράζουν τα χρέη των κρατών, µε τα οποία παρέχονται εγγυήσεις σε όλους τους υπόλοιπους».  

Τόσο απλά. Φτάνουν αυτές οι λίγες αράδες για να µάθουµε επιτέλους γιατί η δεύτερη σε µέγεθος οικονοµία του κόσµου (η Ε.Ε.) αδυνατεί να σταµατήσει τον κατήφορο. Και αυτές είναι οι συνέπειες από τη στιγµή που τα κράτη αποφάσισαν να φορτώσουν στους λαούς τους τις ιδιωτικές απώλειες του τραπεζικού συστήµατος. 

Τώρα, το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο και η Ευρωπαϊκή Ενωση διασώζουν κράτη, λέει ο οικονοµολόγος Νουριέλ Ρουµπινί. 

Οµως, όταν τελειώσουν τα λεφτά, δεν πρόκειται να κατέβει κανείς από τον Αρη ή από τη Σελήνη για να διασώσει το ∆ΝΤ ή την ευρωζώνη. 
Σε αίτηµα για τη διάσωση της χρεοκοπηµένης τράπεζας Ρεκαµιέ, που ο ιδιοκτήτης της είχε συνδεθεί µε ωραιοτάτη κυρία 30 χρόνια νεώτερή του (φωτ.), ο Ναπολέων είχε απαντήσει ως εξής: «∆εν είµαι εγώ ο εραστής της Μαντάµ Ρεκαµιέ. Και δεν πρόκειται να βοηθήσω µια τράπεζα που µας κοστίζει 600.000 φράγκα τον χρόνο». Οπως λέει ο οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν, οι τραπεζίτες πρέπει να αντιµετωπίσουν το Βατερλώ τους. 

Αλλωστε δεν ήµασταν εµείς εκείνοι που πλαγιάζαµε µε τη Μαντάµ Ρεκαµιέ.

του Ρούσσου Βρανά  από τα Νέα